Terwijl ik met samengeknepen billen aan het toekijken ben hoe de eerste recensies voor Zwanenzang en Onrust binnen druppelen (gelukkig zijn ze goed tot dusverre!), ben ik tegelijkertijd druk bezig met de volgende projecten. Het staat nooit stil hè, met schrijven, er zijn altijd deadlines om te halen.
(niet helemaal waar, overigens. Ik heb twee redactieprojecten voor Zilverbron afgerond voor Roselynd Randolph en Gaby Raaijmakers’ nieuwe boeken, en daarna heb ik een week of twee helemaal niets gedaan qua schrijven. Ik had even vakantie nodig, haha)
Kort verhaal:
Op dit moment ben ik druk bezig met het uitwerken van een SF verhaal voor de nieuwe “In De Polder” bundel. Het plot staat, ik hoef het alleen nog maar te gaan schrijven. En dat moet ik vlot gaan doen, want de deadline is over een maand. Rennen, dus! Ik ben wel heel blij met het concept, dat gebaseerd is op een groep-brainstorm tijdens het schrijfretraite dat ik gedaan heb afgelopen juni, met mijn schrijfmaatjes. Toen ik eenmaal uitgevogeld had hoe ik het concept precies aan wilde vliegen, kon ik eindelijk aan de slag. De werktitel van het verhaal is “Glorie” maar ik moet nog even kijken of dat zo blijft.
Bloed in het water – Paraiso 2:
Ik ben óók bezig – en flink opgeschoten – met het zelf-redigeren van Bloed In Het Water, het vervolg op De Prijs Van Water, naar aanleiding van de opmerkingen van de proeflezers (en het splitten van het manuscript in twee boeken). Ik ben halverwege, en de aanpassingen variëren van logistiek (weet X dit al? op welk moment van de dag is dit?) tot proza (mja…) tot structuur (ik ben letterlijk hoofdstukken van plek aan het wisselen. Dat krijg je, met party splits). Maar het wordt super mooi en ik ben er echt heel blij mee.
Ik zit ook weer op het punt dat ik constant liedjes hoor die ik bij het verhaal vind passen en dus op de playlist gooi, dus dat is een teken dat mijn brein er constant mee bezig is. Ik heb geen idee hoe dit gebeurt – ik denk dat dit het fenomeen is dat het menselijk brein patronen zoekt in de wereld om zich heen? – maar het is wel prettig. Zo kan ik lekker viben op de sfeer van het verhaal.
Misschien kan ik op een gegeven moment weer mijn eigen brein hacken dat ik automatisch in de mood van het verhaal kom & mijn plotbrein kan activeren zodra ik de liedjes van de playlist hoor. Dat was op een gegeven moment bij de Lentagon serie SUPER prettig.
In de tussentijd bouw ik lekker verder aan mijn playlist, want waarom niet. In het ergste geval heb ik gave muziek om naar te luisteren als ik schrijf, nietwaar? Hier kan je hem vinden, als je wil.
En, natuurlijk, edit ik hard verder. Want ik wil hem zo mooi mogelijk maken, een waardig vervolg op boek 1. 😀
De maand mei is weer voorbij gevlogen! Twee beurzen (Heroes Made In Asia en Fantasyfest) en een deadline voor een verhalenwedstrijd (Waterloper) zorgen daar wel voor, hihi. En natuurlijk kwam daar de schitterende kaft van Onrust en het nieuws dat hij misschien toch eerder uitkomt dan september nog bij, dus dan heb je het feest wel compleet!
Bij ons schrijfgroepje is “wedstrijdseizoen” zoals we het liefkozend noemen, altijd ontzettend hectisch en gezellig. De sfeer die het oproept, van hard werken, van elkaar helpen, van plotten, van pure creatie, van deadlineknuffelen, van de honderdste keer uitleggen hoe een bepaalde grammatica regel ook al weer zit, tot het elkaar eraan helpen herinneren om dat verhaal toch echt anoniem in te sturen… het is zo fijn om dat te ervaren.
Ik heb drie verhalen dit jaar naar Waterloper ingestuurd; allemaal solo verhalen. Dat is me nog nooit gelukt, dus ik ben er erg trots op! Ik mag helaas niets over de inhoud zeggen, want Waterloper neemt haar regels betreft anonieme jurering erg serieus, maar ik heb ontzettend veel lol gehad met mijn verhalen. Het leuke van een themawedstrijd als Waterloper is dat het er voor zorgt dat je dingen schrijft die je anders nooit geschreven moet hebben, juist omdat het thema je dwingt om creatief te denken. Mijn plan was om twee verhalen te schrijven, maar de energie stroomde zo, dat ik zoiets had van fuckit, en het plot wat ik met Brenda op de backburner had liggen om ooit echt nog wat mee te gaan doen meteen maar uitgeschreven heb. Als je zo aan t creeren bent, moet je dat momentum ook niet laten liggen, vind ik.
En omdat mijn redactie van Zwanenzang door drukte bij de redacteur toch even stil lag, had ik alle tijd van de wereld. Dus laten we dan maar productief bezig zijn en de bundel erna ook maar vullen, toch? 😀
Stay tuned voor meer nieuws over Onrust, Zwanenzang, en meer edit avonturen van Bloed In Het Water, waar ik deze maand ook weer mee aan de slag ga!
2303. De aarde regeert over de koloniën in het zonnestelsel. Politieke onrust groeit. Een opstand dreigt. Maar dan …
… valt de aarde stil.
‘De Zwijgende Aarde’ is een reeks van zes sciencefictionromans die elk door een andere auteur is geschreven, maar die zich in hetzelfde universum afspelen. Elk boek is los te lezen, maar als je ze allemaal leest krijg je een breder beeld van de gebeurtenissen.
informatie over De Zwijgende Aarde serie, Quasis website
Ietsje meer dan een jaar geleden kreeg ik een berichtje op FB Messenger van Jasper Polane of ik onlangs een mailtje van hem ontvangen had, want hij wilde me wat vragen. Die was blijkbaar in mijn spam beland, ontdekte ik tot mijn consternatie. Ik had hem blijkbaar al een week of drie laten wachten, alsof ik hem genegeerd had. En dit is het soort mailtje wat je écht niet wil missen: een uitgever die je vraagt om een boek voor hem te schrijven? Holy SHIT!
Mijn volgende gedachte was direct dat ik mijn leukste science fiction projecten samen met mijn mattie/schrijfmaatje Brenda Hingstman heb geschreven. Gelukkig had Brenda er ook wel zin in, en vond Jasper het ook een goed idee (nadat hij wat van haar werk gelezen had).
Eind december 2021 zijn we aan de slag getogen – eerst om de hele serie te lezen, want we waren nog niet helemaal up to date met de boeken, en als we in hetzelfde universum gaan schrijven, dan moeten we wel al onze details, tijdlijnen en gebeurtenissen scherp hebben.
Hoewel technisch gezien alle boeken in de serie los gelezen kunnen worden, zitten er wel referenties naar personages, gebeurtenissen en wereldbouw in alle boeken die het tot een geheel verweven. Dat betekende dus dat we huiswerk hadden. Best plezierig huiswerk, maar toch huiswerk, haha.
Ik vond het wel spannend om in een bestaand universum te gaan schrijven. Het voelt een beetje als fanfiction schrijven, maar hier ken je de originele auteurs en wil je hen, noch de personages in de serie, niet tekort doen. Wat als je het verpest? 😀
Dat gezegd hebbende, hebben Brenda en ik heel veel lol gehad in het schrijven van dit verhaal. Na een ronde met proeflezers, aanpassingen, bloed, zweet, tranen, en heel veel stopwoordjes eruit wippen, is het manuscript van “Onrust” zojuist officieel verstuurd naar de uitgever. Het manuscript klokt in op 45232 woorden, waar wij heel blij mee zijn, want de opdracht die we meegekregen hebben was “ongeveer 40000 woorden”, haha. Het is daarmee geloof ik net iets meer dan een novelle, iets minder dan een roman.
En nu is het voor ons klaar! Jasper heeft uiteraard het laatste woord en mag nog feedback geven, voordat hij wat ons betreft klaar is voor de redactie. Maar; dat is toch weer een afgerond manuscript dat de deur uit is. Daar drinken we er eentje op 😀
Kom erbij zitten, gaan we lekker kletsen over schrijven!
Tijd om weer lekker te kletsen over schrijven. Het is tenslotte al een tijdje geleden. 🙂
Wat is je favoriete genre om te schrijven?
Haha, net binnen en meteen al met beide benen gestrekt hè? Zoals jullie misschien wel weten (of niet) ben ik zo iemand die niet echt binnen hokjes wil schrijven. Ik ben meestal vooral bezig met verhalen vertellen en als ik gevraagd word om er een etiketje of een genre op te plakken, begin ik meestal te stotteren. Ik doe graag gekke niche shit, genre-overstijgend, en niet helemaal standaard.
Betekent niet dat ik de meest originele persoon ter wereld ben, hoor, maar ik heb meestal meerdere genres nodig om aan te geven wat een verhaal “is”. Ik hoor het soms ook wel bij recensies. “Ik verwachtte een SF verhaal en het heeft die elementen ook, maar het leest als een thriller.” “Dus de Lentagon serie is… moderne fantasy?” Als je een klassiek 1-genre verhaal van me ziet, dan is het meestal een experiment, een uitdaging aan mezelf, of een inzending voor een verhalenwedstrijd.
Maargoed, als ze echt een pistool op mijn hoofd zouden richten en ik zou onder druk NU moeten zeggen welk genre ik het liefste schrijf? Dan denk ik dat ik zou kiezen voor “moderne fantasy”, zoals de Lentagon serie is, en zoals de Paraiso serie eigenlijk ook is/wordt.
Wat doe je om geïnspireerd te raken? Kun je het opwekken?
Inspiratie opwekken is niet echt iets wat ik kan. Inspiratie werkt voor mij op een heel andere manier. Het gaan zitten en schrijven is eigenlijk gewoon een kwestie van DOEN. Bek dicht en schrijven, kreng. Het je ertoe zetten om te gaan schrijven gaat de ene keer gemakkelijker dan de andere keer, maar dat heeft meer met energie en motivatie te maken dan met inspiratie. Inspiratie helpt me niet om te schrijven, dat is doorzettingsvermogen. Inspiratie helpt me aan ideeën.
Echte inspiratie voor mij komt uit muziek, uit dromen, uit concepten en scenario’s die ik samen met mijn schrijfmaatjes (of in mijn eentje) brainstorm. Daar komen verhaalideeën uit voort en soms knagen die zo hard aan mijn brein dat ik ze wel op moet schrijven. Soms zijn ze zo sterk dat het moeilijk is om me op de echte wereld te concentreren, en ben ik erover aan het dagdromen tijdens het autorijden of het lopen met de hond. Dát is voor mij inspiratie. Helaas is dat niet is wat ik gemakkelijk op kan wekken.
(De Lentagon serie was daarbij een uitzondering. Tegen de tijd dat ik bij Boek 3 aangeland was, had ik een Spotify playlist die ik kon aanzetten om in de stemming te komen. Ik was op het punt dat die playlist een beetje een Pavlov reactie veroorzaakte, tot janken in de auto bij een bepaald liedje aan toe. Maar dat was wel toen ik al drie jaar keihard aan de trilogie aan het werken was).
Schrijf je in stilte of met achtergrond geluid? Met mensen of in je eentje?
Het maakt mij niet zo veel uit. Ik kan prima in stilte schrijven, maar met muziek aan filter ik achtergrondgeluid weg en kan ik ietsje beter in de stemming komen. Dan maakt het niet meer uit of er mensen in de kamer zijn. Tijdens mijn laatste schrijfweekend met mijn schrijfmaatjes zat ik op de bank met mijn laptop op schoot, en had ik Nothing But Thieves (indie-rock) en de FF7 Remake OST (dus game muziek) op repeat op mijn hoofd. Het was fijn dat de anderen er waren, maar dat was vooral om iedere 2.5K een shotje Jack Daniels Fireball te nemen om onze succesjes te vieren. 😉
Welk aspect van je schrijven ben je het meest in vooruit gegaan sinds je bent gaan schrijven?
Ik denk dat ik er twee noem:
Het framen van scènes: iedere keer dat je een scene start, moet het voor de lezers duidelijk zijn waar we zijn, wie er aanwezig zijn, en wat ze aan het doen zijn. Zonder dat beeld is het voor de lezer ontzettend moeilijk om een voorstelling te maken van de situatie, en krijg je situaties als: “Oh, was hij er ook bij?” / “Waar komt hij nou opeens vandaan?” of: “Oooh, ze zitten aan het avondeten!” als je halverwege de scene bent en de hele tijd confuus bent geweest over de context. Context is belangrijk! Het wordt door jongere schrijvers regelmatig over het hoofd gezien – ook door mij, toen ik net begon met schrijven. Grappig genoeg heb ik het geleerd door narrative roleplayen, waar je gedwongen wordt om te beschrijven wie er aanwezig zijn en wat we aan het doen zijn, omdat anders je medespelers geen idee hebben waar we mee bezig zijn.
het schrijven van actiescènes: ik ben pur sang een personageschrijver en ik werk vanuit mijn emoties. Dus ik zal eerder de gedachten en de gevoelens van een personage beschrijven, en bijvoorbeeld de sensaties (geur, smaak, kleur, licht) en acties daarna pas. Dat is op zich niet heel erg, maar als er dingen naast het personage exploderen – en dat gebeurt in de Lentagonserie vaker dan je zou denken – moeten de personages in de actie zitten. Geen tijd om na te denken, maar go go go! Mijn proeflezers en redacteur hebben daar best een dagtaak aan gehad om dat er een beetje uit te meppen, maar ik hoor het steeds minder vaak, dus… yay? Gelieerd hieraan is dat ik erg veel vechtsport kijk, en daardoor inmiddels ook weet hoe een vuistgevecht werkt. Whoo! Hebben al die nachten MMA kijken toch nog hun nut. 🙂
Je zwakke punten als schrijver
Zo, even met de billen bloot… er zijn twee manieren om deze vraag op te vatten, dus ik noem ze allebei:
ik denk dat het bovenstaand is; omdat ik werk vanuit emotie en minder vanuit fysieke sensatie, zit ik soms nog wel eens vast in de hoofden van personages.
Ik ben van het hollen en stilstaan. Ik probeer netjes door te schrijven, maar zonder een verhaal dat actief aan mijn brein vreet, heb ik echt een deadline nodig om te presteren. Zo niet, dan doe ik helemaal niets aan schrijven. Wat gek is, want ik ben dol op schrijven. Of meer, op geschreven hebben. 😉
Je sterke punten als schrijver
Nu de billen toch bloot zijn, laten we er veren in steken 😀
Ik denk dat mijn sterke punten als schrijver allereerst mijn personages zijn. Ik steek een hoop tijd in personages, motivaties, en persoonlijkheden, en ik denk dat dat ook wel toont. Als redacteur merk ik ook dat ik schrijvers daar goed mee kan helpen, dus ik zou deze als mijn belangrijkste sterke punt benoemen. Mijn andere sterke punt (ik had ook twee zwakke punten, dus er komt er nog een) zijn denk ik mijn dialogen. 🙂
Wat denk je als je ouder werk terugleest?
Het is heel grappig, want ouder werk teruglezen is echt zo’n trip down memory lane. Ik last laatst iets terug wat ik in 2009 geschreven had (mijn laatste keer pur-sang real world thriller, als ik er over nadenk) en ik werd er helemaal nostalgisch van. Door details in het verhaal werd ik meteen weer teruggebracht naar de periode waarin ik het schreef. Dingen waar ik in die tijd mee bezig was, plaatsen waar ik kwam, onderwerpen die me toen na aan het hart lagen, namen van personages die ik overnam van klanten, of collega’s, of games of boeken die ik cool vond.
Aan de andere kant was ik aan het lachen om mijn proza, en hoe mijn zwakke punten in ouder werk nog veel scherper tonen… maar dat hou je, denk ik.
Zijn er onderwerpen waar je oncomfortabel mee bent om ze op te schrijven?
Ik had er een paar: namelijk seks, verkrachting en marteling. Ik vond die vroeger echt moeilijk om te schrijven, maar dat heb ik destijds gefikst door mezelf gewoon te dwingen dergelijke scenes te schrijven, zodat ik er minder tegenop zou zien. Oefening baart kunst, enzo!
Seks was uiteindelijk heel makkelijk – zolang je in gedachten houdt dat de scene de plot moet dienen en een functie moet hebben in het verhaal, kun je het goed een plaatsje geven. Ik zal nooit ronduit smutty porn gaan schrijven, maar ik ben er niet meer bang voor of zo. Het is gewoon onderdeel van het verhaal. En als Joy en Seamon een vluggertje onder de douche willen hebben voordat ze een gevaarlijke situatie ingaan, wie ben ik dan om ze tegen te houden? 😉
Verkrachting en marteling waren een stuk delicatere onderwerpen, en die heb ik mezelf daadwerkelijk gedwongen om te schrijven. Ik heb een personage in de League wereld – ze heet Irina Weisz en ze is een van mijn favoriete personages ooit – die uiteindelijk zichzelf naar de top van een maffia syndicaat had gewerkt (na veel trauma en bullshit), en toen moest ik wel. Ik had eroverheen kunnen kletsen, maar dat vond ik laf. Show, don’t tell, tenslotte. Als Irina dat in haar rugzakje had zitten, moest ik het ook onder ogen komen, vond ik.
Ik vond het heel waardevol om dergelijke scenes geschreven te hebben, hoewel ik me achteraf echt wilde douchen met dikke bleek. Ik heb er erg veel van geleerd. 🙂
Whew, we zijn er doorheen. 2020 is klaar. En hoewel er een hele hoop niet gebeurd is, is er ook een hele hoop wél gebeurd dit jaar. Ook op schrijfgebied. Dus ik ga lekker focussen op de dingen die wel gebeurd zijn, en waar ik van genoten heb.
Mijn verhalenbundel “Verloren zielen” kwam uit in februari. Ik ben heel trots op deze bundel, omdat het allemaal verschillende brokjes van mijn ziel laat zien. Mijn fantasie, mijn werelden, mijn personages, een klein uitstapje terug naar de Lentagon wereld die ik nog zo graag aan jullie wilde tonen, mijn prijswinnende verhalen, en gewoon ook concepten waar ik heel blij van werd.
Ik vond het heel bijzonder om van jullie te horen welke verhalen uit de bundel jullie favorieten waren. “Roze water” werd vaak genoemd, waarschijnlijk ook door de situatie waarin we in de échte wereld zaten (zitten, ugh), met onze eigen plaag – maar ook “Zij die weggingen” werd een paar keer genoemd als een van de hoogtepunten van de bundel, en daar ben ik trots op want dat was echt een experiment.
Omdat “De Prijs Van Water” uitgesteld is, heb ik meer tijd gehad om lekker nog aan het plot (en, let’s be real, de proza) te sleutelen. Ook nu ik al door ben gaan schrijven aan deel 2 (zie het volgende punt), kan ik nu gemakkelijker verankeren en foreshadowen. Dus da’s leuk!
Ik heb in totaal zo’n 80.000 woorden geschreven dit jaar. 50K was direct voor “De Waarde Van Bloed”, het tweede deel van het Paraiso tweeluik, en is alvast een lekkere start, maar de overige woorden zijn korte verhalen geweest. En op een aantal van die verhalen ben ik stiekem best trots.
En ja, die 50K? Betekent dat ik NaNoWriMo gehaald heb, in 25 dagen. Yay! 🙂 Ik moet nog verder schrijven, hoor – het verhaal is ongeveer halverwege. Maar dit heb ik toch maar mooi vast gedaan.
“Zwanenzang”, een Black Mirror-achtig verhaal, schopte het tot de 19e plaats bij de Harland verhalenwedstrijd, in een deelnemersveld van 178, en kreeg prachtige kritieken van de jury.
Ik stuurde drie verhalen in naar Waterloper verhalenwedstrijd, waarvan eentje samen met mijn schrijfmaatje Brenda. Een van de verhalen (“Een minuut voor twaalf”) werd gediskwalificeerd omdat het fantastisch element niet genoeg naar voren kwam (*zucht*) maar de jury was daar zo verdrietig over, dat ze me een aparte prijs hebben gegeven, de Drenkelingprijs, omdat ze het zo’n topper vonden. Beetje gemixte gevoelens hierover, haha 😀 De kritieken waren erg goed, dus da’s mooi. Mijn andere soloverhaal, “De geur van orchideeën”, werd 12e. Daar had ik iets beter van verwacht, maar oké, fair, het heeft een interessant/anders einde, en ik wist dat dit een aparte opzet was. Het verhaal dat ik samen met Brenda schreef (of ik moet eigenlijk zeggen, dat zij met mij schreef, want zij was in de lead met dit verhaal), “De achterblijvers” werd 10e en maakte een van de juryleden emotioneel, dus missie geslaagd. 😀
Een van mijn andere schrijfmaatjes, Tijs, sleepte de winst in de wacht! Dus die heeft nu zowel Fantastels als Waterloper gewonnen. Wat een bragging rights heeft die dan 😀
Ik heb in mei een online schrijfworkshop gegeven tijdens Zilverfest. Was super leuk om te doen!
Ook ben ik een van de vaste gastpresentatoren bij About Books. Ook super vet 🙂
Dus dat zijn stiekem best veel leuke schrijfmomenten en hoogtepunten zo dit jaar. Al met al is 2020 op dat vlak niet zo slecht geweest. Wat ik ook graag wilde, is jullie de media meegeven waar ik dit jaar ontzettend van genoten heb. Mijn eigen persoonlijke afleiding, of alternatief voor leuke dingen met andere mensen doen, die ik van harte uitdraag. Ik doe het op volgorde van meemaken, want ik ga ze geen ranking meegeven. 😀
(game) Final Fantasy XV
(game) Final Fantasy VII-remake
(animated tv) Avatar: The Last Airbender (3 seizoenen)
(animated tv) The Legend of Korra (4 seizoenen)
(animated tv) The Dragon Prince (3 seizoenen, komen er nog 4)
(tv) The Expanse (nu in seizoen 5, en OMG!!!)
(tv) The Boys (2 seizoenen)
(tv) Doom Patrol (2 seizoenen)
(tv) Upload (1 seizoen)
(tv) Dark (3 seizoenen)
(youtube) Marble League (begin met kijken wanneer en waar je wil)
(audiodrama) Mission to Zyxx (4 seizoenen)
(audiodrama) Limetown (2 seizoenen)
(boek) The Rhythm of War (boek 4 van de Stormlight Archive, van Brandon Sanderson)
Dit zijn even in het kort m ijn tips. Heb je vragen, wil je meer weten…? *gebaart naar de comments* Roept u maar!
Lief zijn allemaal, stay safe, en we zien elkaar in 2021 ❤
we gaan er weer voor zitten! (disclaimer: dit is niet mijn tuintafel :D)
Vorige blogpost vertelde ik over een vragenlijst voor schrijvers die ik aan het afwerken was. Dit is deel 2 in die serie. Ik heb super veel lol met het nadenken over de vragen en de antwoorden met jullie delen, hoop dat dat voor jullie ook zo is 😉 Hier komt het volgende setje vragen. Schuif je weer aan bij mijn virtuele tuintafel?
Welk personage vind je het leukst om te schrijven?
Ik heb hier heel erg lang over na moeten denken, want ik houd van al mijn personagekinders. Uit de Lentagonserie was het ’t moeilijkst om te kiezen, maar ik denk uiteindelijk dat mijn favoriet Sirka is. (ze had serieuze competitie van Valeria, trouwens. En Joy, want die heeft de beste one-liners in de hele serie) Sirka is zo’n heerlijk geconflicteerd personage. Ze probeert zo hard het juiste te doen, maar als je tussen haar en haar doel in staat, dan is het jammer voor je, dan liegt, bedriegt en vecht ze tot je aan de kant staat. Ze liegt als een motherfucker om te krijgen wat ze hebben wil, en dat is een thema dat de hele serie terug blijft komen. En dat hele felle, nietsontziende, gecontrasteerd met haar liefhebbende hart, vind ik een ontzettend gaaf spanningsveld om in te spelen.
In de Paraisoserie had ik het meeste lol met Monika, zoals je in de vorige post al kon lezen. Monika Silva is 20 jaar oud en werkt als callcenter medewerkster bij Hydron – de (enige) waterleverancier van Paraiso (een woestijnstad). Ze haat haar werk en haar leven. Om bij te beunen is ze illegale drank aan het stoken en een van haar grootste afnemers is haar manager. En omdat je om drank te stoken een hoop water nodig hebt, is haar manager haar aan het matsen met haar waterrekening. Kwestie van tijd totdat dit misgaat, uiteraard… 😉
Van mijn korte verhalen heb ik denk ik het meeste plezier gehaald aan het schrijven van Reka, de hoofdpersoon van Roze Water. Die had een hele aparte stem, zo murwgeslagen door eerder trauma, dat het bijzonder was om haar te schrijven. Ik heb tot op de dag van vandaag zo met haar te doen.
Schrijf je liever korte scènes of verhalen, of liever langere verhalen/boeken?
Die vraag krijg ik vaker, maar ik beantwoord hem graag! Het fijne aan korte verhalen is dat je heel kort heel intens kunt gaan. Het zijn relatief korte projecten, alsof je een sprintje trekt. Helaas is het daarna klaar, en is er meestal geen reden meer om terug te keren naar die wereld of dat concept. (Tenzij je de League schrijft, want dat is op 2 novelles na zo’n 300K aan korte verhalen langs 1 tijdlijn)
Bij het schrijven van een novelle/boek heb je een veel langere adem. Dan ben je veel meer betrokken bij de personages, bij hun ontwikkeling. Het is een marathon, of, als je het in de term van relaties wil vatten: alsof je een huwelijk aangaat, ipv een one-night-stand.
Beide opties hebben zo hun voordelen. Ik vind allebei erg leuk. Dit jaar heb ik Prijs Van Water klaargemaakt voor de redactie (begint heel binnenkort), twee-en-een-half kort verhaal geschreven voor Waterloper verhalenwedstrijd, een kort verhaal wat een compleet stijl experiment is en waarschijnlijk niet geschikt voor inzendingen, en een laatste kort verhaal wat ik voor Harland/Hebban wil insturen. Dus zoals je ziet, lekker afwisselend! 🙂
Ben je een pantser of een plotter?
Ah, de eeuwige vraag. Plan je alles van te voren volledig uit, of hoop je maar dat het goedkomt als je begint te schrijven? Het blijkt dat ik er tussenin val. Ik werk mezelf door verschillende iteraties met mijn verhaal heen, en hoe verder ik in mijn verhaal (hoe hoger de versiegetallen worden), hoe strenger ik ga outlinen. Maar in de allereerste versie ben ik meer van de freeform.
Ik ben een Lawful Plantser – ik heb een aantal key points in mijn verhalen – zeker het einde / de eindconfrontatie is een van de dingen die vooraf vast staan. Ik schrijf van key point naar key point toe, en raak onderweg regelmatig verdwaald. Ik schrijf eigenlijk bijna altijd chronologisch, omdat ik dan mee ontwikkel met de personages.
En ja, ik gebruik zeker character bio’s (man, ik plan mijn personages beter dan mijn plot, haha!) en ik voel me personally attacked door de opmerking “has definitely taken personality tests for their characters”. Pffff. *schuift haar notitieboek weg met Myers-Briggs uitwerkingen, sterrenbeelden, enneagrammen, character arcs etc*
Als ik aan het herschrijven sla, dan word ik meer een Neutral Plotter, want dan ga ik kijken naar spanningsbogen en volgordes van gebeurtenissen en dergelijke. Maar dat is zeker niet mijn natuur. Als je mij het lekkerst wil laten schrijven, dan geef je me een concept van een geweldige scène tijdens de eindconfrontatie, en dan bouw ik mijn personages, mijn wereld en mijn plot daar omheen. Door schade en schande, en heel veel frustratie heen. Ik zou willen dat ik het anders kon. Door discipline en doorbijten omdat ik verdomme een deadline heb kom ik een heel eind, maar een echte Plotter zal ik wel nooit worden. 🙂
In het kader van ‘het kan allemaal nog erger’ dacht ik dat het leuk was om een fragment te delen uit een van de korte verhalen uit Verloren Zielen, genaamd ‘Onze plaats in het universum‘, waarin de wereld óók gedwongen wordt om zichzelf te isoleren tijdens een virus. Niet om de infectie te verspreiden, want daarvoor is het in dit verhaal al te laat, maar om je te verstoppen voor de infectie terwijl de economie en de samenleving in elkaar storten. Het kan dus allemaal nog erger. Relativeren kun je leren! 😉
Bij deze een stukje uit Onze plaats in het universum, het verhaal wat ik samen met Corina Onderstijn geschreven heb. Een stukje leesvoer over en voor quarantaine! 🙂
Dag vier breekt aan en de waterdruk valt weg. Mijn drang om iets te doen wordt ondraaglijk. Het eindeloze stilzitten en niks-doen vreet aan me. Ilse grijpt het feit dat ze ook niet meer kan douchen aan om nog meer te janken. Ik ben er zo klaar mee. Ik wil iets nuttigs doen.
Linda zit ook op actie te wachten, dus we duiken Antons kasten in op zoek naar dingen die we zouden kunnen gebruiken: waxinelichtjes, lucifers, dekens… We inventariseren al het eten en delen het in op basis van houdbaarheid en bereidingswijze, want stel dat de stroom ook uitvalt, of de gastoevoer afbreekt?
Anton maakt zich daar niet zoveel zorgen om, hij toont ons een schoenendoos vol batterijen, een handaangedreven generatortje, en een petroleumstoof met flessen brandstof.
‘Het is maar zo’n sierdingetje, maar wanneer het echt koud wordt zal het helpen, al is het maar enkele dagen,’ legt hij uit. Anton, onze doomsday prepper. Ik ben hem er dankbaar voor en ben blij dat we bij hem kunnen schuilen. Hij lijkt het fijn te vinden om het voortouw te nemen, lijkt troost te vinden in de barricades en de voorraden in zijn huis. Misschien is dat hoe hij zichzelf staande houdt.
Anton besluit dat nu we nog kunnen koken, we alle bederfelijke waren eerst moeten opmaken. Ilse sputtert even tegen als hij een pak chocoladerepen bij haar weg haalt om te bewaren. Gelukkig bindt ze snel in.
Ook Linda begrijpt het. Na vier dagen is haar geduld met Ilses eindeloze gejammer ook op. ‘Natuurlijk wil je douchen, we willen allemaal douchen, maar er is niet genoeg water meer! En dat is nog het minst van onze problemen! Zullen we even nadenken over drinkwater?’ snauwt ze tegen haar beste vriendin. Ik heb ze nog nooit eerder horen ruziën. Het is echter een belangrijk punt, en eentje waar ik me ook zorgen over maak. Water kun je niet voor eeuwig opslaan, maar gelukkig wonen we wel in Nederland.
Ik stapel potten en pannen op, loop ermee naar de deur en leg mijn plan uit voordat iemand me tegen kan houden. ‘We moeten van de herfstregens gebruik maken, water opvangen. Op het dak moet het nog relatief veilig zijn. Daar kunnen alleen andere bewoners bij en het is om ons heen stil geweest. Ik doe mijn oordoppen in en klop vijf keer snel achter elkaar op de deur als ik terug ben.’
Anton opent de deur voor me en legt een hand op mijn schouder. ‘Als je over een kwartier niet terug bent, kom ik je halen.’ Hij overhandigt me een verrekijker en fluistert: ‘En kijk even hoe de stad erbij ligt. We houden het niet lang vol zo.’ Een klein knikje richting de woonkamer zegt me voldoende. Vier getraumatiseerde mensen in een twee-kamer appartement. De waterdruk is misschien weg, maar de druk op emoties loopt rap op.
Onze plaats in het universum is een van de twaalf verhalen in de bundel, maar wel meteen de langste. There’s a lot to love! 🙂 Meer informatie over de bundel vind je hier!
Wil je weten hoe het verder gaat met Len en zijn vrienden in isolatie? Of ben je nieuwsgierig naar de andere verhalen in de bundel? Stuur me dan een berichtje en ik zorg ervoor dat je het boek (gesigneerd en al!) via de post krijgt. We regelen wel wat met een tikkie of zo. En anders kun je altijd nog kijken in de webshop van Zilverspoor, of natuurlijk Bol.com 🙂
Tien jaar is niet niets. Natuurlijk moet je een decennium afsluiten met iets van een terugblik. En nu ik vandaag eindelijk uit mijn nestivus-modus (Nestivus: de dagen tussen kerst en Oud & Nieuw, zie plaatje aan de rechterkant) gekropen ben (en Final Fantasy XV bijna uitgespeeld heb *kuch kuch*), is het tijd om weer wat te gaan doen. We beginnen dus heel ambitieus: met een terugblik! Hij is nogal uitgebreid, dus bereid je maar voor… Hij is compleet met plaatjes en foto’s en vanalles. Het wordt een feestje! 😀
Oktober 2010, toen was ik al met bollen bezig 🙂
2010: Ergens in het eerste decennium van dit millennium, toen ik weer fanatiek begon met schrijven, beloofde ik mezelf dat ik voor publicatie zou gaan. Ik wilde rond mijn dertigste gepubliceerd worden, zei ik. En ik schreef en schreef en schreef, maar ik liet de eerste versies altijd liggen en verstoffen. Ik was meters aan het maken, ik experimenteerde, ik bouwde werelden. Ik had lol. Maar het was nog altijd amateurwerk. Natuurlijk was het dat 🙂
En eind 2010 (toen ik dus net dertig was) las ik een advertentie van Pure Fantasy: “Heb lef, stuur een verhaal in naar PF!” en dat deed ik, in een vlaag van verstandsverbijstering. Brutale mensen hebben de halve wereld, nietwaar? Ik pakte het enige verhaal dat ik in het Nederlands had liggen, poetste het op, en stuurde het in naar Pure Fantasy verhalenmagazine. …En ze haatten het niet. Het had werk nodig, maar ze wilden het best publiceren. Ik viel bijna flauw. En vervolgens sloeg de onzekerheid toe. Kón ik dit wel? Maar ik ging toch aan de slag. 🙂
2011: In 2011 werkte ik samen met een van de toen-nog-redacteuren van Pure Fantasy, Cocky van Dijk, samen om mijn kortverhaal “Geboorterecht” publiceerbaar te maken. De samenwerking was super fijn. We begonnen onze mailwisseling over het verhaal met “Met vriendelijke groet” ondertekeningen, en eindigen met liefs en xxx. En toen, in oktober, verscheen de Pure Fantasy met mijn verhaal. Compleet met illustratie van Melchior van Rijn. De illustratie hangt in poster-vorm boven mijn bureau. Ik kan naar Sirka kijken wanneer ik wil 🙂 Ik vond het fantastisch. ❤
Op de forums raakte ik aan de praat met Corina, die ook debuteerde met een kort verhaal in dezelfde bundel. En dat was het begin van onze vriendschap 😀
Eind 2011 riep Luitingh een manuscripten wedstrijd uit, waarbij het winnende boek gepubliceerd zou worden. Aangezien de reacties op “Geboorterecht” goed waren, besloot ik het verhaal dat ik in 2006 had geschreven (waar “Geboorterecht” de proloog van was), uit het Engels terug naar het Nederlands te vertalen en te herschrijven, redigeren en klaar te maken voor publicatie. Dream big, right? 🙂
aww, check dat “eerste versie” dan 🙂
2012: Dit jaar stond in het teken van twee dingen: 1) Het herschrijven van wat nu “Stof & Schitteringen” zou worden, en 2) de ontdekking dat mijn ingestuurde kortverhaal voor Fantastels verhalenwedstrijd goed was voor een 8e plaats! De hype van Fantastels gaf me de hoop dat ik dit kon, en het hele jaar werkte ik aan mijn manuscript, geholpen met een stel lieve proeflezers (*blaast kusjes naar de Braining schrijfgroep en haar man*). Tegelijkertijd begon ik aan het herschrijven van wat nu “Bloed & Scherven” is, want ook daar had ik een eerste versie van rondslingeren op mijn harde schijf (daterende uit 2008). Om een beter gevoel te krijgen voor antagonist Romain schreef ik kortverhaal “Rode Lantaarns”, die ik die herfst uitstuurde naar Fantastels verhalenwedstrijd, want waarom niet, toch?
“Stof & Schitteringen” stuurde ik vlak voor de deadline op 31 december uit naar de manuscriptenwedstrijd. En toen was het wachten geblazen.
knuffel van Cocky! Check mijn ongelovige gezicht, zo kijk je als je hoort dat je wss uitgegeven gaat worden 🙂
2013: Dit jaar begon slecht, met een afwijzing van Luitingh. Ik haalde de shortlist niet eens, en dat was even heel rauw op mijn dak. Om mezelf te troosten, schreef ik keihard door (serieus, ik denk dat 2013 mijn meest productieve jaar OOIT is, meer dan 200.000 woorden) aan de League wereld die ik deel met Brenda. Ik maakte bizar veel meters.
En toen kwam in de lente de uitreiking van Fantastels verhalenwedstrijd, en werd “Rode Lantaarns” 7e en won de Deviant prijs. En niet alleen dat. Tijdens de uitreiking sprak ik Cocky van Dijk aan, nu redactrice bij Zilverbron, of zij “Stof” misschien niet zouden willen uitgeven.
Niet veel later kreeg ik het verlossende woord. JA.
Ik zette dit blog op en ging hard aan de slag met herschrijven, want het zou nog even duren voordat we zouden beginnen met de redactie. Maar dat was prima. Dankzij die wachttijd hebben we een véél betere scène in de boot op het Mentornameer.
Oja, en ik herschreef ook nog even een roman in de League wereld af, genaamd “Expendable Souls”, een oude Nanowrimo uit 2007. Gewoon, omdat het kon. Die zal het levenslicht waarschijnlijk nooit zien, maar ik heb hem laatst teruggelezen en het is misschien een van mijn favoriete verhalen die ik ooit geschreven heb.
Tijdens een vakantie in het Lake District in Engeland had ik een droom over een stad tijdens een plaag, en een poortwachter die goud aanneemt – en dat schreef ik uit tot een kortverhaal genaamd “Roze Water”, dat ik uitstuurde als mijn Fantastels inzending, en ging ik verder met mijn herschrijven voor “Bloed en Scherven”, omdat ik toch al ‘in the zone’ was.
en zo kijk je als je Fantastels wint…
2014: Dit was het jaar van “Stof & Schitteringen”. De redactie, de publicatie, het nieuws dat we meteen “Bloed & Scherven” het jaar erop zouden uitgeven, Elfia…de andere beurzen, de eerste recensies… wat een stroomversnelling.
En niet alleen dat, omdat we toch al aan het winnen waren, won ik Fantastels verhalenwedstrijd met mijn verhaal “Roze Water”, een week voordat “Stof” gepubliceerd werd. We moesten gauw de achterflap van mijn boek op het laatste moment nog aanpassen. Ik kon het niet geloven – nog steeds niet, eigenlijk. 😉
Dat jaar tijdens Nanowrimo schreef ik de allereerste versie van “Vuur & Vergankelijkheid”, omdat ik een idee had voor een prequel. Daar is later letterlijk NIETS van overgebleven. Nouja, op de titel na, dan. Maar dat maakt niet uit. Je kan niet altijd winnen. En het is niet alsof ik het jaar niet afsloot met de redactie voor “Bloed & Scherven”.
…En de opmerking van Cocky dat ‘sorry, het einde moet echt anders…’ Dat was nog wel een dingetje. Ik moest de volgende dag 2 uur naar Heerlen rijden, naar een klant. Ik heb de hele weg (heen & terug) geknarsetand over hoe ik dit op moest lossen, maar uiteindelijk had ik een nieuw einde, en dat is het einde wat we allemaal kennen. Het einde wat de opening zou geven voor “Talent & Kristal”, maar daar komen we nog.
ik ben hier zo happy, dat je nauwelijks ziet dat ik 4 uur slaap had die nacht
2015: Want dit was een flinke terugslag. Direct na het afronden van de redactie en mooi ‘on schedule’ voor de publicatie van “Bloed & Scherven” sloeg het noodlot toe, en mijn uitgever, Jos Weijmer, overleed plotseling…
Opeens was alles onzekerheid en verdriet. Ik kende Jos niet zo goed, dus ik leefde mee met anderen, en leefde in angst dat ik een contract getekend had, maar wat als de boeken nu niet meer uit zouden komen? We hadden net besloten dat er een deel 3 zou komen, namelijk. Ik had nét een geweldig idee gepitcht. Een paar maanden lang leefden we in limbo wat er met de uitgeverij zou gebeuren. De beurzen waren super weird en verdrietig.
Fantastels dat jaar werd gewonnen door mijn schrijfbuddy Brenda (ik werd 10e, waar ik super blij mee was, want mijn verhaal “Zij die weggingen” was een experiment ver buiten mijn comfort zone).
En toen, terwijl ik op vakantie was in Schotland, kwam het verlossende woord: Cocky en Barry zouden de uitgeverij overnemen, en de boeken die klaar hadden gelegen voor Elfia, zouden op Castlefest alsnog uitkomen! OMG!
Castlefest was geweldig, een droom. Elfia Arcen en FACTS volgden. En ik schreef, en ik schreef, en schreef aan de eerste versie van “Talent & Kristal”. 122K in drie maanden. Fucking gekkenhuis. Maar dit moest eruit, dit was het einde van de trilogie. Ik brak mijn hart in duizend stukken op dit einde.
2016: Corina’s boek “Vanbinnen en Vanbuiten” kwam uit, ik jureerde voor Fantastels verhalenwedstrijd, en het beursseizoen was een gekkenhuis. Ik mocht in een panel zitten voor “jonge, spannende stemmen in het genre” op de Harland Awards. Ik herschreef “Talent” voordat Cocky en ik samen aan de redactie togen. Het was een intense tijd, maar het zo waard. En toen kwam “Talent & Kristal” uit. Castlefest was een gekkenhuis qua verkoop, en toen moest de boekpresentatie op de Logeerboot in Dordrecht nog komen. Wat een heerlijke dagen waren dat ❤
In september was ik een weekendje weg met mijn man en hebben we samen de premisse herbedacht van “Vuur & Vergankelijkheid” waar ik vol enthousiasme aan wilde beginnen, maar helaas ging dat niet zo makkelijk als ik wilde.
Ik had een flinke burnout van “Talent & Kristal” en het afschrijven van de trilogie, dus schrijven voelde als dikke stront. Het enige wat lekker ging, was een kortverhaal genaamd “Uitgangen”, dat ik instuurde naar Fantastels. Misschien lukte dat alleen omdat het niet Lentagon-gerelateerd is. Ondanks dat, is het wel een van mijn favoriete kortverhalen ooit.
met Joris en Kim tijdens een panel op World Con
2017: In 2017 redigeerde ik boeken voor Zilverbron, want dat had ik erbij opgepakt. Wel fijn, want dan ben je toch creatief zelfs al komt er qua proza weinig uit je handen. “Elins keuze”, “Bloedengel” en “Enkele reis Mars” kwamen aan het begin van het jaar uit – van mijn rode pen als redacteur.
Mijn kortverhaal “Uitgangen” was te controversieel om door de eerste ronde van Fantastels heen te komen, en dat was een flinke knauw aan mijn zelfvertrouwen. Gekoppeld met het feit dat schrijven voor geen meter ging, had ik het in 2017 niet makkelijk. Gelukkig waren de recensies van “Talent”, beurzen, de verkoop en de lieve lezers ontmoeten wel super leuk.
Ik zat in de jury van Edge Zero, wat pokkeveel werk was, schreef het voorwoord van die bundel, ging naar World Con met een aantal van mijn collega schrijvers (en had er een super tijd), en dwong Corina om een kortverhaal voor Fantastels met me te schrijven, ondanks dat ze het super druk had. Dat verhaal werd “Een tijdelijke oplossing”. In de aankomende verhalenbundel (daar later meer over) heeft hij een nieuwe titel, genaamd “Onze plaats in het universum”. Daarna leek het alsof er een dam brak. Iets in de combo van samen met Corina schrijven, en het lezen van Oathbringer van Brandon Sanderson opende een deur in mijn hoofd. Ik kon weer schrijven en ragde direct door naar het einde van de eerste versie van “Vuur & Vergankelijkheid”. Pffff.
signeren ftw
2018: Ik was druk aan het herschrijven voor “Vuur & Vergankelijkheid”, en vond na acht jaar bij CX een nieuwe baan (want ja, ik werk er ook nog naast). Minder training, meer consultancy bij de klanten thuis. Dat was best pittig, ook om dat nog te combineren met de redactie van “Vuur” die zomer. Fantastels was dat jaar voor het laatst. Het verhaal van Corina en mij werd 9e, waar we erg blij mee waren. Mijn schrijfgroep buddy Tijs won!
Castlefest was het publicatiemoment van “Vuur & Vergankelijkheid” en het was zo heerlijk om te zien hoe mensen bijna op me af renden om mijn nieuwe boek te halen. Ik redigeerde aan Kirsten Groots “De terugkeer van Layhar”, en dat project hield me ook lekker bezig.
En tja, toen was het tijd om te beginnen met een nieuw verhaal, een nieuwe boekenserie. Ik begon met “De prijs van water” schrijven. Iets héél anders! 🙂
mooi he, met zijn viertjes!
2019: Doordat mijn nieuwe baan qua drukte best wel mijn kont aan het schoppen was, kwam er van schrijven veel minder terecht dan ik zou willen. En toen het bedrijf waar ik werkte ging fuseren, maakte ik van de gelegenheid gebruik om wéér te switchen. Nog een baanwissel in twee jaar tijd, pffff.
In de tussentijd schreef ik kleine beetjes aan “Prijs”, redigeerde “Echo der Stervenden” voor mijn schrijfcollegaatje Natascha, schreef twee korte verhalen voor nieuwe verhalenwedstrijd Waterloper, genaamd “Nachtdienst” en “Rozengeur en maneschijn” (waarvan de laatste samen met schrijfbuddy Brenda) en probeerde tijd te vinden voor mezelf.
Ik telde woordenaantallen en realiseerde me dat ik met al mijn verhalenwedstrijd inzendingen en wat leuke Lentagon kortverhalen genoeg geschreven had om een bundel te kunnen vullen. Cocky vond mijn pitch leuk, en ik redigeerde samen met Tamara die zomer de verhalen. De bundel komt Q1 2020 uit, en heet “Verloren Zielen”. Ook schreef ik eindelijk de eerste versie van “De prijs van water” af, en rondde ik de redactie af van Ian Lavermans “De schaduwzijde van magie”. Pfew, dat was een bevalling, zo naast de rest van leven en mijn nieuwe baan!
Tijdens de uitreiking van Waterloper verhalenwedstrijd werden Brenda en ik 3e met ons verhaal “Rozengeur en manenschijn”, en mijn horrorverhaal “Nachtdienst” werd 10e. Ik was met allebei SUPER blij. “Nachtdienst” omdat het een experiment was (ik doe niet zo vaak échte horror), en “Rozengeur” omdat het een belofte is voor meer, later, een grotere, gedeelde wereld.
En nu is het jaar bijna af. Ik heb meerdere redactieprojecten tegelijkertijd lopen (*zwaait naar Roos, Suzanne en Heather*), en Cocky en ik zijn begonnen met de redactie van “De prijs van water”.
En nu?
Q1 2020: Bundel met kortverhalen “Verloren zielen“. Sorry, die hadden jullie nog tegoed, ik had dit najaar écht geen tijd voor de promotie van dit boek, dus die hebben we over het nieuwe jaar heen getild. In de bundel staan alle kortverhalen die ik in dit verslag genoemd heb (plus nog een paar leuke Lentagon verhalen), dus eigenlijk is “Verloren zielen” ook een terugblik op de afgelopen tien jaar 🙂
Elfia 2020: “De prijs van water“, boek 1 in de Paraiso serie. Ik zeg nu nog dat het een tweeluik is, maar dat heb ik vaker gezegd, dus ik durf niets meer te roepen 😉 Een actieverhaal in een moderne fantasysetting, maar een stuk bloederiger van spannender dan je van me gewend bent. Want monsters. En magie. En een kantoortoren, waarin mensen opgesloten zitten. Ik ben heel benieuwd hoe jullie hem gaan vinden!
Conclusie:
De afgelopen tien jaar hebben in het kader gestaan van schrijven, schrijven, schrijven. Vier boeken zijn het resultaat, en een bundel vol met kortverhalen die het bijna allemaal goed hebben gedaan op verhalenwedstrijden (en die ene die het niet goed deed, is het beste van allemaal). En dan kunnen we de geredigeerde boeken natuurlijk niet vergeten. Wat een absoluut gekkenhuis.
Ik had er geen seconde van willen missen ❤
Bedankt voor het lezen, het commentaar, jullie meeleven, jullie aanwezigheid, jongens. Laten we van 2020 een feestje maken. See you on the flip side! xx
Na een week of twee waarin ik middenin de eindcontrontatie zat en ik zowel het lot van een van mijn hoofdpersonages compleet overhoop gooide, als de antagonisten daarna volledig anders liet reageren, en ik tegen mezelf aan het schreeuwen was over logistiek en logica en wat ga ik dan in GODSNAAM doen in boek 2, heb ik de eerste ruwe versie van De prijs van water afgeschreven. Hoera! Champagne en glitters!
…Met inderdaad een compleet ander einde dan gepland (sorry boek 2!), maar dat is niet zo heel erg. Daar doe ik later wel iets aan, ofzo 🙂
Hij klokt in op 76K, wat een hele nette eerste woordcount einde is. Ik ben vrij tevreden met de opbouw, en hoe de eindconfrontatie uiteindelijk verlopen is. Want ondanks de veranderingen klopt het nu wel, volgens mij, en ik ben best blij wat het doet met de personages 🙂
Nu nog kijken wat de proeflezers ervan zeggen en er dan keihard mee aan de slag gaan. Want je weet wat ze zeggen: de eerste versie van een verhaal hoeft niet goed te zijn, alleen geschreven. Dat is hij nu, stap 1 is gezet. En dan daarna als een idioot aan de slag met de rest, want deadlines enzo 😀
Dus! Ben ik blij? Ja. Is het werk nog af? Bepaald niet!
Het is best heftig geweest om het afschrijven van De prijs van water te combineren met het redactieproces van Verloren zielen (de bundel) en… o ja, een baan als IT consultant ernaast. Maar is het ’t waard? Oh ja 🙂 Het lijkt erop alsof we ergens gaan komen nu. Ik ben zó benieuwd naar het eindresultaat! 😀
Ik mag het eindelijk delen! Na veel plannen, overleggen en workshops in elkaar timmeren, ben ik trots om samen met mijn lieve vriendin en super getalenteerde schrijfster Corina Onderstijn ons Fantastisch Schrijfweekend in de natuur te presenteren!
Meer informatie vind je in de bijgevoegde Brochure, maar als voorproefje:
Ons schrijfweekend
Ben je in je hoofd bezig met het schrijven van een boek, novelle of kort verhaal, maar kom je er in het echt niet aan toe door de dagelijkse drukte? Dan is dit schrijfweekend iets voor jou! Temidden van twee natuurgebieden, De Kraanlannen en de Alde Feanen, ligt Kloesewier, een honderd jaar oude school die is omgebouwd tot groepsaccommodatie. Hier kan je deze herfst drie dagen lang onder professionele begeleiding genieten van ontspanning en inspiratie voor je schrijven. We verzorgen lessen en gesprekken over de inhoud en techniek van schrijven en over jouw proces als schrijver. Natuurlijk maken we ook veel ruimte om in alle rust te mogen schrijven, voor gezelligheid, reflectie en aanmoediging, en om te lachen om (herkenbare) valkuilen. Afhankelijk van jouw behoefte kan je vrij schrijven aan iets dat je al hebt of meedoen met oefeningen om (opnieuw) op gang te komen.
Wanneer is het?
Heb je van vrijdag 22 november t/m zondag 24 november niets te doen? Dan weten wij de leukste plek in Nederland om dat weekend te zijn & te schrijven: bij ons in Kloesewier 🙂
Waarom is dit zo gaaf?
Middenin de Friese natuur hebben we een geweldige locatie gevonden om jullie te coachen, te begeleiden, workshops te geven, te hiken, geïnspireerd te raken en natuurlijk ook gewoon ruimte te geven om te schrijven en te chillen. Voedsel, drank en overnachtingen zijn volledig inbegrepen, leuke coaches/workshopgevers (namelijk: wij) ook! Over de leukheid van de cursisten kan ik nog niets zeggen, maar als jij er bij bent, dan is dat alvast een super begin. 😀
Meer informatie nodig?
Check de Folder Fantastisch Schrijfweekend even, daar staat alle informatie in, ook kosten en hoe aan te melden enzo. Als je vragen hebt, kun je contact opnemen met mij of Corina.
Hopelijk tot gauw! (We hebben er zo’n zin in!!)
In het kader van ‘het kan allemaal nog erger’ dacht ik dat het leuk was om een fragment te delen uit een van de korte verhalen uit 
Tien jaar is niet niets. Natuurlijk moet je een decennium afsluiten met iets van een terugblik. En nu ik vandaag eindelijk uit mijn nestivus-modus (
2011: In 2011 werkte ik samen met een van de toen-nog-redacteuren van Pure Fantasy, Cocky van Dijk, samen om mijn kortverhaal “Geboorterecht” publiceerbaar te maken. De samenwerking was super fijn. We begonnen onze mailwisseling over het verhaal met “Met vriendelijke groet” ondertekeningen, en eindigen met liefs en xxx. En toen, in oktober, verscheen de Pure Fantasy met mijn verhaal. Compleet met illustratie van Melchior van Rijn. De illustratie hangt in poster-vorm boven mijn bureau. Ik kan naar Sirka kijken wanneer ik wil 🙂 
2016: Corina’s boek “Vanbinnen en Vanbuiten” kwam uit, ik jureerde voor Fantastels verhalenwedstrijd, en het beursseizoen was een gekkenhuis. Ik mocht in een panel zitten voor “jonge, spannende stemmen in het genre” op de Harland Awards. Ik herschreef “Talent” voordat Cocky en ik samen aan de redactie togen. Het was een intense tijd, maar het zo waard. En toen kwam “Talent & Kristal” uit. Castlefest was een gekkenhuis qua verkoop, en toen moest de boekpresentatie op de Logeerboot in Dordrecht nog komen. Wat een heerlijke dagen waren dat ❤
Na een week of twee waarin ik middenin de eindcontrontatie zat en ik zowel het lot van een van mijn hoofdpersonages compleet overhoop gooide, als de antagonisten daarna volledig anders liet reageren, en ik tegen mezelf aan het schreeuwen was over logistiek en logica en wat ga ik dan in GODSNAAM doen in boek 2, heb ik de eerste ruwe versie van De prijs van water afgeschreven. Hoera! Champagne en glitters!
Kristal & explosies 