(zoals gepost op Geekstijl)
“De Kronieken van Aurian” zat bij het rijtje van eerste échte fantasy series die ik begon te lezen als een tiener. Het is een serie van vier boeken die vrij kort na elkaar uitgebracht zijn. Ik was helemaal overdonderd door de wereldbouw en de personages, de magie en de conflicten. De eerste twee boeken waren fantastisch, en ik kon me herinneren dat ik het laatste boek een ontzettende afknapper vond. We zijn inmiddels een aantal jaartjes verder, dus ik vond het tijd om te herlezen. Wat vind ik er nu van? (Pas op, spoilers!)
De Kronieken van Aurian is geschreven door de Engelse schrijfster Maggie Furey en bestaat uit een serie van vier boeken: De Magiers van Nexus, De Harp Der Winden, Het Vlammende Zwaard, en sluit af met Dhiammara. Het eerste boek start meteen met de introductie van Aurian als een jong meisje. Ze is de dochter van de overleden vuurmagiër Gerlant en de aardmagiër Eilin, en zit tjokvol met magisch potentieel. In een wereld waar slechts nog een handvol magiërs leven en bovenaan de ‘food chain’ staan is ze dus erg gewild. De magiërs zijn meestal maar in één aspect van de magie getalenteerd (vuur, aarde, water, lucht of genezing), maar Aurian toont potentieel voor alle aspecten van de magie, met specifieke talenten in vuur en aarde. De eerzuchtige magiërs (vooral Aartsmagiër Miathan) nemen haar dus algauw met veel plezier onder hun hoede omdat zij in haar de gedoodverfde opvolger zien van de Aartsmagiër. De jaren verstrijken, Aurian groeit op tot een getalenteerde en mooie jonge vrouw, en er lijkt geen vuiltje aan de lucht… maar er is één ding waar ze niet op gerekend hebben: Aurian is een sociale meid en sluit algauw vriendschappen met de ‘normale stervelingen’ in de stad Nexus. Dezelfde stervelingen waar de magiërs zo op neerkijken. Om de zaken nog maar erger te maken wordt ze ook verliefd op de aanvoerder van het leger aldaar, de zwaardvechter Forral.
De Aartsmagiër is extreem jaloers en ontdaan over deze stand van zaken en vanaf dat moment escaleren de zaken verschrikkelijk. Door stomme fouten die gemaakt zijn in woede, worden er wapens aangegrepen in het conflict die al eonen zoek leken te zijn, en wordt er een magische oorlog gestart die zijn weerga niet kent. Het eerste boek focust zich vooral op Aurian’s opgroeien, het begin van het conflict, en haar vlucht uit Nexus naar de zuidelijke koninkrijken samen met haar bediende Anvar. De Harp Der Winden vertelt over de stand van zaken in de zuidelijke koninkrijken, de ontzettend lange arm van Miathan en de eerzuchtigheid van zijn gevaarlijke rechterhand, de bitchy weermagiër Eliseth. Aan het einde van boek twee weten Aurian en Anvar een gevoelige slag te slaan tegen hun vijand, en in Het Vlammende Zwaard maken ze zich op om in de tegenaanval te gaan. Het Vlammende Zwaard uit de profetiën lijkt voor Aurian bedoeld, om deze magische oorlog, waarin veel te veel van de oeroude Wapens van de Macht misbruikt woorden, te beëindigen. Maar het Vlammende Zwaard lijkt uiteindelijk een flinke keerzijde te hebben waarbij de zaken nog even wat heftiger escaleren aan het einde van boek drie.
Boek vier begint dan opeens tien jaar later. Dit is het deel wat mij destijds als tiener al ontzettend irriteerde – omdat er zo’n ongelofelijke tijdssprong is genomen zijn locaties, situaties en personages opeens ontzettend veranderd. Het hele gevoel van de eerste drie boeken is niet meer hetzelfde, en ik had het gevoel dat ik er helemaal ‘uit’ was. Ook de emotioneel bedoelde hereniging tussen Aurian en Forral was een grote teleurstelling destijds.
Nu ik dit zo herlees kan ik wel zien hoe Furey dit allemaal wel gepland heeft. Ik ben ervan overtuigd dat ze alle plotdraden, concepten en personages die ik in deze samenvatting niet eens genoemd heb netjes uitgewerkt en bedacht heeft, en hoe ze zeker in haar hoofd had zitten hoe ze het wilde hebben. Wat dat betreft heb ik dus wel weer nieuwe respect voor haar gekregen; de met elkaar verwevende plotdraden zijn een hoop werk en uiteindelijk erg leuk gedaan. Echter: ik zie wel wat problemen.
Allereerst zie ik niet helemaal het nut van zekere personages. Koopmansdochter/smokkelaar Zanna was een geweldig personage, en ik snap waarom Furey haar verhaal wilde vertellen, maar Zanna is een gruwelijk slachtoffer van de tijdssprong. We zien haar terug tien jaar later, en vervolgens geven we niet meer om haar. Straatjongetje Grince en zijn plotlijn had compleet uit het verhaal geschrapt kunnen worden en niemand had hem gemist. Hetzelfde geldt voor personages als Sangra – die blonde chick die met Parric mee reisde achter Aurian aan naar de zuidelijke koninkrijken. Die is zelfs ook nog eens off screen gestorven tussen boek drie en boek vier. Um, wát? Elizar en Nereni en hun slag tegen de Khisu uit Taibeth was begrijpelijk zodat Sara regentes kon worden aldaar – en de ontmoeting tussen Sara (het exvriendinnetje van Anvar en de ex vrouw van koopman Vannor) en de weermagiër Eliseth en hun realisatie hoeveel zij gemeen hadden was erg leuk, maar vervolgens werd daar bar weinig mee gedaan. Waar was hun echte samenbundeling van krachten? Waar was mijn Anvar/Vannor/Sara confrontatie, verdorie?
Dat brengt me meteen naar de eindconfrontaties. Hoewel ik de uiteindelijke boss battle met Miathan erg leuk gedaan vond (vooral hoe Anvar en Forral op deze manier de handen ineen konden slaan, zij waren tenslotte zijn grootste slachtoffers), was de uiteindelijke final boss battle met Eliseth een complete bummer. Het leek wel alsof Furey zich op honderd pagina’s voor het einde opeens realiseerde dat ‘shit, ik moet dit verhaal in dit boek nog afkrijgen!’. Ze had ruim de tijd genomen om de wereld op te bouwen na het tien jaar tijdsgat en de terugkeer van de Elfen, en nu opeens moest ze dingen afmaken. Het volgende moment was iedereen opeens in positie in de Drakenstad Dhiammara en was het binnen enkele pagina’s afgelopen. Ook hier zag ik weer de basis van de ideeën (het offer van het Vlammende Zwaard, Eliseth in de drakenstad op de hoogste toren), maar de uitwerking was zo afgeraffeld dat ik Furey ervan verdenk dat ze haar deadline gemist had en het nog even snel moest afschrijven. De uiteindelijke echte krachtmeting tussen Eliseth en Aurian (en haar vrienden) duurt uiteindelijk een halve bladzijde. Mja. Dat irriteerde me destijds, en nu al die jaren later nog steeds. Ik heb echt het gevoel dat Furey het daar heeft laten liggen, en dat is erg jammer! Vooral omdat we over de jaren zoveel geinvesteerd hebben in al die personages.
Wat betreft de personages en de verschrikkelijke Mary Sue die Aurian bij tijd en wijle is, of de intense slechtheid van Miathan en Eliseth; tja. Het is een stijlfiguur. Ik snap het wel. Hoewel ik graag nog wat verdere uitwerkingen had gezien van de personages en een wat minder zwart/witte afschildering van de pionnen in de magische oorlog, kan ik begrijpen dat de personages zo zijn neergezet. Ik vind het soms jammer letterlijke frases te lezen die zeggen “de slechte Aartsmagiër Miathan…”, of om te zien dat iedereen om Aurian maar alles laat vallen om haar te helpen en verliefd op haar te worden, maar in dat geval is het ieder zijn meug. Ik merk wel dat ik hier nu dan wel weer wat meer moeite mee heb dan vroeger, maar misschien hoort dat bij het opgroeien.
De schrijfstijl echter is heerlijk beschrijvend. De actie zit altijd in de boeken, er zijn meeslepende gebeurtenissen, best een heel cool magie systeem (de Oude Magie tegenover de Hoge Magie, toeval en chaos), en de hoeveelheid plotlijnen die elkaar vinden, zich weer losmaken, en zich later weer met elkaar verbinden zijn extreem vermakelijk. Ik mag dan bovenstaande problemen hebben met het verhaal, maar ik kan niet ontkennen dat ik de vier boeken binnen een tijdsspanne van een week heb uitgelezen, en het zijn zeker geen dunne boekjes. Ik vond het heerlijk om me terug te trekken en heerlijk in bad te liggen en de boeken te lezen. Dus ze hebben zéker hun sterke punten, en ik heb zeker weer genoten van het herlezen.
Kristal & explosies 