Dus na een paar dagen als een idioot doorschrijven en aanpassingen maken in mijn manuscript zit ik inmiddels op 47.390 woorden voor Bloed en Scherven, maar ik geef op het moment eigenlijk maar bar weinig om mijn woordenaantal. Nanowrimo is maar een excuus; ik wil dit verhaal gewoon in deze versie goed op papier hebben, en dat gaat als een tierelier.

Ik zit middenin de eindconfrontatie en ik moet even adem halen, want dit is zo verdomde intens. Ik heb eindelijk Romain en Seamon tegenover elkaar staan en mijn haren rijzen te berge, want ik weet hoe dit afloopt; ik weet al een jaar hoe dit afloopt en het wordt er echt niet gemakkelijker op. Dit ben ik op het moment:

Waarom doe ik dit mezelf toch steeds aan? :’)

Weet je waarom ik zo ongelofelijk enthousiast ben over Bloed op het moment? (Want dat ben ik; mensen in mijn directe omgeving worden nu al tureluurs over mijn gebabbel over dit verhaal). Het is niet het feit dat mijn wordcount weer als een idioot oploopt (ik zit op 16K), maar omdat ik het gevoel heb dat ik het deze keer eindelijk GOED doe.

Dit is de derde keer dat ik dit verdomde verhaal van start tot einde volledig uitschrijf, maar dit keer voelt het als de waarheid. Alsof ik eindelijk ergens kom en het begin geen totale stront is. Natuurlijk heb ik nu net de eerste ‘explosie’ gehad en ben ik nog niet bij het rustiger deel in het verhaal aangekomen, maar ik heb er vertrouwen in dat als ik een paar gebeurtenissen gewoon van plek wissel, een paar andere aanpas en er een paar nieuwe in plaats, dat die drie dagen van spanning in de bungalow net zo lekker gaan weglezen als het spectaculaire (al zeg ik het zelf) einde.

Het einde was de eerste keer dat ik het verhaal schreef al prima – het was gewoon die eerste 35K die niet lekker liep. Dit keer voel ik me een stuk positiever over hoe alles gaat…. en ik zit nu op 16K. Eens zien wat de volgende 20K gaat brengen (en de rest!)