Het meeste van mijn schrijfsels komen er tijdens Nanowrimo uit, wat betekent dat die verschrikkelijke ‘first drafts’ die de herstructurering van mijn plot maar half overleven, er doorgaans in één keer tijdens een schrijfmarathon van drie weken uitkomen. November is mijn schrijfmaand en de rest van het jaar ben ik aan het redigeren, herschrijven en aanpassen. Na dertien Nanowrimo ervaringen (en overwinningen) is het een soort Pavlov reactie geworden dat mijn inspiratie in het najaar begint te stromen en dat mijn motivatie in november een hoogtepunt bereikt.

Dat maakt Talent en Terreur dan direct een vreemde eend in de bijt, want die ben ik begonnen te schrijven in april/mei. Ik ben tot 27K gekomen, heb kritisch naar mijn plot gekeken, en heb het vervolgens door de plee getrokken. Hoewel ik heel blij was met bepaalde scenes en concepten, werkte de logistiek voor geen meter. Schrijven is schrappen, maar 27K schrappen doet PIJN. Het torpederen van je plot werkt nogal verlammend.

Daarna kwam daar de laatste redactie en de plotselinge release van Bloed en Scherven nog bovenop – dus de orde van alledag wist mijn verlamming maar moeilijk te verbreken. Maarja, met een beoogde releasedatum op Castlefest 2016 zit ik nu wel met een deadline. Daar komt nog eens bovenop dat ik vanaf november heel druk ga zijn met het lezen van alle verhalen voor Fantastels. Ik hoor van alle juryleden dat ik het werk dat komt kijken bij Fantastels jureren niet moet onderschatten, dus daar moet ik echt voldoende tijd voor inplannen.

En als je dan je first draft voor het einde van het jaar af wil hebben, dan blijft er nog maar best weinig tijd over. Dus eind augustus ben ik gaan zitten voor mijn plot en heb ik het geherstructureerd tot iets wat best heel aardig stond, en in september ben ik eerst die door-de-plee-gespoelde 27K gaan herschrijven tot iets wat bruikbaar was… en in oktober ben ik bezig gaan met volledig nieuw materiaal. Ik zit nu op 42K in totaal. Dat is verre van een slecht totaal, maar ik ben Nanowrimo gewend en ik voel me alsof ik langzaam schrijf – iedere avond dat ik niet schrijf voel ik me schuldig, alsof ik aan Nano meedoe. Ugh!

Het is oktober, vertel ik mezelf constant. Het is niet Nanowrimo; ik doe dit jaar niet mee want ik ben bezig met een bestaande roman. Als een echte schrijver met echte deadlines. Nano is helemaal geen ding dit jaar. Ik kan steady as she goes schrijven, zolang ik aan het einde van het jaar maar grofweg 90-100K op papier heb staan. En met het tempo waarop ik ga, is dat gemakkelijk te behapstukken. (Ik heb in november zelfs nog een week vrij genomen om gewoon lekker te kunnen schrijven).

Maar die instincten, hè, die willen harder, rennen, vliegen, knallen! Stom is dat.

42K dus, en dan maar verder. Misschien moet ik me toch maar aanmelden aan Nanowrimo, om die instincten ook hun lolletje te geven. Wat vinden jullie?