One of the things I never stop being fascinated by is just how pushy my characters can be. I’ve seen a lot of writers talk about similar things; for instance, one novelist friend of my acquaintance just had her characters put their foot down and swap Planned Love Interests, without so much as a by-your-leave. There’s nothing like having a mental outline that requires Character A to go and do something, and when you get there on the page, he or she looks at you and says: ‘what, do I look like I’m stupid?’ This is why writers drink.

Deze quote komt van Denise McCune, een schrijfster wiens blog ik al jaren volg. Ze doet nu haar eerste stappen richting professioneel schrijver zijn, maar ik ben al jaren een fangirl van haar FF7 fanfiction verhalen. Ze is echt fantastisch. (Als je interesse hebt, ik heb een link voor je)

Maar om haar dit te horen zeggen… ik vind het geweldig. Een echt feest der herkenning. Tad Williams deed ooit op de EFF een lezing over hetzelfde ondewerp. Slim googlen kon hem niet naar boven halen, maar misschien vind jij hem wel. Hij is hilarisch.

Het doet me ook afvragen hoe erg er niet een steekje los zit bij schrijvers…. als ze personages creëren met hun eigen wil en persoonlijkheid, en dat ze gewoon kunnen besluiten om iets anders te gaan doen. Hoe is dat zelfs maar mogelijk? Het gebeurt allemaal in je eigen hoofd. Ik denk er eigenlijk nooit over na totdat ik het iemand probeer uit te leggen die niet schrijft… en de twinkeling in hun ogen, de onuitgesproken woorden ‘hahaha jij bent gek’, dat zegt gewoon alles.

En ja, het IS vreemd, het is apart. En ik kan niet zo goed uitleggen waar dit nou vandaan komt, behalve empathie.
Ik denk dat er gewoon een steekje los zit….