Het is hier alweer even stil, sorry daarvoor! Er is erg weinig te rapporteren op het moment. Zilverbron is op het moment druk bezig met het nazoeken van documentatie en papierwerk, dus over de releasedatum van Bloed en scherven kan ik helaas nog weinig vertellen. We staan ook niet op Keltfest met de Zilverspoor/bron tent, dus voorlopig wordt dat niet face-to-face bijkletsen. Het voordeel hiervan is, dat het me wel meer tijd geeft om te schrijven.

Want ja, in de tussentijd ben ik druk bezig met het schrijven aan boek 3, Talent en terreur, en dat gaat lekker. Ik ben op het moment de 20.000 woorden net voorbij, wat niet slecht is voor even ruim een maand werk. Tenminste, dat is wat ik mezelf vertel. Stiekem is het namelijk best zwaar om weer met een eerste versie bezig te zijn. Vooral als het laatste wat je deed een zesdeversie-redigeer-ronde was, en je nu met een eersteversie-schrijfsel aan het stoeien bent. Blijkt dat je schrijfsels echt beter worden in de redactie, wie had dat gedacht 😉

Daarbij opgeteld ben ik niet het soort schrijfster dat haar plot compleet uitplant en dan pas gaat schrijven. Ik heb concepten en plotpunten en ideeën die ik bedenk, thema’s en de climax van het verhaal die ik uitwerk, en natuurlijk de personageontwikkeling die ik uitschets… en dan… dan knal ik het op papier en zie ik wat werkt, en wat niet. Dat betekent wel dat ik het verhaal meestal zo’n ruwweg vier keer volledig overhoop haal, herschrijf en het plot herstructureer, voordat jullie het uiteindelijke product te zien krijgen.

Dat klinkt best prima, totdat je je realiseert dat het gemiddelde schrijfproces voor mij, aan mijn kant van het boek, er ongeveer zo uitziet:

En dat is best bikkelen, zoals je waarschijnlijk wel begrijpt.;)

Maar het is ook superleuk! Het creatieve ontdekkingsproces is net zo gaaf als dat het frustrerend is. Soms moet je gewoon even door het ????? deel heen om een goed nieuw idee naar boven te halen en dan weer op een wat vastere fundering te kunnen doorschrijven. En dat wéét ik, maar soms blijft het wel moeilijk. Tegelijkertijd ben ik wel ongelofelijk blij dat ik weer tijd mag doorbrengen met mijn personages (op het moment heb ik een toptijd met mijn amusement over de manier waarop Seamon en Valeria elkaar constant irriteren :D). Ik heb zo’n woeste liefde voor al mijn babies, en ik kan niet wachten om Morgan en Paris beter te leren kennen. Dus; ik spreek jullie later… ik ga verder schrijven! 🙂