Voor meer context kun je deze oude blogpost uit eind 2019 checken: ik was destijds bezig met een serie van media die ik in het verleden tegen was gekomen die me echt inspireerde, of die zo ontzettend goed uitgevoerd was, dat ik als ongelofelijke snob zat te stuiteren op de bank. Die wilde ik graag met jullie delen – en dan met het oog op de soms wat obscuurdere boeken/films/games.

En het is even geleden, dus in de tussentijd heb ik media geconsumeerd! (Heel verrassend, haha) Sommige van die media was het zelfs waard om met jullie te delen.

De eerste van die ontzettend verrassend geweldige media is de anime-serie Attack On Titan.

Wat, anime? Ja, anime. Laat dat je in godesnaam niet tegenhouden. Ik neem aan dat als je anime-liefhebber bent, dat je dan weet waar ik over praat. Het is een van de groten, een van de meest populaire series. En… met recht.

Wat context dan! Ben ik een anime-fan? Hmm. Zo rond het millennium toen het heel erg aan het opkomen was in het westen, heb ik een hoop anime gekeken. Ik begon met Dragonball Z (no regrets, het heeft zijn momenten en het is mijn guiltiest of pleasures) en heb van daaruit een hoop van de klassiekers gekeken. Maar op een gegeven moment zijn we hier toch een beetje afgehaakt. We moesten die shit op een dial-up modem downloaden, op een gegeven moment was het genoeg, OK? 😉

En sindsdien heb ik Dragonball bijgehouden (ja, óók Super), maar verder eigenlijk niet echt anime meer. Cartoons zat, hoor, South Park en Rick & Morty en Bob’s Burgers en Solar Opposites etc etc, ik voel me daar echt niet te goed voor. Het… kwam er gewoon niet van?

In de tussentijd had mijn man Oliver Attack On Titan al jarenlang op de fileserver staan. En dit jaar werd “the final season” aangekondigd, dus hij is het gaan kijken. Ik zat vaak in de kamer andere dingen te doen terwijl hij aan het kijken was, dus ik kreeg hier en daar wat van zijn commentaar (vooral over hoe schreeuwerig de personages waren, en “wow dat was een plottwist”) en vooral de WAANZINNIGE OPENINGSTRACK mee (holy shit, zo episch) en dat is wat me overhaalde om mijn achterste op de bank te parkeren en de serie te bingen.

Seizoen 1 was… interessant. Erg goed gedaan, met plottwists die ik niet aan zag komen, maar perfect verankerd waren in het verhaal (en details waar je eerst niet op gelet hebt die opeens super belangrijk blijken te zijn). De protagonist Eren vond ik problematisch (maar ook dat is een plotpunt), en deuteragonisten Mikasa en Armin waren interessant. Na seizoen 1 had ik zeker iets van: Meer alsjeblieft! Ik zat er helemaal in.

De premisse is verre van standaard. Aldus Wikipedia: Attack on Titan (Japanese: 進撃の巨人, Hepburn: Shingeki no Kyojin, lit. ’The Advancing Giants’) is a Japanese manga series written and illustrated by Hajime Isayama. It is set in a world where humanity is forced to live in cities surrounded by three enormous walls that protect them from gigantic man-eating humanoids referred to as Titans; the story follows Eren Yeager, who vows to exterminate the Titans after they bring about the destruction of his hometown and the death of his mother.

Zoals ik al eerder zei: de personages zijn erg over de top schreeuwerig, daar moet je even doorheen. Uiteindelijk kom je je favorieten echt wel tegen, en ga je van ze allemaal houden. (Mijn favorieten zijn Levi, Armin, Erwin, Hanji en Sasha.) Niemand van je personages is echter veilig; degenen die niet zonder pardon keihard afgeslacht of verminkt worden, raken zwaar getraumatiseerd – en dat wordt ook getoond. Alles heeft consequenties & niemand komt er zonder kleerscheuren vanaf. Verder is de actie super gaaf en de informatiedosering is perfect gedaan. Samen met de intense soundtrack en de gave animatie maakt dat een heel interessant verhaal om mee te maken.

En dan komen seizoen 2 – met de heftigste meest understated villain reveal EVER. Ik viel bijna van de bank – en seizoen 3 – met de heftigste “oh jezus ze gaan allemaal hartstikke fucking dood” battle die ik ooit gezien heb. Ik heb echt zitten snotteren en janken in die laatste afleveringen van S3. Degenen die het gezien hebben, weten waarom. Het einde van S3 is, denk ik echt, oprecht, in mijn opinie, perfecte televisie. Het is inmidddels alweer een paar maanden geleden dat ik het gezien heb en als ik er weer aan denk, dan krijg ik opnieuw kippenvel. Whew.

De hele serie lang proberen we een mysterie op te lossen: wat is het geheim van Erens vader, en kunnen ze daarmee de mensheid redden? De antwoorden krijgen we eindelijk aan het einde van Seizoen 3, en Seizoen 4 (de “final season”) is de fallout daarvan. De wereld wordt groter, al die nieuwe informatie is overweldigend, en het gevecht verandert. Seizoen 4 is niet mijn favoriete seizoen, maar wow, het heeft MOMENTEN.

Nadeel van seizoen 4 is dat het inmiddels al twee jaar bezig met zijn “final season”, wat in 3 stukken gehakt is. Ieder jaar een aantal episodes, we hebben Final Season deel 1 in 2021 gehad, Final Season deel 2 in 2022. De cliffhanger waar deel 2 van Seizoen 4 op eindigde was wereldschokkend en bloedverkillend, en nu mogen we tot volgend jaar wachten voor het laatste deel van The Final Season. Zucht.

Raad ik je aan om tóch nu al te gaan kijken?

Ja. Hell yes. Het is het waard.

Hier, ook nog even de openingstrack voor seizoen 1. Gewoon omdat hij cool is, haha 😀