Wat een bizarre dag gisteren. Zaterdag 18 april 2015 was de dag dat er meerdere dingen tegelijk gebeurden: aan de ene kant was de uitreiking van Fantastels 2014, en aan de andere kant was daar de crematie van Jos Weijmer. En daarna nog eens een keer een huwelijksreceptie van een oude vriendin. Over emotionele whiplash gesproken.

Ik arriveerde een beetje te vroeg in Stolwijk, maar dat gaf me tijd om iedereen te begroeten, te condoleren, te en bij te praten. Mijn schrijfmaatjes Brenda en Tijs arriveerden kort erna, en we namen plaats in het publiek. Allereerst werd op een ludieke manier de opening van de zwerfboekenbibliotheek van Stolwijk geopend, en daarna had Anaïd, na de introductie van de schrijfwedstrijd uitreiking, een mooie speech voor Jos. Dat was even een zwaar moment voor iedereen die hem kende, maar we hebben daarna, zoals zijn vrouw gevraagd had, (ook) in Stolwijk keihard voor hem geapplaudisseerd. Een staande ovatie, door de tranen heen.

En daarna was het tijd voor de rest van de uitreiking. Je zou zeggen dat de zenuwen minder heftig zouden zijn als je Fantastels al eens gewonnen hebt, maar ik kan je zeggen: niet dus. Iedere slide die voorbij kwam waar onze namen niet op stonden, was een juichmomentje. Mijn vrienden Tijs en Brenda deden voor de eerste keer mee met allebei prachtige verhalen (ik had ze proefgelezen), dus voor hen was het ook superspannend omdat ze niet wisten wat ze konden verwachten. Ik wist juist wat ik wel kon verwachten en stierf duizend doden. Heh. Ik weet precies hoe erg het kan zijn, dat wachten.

Tijs sneuvelde helaas nét voor de tweede ronde op de 27e plaats (zonde, zonde! Ik vond vooral ‘Flessenpost’ een waanzinnig verhaal dat de tweede ronde zeker verdiende), maar Brenda en ik haalden het tot de tweede ronde.
En toen de derde…

Op dat moment was ik al tevreden. Ik was heel bang dat na mijn winst van vorig jaar, mijn verhaal van dit jaar al heel vroeg zou sneuvelen, wat ‘Roze water’ echt een toevalstreffer was. (Wat het natuurlijk niet kán zijn, nadat ik de twee jaren ervoor ook al top tien verhalen had geschreven, maar hé, vertel dat aan mijn onderbewuste). Dit verhaal, dat gaat over geesten en het vagevuur, was een compleet experiment.

Toen ik dit verhaal schreef, wilde ik oefenen met atmosfeer en proza, en wat minder op de actie en de personages en de dialogen. Ik wilde iets kleins, iets verstilds schrijven. (Heel eerlijk: ik wilde iets doen wat een beetje richting mijn schrijfmaatje/vriendin Corina Onderstijn haar stijl gaat – gewoon om te kijken of ik het kon). En ik denk dat het gelukt is.

Mijn verhaal ‘Zij die weggingen’ werd tiende. 😀

Mijn vierde top tien verhaal is in de pocket! Ik ben super blij en tevreden met het resultaat. Een tweede winst zou natuurlijk nog beter geweest zijn, maar geloof me, dit is meer dan genoeg.

Vooral omdat het uiteindelijk bleek dat Brenda’s ‘Verborgen Paden’ won! Ik mocht de winstfakkel overgeven aan mijn beste vriendin en eindelijk zeggen; “Ik zei het toch” omdat ik een supergrote fan ben van haar schrijven en zij onzeker was over haar eigen kunnen. Dus bij deze, en plein publiek, gewoon omdat het kan: “IK ZEI HET TOCH, Brenda!” Gefeliciteerd, lieverd. Ik ben super blij voor je. 😀

Mocht je nu zoiets hebben: “Kelly, wat houd je toch die top tien steeds bezet, houd eens op” dan heb ik goed nieuws. Dit was voorlopig mijn laatste deelname aan Fantastels. Ik heb met Anaïd gekletst, en volgend jaar ben ik met een andere insteek met Fantastels bezig: volgend jaar ben ik jurylid.
Ik ben al hard aan het nadenken over hoe ik de scores en de rangschikking wil gaan opstellen; ik heb er ontzettend veel zin in en voel me vereerd dat ik onderdeel mag zijn van de jury.
Dank je wel voor de eer, Anaïd!