Algemeen

books of fantasy boekenbal 2012

Zoals gepost op Geekstijl!

Afgelopen zaterdag toog ik opgewekt naar het treinstation en begon ik een reis naar Den Bosch, waar het BOF Boekengala (dat moeten we het nu officieel noemen, maar volgens Alex de Jong zal het in zijn hart altijd het BOF Boekenbal blijven) plaatsvond in het stijlvolle Golden Tulip Hotel. Gelukkig was ik ruim op tijd om alle workshops en evenementen te kunnen volgen voordat na een heerlijk diner de uitreiking van de Unleash Award begon.

Om half één heb ik de Workshop Fantasy Schrijven van Tais Teng gevolgd, wat net als vorig jaar een genoegen was. Hoewel we er niet aan toekwamen om te schrijven, hebben we ongelofelijk interessant gediscussieerd over verhalen schrijven. Bijna iedereen die in de workshop zat deed mee aan de manuscript uitdaging van Luitingh, dus we besteedden veel tijd aan hoe je een verhaal sterk begint, het einde en het editen van een manuscript. Lekker toepasselijk en interessant. Tais is overduidelijk extreem ervaren en spreekt vol passie over zijn vak. Ook heeft hij de prachtige gave om met een paar woorden een hele scene te kunnen schetsen, zelfs als hij gewoon voorbeelden aan het geven is. Een geboren verhalenverteller dus!

Daarna was het om drie uur tijd voor de Masterclass Fantasy Schrijven van Thomas van Olde Heuvelt, die vrij hilarisch vertelde hoe het vooral níét moest. Hij had de lachers volledig op zijn hand en wist zeker een paar punten flink duidelijk te maken. Het was zowel nuttig als grappig en ook daar heb ik me goed vermaakt. Mijn notitieboekje is flink volgepend, en dat was waarvoor ik me aangemeld had.

Om vier uur schoven we aan in de gewelven van de kelder van het Golden Tulip Hotel waar Adrian Stone in het licht van de Luitingh uitdaging tips en tricks gaf over het opstellen van een manuscript. Hij had een mooie lijst met do’s en don’ts, die uiteenliepen van een duidelijk lettertype gebruiken in je manuscript, tot proeflezers aantrekken, maar ook besteedde hij tijd aan onderwerpen als synopses schrijven. De tijd ging veel te vlug voorbij! Het maakte me wel nog eens duidelijk hoe spannend het is om een manuscript in te schrijven, en wat een grote kans het zou zijn om een manuscript bij een uitgeverij als Luitingh gepubliceerd te krijgen. Precies wat ik nodig was, want ik was in mijn redactie van mijn manuscript stilgevallen. Tijd om weer aan de arbeid te gaan dus.

Na een diner waar ik me op het laatste moment nog voor aangemeld had (ik was veel te gezellig aan het kletsen met iedereen, en had geen zin om mijn maal alleen op een terrasje te gaan nuttigen – ondanks het mooie weer) was het tijd voor de uitreiking van de Unleash Award! In tegenstelling tot sommige mensen klopte mijn hart niet vol spanning: ik had geen verhaal in de running. Ik had het mezelf wel beloofd, maar ik had mijn kruit al verschoten op Fantastels. Heb ik geen spijt van hoor, die inzending was goed voor een achtste plaats! Maar met de Luitingh uitdaging die vanaf dat moment vrolijk al mijn tijd begon op te vreten, had ik geen tijd om nog iets nieuws te schrijven. Ik heb daarom dus maar gewoon iedereen vrolijk aangemoedigd. En wat was het spannend! Django Mathijsen, die helaas niet aanwezig kon zijn maar via het mobieltje van Anaïd Haen de uitslag volgde, was de grote winnaar. Hij was niet alleen eerste, maar ook derde geworden (waarmee hij de nummer 2 inzending van Thomas Olde Heuvelt gezellig sandwichte). Anaïd zelf was vierde geworden.
Volgens de jury was het niveau van de inzendingen dit jaar erg hoog, en dat geloof ik best. Alex heeft uit de inzendingen voor de Unleash Award de verhalen uitgekozen die hij het mooist vond en uitgegeven in een boekenbundel genaamd Grenzeloze Fantasie. Deze heb ik van het weekend in de zonneschijn in mijn tuin lekker zitten lezen. Ik heb de verhalen van Anaïd en Thomas nog niet gelezen, maar Django’s De Verdromer heb ik dit weekend wel kunnen lezen, en dat was een erg gaaf verhaal. Een verdiende winnaar wat mij betreft. Ik ben benieuwd wat de rest in petto heeft.
De rest van de uitslag vind je HIER trouwens.

Al in al een geslaagde dag in Den Bosch, en een geweldige tijd op het boekengala. Volgend jaar ga ik zeker weer; het was waanzinnig leuk om bekenden weer te ontmoeten, bij te kletsen, en nieuwe mensen te ontmoeten. En volgend jaar stuur ik wèl een verhaal in.

Redigeren·Schrijven·Stof en Schitteringen

blijkbaar ben ik niet goed in romantiek

Vanavond ben ik aan het editen aan mijn Kristal verhaal. Op het moment zit ik in de laatste twee hoofdstukken, wanneer de heftige realisaties binnen komen. En prompt geeft Spotify me Snow Patrol, en het liedje “This Isn’t Everything You Are”.

You can’t find the phone, so you can call it off
But it might be for the best
You can’t walk away, anyway
Cause you’ve nowhere else to go
Is he worth all this, is it a simple yes?
Cause if you have to think, it’s fucked
Feels like you loved him more, than he loved you
And you wish you’d never met

Och, lieve Joy. Dat klinkt bekend, nietwaar?
Bizar ook, soms, hoe een liedje soms geschreven kan zijn voor het verhaal dat je aan het schrijven bent. Een van die magische schrijfmomenten, neem ik aan.

Maar dat terzijde vraag ik me inmiddels serieus af of ik ooit een boy-meets-girl romance kan schrijven waar alles niet in een teringzooi eindigt. Joy en Seamon zijn beter af dan de meeste van mijn geschreven koppels (het is zorgwekkend hoe vaak de relaties van koppeltjes in mijn verhalen eindigen in dood, bloed, gevangenis of gekte), maar de marge is niet heel groot. Het lijkt erop dat een dysfunctionele relatie (die gebaseerd is op een deel eenzaamheid, een deel afhankelijkheid, een deel stomme keuzes en een stukje Stockholm Syndroom) terwijl je op de vlucht bent van de overheid omdat je allebei tot terrorist verklaard bent het beste is dat ik kan doen.

Sorry, jongens.

Fantastels·League verhalen

alles bij elkaar best een hele goeie dag

Tijdens een vakantie in Italië in 2010 heb ik het concept van een League verhaal uitgewerkt. Het draaide allemaal om de quote ‘Dan wordt het tijd dat je het leert’ en er zouden jetpacks in zitten, omdat ik in die tijd veel aan het luisteren naar de band We Were Promised Jetpacks. Ik had de eerste opzet in het Engels staan (zoals alle League verhalen eigenlijk), maar toen ik vorig jaar het nieuws kreeg dat Geboorterecht gepubliceerd ging worden, besloot ik om hem te vertalen en uit te werken in het Nederlands. Ik noemde het verhaal Leercurve maar was niet heel blij met hoe het eruit gekomen was. In tegenstelling tot Geboorterecht was dit verhaal een ongelofelijk gevecht om in het Nederlands te krijgen omdat de wereld waarin dit verhaal speelt in het Engels geschreven wordt. Ik heb sinds 2004 al meer dan 100.000 woorden in die wereld geschreven en ze zijn allemaal Engels, dus dit klonk zo geforceerd en vreemd in het Nederlands.

Maar in een vlaag van verstandsverbijstering heb ik hem toch uitgestuurd naar Fantastels want, waarom niet, toch? (Ik heb wel mijn man zo ver gekregen dat hij de ergste anglicismes er voor me uit heeft gehaald, de schat). Mensen die mee deden aan de verhalenwedstrijd zouden een uitgebreid juryrapport ontvangen met kritieken en tips, en dat was iets wat ik altijd goed kan gebruiken.

Dus vandaag was de uitreiking van de verhalenwedstrijd. Ik speelde met het idee om heen te gaan omdat het in Katwijk was, maar een half uurtje van huis. Mijn vriendin Brenda zei dat ze met me mee zou gaan om me te supporten, en in nog zo’n vlaag van ‘waarom ook niet’ besloot ik om toch heen te gaan. En oh, wat ben ik blij dat ik geweest ben! Zelfs voor de vroege middag in het zonnetje bij de strandtent was het t al waard geweest, maar ik deed het nog eens beter dan ik verwacht had ook!

Serieus: ik had niet verwacht dat ik het zo goed zou doen. Een van mijn vriendinnen zei heel vrolijk “Je gaat vast winnen” op Facebook, maar die gedachte was zelfs nooit bij me opgekomen. Er waren 98(!) verhalen in de wedstrijd en alles wat ik kon denken was laat me in godsnaam niet laatste zijn. Ik zou met de top 50 al tevreden zijn geweest. De top 26 zou nog beter zijn, want dat zou betekenen dat ik de eerste ronde had overleefd; en er waren drie rondes waar je voorbij moest als je verhaal in de uiteindelijke top 12 zou komen.

Ze kondigden de winnars aan in een hotel in Katwijk, via een powerpoint presentatie waar iedere keer dat Anaïd Haen (de organisator) op de knop drukte we een nieuwe slide zagen en een nieuwe lijst met 10 namen in beeld kwam. We telden terug van 98, dus iedere keer dat zij op de knop drukte en mijn naam niet in beeld kwam sloeg mijn hart een slag over. Iedere slide waar we voorbij gingen werd het beter en beter. En tegen de tijd dat we de top 25 bereikten zat mijn hartslag op zo’n 180. Ik was aan het zweten en mijn handen trilden.

Holy shit top 25?
Top 15?
DERDE RONDE?
TOP TIEN?!?!

En toen gebeurde dit:

 

Serieus, ik ben zo ongelofelijk blij. 😀

Een van de juryleden had me zelfs op de eerste plaats gezet. Hij vond dat ik had moeten winnen, ik was zijn nummer 1. Ik heb iemand volledig ondersteboven geblazen met mijn verhaal. Hoe cool is dat dan? (Hij vindt ook dat ik verder moet gaan met deze personages en deze wereld – hij had al wat ideetjes voor een roman voor me. Dat riepen ze over Geboorterecht ook al…)

Er waren wat tegenstrijdige commentaren in het juryrapport, wat maar weer toont hoe ongelofelijk subjectief zo’n verhalenwedstrijd is. Het was ook interessant om te zien hoe dit verhaal het veel beter deed bij de heren dan bij de dames. Maargoed, het is begrijpelijk dat death matching en arenavechten in een SF setting iets is dat jonge mannen meer aanspreekt. Ik had gewoon mazzel dat er meer mannen dan vrouwen in de jury zaten dit jaar, haha!

Maar ze waren wel unaniem okay met de setup en het einde, en dat was hetgene waar ik het hele verhaal omheen gebouwd heb, die ‘dan wordt het tijd dat je het leert’ regel. Het werkte, en ik ben er blij mee.

Maargoed, ik ga even genieten van mijn kleine triomf. Het was een geweldige dag. 🙂