(zoals gepost op Geekstijl!)

The Night Watch, ook wel Nochnoy Dozor genoemd in de originele vertaling, is een horror/urban fantasy roman van de Russische schrijver Sergei Lukyanenko. De boekenserie bestaat uit drie delen, beginnende met Night Watch, dan Day Watch, Twilight Watch en uiteindelijk Final Watch. Het concept van de serie draait om het bestaan van ‘Others’.

nightwatch 206×300 Nightwatch: het originele boek vs. de verfilmingZij zijn de politie die de machten van de duisternis en het licht uit elkaars haren houden. Als een vampier mensenbloed wil drinken, moet deze bijvoorbeeld eerst een licensie aanvragen. Een lichtmagiër moet eveneens toestemming aanvragen als hij met zijn krachten een straat vol mensen een goede dag wil bezorgen of zijn buurman de lotto wil laten winnen. Op die manier kan de balans tussen licht en duisternis behouden worden en kan de wereld blijven bestaan zoals hij is. Een paar duizend jaar geleden is besloten dat een directe confrontatie tussen de duisternis en het licht de wereld niet ten goede zou komen. En dus is de Watch in het leven geroepen: de Night Watch houdt de duisternis in de gaten, en de Day Watch checkt of het ‘licht’ niet te veel goeds doet. Bureaucratie tussen de heksen en vampieren dus!

Het boek is in 1998 uitgekomen en was een enorme hit in Rusland. Al snel volgde een Engelse vertaling, en in 2004 zelfs een verfilming in het Engels. Maar of die film nou de moeite waard is?

De verfilming liegt er niet om: ondanks het feit dat het een tamelijk high-budget productie is, geven ze vanaf het begin al aan dat Night Watch gebaseerd is op de roman van Lukyanenko. De roman Nochnoy Dozor bestaat eigenlijk uit drie kortere verhalen die in het laatste verhaal allemaal samen komen.

De serie draait om anti-held Anton Gorodetsky. Anton is een middelmatig getalenteerde magiër aan de kant van het Licht die eigenlijk veel liever een kantoorsukkeltje is, dan dat hij buiten tegen vampieren moet vechten die zich niet aan hun contract houden. Dat is echter precies waar het begin van het eerste verhaal hem vindt: hij wordt van zijn computer weggetrokken door zijn baas om achter een stel vampieren aan te gaan.

De film volgt in grote lijnen de plot van het eerste verhaal in de roman – veel van de personages zijn hetzelfde, en veel van dezelfde gebeurtenissen vinden plaats. Ik heb de film gezien kort nadat ik het boek gelezen had en bemerkte tot mijn verbazing dat zelfs veel van de dialogen direct overgenomen zijn. Echter… het verhaal was dat uiteindelijk niet.

Er zaten een paar flinke veranderingen in het verhaal van de film ten opzichte van de roman die wat mij betreft onnodig waren en afdeden aan de kracht van het verhaal. Het personage van Olga is bijna compleet op de ‘cutting room floor’ geëindigd, en dat terwijl zij in de roman eigenlijk een van de centrale figuren was. Ze kwam in alle drie de verhalen als een drijvende kracht naar voren. Waar de romance tussen Svetlana en Anton ietwat geforceerd en tragisch aanvoelde, is de cameraderie tussen Olga en Anton als partners tijdens de misdaadbestrijding erg sterk beschreven in het boek. Ik was dus verbaasd om te zien dat ze in de film een tweederangs personage was.

In de film werd er veel meer gefocust op het jongetje Egor. Hij wordt door Anton van de vampieren gered en blijkt toevalligerwijs een heel getalenteerde ‘Other’ te zijn. Terwijl Egor in het boek gewoon een doodnormale twaalfjarige kiddo is, blijkt hij in het boek opeens Anton’s zoontje te zijn van zijn ex vriendin. Daar bovenop wordt hij ook nog eens door de Day Watch tegen Anton gebruikt, zodat het joch uiteindelijk voor de ‘Dark side’ kiest. In het boek heeft Egor zelfs na het derde verhaal nog geen keuze gemaakt tussen Light en Dark. Ik snapte dus niet zo goed waar dit helemaal vandaan kwam. Het verhaal werd er ook niet veel beter van. Voor mij een groot minpunt.

Dingen die wel erg goed gedaan waren in de film: de muziek, de atmosfeer, het gevoel van de grote stad Moskou. De ondertiteling van de film is op een vrij kunstzinnige manier in beeld gebracht – soms bleven de letters net even te lang hangen of kregen ze een ander font of kleur om de sfeer van de scène te benadrukken. De actiescènes en het in beeld brengen van de tussenwereld – de Twilight (of Gloom, zoals hij in de filmvertaling genoemd werd) – waren artistiek erg goed opgezet, net zoals het gebruik van muziek. Ik denk dat als je alleen de film zou bekijken, dat je best nog wel eens betoverd zou kunnen worden door de cinematografie, het gevoel van de duisternis van Moskou, de urban fantasy en de interessante verhaallijnen. Aan het einde van de film ben je benieuwd hoe het verder gaat. Gave setting, mooie cinematografie, maar jammerlijk uitgewerkte verhaallijnen en nog jammerlijker personages.

Het boek is veel rijker qua setting, qua personages, en qua tijd die er genomen wordt om het verhaal te vertellen. Ook belangrijk, buiten de kick-ass-heid die het personage Olga aan het verhaal toevoegt, is Anton ook nog eens een stuk sympathieker als hoofdpersoon. En voor een verhaal dat grotendeels vanuit de eerste persoon verteld wordt, is dat een erg belangrijk onderdeel. Dus, moet je nu de film gaan kijken? Ik zou bijna ja zeggen, hij is op zich wel de moeite waard… maar alléén als je je al hebt laten betoveren door het boek. Hebben jullie de film gezien of het boek gelezen? Wat vonden jullie ervan? Ik hoor het graag!