Zo’n drie weken geleden kwamen Brenda en ik op een ‘wat als’-scenario voor de League wereld wat mijn ziel in vuur en vlam zette. Brenda weigerde ermee aan de slag te gaan, maar het idee is sinds die tijd aan mijn hersenen aan het vreten. Zelfs terwijl we het bedachten moest ik Brenda beloven dat het een Alternate Universe verhaal zou zijn en dat het geen canon/de waarheid zou worden. Dat het niet echt zou gebeuren. Dus voor Brenda ben ik er vanaf gebleven, want zij wilde niet dat het opgeschreven zou worden omdat onze personages een goed einde verdienen.

En het lijkt erop dat ik de wereld wil zien branden.

Dit is erger dan Seamon’s brandmoment in Bloed en Scherven. Dit eindigt zo ongeveer in de vierde wereldoorlog.
Dit is de ultieme ‘dark place’, en vandaag, na een hele verrotte week, ben ik er toch naar toe gegaan. Ik heb er bijna 7000 woorden in geschreven. Delen ervan zijn een re-write van het einde van Forsaken, maar dan nu het slechte einde. En de rest is wat erna komt. Het concept ervan pestte zelfs Brenda genoeg om er 1000 hartverscheurende woorden in te schrijven, gewoon een kleine interjectie die het verhaal zo hard nodig had. En god, ik haat mezelf dat ik dit aan het uitschrijven ben.

Deze verhaallijn is zo veel duistere crack. Ik kan het ook niet echt met iemand delen die het zou kunnen lezen want de meeste mensen weten nauwelijks wie Irina is, wat ze doet in de League wereld, en waarom het zo ongelofelijk gevaarlijk zou zijn als zij en Stender tegenover elkaar zouden komen te staan. Hoe veel macht deze twee mensen hebben, hoe gebroken ze allebei zijn. Hoe hard ze zichzelf allebei onder controle hebben in het dagelijks leven. En op het moment dat de ratio het raam uit gaat… hoe veel pijn zij elkaar kunnen doen, en hoe erg de wereld er onder gaat lijden.

Ik ben me erin aan het wentelen. Wat een duistere plek om te zijn. En het doet pijn en voelt tegelijkertijd zo goed.

Ik ben overduidelijk een heel slecht persoon.