Bloed en Scherven·Redigeren

…en nu is hij helemaal klaar!

Na een allerlaatste check of alle punten, komma’s en alinea’s wel goed stonden, is “Bloed en Scherven” nu echt naar de drukker. Whoooo!

Het is toch wel een bijzonder moment, hoor. Over drie weken heb ik mijn tweede kindje in mijn handen. Dit was een zwaardere bevalling, met een aantal heftige momenten, en flink wat karakterontwikkeling en leercurves voor zowel mijn personages als mijzelf, dus ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat mensen van Bloed gaan genieten.

Dus om het te vieren, een pretty liedje van de Lentagon soundtrack:

…and now we wait… :’)

Uncategorized

boekpresentatie 2.0!

Uncategorized

onmogelijke keuzes maken (of: waarom ik de tv serie ‘The 100’ zo waardeer)

Net zoals jullie ben ik opgegroeid met verhalen waarin de held, wanneer hij of zij werd gesteld tussen twee keuzes, altijd de juiste keuze maakte waardoor uiteindelijk aan het einde van het verhaal, iedereen lang en gelukkig kon verder leven. Mocht het niet de juiste keuze zijn op de korte termijn, dan kwam het op de lange termijn alsnog wel goed. Het feit dat er misschien duizenden gestorven waren zodat de held kon leven, daar dachten we dan niet meer aan, want zij waren toch niet de held en de hoofdpersoon waarmee we ons identificeerden. Dus als kind lees je zulke verhalen, als volwassene zie je zulke films (ik kan me nog zo goed herinneren hoe in de film Independence Day je in spanning zat dat de hond in veiligheid zou komen terwijl er een vuurbal door een tunnel heen raasde. Hoe je juichte dat hij het redde en in de armen van het gezin gesloten werd, terwijl je kon zien dat tegelijkertijd honderden mensen door die vuurbal in de tunnel om het leven kwamen, maargoed, dat terzijde). Eind goed, al goed.

Een van de dingen die ik waardeer aan George R. R. Martins boeken, is dat als de hoofdpersonen inderdaad hun doel bereiken – ze krijgen de macht en de troon die ze begeren, en dan moeten ze gaan regeren. Ze zijn de leider van hun volk en dan moeten ze beslissingen nemen – beslissingen die de dood van tientallen mensen kunnen betekenen, om honderden te redden. Stannis Baratheon wordt gevraagd om een jongetje (zijn neefje) op te offeren, zodat hij een visioen kan krijgen wat het land kan redden. Moreel oogpunt: natuurlijk moet je dat doen. Want het koninkrijk. Maar het is geen gemakkelijke keuze (en gelukkig komt Davos tussenbeide om arme Edric Storm te redden, en als lezer ben je stiekem toch opgelucht).

En dan hebben we het nog niet eens over de zaken waar Dany, Jon en Cersei tegenaan lopen in A Dance With Dragons. Sommige keuzes zou je gewoon niet moeten maken, omdat beide keuzes fout zijn, en de compromis zelfs nog erger. ‘Ga met de keuze waarvan jij ’s nachts het beste kan slapen’, wordt er aangeraden, maar soms is geen enkele optie de juiste, en toch moet je die beslissing nemen. Jij bent verantwoordelijk, en wat zal je volk je erom haten…

qDfC7pzsRJM.market_maxresDit is waar de TV serie ‘The 100’ me ontzettend verraste. Mijn man was erg enthousiast over seizoen 2, ik was niet aan het meekijken, maar toen ik met griep op de bank lag, heb ik de serie toch maar aangezet. De eerste paar afleveringen waren slecht geacteerd en had ik een hekel aan heel veel personages, maar ergens rond aflevering 6 vond de serie zijn ‘footing’ en werd het opeens een stuk beter: opeens gingen we richting crises oplossen en karakterontwikkeling. Bellamy ontpopte zich tot verantwoordelijke held, Clarke bewees zich als leider van The 100 op aarde, Octavia werd wat minder derpy, Raven werd geïntroduceerd als badass, en Finn ging het gevaar niet uit de weg, ondanks het feit dat hij maar bleef roepen om compromissen en vrede.

De personages die in het verhaal gevolgd worden, worden een oorlog ingesleurd – eerst op een front, en in seizoen 2 zelfs op twéé fronten waar ze zich door slim nadenken, dapper vechten en wat handenzwaaierige science uit weten te redden. Technisch gezien zouden ze al honderd keer dood moeten zijn, maar weet je, ze doen hun best. En de serie schuwt niet terug van verschrikkelijke beslissingen moeten nemen en supertraumatische gebeurtenissen die de personages voor eeuwig met zich mee moeten dragen. Dit kwam allemaal bij elkaar in de mid-season finale van S2 en man, de keuze die daar gemaakt werd was het énige wat Clarke op dat moment kon doen, maar man o man, wat heb ik zitten huilen. Ik was ontroostbaar. (Laten we het over de season finale maar niet hebben trouwens, over onmogelijke beslissingen nemen gesproken!)

Soms zijn er geen alternatieven. Soms is er geen andere manier.

In heel veel series/films/boeken proberen de schrijvers er met een plotselinge plottwist of reddingsactie toch uit te komen, en dan halen we onze schouders op en denken we: tja, maar gelukkig leeft iedereen nog lang en gelukkig. Dan wil ik best over een zwakke resolutie heen kijken, want mijn favoriet leeft nog.

Maar wanneer dat dan niet gebeurt en ons hart aan stukken gaat omdat er geen alternatief was, en dat die ook niet genomen is, dan zit ik snotterend op de bank dankbaar te zijn, omdat de wereld zo veel moeilijker en gecompliceerder is dan dat we eigenlijk willen dat hij is. Er is geen zwart en geen wit. De redshirts uit Star Trek hadden waarschijnlijk ook een gezin thuis dat nu niet meer gevoed kan worden – maar gelukkig leeft de held nog, hè?

Het is zo fijn als de schrijvers dat begrijpen. Maar aan de andere kant zit ik nu wel met een hart dat in duizend stukjes ligt. Dat is het nadeel.