Het is heel gek. Toen ik begin september ging zitten om voor het einde van het jaar Talent en terreur volledig in de first draft uit te schrijven, wist ik dat het niet gemakkelijk zou worden. Ik had al een hele tijd niets écht nieuws meer geschreven; de afgelopen jaren hebben volledig in het teken gestaan van het herschrijven en redigeren van twee boeken die al jarenlang in eerdere versies hadden bestaan.

Talent en terreur was een idee dat zichzelf (met de subtiliteit van een blikseminslag) aan me presenteerde in de internationale trein tussen Brussel en Den Haag, eind maart dit jaar. Verder was er, behalve wat vage concepten die me wel leuk leken, nog helemaal niets. Dus ja, dat was weer even vanaf het nulpunt beginnen. Weer een first draft schrijven, terwijl hetgeen wat ik de afgelopen jaren gezien heb, vierde versies en vijfde versies na acht redactierondes met Cocky waren.

Dus dan moet je even terug naar de basis en jezelf vertellen dat je het natúúrlijk nog kan. Ja, de proza in die eerste versie is niet fantastisch; maar dat ben ik die het verhaal aan mezelf vertel, die is niet voor jullie. De discrepantie tussen Kelly die tegen zichzelf grotendeels dialogen en setups doet en Kelly die jullie een verhaal vertelt waar ze haar best op heeft gedaan om het zo mooi mogelijk te maken… die is best groot.

De eerste tachtigduizend woorden van het verhaal schrijven, voelde als vechten tegen de bierkaai. Dat proces in dat plaatje boven (ik heb hem al eens eerder gepost) is geen grapje, zo ging het. En toen, ergens afgelopen weekend, toen ik de negentigduizend overschreed en eindelijk mijn einde in zicht had en al die ???SCREAMING?!?!! delen van mijn plot gehad had… toen begonnen dingen eindelijk op hun plaats te vallen. (Beetje jammer dat dat na 90K pas komt, maar liever laat dan nooit.)

Ik heb nu een goed gevoel over wat ik aan het doen ben; dat het verhaal verteld moet worden, en dat de logistieke/motivationele problemen die ik nu in de lijn van het verhaal zie, gemakkelijk opgelost kunnen worden. De ergste heuvel is genomen, nu wordt het een run naar de finish.

En die gaat heftig worden, want de climax van het verhaal is best heftig. Moet ook, als het ’t einde van een trilogie betekent, maar ja, het wordt bikkelen. Maar voor het eerst sinds ik met dit project begonnen ben, kijk ik er echt naar uit. Het gaat niet gemakkelijk worden, maar wel geweldig.

BRING. IT. ON. 😀

Nanowrimo wordcount update: 37K voor nanowrimo, 97K voor het verhaal in totaal. Als het goed is, ga ik de 100K vandaag of morgen halen en dat is toch ook wel weer een triomf. Ik heb ooit al eens, lang geleden, een 125K verhaal geschreven, maar dat was met een pauze van een half jaar ertussen. Ik heb nog nooit in één keer in een marathon sessie 100K in een keer geschreven. Dus hoera 😀