Nee, niet Nanowrimo. Dat gaat inmiddels best aardig. Alle achterstanden die ik had, heb ik inmiddels ingelopen en ik zit na 15 dagen op een comfortabele 30K en een gemiddelde van 2K per dag. Ik heb volgende week de hele week vrij, dus alle tijd van de wereld om het verhaal af te schrijven; ik heb alles klaar staan voor de eindconfrontatie, dus de aankomende 20K gaat het lekker knallen. Qua schrijven gaat het stiekem toch best heerlijk op rolletjes, ookal is het overduidelijk een first draft en ben ik logistiek aan het goochelen om alles te laten lukken en de geloofwaardigheid op een hoog (genoeg) niveau te houden. Dat is niet moeilijker dan normaal.
Wat er moeilijk is, is dat dit boek letterlijk Talent en Terreur als werktitel heeft, en dat de belangrijkste thema’s zich centreren om dingen als: hoe ver ga je voor je vrijheid? ga je over lijken om een betere wereld te creëren? zou je over lijken gaan om een oorlog te voorkomen? wanneer ben je een moordenaar en wanneer ben je een vrijheidsvechter? tussen alle vechtende partijen, wie heeft er eigenlijk gelijk?
Mijn boek speelt zich voor een groot deel af bij een terroristische organisatie genaamd de Jonge Radicalen en die zijn geen lieverdjes. Nu is niemand dat, in deze wereld – en de oorlogszuchtigheid van de strijdende partijen is geen toeval ofzo. Het is eigenlijk een aanklacht tegen wat er op dit moment gaande is in de wereld. Haatzaaien, racisme, angst opwekken, terrorisme, de oorlog tegen terrorisme, corruptie… dat dus. Die thema’s kwamen in de vorige boeken al naar voren, maar komen tot een echt conflict in dit boek.
En dan zie je zulke dingen gebeuren als in Parijs en Beiroet en Syrië en dat klapt er toch wel keihard in, hoor. Ik voel me er absoluut niet lekker bij en het zit me flink dwars. (Genoeg dat ik echt ga twijfelen aan de titel van mijn boek, bijvoorbeeld. Kan dit wel? Is dit wel respectvol?) Ik ga in dit boek dus best heel diep in mijn eigen ideologieën en mijn hart, heel anders dan in Bloed en Scherven… en het is moeilijk. Maar ik voel wel dat dit verhaal verteld moet worden, dus ik zet het door. Ik hoop dat ik de intensiteit van mijn gevoelens en mijn hoop voor een betere wereld een beetje vorm kan geven, dat ik het op een integere manier aan jullie over kan brengen.
Vingers gekruist.
Kristal & explosies 
Wauw ja, lastig om daar op die manier mee geconfronteerd te worden … Ik vind persoonlijk dat het wel kan hoor, die titel, ik denk niet dat de link zo snel gelegd wordt 🙂 Maar ik snap dat je er je niet goed bij voelt omdat het misschien zou lijken alsof je terrorisme tot ‘entertainment’ maakt, maar iedereen die je boeken leest weet wel dat het zo niet zit 🙂 Succes nog met NaNo!
Thanks! (op allebei de dingen) Ik vind het heel moeilijk want ik wil wel een statement maken en het is geen gemakkelijk boek, hoor, maar ik wil ook niet mensen te veel afschrikken. De titels zijn al zo’n escalerende schaal na het lieflijke Stof en Schitteringen, eindigend met Bloed … en Terreur…. ugh :’)
Haha ja als je het zo bekijkt is het inderdaad van fonkelende glitter naar dood en verderf gegaan 😀 maar ik vind het net goed dat de stakes altijd hoger liggen en daardoor ook de spanning wordt opgevoerd! Dus ach ja, doe gewoon je ding, wie weet wat er nog allemaal met de wereld gebeurd tussen nu en de release! Wie weet komen er wel Engelen neerdalen om ons allemaal te redden en nemen die dan aanstoot aan mijn godslasterende Engelenverhalen, en mag ik deel drie niet meer publiceren 😮 You never know! Maar het getuigt alleszins van bedachtzaamheid dat je erbij stilstaat, en dat moet ook, maar volg je gevoel en dan komt het vast wel goed 🙂