Ik zit een beetje te dubben of ik dit jaar wel meedoe aan Nanowrimo. Aan de ene kant heb ik dit jaar al een slordige 160K (!!!!!!) geschreven, dus het is niet alsof ik het nodig heb. Aan de andere kant is het wel een waanzinnig mooie gelegenheid om weer terug te keren naar mijn kristal wereld; in December begin ik als het goed is samen met Zilverbron aan de revisies van Stof en Schitteringen, en ik heb inmiddels een veel beter idee van hoe ik Bloed en Scherven (het vervolg) wil laten lopen.
Dus ik weet dat het een perfecte gelegenheid is om Bloed aan te pakken. Het nadeel is alleen dat dit de derde keer is dat ik het verhaal compleet overnieuw schrijf. En dan slaat de weerzin toe: gedachtes als ‘ugh, zoveel werk’ en ‘het wordt toch weer inadequaat’ zetten de rem op mijn zin op weer aan de slag te gaan.
Wat grappig is, want de vorige keer dat ik Bloed tackelde, had ik het verhaal in een week op papier staan. Dus de hoeveelheid werk kan het niet eens zijn. ZOVEEL moeite is het nou ook weer niet. Ik KAN het wel.
En dan de laatste rem nog: ‘maar ik zit helemaal met mijn hoofd niet bij Kristal’ – dat is de enige die écht waar is. Ja, in mijn hoofd zit ik nog bij mijn Fantastels verhaal en bij de League. Mijn tijd met mijn Fantastels verhaal en de laatste 10K voor Irina zijn me niet in de koude kleren gaan zitten.
Seamon, Sirka, Valeria en Joy (en ook Romain, die je gaat ontmoeten in Bloed) zijn op het moment als verre vrienden waarvan je al een tijd niets meer gehoord hebt. Warme herinneringen, maar niet BIJ je op dit moment.
Ach, ik moet het ook gewoon gaan doen. The only way to fail is not to write. Of, zoals mijn wallpaper heel hulpvaardig zegt: Stop fucking off. :’)
Kristal & explosies 