Dus na een paar dagen als een idioot doorschrijven en aanpassingen maken in mijn manuscript zit ik inmiddels op 47.390 woorden voor Bloed en Scherven, maar ik geef op het moment eigenlijk maar bar weinig om mijn woordenaantal. Nanowrimo is maar een excuus; ik wil dit verhaal gewoon in deze versie goed op papier hebben, en dat gaat als een tierelier.
Ik zit middenin de eindconfrontatie en ik moet even adem halen, want dit is zo verdomde intens. Ik heb eindelijk Romain en Seamon tegenover elkaar staan en mijn haren rijzen te berge, want ik weet hoe dit afloopt; ik weet al een jaar hoe dit afloopt en het wordt er echt niet gemakkelijker op. Dit ben ik op het moment:
Waarom doe ik dit mezelf toch steeds aan? :’)
Kristal & explosies 