Wat hebben fans van A Song Of Ice And Fire (Een Lied van IJs en Vuur in het Nederlands) lang moeten wachten. Tien jaar is er verstreken sinds we gehoord hebben van een aantal van hun meest geliefde personages. Tien jaar! Dat is langer dan wat zelfs de meeste doorgewinterde fantasy fans – die gewend zijn te wachten voor het nieuwe boek in de serie uit is – gemakkelijk kunnen volhouden. Maar na tien jaar is het wachten eindelijk over!
Na ‘Game of Thrones’, ‘A Clash Of Kings’, en het zinderende ‘A Storm of Swords’ dat uitkwam in 2000, hebben de fans nu eindelijk het volledige volgende deel in handen van de razend populaire A Song Of Ice And Fire serie. Dat ging niet zonder slag of stoot. Oorspronkelijk had George R R Martin bedoeld om na boek drie (dat met een paar heftige cliffhangers eindigde) een pauze in te lassen in het verhaal. Vijf jaar zou verstrijken waarin de hoofdpersonen nieuwe machtsbases zouden kunnen opbouwen en zich klaar konden maken voor de ultieme eind strijd. Alleen begon Martin in 2001 met verder schrijven, en realiseerde zich vervolgens dat een gat van vijf jaar niet zou werken. Hij heeft dus zijn hele meesterplan voor de boekenserie uit het raam moeten gooien en volledig opnieuw moeten gaan plotten. In de tussentijd heeft hij ‘A Feast For Crows’ nog uitgegeven, maar dat was eigenlijk maar een half verhaal; het focuste zich op een deel van de cast, en liet de fans in het ongewisse van personages als Tyrion Lannister, Daenerys Targaryen en Jon Snow. Het probleem was het plot bij Daenerys; dus verschoof Martin haar lot naar het volgende deel. Op die manier is ‘A Dance With Dragons’ dus het tweede deel van het vervolg van ‘A Storm Of Swords’, tien jaar na dato. En was het ‘t waard?
Pas op, SPOILERS!!!
Ik zal meteen toegeven dat ik een grote fan ben van de boekenserie (en was de TV serie op HBO, “Game Of Thrones” niet fantastisch?) sinds 1999. Ik volg de serie dus al erg lange tijd, en ik vind ‘A Storm Of Swords’ een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. De plottwists, het verraad, de intriges, de personages… ik vond het fan-tas-tisch. Ik heb gelachen, gehuild, en geschreeuwd tegen dat boek. Het valt inmiddels ook compleet uit elkaar van het lezen en herlezen. Dus de lat lag erg hoog bij mij.
‘A Feast For Crows’ was leuk, vooral omdat Jaime en Cersei Lannister hierin flink gevolgd werden en ik ben eigenlijk wel een fan van de Lannisters (sorry). De drama’s in King’s Landing waren ontzettend gaaf om te volgen. Ook de uitstapjes naar Dorne vond ik erg bevredigend. Maar het was geen ‘Storm of Swords’. Ik hield de hoop dat ‘Dance With Dragons’ het gevoel compleet zou maken.
Op de dag dat ik het boek naar mijn Kindle gedownload zou krijgen ben ik om zeven uur opgestaan om te zien of mijn download al binnen was. Mijn hart bonkte in mijn keel toen de download binnen kwam rollen. Ik ben meteen gaan zitten en heb de aankomende 14 uur met mijn Kindle in mijn hand gezeten. De wereld was even vergeten.
Maar heb ik nu dat gevoel van compleetheid? Om eerlijk te zijn nog steeds niet.
Hoewel het heerlijk was om te kijken hoe het gaat met Tyrion, Dany en Jon en ik de plotdraden op de Wall en in Winterfell geweldig vond, is het hele verhaal wéér een aanloop geweest naar de confrontatie. Natuurlijk is ADWD een middenboek na de achtbaan die ASOS en kan je zoiets niet verwachten van het midden van een serie, maar jemig…
Meereen wordt aangevallen van drie kanten, Dany en haar draken zijn zoek, maar het feit dat ze opgepikt wordt door een khalasar betekent ongetwijfeld nog meer bloedvergieten. Victarion en Tyrion zijn in de buurt, maar hebben Dany nog niet ontmoet. Quentyn Martell zorgde voor de enige plot progressie en confrontatie in Essos… maar dat gaan we pas zien in het volgende boek, als zijn vader hoort wat er met hem gebeurd is.
Vervolgens hebben we de belegering van Winterfell en Ramsay Bolton’s uitdaging naar Jon Snow. En Jon’s eigen rotsituatie (waar hij uit gaat komen. Dat moet wel!) mogen we ook niet vergeten. Maar is er confrontatie? Niet echt.
Wat de rest van de Starks betreft… Bran en Arya zijn hun vak aan het leren en zijn daar erg goed in, dat is leuk om te zien, maar het levert nog niets op.
Over Jaime’s lot wil ik niet eens speculeren, maar Cersei staat ook op het punt van confrontatie. Het is allemaal naar een hoogtepunt toewerken… en ik weet zeker dat het nieuwe boek ‘The Winds of Winter’ een ontzettende bende gaat worden qua gebeurtenissen net zoals ASOS dat was… maar ik voel me een beetje alsof ik blauwe ballen aan het krijgen ben. Na al dit wachten had ik een hoogtepunt gewild, en ik moet nu wéér een aantal jaar wachten. Ik neem aan dat als je de boeken na elkaar doorleest over twintig jaar dat het dan prima te hachelen is, maar voor nu is het een tamelijk zuur gevoel.
Aan de andere kant zijn er een aantal plotdraden waar ik van genoot: vooral de tijd die we doorbrachten met Davos en Theon waren fantastisch. Lichtende momenten waren degenen die we doorbrachten met de Manderly’s, maar ik moet toegeven dat wat er met Theon geflikt wordt door Martin’s schrijfstijl echt literatuur van de bovenste plank is. Wat een pathos heb ik voor die jongen, en wat hoopte ik op een goed einde. En dat terwijl ik hem in boek twee wel kon schieten.
De toevoeging van ‘Griff’ maakt de situatie met Dany nog eens gecompliceerder, maar ik was persoonlijk erg in mijn nopjes dat die crackpot theorie dus inderdaad klopte. Ik kan niet wachten totdat hij en Connington gaan buurten in Dorne.
Het plot komt dus zeker samen, ik heb wel het gevoel alsof er een plan is… maar daar moeten we dus nog een handvol jaar op wachten voordat we dát in uitvoering zien. We gaan dus weer wachten… ik kruis mijn vingers dat het dit keer minder dan vijf jaar duurt. Hopen jullie mee?
Kristal & explosies 