Categorie: achtergronden

achtergronden·Algemeen·gewoon doorgaan·Nanowrimo

RIP NaNoWriMo

KellyPlaats een reactie
check mijn vintage nanowrimo 2003 shirt hier! (en omg wat was ik hier nog n baby!)

Ik vermoedde al een tijdje dat de boel zou gaan klappen, maar gisteren in de About Books uitzending bevestigden kijkers het voor me. NaNoWriMo is na vijfentwintig jaar terziele. Het… het doet me best wel wat, moet ik heel eerlijk zeggen; ik ben er zo ongeveer vanaf het prille begin bij geweest.

Mijn allereerste keer was in 2002, toen een Amerikaanse kennis van me me op de site wees en me vroeg of ik mee zou doen, ik schreef tenslotte zo graag. En dat klopte, hoewel ik sinds ik op mezelf woonde (ik ben toen ik net 19 was het huis uit gegaan om te gaan samenwonen met wat nu mijn man is) eigenlijk helemaal geen echte boek-lengte verhalen geschreven had. Op de middelbare school schreef ik hele boeken, maar daar was ik eigenlijk een beetje mee gestopt. Ik roleplayde alleen nog online.

Maar de uitdaging zag er leuk uit, en ik had een verhaaltje liggen van 4 geschreven A4-tjes dat ik best wel uit wilde werken, dus ik had zoiets van… waarom niet. Daar is het toen begonnen. Ik heb in November 2002 de 50K op 29 november gehaald. Ik was zó trots. En van daaruit heb ik jarenlang meegedaan. Het dwong me om te creëren, en daar ging ik verdomde goed op.

Ik ben zelfs voor het Nederlands/Belgische forum nog twee jaar Municipal Liaison geweest (2004-2005); ik organiseerde de Kick-off bijeenkomst, de Thank God It’s Over party, en was een aanmoedigende forumbeheerder samen met nog iemand anders. Ik vertelde iedereen die schreef over de uitdaging, en hoe het hen kon helpen. Ik deed ieder jaar mee, ik kocht de merchandise.

Shit man, Stof & Schitteringen was mijn Nano verhaal van 2006. (Klik dit linkje als je wil zien hoe dat ging, dit zijn posts die ik maakte op het Nano forum dat jaar 😀)

Ik heb mijn beste schrijfmaatje Brenda Hingstman (waarmee ik o.a. Onrust en vele korte verhalen geschreven heb) letterlijk op de Kick-off party van NaNoWriMo 2004 ontmoet.

schrijfweekendje tijdens nanowrimo 2021

Ik heb schrijfweekendjes met mijn matties gedaan tijdens de eerste week van Nano, in een Landal huisje, of gewoon bij iemand thuis. Samen knallen. Woordenraces gedaan. Iedereen aangemoedigd.

De laatste jaren deed ik niet altijd super fanatiek meer mee, of met een heel nieuw project, of zo, want op dit punt ben ik al een tijdje gepubliceerd auteur met deadlines en lopende projecten. Maar ik heb het initatief, de uitdaging, alles, altijd een super warm hart toegedragen. Ik heb ontzettend veel te danken aan Chris Baty (de bedenker/oprichter) en zijn vrienden.

Het is jammer om zoiets unieks ten onder te zien gaan aan mismanagement en intern gesteggel. 😦

Voor de kijkers van About Books – we zijn aan het kijken of we in onze uitzendingen de aankomende maand tijdens Camp Nano jullie kunnen helpen om het schrijven, het wordcount, en de voortgang te stimuleren in ons Over Schrijven segment. Want als anderen het niet doen, dan doen we het gewoon met onze eigen community, nietwaar? 🙂

achtergronden·Beurzen·bloed in het water·gewoon doorgaan·Paraiso·Waarde van Bloed·Waterloper·zilverspoor

terugblik op 2024 / vooruitblik op 2025

KellyPlaats een reactie

Ik kan bijna niet geloven dat het jaar alweer bijna voorbij is. Wat is het voorbij gevlogen! En wat is er een hoop gebeurd. Een nieuw boek, een verhalenwedstrijd winst, al die beurzen…

Dus wat gebeurde er allemaal in 2024?

  • In februari kreeg ik een nieuwe baan en werd mijn leven opgeslokt door Final Fantasy 7 Rebirth. Ik benoem dat laatste vooral omdat dat mijn verhaal “In Het Maanlicht”, dat ik in de weken daarop schreef, heel erg beinvloed heeft.
  • In april was het ’t tienjarig jubileum van mijn eerste boek, “Stof & Schitteringen”. Ik heb het niet heel uitgebreid gevierd, maar het was toch wel heel leuk om op terug te kijken! Ik was in die periode vooral druk bezig met mijn nieuwe baan combineren met beurzen als Elfia en schrijven, want ik schreef twee verhalen voor Waterloper verhalenwedstrijd: “In Het Maanlicht” en “De Belofte”.
  • In juni gingen we los met de redactie van “Bloed In Het Water”! Het ging van een leien dakje, ongelofelijk voorspoedig, en voor ik het wist waren we klaar. En toen was het tijd voor de kaft, en … het was perfect, de boeken arriveerden van de drukker precies op mijn verjaardagsfeestje. Mooier kan het niet. ❤
  • Daarna Castlefest, Elfia Arcen, Comic Con…
  • En toen de uitreiking van Waterloper. Waarbij bleek dat “In Het Maanlicht” het winnende verhaal was! Echt absoluut fantastisch, ik kan er nog steeds niet over uit. De Waterloper trofee staat nu gebroederlijk in de kast de Fantastels trofee gezelschap te houden. 🙂

En wat gaan we doen in 2025?

  • Ervoor zorgen dat “De Waarde Van Bloed” publicatieklaar is. Da’s een beetje mijn grote falen – ik had hem eigenlijk dit jaar klaar willen hebben voor de uitgever, maar dat is niet gelukt. Ik heb niet zo veel geschreven de afgelopen maanden, vrees ik. Maar volgend jaar moet ik wel, want ik wil ervoor zorgen dat “Waarde” klaar is om op Castlefest uit te komen. Dus volgende maand wil ik gaan knallen!
  • En verder… ik wil alvast een opzet gaan maken voor een volgend project – gebaseerd op een heel oud idee waar ik in 2010 (!) al eens aan heb zitten plukken -, dat ik na afronding van de Paraiso serie ga oppakken. Ik wil hier nog niet al te veel over zeggen, want het is allemaal nog wat onzeker, maar ik heb leuke ideeën, en ik denk dat hier zeker een gaaf project uit kan komen.

Dus we gaan het zien. Laten we van 2025 een feestje maken!

Voor nu… heel fijne kerstdagen en een schitterend uiteinde allemaal. We zien elkaar gauw weer! xxx

achtergronden·bloed in het water·Paraiso·Prijs van water·Uncategorized

van droom tot boek 2

KellyPlaats een reactie

Voor de release van “De prijs van water” had ik in 2022 een blogpost geschreven over hoe dat boek vanaf de eerste droom die ik over het verhaalconcept had, tot een boek verworden is. Ik realiseerde me van de week – ook naar aanleiding van de gave youtube vlog van Robin Rozendal over het jaar waarin ZIJ bezig was met háár boek 2 – dat ik dat nog helemaal niet gedaan had voor “Bloed in het water”. En dat terwijl Bloed juist zo’n interessante weg is geweest!

Dus bij deze: laten we kletsen over hoe “Bloed in het water” geschreven, geredigeerd, gesplit en uiteindelijk uitgegeven is. Want, iedereen die “De prijs van water” opengeslagen heeft, heeft daar de noodlottige woorden “Boek 1 van het Paraiso tweeluik” zien staan. Ik vertel vrolijk bij iedereen die ik spreek dat dát een leugen is en kras het word tweeluik door en krabbel er serie naast, maar niet iedereen die mijn boek koopt, komt langs mij persoonlijk… dus bij deze de achtergronden. Plus wat sappige schrijversavonturen van tijdens het proces. 😀

Ik begin hier het verhaal vanaf het moment dat ik serieus bezig ging met boek 2, toen nog “De waarde van bloed” genaamd. Veel hiervan zijn berichtjes die ik via de chat in een soort dagboekvorm naar mijn schrijversgroep zijn verstuurd. Ietsje aangepast om de ergste chatspeak eruit te slopen, en de hoeveelheid gifjes en reacties van ons allemaal er tussendoor. 😉

5 oktober 2020: Ik chatte naar mijn schrijversmatties:

Hier is de outline van WVB.
heb wel t idee dat t zo een veel langer boek gaat worden dan deel 1?
sommige dingen waar een chapter voor staan worden echt wel langer dan 2500w

Ik heb als vuistregel dat de hoofdstukken in de Paraiso serie ongeveer tussen de 2000-3000 woorden zijn. Zo houd ik de actie erin, zeg maar; snelle perspectief- en scenewisselingen. Is allemaal expres gedaan. Het mooie hieraan is dat ik vrij accuraat kan schatten hoe lang een verhaal zal worden – en hier zag ik de tekenen al aan de wand.

Tijdens Nanowrimo 2020 ging ik hier keihard aan de slag. Eerst gezellig op schrijfweekend in Drente met mijn matties, daarna tijdens de maand november gewoon thuis. Daar ging het elkaar aanmoedigen gewoon door, maar dan op de chat. Dus ik wist in een maand tot 50.000 woorden te komen.

Daarna bleef Boek 2 een tijdje liggen, tot februari 2021.

26 februari 2021, 00:10
nou goed nieuws, ik heb over de loop van gisteravond en vanavond De Waarde Van Bloed teruggelezen, en het is minder erg dan ik dacht
ik snap waarom ik gestopt ben – was op een beetje een dood punt aanbeland in t verhaal, voordat we weer naar de actie gaan
en dit zijn een paar hoofdstukken die een stuk trager waren
maar! er zitten een paar scenes in t verhaal waar ik oprecht fucking trots op ben 😀

En, wat betreft de proloog, die heb ik dus pas in maart 2021 bedacht.

3 maart 2021, 17:59
dus ik was Waarde van Bloed aan het herlezen , en er was een throwaway line van Amaris (rebellenleider) dat haar ex Mischa (degene die de poort opent in de proloog en daarbij sterft) al een xje in de schaduwdimensie heeft rondgelopen
dat ze daarmee aan t experimenteren waren
en toen dacht ik, wat als…

Dit werd de proloog, een verhaal dat ik “slecht nieuws” heb genoemd en nog ergens op mijn harde schijf rondslingert in die vorm. Ik heb het opgepoetst en er de proloog van gemaakt. En prompt is dit mijn favoriete onderdeel van het boek geworden. Die relatie tussen Amaris en Mischa is echt fantastisch.

Dat was wel zo’n beetje alles wat ik dat jaar gedaan heb aan boek 2, totaan november 2021. Ik zat op dat punt op ruwweg 60.000 woorden, en begon vanaf daar verder te schrijven.

Het ging niet altijd even snel of gemakkelijk, alleen:

13 november 2021, 23:00
ik gooi zo Write Or Die ff aan
moet een scene gaan doen maar weet nog niet goed hoe ik m aan moet vliegen
en dus blokkeer ik
*zucht*
stfu and just write, Kelly

(Write Or Die was een website die ik gebruikte om mezelf te dwingen om te schrijven. Je moest in een window op de site typen, en als je te lang ophield met typen, dan werd het scherm rood, gingen er alarms af, ging er een baby huilen… het was een erg goeie manier om te blijven produceren. Timer van 20 minuten aan… Niet denken, gewoon schrijven. Helaas kom ik er net achter dat de website terziele is. Een momentje stilte alsjeblieft…:( )

En, wat vrolijker:

14 november 2021, 15:58
ik ben eindelijk aan t schrijven
zit ik middenin een absolute murder scene, keiharde muziek aan…
loopt Olli opeens de kamer binnen
arghhh
ik schrok me dood :’D

16 november 2021, 22:19
dus, adventures in storytelling
mijn toetsenbord is een beetje borked
de 5 op mijn numerieke toetsenbord en de letter d blijven soms hangen
blijkt dus ook dat de 5 blijft hangen
dus nu kreeg ik dit
“Hoofdstuk 2555: Sergio”
hahaha

17 november 2021 – 14:57
even random opmerking, maar
man, dat hele ‘trek een wereldbouw uit je reet TIJDENS het schrijven’ is wel vermoeiend zeg
ik heb t idee alsof ik constant aan t scramblen ben
het is zo duidelijk dat ik te lang niet meer nieuwe werelden gebouwd heb met allerlei details
en mijn oplossingen zijn best elegant ofzo hoor
maar pff, alles is een kleine crisis: ‘hoe los ik DIT nou weer op???’
het is een van de grootste struikelblokken van het plantser zijn
grote lijnen heb ik wel, maar details zoals wat voor gebouw het rebel HQ precies is, en dingen als: de pods zijn het enige in Paraiso dat op zonne-energie loopt…
dat is super cruciaal om goed te verankeren voor je world building
maar heb ik er vantevoren over nagedacht? HAHAHA NEE

22 november 2021, 22:55
wordcount: 31017
bijna op de kop af 2K geschreven
fijne scene. heb ik er mee bereikt wat ik wilde? fuck no
mijn chapter outline…. ughhhh
ik dacht dat ik wel van A naar C kon schrijven
dit was een heel heel dom idee
plus mijn personages hebben steeds mentale inzinkingen :’)

23 november 2021, 07:45
Ik dacht dat ik nog 8 hoofdstukken te gaan had, maar das 2 hoofdstukken later nog steeds 8 😅🙃
ik moet nog steeds lachen om hoe ik twee dagen absoluut leuke scenes heb geschreven, maar hoe ik in beide gevallen maar halverwege kwam waar ik wilde zijn
ik ben te ambitieus met mijn hoofdstukken

Ik schreef lekker door, totdat ik zo ongeveer richting de 50.000 woorden begon te komen en tegelijkertijd richting de eindconfrontatie ging. Het volledige document zat toen op ruwweg 110K, waarvan ik de helft dus tijdens die maand geschreven had. En toen gebeurde er dit:

30 november 2021, 15:57
48.6
tevens… fuck fuck fuck
mijn complete partysplit omgegooid
fuck shit

Dit was het moment dat ik besefte dat de party split die ik voor ogen had voor de finale van het verhaal, niet zou werken. De personages vogelden het uit terwijl ze in het verhaal aan het plannen waren. Ik moest dus het hele einde volledig herplotten. Ik heb nog tot de 50K geschreven om Nanowrimo te winnen, maar daarna moest ik terug naar de tekentafel. Opnieuw plotten. De personageontwikkeling onder de loep nemen. Naar de logistiek gaan kijken. ALLES.

En dit is dus waarom ik geen Planner ben, qua schrijven. Ik kan nog zo mooi een plot uiteenzetten, maar voortschrijdend inzicht gooit soms roet in het eten. Dit was hier een gruwelijk schrijnend voorbeeld van.

Omdat ik in 2022 zo druk bezig was met Boek 1 te redigeren en te publiceren, heb ik in 2022 niet heel veel gedaan aan Boek 2, behalve teruglezen en sleutelen/verankeren van mijn magiesysteem. Iets wat natuurlijk heel belangrijk was voor beide boeken.

In november en december 2022 heb ik echter mijn knokkels gekraakt en ben ik aan de slag gegaan. In die twee maanden tijd heb ik gewerkt aan de eindconfrontatie, tot dit moment…

29 december 2022, 18:28
I’m taking this motherfucker home today
WITNESS ME
[hier een gifje van Mad Max: Fury Road]

29 december 2022, 21:26
126496 woorden
De Waarde Van Bloed is af in de eerste versie
pfffff ik wil eigenlijk wel een potje janken, hahaha
zo maar een wijntje, die heb ik wel verdiend 😀

En zo schreef ik, op de valreep van 2022, wat ik toen nog dacht dat “De Waarde Van Bloed” zou worden af. Ik was extreem tevreden met wat ik gedaan had, maar maakte me wel een beetje zorgen over de lengte van dit boek ten opzichte van Boek 1. Dit zou officieel dan mijn dikste boek worden.

In januari 2023 toog ik aan het herlezen en het schrappen van zo veel mogelijk fluff in het verhaal. Waar dat normaal echt wel mogelijk is, merkte ik dat ik hier heel weinig te schrappen had! Ik haalde wel een tweetal brute inconsistenties uit het verhaal, en ik verplaatste de volgorde van een aantal hoofdstukken, dus het was zeker niet voor niets.

Ik zat alleen wel nog steeds op 126231 woorden. Ik was een slordige 200 woorden opgeschoten. 😦

En toen, tijdens een schrijfweekendje, terwijl ik met Brenda zat te kletsen over mijn boek, zei ik in een opwelling opeens: “Ik kan hem ook in tweeën splitten!” en hoe langer ik erover nadacht, hoe interessanter dat idee werd.

Het boek was tenslotte qua grootte makkelijker te splitten, ik had een boss fight/climax moment zo ongeveer precies op 75K zitten, en dit gaf me meer ruimte om aandacht te besteden aan een aantal achtergronden, zonder dat het boek nóg dikker werd. Beter zelfs, zo zou ik boek 3 wat dikker kunnen schrijven, want met een split op 75K waren de boeken niet helemaal in evenwicht. Plus! Nu kon ik het coole verhaal ideetje dat ik anders als een side story zou publiceren de proloog van boek 3 laten zijn. Ik was inmiddels super enthousiast geworden van het concept.

Toen ik eind februari mijn proeflezers (Corina en Wendy) vroeg om het manuscript te lezen, was een van de vragen die ik hen als huiswerk meegaf dus ook: zou jij het manuscript splitten? En zo ja, op welk punt? Ik had een paar plekken in gedachten, waarvan eentje HEEL gemeen was.

Mede met de zegen van de proeflezers en Cocky van Dijk, mijn uitgever en redactrice, ben ik naar buiten getreden met het splitten van “De Waarde Van Bloed”. Meer info lees je in deze blog! Het manuscript zou nu twee boeken worden: “Bloed In Het Water” als boek 2, en “De Waarde Van Bloed” als boek 3. Super fijn, want ook die titel had ik nog liggen en had ik graag willen gebruiken. 😀

Post-split ging ik hard aan de gang met het sleutelen aan mijn spanningsboog en het mooimaken van boek 2, tot iets wat op zichzelf zou kunnen staan als een volwaardig boek in de serie. Dit deed ik af en aan tot aan 21 september 2023, toen ik het manuscript uitstuurde naar mijn twee andere proeflezers (Brenda en Kirsten). Ik deed nog een redactieronde op basis van hun opmerkingen (zeer gewaardeerd!!)… en toen:

20 oktober 2023 was “Bloed In Het Water” af. Hij was uitgekomen op 81609 woorden (ik had dus nog het een en ander bijgeschreven, en een paar scenes uit boek 3 naar voren gehaald) en werd uitgestuurd voor redactie! Hoera!

Kort daarop ontving ik van Dottobi ook de waanzinnige zwart-wit illustraties voor in mijn boek. Als je meer van zijn (super getalenteerde) hand wil zien, check dan vooral zijn website. 😀

Door vertragingen bij de uitgeverij lukte het helaas niet om de oorspronkelijke publicatie deadline, die op eind april 2024 stond, te halen. Het duurde een tijd voordat we konden beginnen met de redactie.

En hoewel ik baalde, wilde ik ook niet té teleurgesteld zijn – het was niet alsof lezers die afgelopen zomer niet ook “Zwanenzang” hadden kunnen oppikken. Ik stond verre van met lege handen op de beurzen. De opmerkingen: “Oh ik kwam eigenlijk bij je kijken of je boek 2 al had” waren dus een beetje bitterzoet. Blij dat de interesse er was, balen dat ik niet het nieuwe boek al kon opleveren. Maar zo gaat het soms nu eenmaal!

Toen we begin juni begonnen met de redactie, ging het eigenlijk van een leien dakje. Gelukkig hoefde er heel weinig te herschreven worden, vooral stopwoordjes en anglicismes. Dus dat was fijn!

Daarna ging mijn man aan de slag met de kaft… en op Castlefest kon ik hem aan de wereld tonen. “Bloed In Het Water”, boek 2 van de Paraiso serie. Ik heb een deadline voor het einde van het jaar om boek 3 af te maken, en dan hopelijk komt aankomende zomer, op Castlefest 2025, “De Waarde Van Bloed” uit. En dat wordt ongetwijfeld ook weer een hele reis 😀

Voor nu ben ik gewoon heel blij en trots op mijn twee boeken, en is het geweldig om te zien hoe jullie hem allemaal en masse komen halen. Op Elfia Arcen was zo veel bestemmingsverkeer voor Bloed, en zelfs een aantal mensen die Prijs en Bloed saampjes meenamen. Fantastisch! ❤

achtergronden·zwanenzang

over trends en genres en trots

Kelly2 reacties

Ik vind het heel moeilijk om deze post te beginnen want ik heb een hele hoop gedachten en gevoelens over dit onderwerp en hoewel ik er in persoon super open over ben, heb ik er op het internet eigenlijk nooit heel open over gesproken. Zeker niet op deze blog of in enig publiek persona.

Maar ik ben inmiddels boven de veertig, en chagrijnig dat in de afgelopen twintig jaar de situatie wat mij betreft eerder verslechterd is dan verbeterd, en ik moest een paar dagen geleden een persoon op Reddit afsnauwen die moeilijk deed over hoe “die mensen met een lettertje” een hele máánd kregen en dat dat super overdreven was om een hele maand in het zonnetje gezet te worden…. en fuckit. Hier is een post met mijn gevoelens over het onderwerp.

Ik ben biseksueel. Ik realiseerde me toen ik negentien of zo was dat het niet “normaal” was om net zo verliefd te worden op meisjes als op jongens, want iedereen wordt toch ook verliefd op meisjes? Zo leuk zijn meisjes toch? Worden niet alle meiden wel eens verliefd op hun beste vriendin? Zoenen en flikflooien samen? …Oh. Blijkbaar niet??? Super gek!

Het is voor mij nooit echt een probleem geweest, want ik ben ook al vanaf mijn negentiende samen met mijn mannelijke partner. Dat is statistisch gezien ook de meest voorkomende situatie voor biseksuele vrouwen, omdat de “dating pool” gewoon groter is wat het ander geslacht betreft, en mijn man en ik waren er vroeg bij. We zijn al vijfentwintig jaar samen. Over een paar weken zijn we negentien jaar getrouwd. ❤

Wat het wel betekent, is dat ik onderdeel ben van de LHBTI+ gemeenschap, maar dat het onzichtbaar is, omdat ik in een relatie zit die voor de buitenwereld hetero lijkt. En ja, dat is inderdaad wel makkelijk, want het is niet aan je af te zien. Dus ik hoef niet met de billen bloot te gaan en tegen vooroordelen aan te lopen. Ik speel het spelletje op easy mode, zeg maar. En eigenlijk liep ik er liever niet mee te koop, want er bestaan een hoop misconcepties over biseksueel zijn, helaas, zelfs ín de LHBTI gemeenschap. Dus je valt overal lekker tussen.

Dus vroeger zei ik er ook heel weinig over. In mijn verhalen besteedde ik er weinig aandacht aan, want ik vond dat ik eigenlijk geen stem had in het hele verhaal, en anders voelde het onecht aan, want het is al zo’n trend, joh, die regenbogen, iedereen schrijft opeens over koppeltjes van hetzelfde geslacht, oh, kijk Kelly er ook opeens aan meedoen… en ze is niet eens écht gay… ze doet het met een man dus het is nep…

Ik durfde heel lang niet. Stom is dat, hè? Krijg je imposter syndrome van je eigen geaardheid.

Langzamerhand heb ik het concept in mijn verhalen laten sijpelen. Eerst met Sirka’s geaardheid, in Talent & Kristal. Ondanks Sirka’s situatie met Romain in boek 2, heb ik Sirka altijd als biseksueel in mijn hoofd gehad, maar eigenlijk valt ze gewoon vooral op talent. Die kon je negeren, want er werd alleen met haar geflirt en ze vond de aandacht leuk. (En er is ook het e.e.a. over Joy te zeggen, want die beschrijft Valeria’s lange benen wel erg vaak ;))

Daar kwam nauwelijks reactie op, dus ik durfde door te zetten.

Toen kwamen Danira en Leah, in Vuur & Vergankelijkheid. Ik gaf hun romance even veel aandacht als het heterostelletje van Stefan en Iris in het boek, behandelde het als een zelfde soort situatie. En weer kwam er geen directe reactie op. Weer niets negatiefs. Zelfs geen “Oh Kelly moet nu ook opeens meedoen aan deze trend”, waar ik eindelijk bang voor was.

En toen kwam vorig jaar Zwanenzang uit, met twee meiden in een innige omhelzing op de kaft, en met minstens drie verhalen waarin LHBTIQ+ personages voorkomen. (Is het drie? Ik moet even tellen hoor… Josie en Rinai in het titelverhaal Zwanenzang, Sam in Zakcenten, Ruben in De Geur Van Orchideeën… Mja, en er is wat te zeggen voor. Jeremy, Kiara en Imre en de relatie tussen hen drietjes in Gelijkstroom. Dus eigenlijk vier van de elf verhalen. Het is niet overal even prominent aanwezig, maar het is er wel!)

En vervolgens werd Zwanenzang op Goodreads als “LGBTQ” getagd op Goodreads. Ik weet niet hoe, en door wie, maar het gebeurde. Ongetwijfeld door die kaft.

En toen moest ik slikken, en nadenken. Opeens was het spannend, en echt. Wilde ik wel dat mijn boek op die manier beschouwd zou worden? Want het is niet per se daarvoor geschreven; het is gewoon een bundel met science fiction, fantasy en paranormale verhalen. Wilde ik dat mensen mij daar op aankijken?

En weet je… ik heb besloten van wel. Ik ga er mijn mond niet meer over houden. Kijk me maar aan. Het mag best gezegd worden. Ja, ik schrijf fictie die inclusive is voor de LHBTIQ+ gemeenschap. Waarom? Ik ben er zelf onderdeel van.

Happy pride month, allemaal. ❤

achtergronden·Beurzen·gewoon doorgaan·plotten·Redigeren·Schrijven·zilverspoor

Workshops & schrijftips

KellyPlaats een reactie

Nou, het is even bijkomen hoor, van een heerlijk weekend Elfia Haarzuilens! Ik zal niet liegen, ik heb er de longpest aan overgehouden en hoest me een ongeluk, maar het was het hélemaal waard. Wat was het fijn om weer de stand te delen met mijn leuke, gezellige, charmante en getalenteerde collega’s, om lezers te spreken, nieuwe lezers te ronselen, boeken te signeren en/of gewoon lekker te ouwehoeren met standbezoekers. Kasteel de Haar is gewoon een schitterende locatie, en hoewel het soms echt pittig koud was, was het heerlijk en magisch om er weer te zijn. De liefde hield ons warm, en zo 😀

Een van de dingen die Uitgeverij Zilverspoor doorgaans organiseert (buiten onze stralende aanwezigheid in de stand) is een stapel (schrijf)workshops van verschillende Zilver auteurs. Ik ben een van de auteurs die dit regelmatig doet. Voor mij is het wellicht wat makkelijker, aangezien ik 1) vanuit mijn baan als ICT consultant & trainer regelmatig voor de groep sta, en 2) het niet heel erg vind om mezelf te horen ouwehoeren. (Je bent leeuw van sterrenbeeld, of niet… ;)) Zie ook About Books, haha 😀

Ik heb een aantal onderwerpen die ik tijdens sessies aansnijd (ik heb een stapeltje onderwerpen klaarliggen, en soms komt er een nieuw onderwerp bij), maar ik vind het ’t allerleukste om me te leiden door vragen van het publiek. Zelfs als ik twee dagen na elkaar dezelfde sessie moet geven, of compleet onvoorbereid voor de groep kom te staan (zoals afgelopen zondag, toen er een miscommunicatie was met de organisatie van Elfia, en we toch niet onze deelnemers willen teleurstellen) heb ik altijd een unieke sessie en is het altijd leuk én leerzaam. In ieder geval voor mij! Hopelijk voor de groep ook.

Mocht je nu niet in de gelegenheid zijn om naar alle beurzen te komen en me daar in actie te zien en toch benieuwd te zijn wat ik te vertellen heb, dan heeft Robin Rozendal, schrijfster van de Levende Steden serie, op haar super gave YouTube kanaal – wat je écht moet checken, omdat ze daar ook haar hele journey deelt over het schrijfleven -, een aantal interviews met me afgenomen een paar maanden geleden.

Ik was ze tot dusverre helemaal vergeten te posten, maar ze zijn het kijken waard, denk ik. Als niet voor de inhoud, dan wel voor de gezelligheid. Robin en ik hadden een super leuke tijd met de opnames en is een fantastische host, dat kan je aan de filmpjes afzien. 🙂 Een paar van de onderwerpen zijn ook topics die ik aansnijd tijdens workshops. Dus! Wellicht heb je er wat aan.

En anders zien we elkaar binnenkort wél een keer, op een van de beurzen. Heb je trouwens verzoekjes voor workshop onderwerpen? Laat het me dan weten.

Hier zijn de video’s:

Een intro interview over mijn boeken en moderne fantasy in het algemeen (die stapel boeken was trouwens super zwaar om zo omhoog te houden, en dan mis ik nog eens Verloren Zielen op deze stapel ook!)
Een video over het redactieproces, zowel meta- als woordredactie. En aangezien ik ietsje beter ben in het eerste dan in het tweede, zijn we vooral op meta-redactie / plot dokter spelen, ingegaan
Over vecht- en actiescènes! Deze topics snijd ik ook aan tijdens een van mijn workshops. Cocky, mijn uitgeefster, vroeg of ik daarover wilde praten, naar aanleiding van de actiescènes in De Prijs Van Water. Dus… ik deel hier het huiswerk wat ik gedaan heb over actiescenes. 🙂
Deze video wilden Robin en ik graag opnemen omdat we erg geinspireerd raakten van Attack On Titan, en de lessen die het je leert over foreshadowing, informatiedosering, en personageontwikkeling. Met zo min mogelijk spoilers! 🙂

Heel veel kijkplezier!!

hell yeah: final fantasy 7
achtergronden·Gaming

hell yeah: final fantasy 7

KellyPlaats een reactie

Degenen die mijn blog al langer volgen (of die mij een beetje kennen) zullen waarschijnlijk niet verrast zijn dat deze blog nu geschreven wordt. Ik heb al vaker gepraat over mijn woeste liefde voor de Final Fantasy serie. Voor degenen die niet weten wat het is: Final Fantasy is een Japanse RPG die al loopt sinds 1987. Sindsdien zijn er 16 mainline titels uitgekomen, met een groot aantal spin-off games. Het was vroeger zo dat iedere game zijn eigen verhaal had, wat zich afspeelde in zijn eigen wereld, met zijn eigen personages. Er zijn concepten en gimmicks die in iedere wereld/game terugkomen (crystals, chocobo’s, moogles en – vreemd genoeg – een personage genaamd Cid), maar in principe spelen de games eigenlijk als een verhalenbundel. Daarom is er ook geen concensus welke van de games het “beste” is, juist omdat de games zo uiteenlopen qua gameplay, thema’s, graphics, verhalen, enzovoorts. Iedere van fan de serie heeft zijn eigen mening, en hoewel er een paar van de games consistent beter uitkomen dan anderen, is het echt een kwestie van smaak.

Mijn smaak? Mijn absolute favorieten zijn Final Fantasy 8, 7 en 15. (honourable mentions voor 16 en 10) En daarmee ben ik verre van mainstream, want hoewel 7 de populairste is van de hele serie, zijn 8 en 15 dat bepaald niet. Final Fantasy 8 was mijn eerste, in 1999, en heeft daardoor een speciaal plekje in mijn hart. (En ik vond het battle systeem, wat uitgekotst wordt door veel van de spelers, WEL leuk. En snapte het. En was er goed in. Dus.) 15 heb ik het meeste uren ingestoken omdat ik verliefd was op de personages en de wereld, en dat was mijn eerste game na bijna vijf jaar geen game aangeraakt te hebben. (Wat heb ik gejankt aan het einde).

En dan is er Final Fantasy 7. Fucking Final Fantasy 7.

Ik speelde FF7 in de herfst/winter van 2000. Heb het zo fanatiek gespeeld dat ik er RSI van opliep. Ik was alleen niet zo goed in deze game, niet zoals ik in 8 was, maar het verhaal greep me bij de keel. Ik heb er al eens een blog over geschreven; ik denk dat FF7 de eerste instantie was waar ik echt het volledige potentieel zag van de onbetrouwbare verteller. Het is een thema wat vaker terugkomt in mijn eigen verhalen, het “wat als hoe jij de wereld waarneemt niet de realiteit is” concept is iets wat me misschien niet wakkerhoudt, maar wel iets wat ik echt doodeng vind. En ook iets wat ik zo verdomde interessant vind.

En Cloud Strife, de hoofdpersoon van FF7, is een ongelofelijk onbetrouwbare verteller. Vanuit een verhalenvertellend perspectief is dat fantastisch, want het geeft het verhaal een extra laag en zorgt ervoor dat de replay value van het spel veel hoger wordt. Het meemaken van de originele mindfuck is een ervaring op zich, maar de game nog een keer spelen met alle antwoorden is fantastisch, omdat je dan alle hints, leugens en (on)waarheden kan aanschouwen. Het betekent dat je het verhaal dus nooit meer op dezelfde manier kan ervaren, maar die allereerste ervaring? Die is goud waard.

Zoals je misschien wel weet, en misschien ook niet, zijn ze de Final Fantasy 7 game helemaal aan het remaken. Is wel een beetje de tijdgeest he, alles is remakes tegenwoordig, en dan remakes die langer zijn dan het originele product (de remake serie wordt 3 spellen lang, ipv 1. De eerste twee games ervan zijn net uit: FF7 Remake, en FF7 Rebirth. De derde volgt… over een paar jaar). Maar in het geval van FF7 geven ze er wel een extra twist aan, want ze volgen niet volledig het originele verhaal.

deze foto maakte mijn man van mij, op 1 maart, om 23.50 uur. 😀

De nostalgiewaarde is nog steeds torenhoog, want voor een heel groot deel wordt het plot getrouw gevolgd, zijn de personages en de locaties en de muziek nog steeds heel herkenbaar en juist verder uitgediept op een manier die heel natuurlijk aanvoelt (en fantastisch gedaan is), maar er is ook een deel dat suggereert dat dit een do-over is. Dat je als een groundhogday, een timeloop, door de gebeurtenissen heen gaat van de originele game uit 1997. Maar sommige van de personages zijn zich ervan bewust. Namelijk de bad guy. En die heeft het op zichzelf genomen om onze hoofdpersoon, die al niet de meest betrouwbare verteller was door afschuwelijke trauma’s, HELEMAAL KAPOT te maken.

En met de technologie en videografie van nu kunnen ze dat fantastisch in beeld brengen. Waar we in 1997 tekst en polygonen hadden, hebben we nu lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen, de manier waarop Cloud zijn zwaard vasthoudt, zijn stem (zijn voiceactor is fantastisch. ik krijg nog steeds de rillingen als ik denk aan zijn stem toen hij riep: “Aerith? Let’s talk!”)… dus die hele extra laag, de manier hoe die psychologie in beeld wordt gebracht; echt fantastisch.

Het is ook een grote game, vol minigames, side quests, afleidingen, nostalgie, geweldige momenten tussen de personages, hilariteit en fantastische gameplay. De muziek is ook prachtig, en zo getrouw aan het origineel maar tegelijkertijd ook weer niet.

(Ik denk niet dat ik in woorden uit kan leggen hoe episch het was om op die zaterdagavond in december 2000 de eindbattle met Sephiroth in te gaan en anderhalf uur lang voor mijn leven te moeten vechten terwijl na een game lang alleen maar midi-melodietjes gehoord te hebben, een orchestrale ode aan de carmina burana te horen in “One Winged Angel” die keihard over de speakers blerde. het mooien aan gamen is dat het zo’n actieve ervaring is, want je leeft dat gevecht, je hartslag zit door het dak, je handen glibberen van het zweet, en jij bent het, die dat gevecht aangaat, vloekt als Sephiroth zijn Octaslash – of erger nog, zijn Heartless Angel – op je loslaat. Het is zoveel actiever en intenser dan een film kijken of een boek lezen. Soms worden het echt van die core memories.)

Ik ben meteen gaan spelen toen de game uitkwam. Vanaf het allereerste moment van release, op 29 februari om middernacht. Ik wilde wanhopig de spoilers voor blijven, want het internet was een mijnenveld, en ik wilde nog wanhopiger weten wat de developers ervan gemaakt hadden. Dus ik heb het weekend vrijgenomen en ik heb ieder vrij moment genomen om te spelen. Ik heb er slaap voor opgeofferd. Ik was niet of nauwelijks aanspreekbaar. En ik had de tijd van mijn fucking leven.

Ik speelde Final Fantasy 7 Rebirth (de 2e game van de 3) uit op 8 maart 2024, om 3.30 uur ’s nachts (74 game uren later). Uitgeput, afgedraaid, overweldigd, met brandende ogen van het janken (er waren een hoop emoties gaande, okay?) en trillende handen van de adrenaline. Ik moest de volgende ochtend gewoon werken, maar gelukkig wel vanaf thuis. Je kan zeggen dat ik wat verrot was die dag, maar het viel eigenlijk nog wel mee.

Wat wel interessant is, is dat er heel veel ambigue elementen in het plot zitten, steeds in de eindconfrontaties, wat ervoor zorgt dat je in de tijd tussen de release tussen de games aan het speculeren blijft. De eindconfrontatie was een enorme barrage aan (conflicterende) informatie, intense emoties, en ruim twee uur lang vol adrenaline eindbazen bevechten ben je als speler zo overweldigd dat het moeilijk is om je eigen mening te vormen over wat je nu precies ervaren hebt. Dat was al zo bij de eerste game (Remake), maar nog erger bij Rebirth.

Ik heb mijn ideeen, inmiddels, er is een maand overheen gegaan en ik zit inmiddels op ruim 120 uur gameplay, maar het gaat nog jaren duren voordat ik mijn antwoorden ga krijgen. En hoewel dat moeilijk is, kijk ik er ook heel erg naar uit. Want als ik gelijk heb, en mijn theorieen kloppen… dan gaat het HEEL gaaf worden.

Dus ja: hell yeah, Final Fantasy 7. Of het nu de originele game is, of de Remake serie. Ik heb zo’n liefde voor allebei, waarschijnlijk versterkt door het feit dat ik letterlijk al 24 jaar met deze personages rondloop. Ik weet niet of het ‘tzelfde is, als je de spoilers al kent, of als je de originele game nooit gespeeld hebt, of als je niet alle easter eggs vindt in de muziek, in de details, in de wereldbouw, in de dialogen. Waarschijnlijk niet. Maar voor mij? Oh, voor mij is het zo’n enorme hell yeah.

(En ja, Hydron en haar toren is volledig gebaseerd op Shinra, in Midgar. Mijn ode aan de game die me de liefde bezorgde voor 1) moderne fantasy, en 2) de onbetrouwbare verteller. Zonder deze game hadden mijn schrijfstijl en mijn smaak er heel anders uitgezien, denk ik.)

2023 in de achteruitkijkspiegel
achtergronden·bloed in het water·De Zwijgende Aarde·gewoon doorgaan·onrust·Paraiso·quasis·Waarde van Bloed·Waterloper·zilverspoor·zwanenzang

2023 in de achteruitkijkspiegel

KellyPlaats een reactie

Wat, was het niet gisteren dat ik mijn terugblik schreef op 2022? Waar is het jaar gebleven? :’D
Aan de andere kant kijk ik terug en zie ik dat 2023 super druk is geweest, en dat er zo veel gave dingen gebeurd zijn…

Twee boeken (Zwanenzang en Onrust), talloze festivals en beurzen (want wat gingen we weer heerlijk los met alle beurzen en promotie), About Books, en het keiharde werken aan boek 2 en 3 van de Paraiso serie, want ja, er was ook nog de beslissing om boek 2 te splitten… Whew. Geen wonder dat het jaar voorbij gevlogen is ❤

Haha wat een grote grijnzen allemaal 😀

Dus wat gebeurde er in 2023 allemaal?

  • Héél veel beurzen! Fantasyfest (2x), Elfia, FACTS (2x), Heroes Made In Asia, Castlefest (<3), Fantasticon, Heroes Comic Con, Comic Con Amsterdam… het kon niet op!
  • Ik besloot boek 2 in de Paraiso serie te splitten in 2 boeken, waarvan de eerste nu klaarligt voor redactie (begin 2024!) en ik hard bezig ben om boek 3 helemaal overhoop te trekken en op te waarderen (nu – ik heb het bestand letterlijk op het moment open staan :D).
  • Brenda en ik werkten samen met Anaid Haen aan de redactie van Onrust, boek 7 in de Zwijgende Aarde serie, die in maart-april klaar was. Het duurde echter nog tot de zomer tot die uit was, maar man wat is hij mooi geworden!!
  • Ik schreef drie (!) verhalen voor Waterloper verhalenwedstrijd. Maanstof werd helaas gediskwalificeerd (voor eeuwig salty over), maar ik was tevreden met hoe Expansiedrift (17e plek) en Verkeerd teruggekomen (7e plek) het deden in de wedstrijd.
  • In de zomer was ik met Anaid en Cocky hard bezig met de redactie van de korte verhalen in Zwanenzang, en die kwam uit in dezelfde week als Onrust – en mijn verjaardag, vandaar dat de slingers hangen in beide foto’s.
  • Mijn verhaal Midwinterrace werd gepubliceerd in Welkom In De Broeikaswereld.
  • Ik schreef Hongerig Vuur voor de SF In De Polder bundel, die ook heel binnenkort uit zal komen, en vertaalde hem in het engels voor de Engelse publicatie als Feed The Fire, die in 2024 zal volgen.

Wat is het plan voor 2024?

Uiteraard is de bedoeling dat Boek 2 in de Paraiso serie, Bloed in het water, in 2024 uitkomt. Zin in! Ik ben zoooo benieuwd wat jullie van (de rest van) Paraiso zullen vinden, dat wat buiten de Hydrontoren ligt! Ik wil zien hoe jullie reageren op de schaduwdimensie, op

Ook is mijn bedoeling om boek 3 klaar te maken voor redactie. Zou mooi zijn als die óók nog op het randje van 2024 uit kan komen, maar wellicht is dat wat ambitieus. Maar wie weet!

En daarna? Pff, wie dan leeft, dan zorgt. Ik heb in ieder geval zat ideeën, dus dat gaan we zien.
Hele fijne jaarwisseling gewenst, lieverds. Zie jullie in 2024!

Kelly kletst over schrijven (5)
achtergronden·gewoon doorgaan·Paraiso·plotten·Schrijven·Vuur en Vergankelijkheid

Kelly kletst over schrijven (5)

KellyPlaats een reactie

Blijkt dat de laatste keer dat deze rubriek op mijn blog heb gedaan in juli 2021 was. Whew! Tijd om weer wat nieuwe vragen te beantwoorden, dan. Gewoon, omdat het leuk is. Hier vind je de vorige rubrieken: 1, 2, 3, 4.

Hoe georganiseerd ben je met je schrijven? Heb je een methode? Wat gebruik je voor je schrijforganisatie? Notities? Kladblokken? Apps? De cloud?

Ik heb het al eens vaker verteld: ik ben geen plotter, maar ook geen organische schrijver. Ik zit er tussenin. Ik plot heel fanatiek met post-its tijdens de brainstormsessie en maak een outline, maar van daaruit kan ik flink afwijken van mijn originele plannen. Ik ga bijna altijd van de rails af, bij een langer project. De tools die ik gebruik om mijn gedachten te ordenen zijn mijn notitieblok (eentje die ik volpen met gedachtenstromen, planningen, uitschrijven van spanningsbogen, ideetjes, en concepten, totdat hij vol is), Google Drive als ik mijn notitieblok niet bij de hand heb of geen zin heb om te schrijven, en Telegram om te chatten met mijn plotmaatjes. Telegram heeft een super zoekfunctie waarmee je oude chats kunt terughalen, en ik reken daar vaker op dat je denkt.

Is het perfect? Waarschijnlijk niet. Maar tot dusverre werkt het voor mij aardig. 😀

Wat is jouw writing journey? Wanneer begon je? Waarom? Waren er dingen die tegenvielen? Waar sta je nu en wat zijn je plannen?

Ik begon als klein meisje al, voordat ik kon schrijven. Ik verzon altijd al verhaaltjes, alleen of met vriendinnetjes. In mijn eentje tekende ik ze als poppetjes op papier, en samen met mijn vriendinnetje Paula speelden we onze zelfbedachte verhalen meteen uit. We noemden het toneelstukjes, want we acteerden de boel ook meteen. …Eigenlijk een beetje roleplayen, als ik er zo over nadenk.

Opstellen schrijven op school vond ik altijd al leuk, maar toen ik elf was ging ik ook echt verhalen schrijven, op de computer, in Wordperfect 5.1. Zo heb ik mezelf ook leren typen destijds (en da’s ook de reden dat ik met 7 vingers blind typ, ipv netjes met 10). Tot aan het einde van de middelbare school schreef ik eigenlijk constant wel aan een verhaal, hoewel ik de meesten ben kwijtgeraakt in een crash van mijn harde schijf destijds. Er liggen er nog een paar op de vliering hier die ik wel uitgeprint heb. Ze waren allemaal nogal supernatural, beetje Dean Koontz achtig. En vooral overdramatisch, neem ik aan. 😀

Tussen mijn 18e en 21 schreef ik minder echt aan verhalen, maar deed ik veel aan online roleplayen. En vanaf mijn 22e deed ik ieder jaar trouw mee aan Nanowrimo, en van daaruit ben ik écht meters gaan maken. Dus ja, ik schrijf al mijn hele leven.

Op dit punt heb ik een stapel boeken uitgebracht (8), waarvan 2 korte verhalen bundels en een novelle. Het doel is om mijn huidige trilogie (de Paraiso serie) nog af te maken, en daarna zijn er nog geen vastomlijnde plannen. Het liefst zou ik aan de slag met wat science fiction, en ik heb wat ideeën en vage concepten van projecten, maar ik ben niet van de langetermijn planning. Mijn leven gaat toch nooit zoals ik wil, en als er een beter idee tussendoor komt, dan ga ik daarvoor. Dus we zien wel!

Als je zou moeten kiezen: een heel verhaal zonder óf actie, óf zonder dialoog, wat zou je kiezen en hoe zou het gaan?

Zonder actie. Wat grappig is, want ik ben me de afgelopen paar jaar best aan het profileren als een actie-schrijver, maar dialoog is mijn eerste en grootste liefde. Een recensent schreef ooit dat ik dialogen schrijf als spannende zwaardgevechten, en dat is waar ik naar streef. Ik gooi mijn hele ziel en zaligheid in dialogen, en ik wéét dat ik een verhaal kan schrijven waar twee mensen in een kamer zitten en je helemaal kapot gaat op de dialoog. Of dat met alleen actie ook zo goed zou lukken, weet ik niet zeker. Misschien een leuke uitdaging om allebei teproberen

Wat is het moeilijkste personage dat je ooit geschreven hebt en waarom?

Iris Manderlay, uit Vuur & Vergankelijkheid. Ik ben dol op haar, ze is een schat, maar man, wat ben ik blij dat ik in dit boek ook Leah Telchian had als tegengewicht. Leah babbelde tenminste, Iris was net een verdomde oester. Ik moest het verhaal echt UIT haar trekken.

Wat was het fijnste personage dat je ooit geschreven hebt en waarom?

Een paar jaar geleden was het een toss-up tussen Sirka Lentan en Valeria de la Meray, maar tegenwoordig hebben Monika Silva en Sergio Barros zichzelf ook in de mix gegooid.

Sirka was mijn favoriet omdat ik haar vanaf moment 1 volledig begreep. Ik doorgrondde haar tot op het bot en ik had zo met haar te doen. Bovendien was ze slim, impulsief, doelgericht, en loog ze alsof het gedrukt stond als het haar zou helpen om haar doel te bereiken. Ze is een actief personage dat het plot verder drijft, en dat schreef heerlijk.
Hetzelfde geldt voor Valeria. Een actief personage, met een sterke wil en een scherpe tong, super pragmatisch. Ik ben altijd al een beetje verliefd op Valeria geweest.

Sergio is nu een van mijn favorieten omdat hij zo’n droogkloot is. Hij is bij tijd en wijle echt hilarisch, een beetje awkward, maar wel super competent, en gewoon een goeie gast. Hoewel hij wat introverter is, schrijft hij heerlijk. Ik vind het altijd fijn om tijd met hem door te brengen.
En dat brengt me bij Monika, die is zo brutaal, zo jong, zo beschadigd, en probeert zo hard het juiste te doen. Monika doet me bij vlagen aan Valeria denken, maar heel anders – veel gepassioneerder. Monika en Sergio samen? Dat is puur genieten voor mij, trouwens. Hun dialogen zijn echt een genot om te schrijven 🙂

Als je je toetsenbord op zou moeten geven en vanaf nu alleen nog met de hand zou schrijven, zou dat je lukken?

Nee. Ik haat met de hand schrijven. Ik heb mezelf niet voor niets leren typen, schrijven met de hand gaat veel te langzaam en je hebt geen backspace optie. Ik schrijf met de hand in geval van nood, als ik écht een scene kwijt moet en ik zit in de trein of in een vliegtuig of zo. Ik heb diep respect voor mensen die met de hand schrijven, maar ik zou heel verdrietig zijn als ik dat vanaf nu alleen nog zou moeten doen. Lang leve mijn mechanische toetsenbord met regenboogkleurtjes! 😀

Zo, dat was weer leuk! Bedankt voor het aanhoren, jongens ❤

Ben ook benieuwd naar jullie antwoorden op deze vragen!

invloeden en inspiratie
achtergronden·Boeken·Films/TV·Gaming·recensie

invloeden en inspiratie

KellyPlaats een reactie

Een tijd geleden had YouTuber HelloFutureMe een video waarin hij uitlegde welke werken hem geinspireerd hadden. Dus niet welke boeken/films/media volgens hem het allerbeste waren, maar echt wat hem geinspireerd had. Wat bij hem binnengekomen was en wat zijn leven veranderd had. Daardoor ben ik natuurlijk ook gaan nadenken wat het voor mij nu uiteindelijk is geweest, en ik dacht dat het wel gaaf was om mijn belangrijkste invloeden met jullie te delen. Ik vond het een leuke exercitie. 🙂

Ik ben dus uitgegaan van wat jonge (en minder jonge) Kelly echt geinspireerd heeft, en wat invloed heeft gehad op mijn pad als schrijver. Wat een vuurtje onder mijn achterste ontbrandde, of wat het begin is geweest van iets wat me geholpen heeft, of…. Nou ja, dat dus. 🙂

Ik heb het uitgeschreven op chronologische volgorde, want dat vind ik logisch. Zoals je ziet is het vooral buitenlandse media. Dat betekent trouwens niet dat er geen fantastische Nederlandstalige literatuur is, en dat er niet Nederlandse boeken zijn die ik op dit punt zelfs ronduit beter vind dan wat er op deze lijst staat. Het zegt gewoon dat toen ik nog jong en beinvloedbaar was, er niet zo veel gave Nederlandstalige fantasy was. Daar is de afgelopen jaren zeker verandering in gekomen, maar op dat punt had ik mezelf al ontwikkeld, haha 🙂

Maargoed; hier komen ze, op ietwat chronologische volgorde; de verhalen die mij het meest beinvloed en geinspireerd hebben!

  • The Talisman – Stephen King & Peter Straub (1991)

Als 11-jarige Kelly was ik al een hele tijd naar de boeken aan het gluren die mijn ouders lazen, maar met “De Talisman” durfde ik eindelijk de stoute schoenen aan te trekken en “grotemensenboeken” te lezen, want ik dacht dat ’t niet mocht. (Ik zie het boek nog op onze salontafel liggen) Maar Jack, de hoofdpersoon in dit boek, was ook elf jaar oud, dus ik vond dat dit boek wel toegestaan was.
Mijn ouders waren overigens wel de laatsten die me daarin tegenhielden, die hebben me nooit weggehouden bij enige lectuur/literatuur en vonden het alleen maar mooi dat ik alles las wat los & vast zat. De bibliothecaresse keek me op een gegeven moment wel schuin aan toen ik een stapel Dean Koontz en Stephen King uitcheckte, maar gelukkig heb ik er nooit nachtmerries of iets dergelijks van gehad.
Dit was mijn eerste boek voor volwassenen, en hoewel ik niet alles snapte, vond ik het PRACHTIG. Het was donkere fantasy, een queeste voor een magisch object, een jongetje dat zijn zieke moeder wilde redden en mijn kinderhartje had nog nooit zoiets gelezen, ik omarmde het. Ik denk dat een groot deel van mijn liefde voor fantasy uit dit boek vandaan komt.

  • Ender’s Game – Orson Scott Card (1995)

Mijn man (toen nog mijn vriendje – een van de dingen die we destijds bij elkaar zo leuk vonden, was dat we een vergelijkbare smaak hadden) gaf me Ender’s Game om te lezen toen ik een jaar of vijftien oud was. Ik denk dat dit mijn eerste science fiction was, op wat Evert Hartman enzo na. Ik vond het prachtig; de wereldbouw, de toekomst, de ruimteschepen, Ender die de wereld moest redden, en ik had zo’n crush op zijn zusje Valentine. :’D
En hoewel ik het op dit punt echt niet meer eens ben met Orson Scott Card en zijn politieke meningen, heeft dit boek – en de hele Ender serie – een waanzinnige indruk op me achtergelaten. Ik noem de eerste zinnen van dit boek regelmatig nog als voorbeeld van een geweldige openingszin als ik een workshop over schrijven geef.
“I’ve watched through his eyes, I’ve listened through his ears, and I tell you he’s the one. Or at least as close as we’re going to get.”
Ik bedoel: wát een binnenkomer, toch? En vanaf daar houdt het ook niet op. De proza is echt fantastisch, en ik werd zo meegesleept door het verhaal dat ik de twist op het einde écht niet aan zag komen. Perfecte executie, dit boek.

  • The Eye Of The World – Robert Jordan (1998)

Het was de zomer van 1998. Ik zat middenin mijn eindexamens van het VWO en ik wilde er niet aan. Mijn hele leven zou gaan veranderen, ik wist op dat punt wel dat ik mijn examens zou gaan halen, maar ik vond het heel moeilijk om afscheid te gaan nemen van mijn oude leventje. Mijn vrienden zouden allemaal naar andere scholen en universiteiten gaan, ik had het leuk op mijn middelbare school, etcetera etcetera. Dus ik pakte het eerste boek van The Wheel Of Time op om mezelf af te leiden van de realiteit. Heel eerlijk, ik vond de eerste twee boeken niet eens zo geweldig, maar ik wilde mezelf afleiden, me in een andere wereld dompelen, dus ik zette door.
Was het helemaal waard, gelukkig. Vanaf boek 3 tot en met boek 6 is het trouwens wél waanzinnig tof, daarna zakt het in, maar dat wist ik toen nog niet, boek 7 was net uit. Ik werd een superfan. Via The Wheel Of Time werd ik actief op het internet, en dit was 1998, jongens – het internet was toen nog heel pril. Ik heb driekwart van mijn huidige vriendengroep dankzij deze boekenserie ontmoet, maar buiten dat, heb ik dankzij deze serie HEEL VEEL online geroleplayed. Effectief kwam dat neer op heel veel fanfiction schrijven. Ik heb tussen 1999 en 2006 zo ontzettend veel geschreven en roleplay plots bedacht en tot uitvoering gebracht. Ik heb denk ik hiermee mezelf leren verhalen schrijven. Gek zo, als je daar nu op terugdenkt. Vooral omdat ik uiteindelijk best afgebrand ben op de serie. Ik heb hem wel nog uitgelezen, en heb daardoor wel weer Brandon Sanderson ontdekt, dus dat is positief 😀

  • Final fantasy 7 & 8 – Squaresoft / Square Enix (1999)

Ik weet het; dit zijn games, geen boeken. Maar als ik kijk wat echt invloed op mij heeft gehad als schrijver, op mijn leven? Mijn liefde voor moderne fantasy is 1-op-1 terug te leiden naar deze games. De reden dat ik moderne fantasy schrijf, en wat minder vaak voor de epische of middeleeuws-achtige fantasy ga? Deze games. Omdat technologie + magie = awesome! 😀
Ik heb daar al uitgebreid over geschreven in deze blog, maar het moest gewoon nog een keer gezegd worden.

  • A Storm Of Swords – George R. R. Martin (2002)

Game Of Thrones is mainstream. Iedereen kent het fenomeen. Je moet echter begrijpen dat tien jaar voordat de tv-serie uitkwam, ik al hardop aan het gillen was tegen boek 3 van A Song Of Ice And Fire. De Red Wedding daargelaten; dat moment met Littlefinger, Lysa en Sansa bij Moon Door? Dat moment dat je er achter komt wie alle teringbende in de Seven Kingdoms gestart is? HOLY SHIT. Ik viel van de bank toen ik het las.
Fantasy tot dat punt was – voor zover ik gelezen had – best allemaal nog wel tam. De dood van personages, van de helden, was niet echt iets wat gebeurde? Of permanent was? Dus wat Martin aan het stunten was, met het afslachten van zijn personages – ik vond het fantastisch. De twists, het verraad, de dood, de nitty-gritty duisternis van de wereld… het was helemaal in mijn straatje. Dit toonde me hoe het ook kon, en ik omarmde het volledig.
Ik weet nog zo goed dat ik op basis daarvan in mijn Wheel of Time roleplays opeens een level up deed. Opeens gingen we er helemaal voor; epische meeslepende plots, verraad, uitgedieptere, getraumatiseerde personages… ik denk dat mijn liefde voor moreel grijze personages echt uit ASOIAF voortgekomen is.

  • A Song For Lya – George R. R. Martin (2008)

Wow, nóg een keertje Martin? Yup. In dit geval een heel ander soort boek. Dit is een korte verhalenbundel, veelal SF, die ik echt fantastisch vind. (De reden dat ik graag korte SF verhalen schrijf, jongens, is omdat ik net zo’n gave bundel wil schrijven als A Song For Lya. Na vijftien jaar klooien begin ik er misschien eindelijk een beetje in de buurt te komen.) Het kroonjuweel van de bundel is het titelverhaal, A Song For Lya, een verhaal dat me emotioneel compleet kapotmaakte. Hij kwam binnen als een stomp in mijn maag en ik heb als een baby zitten janken. Het verhaal zei zulke mooie dingen over menselijke connectie, over liefde, over niet genoeg zijn, over de muren die we bouwen – en dat allemaal in een gaaf SF plot gewikkeld. Dit verhaal heeft niet voor niets een Hugo gewonnen. Dit was denk ik voor mij het boek dat ik las en voor mezelf dacht: “als ik later groot ben, dan wil ik net zo cool zijn als jij.”

  • Mistborn – Brandon Sanderson (2011)

Is Mistborn Sanderson’s beste boek? Weet ik niet. Ik vond persoonlijk Words Of Radiance beter. Maar was dit wat ik absoluut nodig had om me te realiseren dat het mogelijk is dat een fantasyboek compleet inlost op al zijn beloftes, een perfecte executie heeft, en dat het kán? Dat ook ik het vast kan, dat ik gewoon moet schrijven? …Dat deed het wel. Op de een of andere manier was het zo’n injectie van optimisme in mijn brein, dat dit boek me de moed heeft gegeven om “Geboorterecht”, het kortverhaal dat uiteindelijk de proloog van “Stof en Schitteringen” werd, in te sturen naar verhalenmagazine Pure Fantasy.
Dankzij Mistborn vond ik de moed om mijn verhaal te schrijven, af te maken, en in te sturen. En dat is toch wel een hele hoop waard.

  • The Enigma Of Amigara Falls – Junji Ito (2018)

Dit verhaal is geen proza, dus in de lijst is dit een beetje een vreemde eend in de bijt. Dit is een manga, en dit is gewoon de meest intense horror die ik ooit gelezen heb. Het is inmiddels jaren geleden en ik word nog steeds een beetje misselijk als ik eraan denk. Ik vind horror het gaafst niet als het gaat om monsters of geesten of demonen, maar – en dat deed dit verhaal me mede realiseren – als het verhaal zich focust op de existentiële shit. Op psychische shit. Op body horror. Op transformatie. Daar kan je mij écht gek mee krijgen. En dat realiseerde ik me dankzij deze manga.
Mocht je het willen lezen, vind je het hier. Maar geef Junji Ito alle liefde en koop het boek alsjeblieft ook. Trigger warning voor mensen met claustrofobie, trouwens. 😉

  • Shingeki no Kyojin / Attack on Titan – Hajime Isayama (2022)

Jullie hebben me al eerder horen lofzingen over deze anime. Ik ben ook zeker van plan om de manga te gaan lezen. De anime is vorige week definitief geeindigd (en ook een beetje de aanleiding tot deze blog), dus mss is het een beetje regency bias, want heeft het me beinvloed? Ja. Ik ben een van de gelukkige kijkers die uiteindelijk maar anderhalf jaar op de finale hoefden te wachten, in tegenstelling tot de mensen die er al vanaf 2013 bij waren (!). Het jaartal zegt ook iets; want 2022 was het jaar dat “De Prijs Van Water” uitkwam.
Natuurlijk had ik het originele idee voor de Paraiso serie al in 2017, maar de manier waarop zaken in beeld gebracht werden, de wanhoop van de personages, de horror – die gaven me echt die uiteindelijke duw in de rug om de laatste versie en de redactie tot een goed einde te brengen. Plus; het leerde me dat er een markt is voor verhalen over monsters. En dat voelde toch wel heel goed.
Extra plus: de informatiedosering en het mysterie in dit verhaal? 10/10. Dit is het soort verhaal dat je meerdere keren moet consumeren, want OMG DE DETAILS KLOPPEN ALLEMAAL en de payoff van het mysterie is perfect gedaan. Zó ambitieus, dit plot. Love it.

Whooo, dit was leuk om te doen. Wat zijn jouw grootste invloeden geweest? Wat heeft op jou het meeste indruk gemaakt, en heeft je pad als schrijver geschapen? Ik ben super benieuwd!

terugblik op 2022
achtergronden·Beurzen·Boeken·De Zwijgende Aarde·Paraiso·Prijs van water·Schrijven·Waarde van Bloed·Waterloper·zilverspoor·zwanenzang

terugblik op 2022

KellyPlaats een reactie

Jemig jongens, wat een jaar is dit geweest. Kijken jullie mee terug en vooruit? 🙂

Het is heel gek om terug te kijken op het vorige jaar, vooral als je het vergelijkt met 2021 en 2020. Het jaar begon nog met COVID restricties, maar toen die eenmaal over waren, werden we vol in het oude leven teruggegooid. En dat betekende beurzen! FACTS, Comic Con, Elfia… het was zo goed om weer met Team Zilver samen te kunnen vlammen, lezers te kunnen ontmoeten, boeken te kunnen signeren en te verkopen… echt super. En dat alles natuurlijk naast om de week About Books presenteren. Oja, en een baan in de ICT die er echt niet rustiger op werd, haha.

Daarnaast waren er nog een aantal deadlines om te halen wat schrijven betrof. Ik was gevraagd voor twee verhalenbundels, deed mee aan Waterloper verhalenwedstrijd, en oja, we moesten De Prijs Van Water klaarmaken voor redactie & publicatie! Daarnaast was ik samen met Brenda bezig aan Onrust, boek 7 in De Zwijgende Aarde serie, en wilde ik per se de alpha (poep) versie van De Waarde Van Bloed dit jaar afkrijgen. Dus whew, een hoop!

Wat is dat op een rijtje dan?

  • De Prijs Van Water is uitgekomen begin augustus op Castlefest, en verkocht prompt uit dat weekend! De reacties op het boek zijn ook hartstikke positief, en dat was best spannend, aangezien het een nieuwe serie start.
  • Ik schreef Enji’s Zegening voor Waterloper Verhalenwedstrijd, waar het de 8e plek behaalde.
  • Ik schreef Midwinterrace voor Johan Klein Hanevelds Voorbij De Storm klimaatbundel, die binnenkort het levenslicht zou moeten zien.
  • Overdrachtsvlekken, voor de Bloedzuigers In De Polder bundel, die deze of volgende week ergens uitkomt (!)
  • Verder maakte ik mijn aankomende verhalenbundel, Zwanenzang, klaar voor redactie. Die gaat binnenkort beginnen, en ik heb er super veel zin in. Ik vind deze bundel misschien nog wel mooier dan Verloren Zielen, ik ben zo blij met de verhalen! Het bevat 13 verhalen, inclusief Enji’s Zegening, Overdrachtsvlekken, de 4e en 2e publieksprijswinnaars bij Edge Zero, Geen Weerstand en Het Water Kruipt Waar Het Niet Gaan Kan, en een verhaal dat ik speciaal voor deze bundel heb geschreven, genaamd Gelijkstroom.
  • Samen met Brenda Hingstman schreef ik de eerste & tweede versie van Onrust af, zoals gezegd, het 7e boek in de Zwijgende Aarde serie, van Uitgeverij Quasis. Het is de eerste keer dat een uitgever mij benaderde om een boek voor hen te schrijven, en daar ben ik nog steeds hartstikke vereerd over. Hij ligt op het moment bij de uitgever; ik hoop dat hij goedgekeurd wordt. 🙂
  • Oja, en last but not least… Ik heb gister de eerste versie van De Waarde Van Bloed afgeschreven. Na twee jaar zwoegen tussen pandemieën door is hij op 126.500 woorden uitgekomen. Whew. Dat wordt schrappen, ben ik bang. 😀 Maargoed, dat weten we. Dit is tenslotte de eerste versie, en de laatste keer dat ik op een dergelijk woordenaantal uitkwam (dat was Talent & Kristal, die op 122K kwam) kon ik er zo 6K aan woorden uitwippen. Ik denk dat ik hier ook nog wel aardig kan schrappen… want mijn eerste versie is doorgaans poep, waarin ik het verhaal aan mezelf vertel. Ik weet dat ik een aantal inzichten die ik tijdens het schrijven heb opgedaan echt nog moet aanscherpen in eerdere delen van het verhaal. En da’s prima, daar heb ik zin in!
    Dus, ja, dit wordt een van mijn dikkere boeken, waarin we tijd doorbrengen aan de oever van het stuwmeer, in de stad zelf, bij de rebellen, tussen de mensen – die misschien net zulke monsters zijn als de wezens van de schaduwdimensie. Zo gaaf!

Dus…. stiekem best een heel productief jaar; bijna 100.000 woorden geschreven in totaal. Moest ook wel, want er zit een hele hoop aan te komen.

Tijd voor een hele hoop redactie in 2023, van zowel van mezelf als de mensen die ik voor Zilverspoor redigeer… en dan ook beurzen, en About Books, en creativiteit, en misschien wel heel veel nieuwe verhalen. Want waarom niet, ha!

Tot in 2023, waarin we er gewoon weer helemaal voor gaan. Fijne jaarwisseling!