Onlangs vond ik op Tumblr een leuke lijst met vragen voor schrijvers. En aangezien dit mijn blog is en ik hier verondersteld word om over schrijven te babbelen, hebben jullie nu vast een idee wat er nu komt: ik ga proberen om een aantal van de asks te beantwoorden in een serie van blogposts. Waarom niet, toch? Het is een prachtige nazomeravond, schuif aan, pak een drankje naar keuze. Ik zet een kaarsje neer, en een kaasje/snackje. Laten we kletsen over schrijven. Klets vooral mee in de commentaren!
“Vertel ons over je huidige project(en) – waar gaat het over, hoe gaat ’t met de voortgang, en wat vind je er zo leuk aan?”
Ik heb op dit moment twee projecten lopen: de eerste is mijn kortverhaal voor de Harland/Hebban verhalenwedstrijd. Daarvan staat versie 1 nu in de steigers en is het een kwestie van redigeren tot hij goed genoeg is om in te sturen. Ik ben SUPER blij met het concept, de wereld, en het einde van het verhaal. Kan er helaas niets over zeggen, want de verhalenwedstrijd is anoniem 🙂
Mijn andere project op het moment is natuurlijk De Prijs Van Water, het eerste deel in de Paraiso serie. Ik wil “tweeluik” zeggen maar daar heb ik me eerder aan gebrand. Wat ik zo leuk vind aan deze serie is dat het heel anders is dan de Lentagon-serie qua vorm en verhaallijn (want OMG, actie-actie-actie), maar de personages spreken me heel erg aan. En ik had niet van te voren verwacht hoe die verhoudingen zouden liggen – ik had verwacht dat Ilsa het meest babbelige personage zou zijn, maar Kai is degene die me de oren van de kop kletst. (En Kai, lieve mensen, is een schatje. En zijn relatie met Ilsa? Oh man, die verhouding tussen die twee is heerlijk om te schrijven) En Monika doet me soms aan Valeria denken, op alle goeie manieren – qua haar pragmatisme. Monika is alleen veel ambitieuzer en komt van veel minder privilege, dus het voelt anders. Sergio is een heerlijke eikel, en zijn personageontwikkeling heb ik zo veel lol mee. En Xavi doet zo zijn best ❤
En dan de wereld. Oh, Paraiso. Wat een wereldstad, en wat een ongelofelijke tyfusbende 😀 Dus ja, wat vind ik er leuk aan? Alles 😀
“Wat is die ene scene die je eigenlijk altijd al had willen schrijven, maar wat zo veel gedoe is om qua context helemaal op te zetten dat je er nooit aan toegekomen bent?”
Joy die haar vader weer ontmoet. Ik heb twee versies van die ontmoeting uitgeschreven: de eerste in de ALLEREERSTE versie van Bloed & Scherven, waarin de serie eindigt met dat Joy een tell-all interview houdt met de media, en als ze uit de opnamestudio wegloopt, ze opgebeld wordt door haar vader. Dat was het einde van de serie, oorspronkelijk. Maar ik vond het mooier om met Sirka te eindigen, omdat het met haar begonnen was, en een dergelijke scene was overbodig.
En de andere versie van die confrontatie zat in een hele verhaallijn in Talent & Kristal waar Victor Harting zich aangesloten had bij de Jonge Radicalen, dat hij daar als een Edward Snowden ondergedoken was, maar het voegde uiteindelijk weinig toe aan het boek zelf. Ik heb er nog wel wat van liggen…
[context: Talent & Kristal, Hoofdstuk 7 – SPOILERS als je nog niet zo ver in de serie gekomen bent
Joy is net in Zyx aangekomen en is in de hangar aan het ruziemaken met Seamon]
“Misschien is het handig als jullie dit later even privé bespreken,” zei iemand achter me. Een mannelijke stem. Hij klonk bekend; ik zou me moeten herinneren wie dit was, iemand van lang geleden die ik goed kende…
“Bemoei je er niet mee,” snierde ik terug zonder om te kijken.
“Joy,” zei Seamon, de uitdrukking op zijn gezicht verzachtend. Hij maakte een gebaar dat ik me om moest draaien en toen wist ik opeens wie er achter me stond.
Oh lieve goden.
Ik draaide me om en zonder zelfs maar op of om te kijken stortte ik me in de armen van mijn vader. “Pap,” snikte ik, opeens huilend tegen zijn borst. “Het spijt me zo.” Een jaar geleden had ik mijn ouderlijk huis verlaten omdat we ruzie hadden. Die ruzie van toen leek nu zo triviaal, zo verdomde kinderachtig. En het had ons beiden levens compleet overhoop gehaald… allemaal mijn schuld.
Hij omhelsde me stevig. “Meisje toch,” zei hij en natuurlijk was het zijn stem, natuurlijk had ik hem direct moeten herkennen. Dit was mijn váder. Hij rook nog steeds hetzelfde, naar die ene cologne die ik hem destijds op mijn dertiende van mijn zakgeld voor hem gekocht had, omdat ik vond dat hij modern moest ruiken. Inmiddels was de geur allang al niet meer modern, maar het feit dat hij het nog steeds droeg brak mijn hart in een miljoen stukjes. “Ik ben zo blij dat je veilig bent,” zei hij.
(hou er even rekening mee dat dit ruwe, ongeredigeerde tekst is – maar ik vond het wel leuk om dit te delen, dan heb je een beetje een idee)
Heb je verhalen met alternatieve versies? (plotdraden die je hebt laten vallen, AU’s (Alternate Universe) van je eigen werk?) Vertel eens!
Ik heb sommigen van mijn lezers wel eens verteld dat dankzij de redactieronde met Cocky het einde van Bloed & Scherven héél anders is geworden. Iemand die het ternauwernood overleefde, stierf in de originele versie een bloederige dood. Het was super hartbrekend, en voordat ik de alternatieve versie kon uitschrijven, heb ik even een paar flinke mentale hoepels door moeten springen. (400 kilometer in de auto nadenken over hoe ik dit kon aanvliegen hielpen daarbij). Uiteindelijk kan ik me niet meer voorstellen dat ik het ooit op die manier heb gedaan, want de versie die jullie gelezen hebben is veel eleganter in zijn uitwerking.
Ja, oh ja, ik heb een AU. Die zal de meesten van jullie niets zeggen, maar als je terugbladert naar mijn blog dan hoor je me kletsen over de League wereld, die ik samen met mijn vriendin Brenda gebouwd heb. En hoe we tijdens een etentje dachten: Hm, wat als? Dus toen bedachten we een scenario dat op de vierde wereldoorlog uitdraaide. En ik MOEST het schrijven. Het vrat aan mijn hersenen totdat ik het opschreef. En dat is denk ik de keer dat ik (behalve toen een week nadat ik Talent & Kristal afgeschreven had en tot wat realisaties kwam) het hardst heb zitten huilen om mijn eigen werk. Het was zó hartbrekend en zo afschuwelijk. Dat was, alles bij elkaar genomen, een verschrikkelijk slecht idee. (ben ik blij dat ik het uitgeschreven heb? ja/nee. Ja omdat het daarna wel uit mijn hoofd weg was. Nee omdat het écht niet leuk was. Aan de andere kant is het experiment: “Kan ik mezelf aan het grienen krijgen door mijn geliefde personages absoluut kapot te maken” compleet geslaagd. Dus dat dan wel weer) 2/10, zou niet aanraden. 😦
Volgende keer meer schrijfgeklets! 😀
Kristal & explosies 