De maand mei is weer voorbij gevlogen! Twee beurzen (Heroes Made In Asia en Fantasyfest) en een deadline voor een verhalenwedstrijd (Waterloper) zorgen daar wel voor, hihi. En natuurlijk kwam daar de schitterende kaft van Onrust en het nieuws dat hij misschien toch eerder uitkomt dan september nog bij, dus dan heb je het feest wel compleet!
Bij ons schrijfgroepje is “wedstrijdseizoen” zoals we het liefkozend noemen, altijd ontzettend hectisch en gezellig. De sfeer die het oproept, van hard werken, van elkaar helpen, van plotten, van pure creatie, van deadlineknuffelen, van de honderdste keer uitleggen hoe een bepaalde grammatica regel ook al weer zit, tot het elkaar eraan helpen herinneren om dat verhaal toch echt anoniem in te sturen… het is zo fijn om dat te ervaren.
Ik heb drie verhalen dit jaar naar Waterloper ingestuurd; allemaal solo verhalen. Dat is me nog nooit gelukt, dus ik ben er erg trots op! Ik mag helaas niets over de inhoud zeggen, want Waterloper neemt haar regels betreft anonieme jurering erg serieus, maar ik heb ontzettend veel lol gehad met mijn verhalen. Het leuke van een themawedstrijd als Waterloper is dat het er voor zorgt dat je dingen schrijft die je anders nooit geschreven moet hebben, juist omdat het thema je dwingt om creatief te denken. Mijn plan was om twee verhalen te schrijven, maar de energie stroomde zo, dat ik zoiets had van fuckit, en het plot wat ik met Brenda op de backburner had liggen om ooit echt nog wat mee te gaan doen meteen maar uitgeschreven heb. Als je zo aan t creeren bent, moet je dat momentum ook niet laten liggen, vind ik.
En omdat mijn redactie van Zwanenzang door drukte bij de redacteur toch even stil lag, had ik alle tijd van de wereld. Dus laten we dan maar productief bezig zijn en de bundel erna ook maar vullen, toch? 😀
Stay tuned voor meer nieuws over Onrust, Zwanenzang, en meer edit avonturen van Bloed In Het Water, waar ik deze maand ook weer mee aan de slag ga!
Oh, dat klinkt opeens een beetje dreigend, deze blogpost titel. En dan nog niet op schema voor de maandelijkse blogpost ook – dan moet het wel iets heftigs zijn… Of maakt mijn brein dat ervan? Haha, voor wat het waard is… voor mij is het wel iets groots, in ieder geval. En ik zit er een beetje mee in mijn maag, want het blijkt dat de dingen niet helemaal gaan zoals voorzien. Maak je geen zorgen: het vervolg op De Prijs Van Water? Wordt echt super. Ben ik trots op. Ga je gaaf vinden.
Alleen het wordt niet één boek. Het worden er twee. Het tweeluik wordt een trilogie:
– Boek 1: De Prijs Van Water – Boek 2: Bloed In Het Water – Boek 3: De Waarde Van Bloed
Stel je nu even voor dat ik ineenkrimp voor de tomaten en rotte eieren die mijn kant op gegooid worden, en dat mensen zeggen: “Ja maar Kelly je zei toch dat het een tweeluik zou worden?” en “Jemig Kelly dit gebeurde je bij de Lentagon serie óók al”. Zucht. Klopt. Iets met geen ezel zijn want 2x dezelfde steen enzo.
Wat is er nu precies gebeurd, dat ik nóg een keer in die valkuil trap en wat eerst een tweeluik genoemd werd een trilogie wordt? Eigenlijk twee dingen:
Het manuscript dat ik nu heb liggen, is best heel lang. Nadat ik de alpha versie had geschreven, heb ik als een idioot geprobeerd te schrappen, maar dat lukte gewoon niet. Er gebeurt simpelweg een hoop, er zijn conflicten op verschillende fronten, en het moet wel netjes afgerond worden (en een gave resolutie hebben).
Tijdens de zelf-redactie van de alpha versie realiseerde ik me dat met de manier waarop deze boeken lopen? Ik heb twee grote eindconfrontaties. En eentje zit op het midden van het manuscript, en is een mooie climax op de spanningsboog die er perfect heenwerkt. (Om heel eerlijk te zijn, verdient hij meer aandacht dan halverwege het boek. Het is een eind climax. Het is echt een SUPERGAAF moment). En de ander zit aan het einde, en wikkelt de hele situatie af.
Dus tja. Eigenlijk waren het al twee boeken, en wist ik het gewoon niet. Ik had de eerste ingeving eind februari, tijdens een schrijfweekend met mijn matties. En hoe langer ik erover nadenk – en hoe meer ik er met mensen over praat, hoe logischer het wordt. Het geeft ook wat opluchting, want ik heb nu ruimte om nóg meer conflict in het verhaal te stoppen en elementen verder uit te werken, en dat is het zo waard! Woeiiii 😀
(ik ben stiekem ook wel blij dat ik de Bloed In Het Water titel nu ook kan gebruiken, maar dat terzijde)
Mocht je nu denken: oh shit, maar verandert de releasedatum van Boek 2 dan? Nee; die blijft gewoon staan. We krijgen gewoon Boek 3 er achteraan, een jaar later.
Dus! Wat vinden jullie ervan? Krijg ik tomaten op mijn dak als ik jullie zie op Elfia of vinden jullie het juist wel leuk? Ik hoor het graag jongens, want dan kan ik een regenpak aantrekken of niet 😀
Welkom in de lente, lieve lezers! Ik ben er 1000% klaar voor, haha. Dit weekend beginnen we het beurzenseizoen met FACTS in Gent, en vanaf daar wordt het doorstomen naar Elfia, Heroes made in Asia, en Fantasyfest. Vier beurzen in een kleine zeven weken tijd, het wordt weer buffelen! Maar tegelijkertijd weer zo fijn, want dan kunnen we de buhne weer op en lekker verdergaan met lezers ontmoeten, signeren, verkopen, lezingen geven, en promoten. Ik kijk er ontzettend naar uit.
Ik heb de wintermaanden gebruikt om flinke meters te maken op schrijfgebied, dus 2023 wordt helemaal mijn jaar, heb ik besloten. Laat me je het nieuws delen wat ik voor je heb:
Onrust is door de reguliere redactie én woordredactie heen, en is bijna klaar voor publicatie. Begin april gaan Brenda en ik officieel ons contract met Uitgeverij Quasis tekenen. Jasper vertelde ons ook al dat de kaft van het boek in de maak is, wat ik super gaaf vind – de kaften bij Quasis zijn altijd super stijlvol. Ik ben zó benieuwd! Ik kom heel binnenkort bij jullie terug met de officiele verschijningsdatum van het nieuwe deel van de Zwijgende Aarde serie.
Anaïd Haen en ik zijn begonnen met de redactie vanZwanenzang, mijn nieuwe verhalenbundel! Wel spannend hoor, om een van het Tekstpert duo als redacteur te hebben, maar als ze Onrust kon doorwerken en me nog terug wilde hebben voor Zwanenzang, is dat een goed teken, vertel ik mezelf maar. 😀 Waar ik trots ben op mijn romans en ze zeker stukjes van mijn ziel blootleggen, liggen mijn korte verhalen stiekem ook heel na aan mijn hart. Het zijn vaak experimenten met stijl, met thema, met gevoel, met concepten – meer nog als een heel boek, dat is vaak toch wat veiliger. Dus ik vind het extra spannend hoe mensen op korte verhalen reageren. Vooral als ze steeds mijn kont schoppen als we tegen elkaar op moeten boksen in verhalenwedstrijden, he Anaïd? 😉
Boek 2 in de Paraiso-serie, met de werktitel De Waarde Van Bloed, ligt op dit moment bij de proeflezers. Ik verwacht binnenkort de eerste reacties, en dat maakt me ook best nerveus. Vooral omdat ik hun feedback wil op een heel specifiek punt, waar ik nu nog niet al te veel over kan of wil zeggen. Ik heb een idee, en wil kijken hoe dit bij hen valt. Dus, whew, verder voel ik geen druk of zo…
Ik heb twee verhalen op de planning staan om in te sturen voor Waterloper verhalenwedstrijd, waar ik af en aan mee bezig ben. Ze staan al per scene uitgeplot, dus alles wat ik nog moet doen, is ze daadwerkelijk gaan uitschrijven. Maar omdat ik alles al uitgewerkt heb, maak ik me daar geen zorgen over. Ik heb nog een aantal weken te gaan 🙂
Hoop updates dus! Ik heb erg veel zin in de aankomende tijd – het wordt spannend 🙂
Ik hoop jullie allemaal te zien op een van de beurzen in de aankomende tijd. Dit weekend lekker in Gent op FACTS, dat is zo’n leuke beurs, zin in!
Jemig jongens, wat een jaar is dit geweest. Kijken jullie mee terug en vooruit? 🙂
Het is heel gek om terug te kijken op het vorige jaar, vooral als je het vergelijkt met 2021 en 2020. Het jaar begon nog met COVID restricties, maar toen die eenmaal over waren, werden we vol in het oude leven teruggegooid. En dat betekende beurzen! FACTS, Comic Con, Elfia… het was zo goed om weer met Team Zilver samen te kunnen vlammen, lezers te kunnen ontmoeten, boeken te kunnen signeren en te verkopen… echt super. En dat alles natuurlijk naast om de week About Books presenteren. Oja, en een baan in de ICT die er echt niet rustiger op werd, haha.
Daarnaast waren er nog een aantal deadlines om te halen wat schrijven betrof. Ik was gevraagd voor twee verhalenbundels, deed mee aan Waterloper verhalenwedstrijd, en oja, we moesten De Prijs Van Water klaarmaken voor redactie & publicatie! Daarnaast was ik samen met Brenda bezig aan Onrust, boek 7 in De Zwijgende Aarde serie, en wilde ik per se de alpha (poep) versie van De Waarde Van Bloed dit jaar afkrijgen. Dus whew, een hoop!
Wat is dat op een rijtje dan?
De Prijs Van Water is uitgekomen begin augustus op Castlefest, en verkocht prompt uit dat weekend! De reacties op het boek zijn ook hartstikke positief, en dat was best spannend, aangezien het een nieuwe serie start.
Ik schreef Enji’s Zegening voor Waterloper Verhalenwedstrijd, waar het de 8e plek behaalde.
Ik schreef Midwinterrace voor Johan Klein Hanevelds Voorbij De Storm klimaatbundel, die binnenkort het levenslicht zou moeten zien.
Overdrachtsvlekken, voor de Bloedzuigers In De Polder bundel, die deze of volgende week ergens uitkomt (!)
Verder maakte ik mijn aankomende verhalenbundel, Zwanenzang, klaar voor redactie. Die gaat binnenkort beginnen, en ik heb er super veel zin in. Ik vind deze bundel misschien nog wel mooier dan Verloren Zielen, ik ben zo blij met de verhalen! Het bevat 13 verhalen, inclusief Enji’s Zegening, Overdrachtsvlekken, de 4e en 2e publieksprijswinnaars bij Edge Zero, Geen Weerstand en Het Water Kruipt Waar Het Niet Gaan Kan, en een verhaal dat ik speciaal voor deze bundel heb geschreven, genaamd Gelijkstroom.
Samen met Brenda Hingstman schreef ik de eerste & tweede versie van Onrust af, zoals gezegd, het 7e boek in de Zwijgende Aarde serie, van Uitgeverij Quasis. Het is de eerste keer dat een uitgever mij benaderde om een boek voor hen te schrijven, en daar ben ik nog steeds hartstikke vereerd over. Hij ligt op het moment bij de uitgever; ik hoop dat hij goedgekeurd wordt. 🙂
Oja, en last but not least… Ik heb gister de eerste versie van De Waarde Van Bloed afgeschreven. Na twee jaar zwoegen tussen pandemieën door is hij op 126.500 woorden uitgekomen. Whew. Dat wordt schrappen, ben ik bang. 😀 Maargoed, dat weten we. Dit is tenslotte de eerste versie, en de laatste keer dat ik op een dergelijk woordenaantal uitkwam (dat was Talent & Kristal, die op 122K kwam) kon ik er zo 6K aan woorden uitwippen. Ik denk dat ik hier ook nog wel aardig kan schrappen… want mijn eerste versie is doorgaans poep, waarin ik het verhaal aan mezelf vertel. Ik weet dat ik een aantal inzichten die ik tijdens het schrijven heb opgedaan echt nog moet aanscherpen in eerdere delen van het verhaal. En da’s prima, daar heb ik zin in! Dus, ja, dit wordt een van mijn dikkere boeken, waarin we tijd doorbrengen aan de oever van het stuwmeer, in de stad zelf, bij de rebellen, tussen de mensen – die misschien net zulke monsters zijn als de wezens van de schaduwdimensie. Zo gaaf!
Dus…. stiekem best een heel productief jaar; bijna 100.000 woorden geschreven in totaal. Moest ook wel, want er zit een hele hoop aan te komen.
Tijd voor een hele hoop redactie in 2023, van zowel van mezelf als de mensen die ik voor Zilverspoor redigeer… en dan ook beurzen, en About Books, en creativiteit, en misschien wel heel veel nieuwe verhalen. Want waarom niet, ha!
Tot in 2023, waarin we er gewoon weer helemaal voor gaan. Fijne jaarwisseling!
2303. De aarde regeert over de koloniën in het zonnestelsel. Politieke onrust groeit. Een opstand dreigt. Maar dan …
… valt de aarde stil.
‘De Zwijgende Aarde’ is een reeks van zes sciencefictionromans die elk door een andere auteur is geschreven, maar die zich in hetzelfde universum afspelen. Elk boek is los te lezen, maar als je ze allemaal leest krijg je een breder beeld van de gebeurtenissen.
informatie over De Zwijgende Aarde serie, Quasis website
Ietsje meer dan een jaar geleden kreeg ik een berichtje op FB Messenger van Jasper Polane of ik onlangs een mailtje van hem ontvangen had, want hij wilde me wat vragen. Die was blijkbaar in mijn spam beland, ontdekte ik tot mijn consternatie. Ik had hem blijkbaar al een week of drie laten wachten, alsof ik hem genegeerd had. En dit is het soort mailtje wat je écht niet wil missen: een uitgever die je vraagt om een boek voor hem te schrijven? Holy SHIT!
Mijn volgende gedachte was direct dat ik mijn leukste science fiction projecten samen met mijn mattie/schrijfmaatje Brenda Hingstman heb geschreven. Gelukkig had Brenda er ook wel zin in, en vond Jasper het ook een goed idee (nadat hij wat van haar werk gelezen had).
Eind december 2021 zijn we aan de slag getogen – eerst om de hele serie te lezen, want we waren nog niet helemaal up to date met de boeken, en als we in hetzelfde universum gaan schrijven, dan moeten we wel al onze details, tijdlijnen en gebeurtenissen scherp hebben.
Hoewel technisch gezien alle boeken in de serie los gelezen kunnen worden, zitten er wel referenties naar personages, gebeurtenissen en wereldbouw in alle boeken die het tot een geheel verweven. Dat betekende dus dat we huiswerk hadden. Best plezierig huiswerk, maar toch huiswerk, haha.
Ik vond het wel spannend om in een bestaand universum te gaan schrijven. Het voelt een beetje als fanfiction schrijven, maar hier ken je de originele auteurs en wil je hen, noch de personages in de serie, niet tekort doen. Wat als je het verpest? 😀
Dat gezegd hebbende, hebben Brenda en ik heel veel lol gehad in het schrijven van dit verhaal. Na een ronde met proeflezers, aanpassingen, bloed, zweet, tranen, en heel veel stopwoordjes eruit wippen, is het manuscript van “Onrust” zojuist officieel verstuurd naar de uitgever. Het manuscript klokt in op 45232 woorden, waar wij heel blij mee zijn, want de opdracht die we meegekregen hebben was “ongeveer 40000 woorden”, haha. Het is daarmee geloof ik net iets meer dan een novelle, iets minder dan een roman.
En nu is het voor ons klaar! Jasper heeft uiteraard het laatste woord en mag nog feedback geven, voordat hij wat ons betreft klaar is voor de redactie. Maar; dat is toch weer een afgerond manuscript dat de deur uit is. Daar drinken we er eentje op 😀
Ik wilde deze post eigenlijk beginnen met een hele verhandeling over dat het november is, voor mij de schrijfmaand bij uitstek omdat Nanowrimo weer begonnen is. Ik doe bijna ieder jaar wel mee met Nanowrimo – en dat is dus ieder jaar sinds 2002, wat betekent dat ik voor Nanowrimo alleen al goed ben voor een kleine miljoen woorden – en ook dit jaar wil ik “de schrijfmaand” aangrijpen om mezelf te pushen om het vervolg op De Prijs Van Water af te schrijven. Ik ben al zó dichtbij om die V1 op papier te hebben… tijd voor een eindsprintje.
Maargoed ik dwaal af, want dat is dus wat ik wílde vertellen. November, schrijfmaand, etcetera.
Echter, ik ben de afgelopen maanden al als een idioot aan het schrijven geweest. Niet alleen november is de schrijfmaand, ik ben al sinds begin september aan het KNALLEN. Misschien dat het daarom hier ook even stil was? Ik was echt hard bezig. Wat ik de afgelopen maanden gedaan heb:
Mijn manuscript “Zwanenzang” ingeleverd bij Zilverspoor, zodat we deze maand kunnen beginnen met de redactie van mijn nieuwe verhalenbundel, de opvolger van “Verloren zielen” (!!!) super happy en trots op deze. Het is zo’n mooie bundel geworden, 13 verhalen. Ik kan niet wachten om samen met Cocky de redactie te tackelen.
Nog even gauw “Overdrachtsvlekken” geschreven, een verhaal voor de “Bloedzuigers in de polder” bundel, een initiatief van Mike Jansen. Dit verhaal neem ik ook op in mijn eigen “Zwanenzang”, want ik ben er heel blij mee met hoe charmant dit verhaal geworden is
De redactie afgerond van “Zonnekracht – Vluchteling” van Johan Lubbers, en ik ben bezig met de redactie van “Heksenvrees” van Gaby Raaijmakers
Het was stiekem best een hoop, als ik er zo op terugkijk. Misschien ook wel een beetje te veel, zo kort op de race om “De Prijs Van Water” in augustus te kunnen publiceren. Maar gelukkig is het meeste hiervan nu voorlopig af, of ligt het te wachten, zodat ik me aankomende maand lekker op het vervolg van De Prijs Van Water kan gaan richten.
En dan ook meteen een beslissing te nemen over hoe het gaat heten, want de werktitel is “De Waarde Van Bloed”, maar ik vind “Bloed In Het Water” ook wel een gave/passende titel. Dus dat wordt even hard broeden terwijl ik de climax van dat verhaal neerpen, haha. We gaan het meemaken.
Iedereen die deze maand meedoet aan Nanowrimo, laat het me weten, dan worden we Nano vriendjes op de site 😀
“Go into the arts. I’m not kidding. The arts are not a way to make a living. They are a very human way of making life more bearable. Practicing an art, no matter how well or badly, is a way to make your soul grow, for heaven’s sake. Sing in the shower. Dance to the radio. Tell stories. Write a poem to a friend, even a lousy poem. Do it as well as you possibly can. You will get an enormous reward. You will have created something.”
Ik ben wel eens gevraagd hoe ik eigenlijk zo begonnen ben met schrijven. Ik vind het moeilijk om die vraag te beantwoorden, want ik kan eigenlijk niet echt anders. Ik schrijf al mijn hele leven. Ik vertelde al verhalen voordat ik had leren schrijven. En tja, daar houd ik waarschijnlijk ook nooit mee op. Als ik niet gepubliceerd was, dan had ik nog steeds geschreven. Het enige verschil zou zijn dat mijn verhalen dan nooit gelezen zouden worden.
Ik heb net het voorwoord zitten schrijven van mijn aankomende verhalenbundel genaamd Zwanenzang, en daarin schreef ik dat ik tijdens COVID-19 verhalen heb geschreven om me af te reageren. Ik moest gevoelens en indrukken kwijt, ik wilde wegdromen, ik wilde mezelf uitdagen. Als ik die troep maar uit mijn hoofd kreeg, dan kon ik het wel aan. En dat is niet alleen tijdens COVID een ding geweest. Schrijven heeft me altijd al geholpen om relatief blij en stabiel te blijven.
En niet alleen dat, de creatie zelf is iets wat me heel erg blij maakt. Het is mijn manier om in deze wereld iets achter te laten, om iets te maken voor de mensen om me heen. Er staat niet voor niets Create. Affect. Repeat. op mijn linkeronderarm getatoeëerd. Het is een aanmoediging, een motto, en een spiekbriefje in een.
Want ja, hoewel het creëren me blij maakt, is het ook altijd spannend. Want wat als je creatie er niet uitkomt zoals je wil? Wat als je het niet meer kan? Wat als mensen het stom vinden? Schrijfsels publiceren is en blijft een best intiem proces, vooral als je schrijven gebruikt om je af te reageren. Dit komt uit mijn brein, uit mijn hart, uit mijn ziel. En ik hoop maar dat jij het leuk vindt.
Mja, zie hierboven, hahaha. Dit gevoel compliceert de creatie, soms tot op het punt dat het verlamt. Writer’s block, als dat bij mij gebeurt (en geloof me, het is gebeurd, en het zuigt echt heel hard), is een woeste mengeling van onzekerheid, twijfelen aan mezelf, angst voor de reacties van anderen, en een strengheid voor mijn eigen presteren die soms best pijnlijk kan zijn. Want ík mag niet falen, toch? Ik mag niets slechts maken; ík moet het goed doen. Best vermoeiend, soms, van die gedachten. Vandaar de spiekbrief op mijn arm: Create, affect, repeat. Creëer, maak een indruk op de wereld, doe het dan nog een keertje.
Want hoewel het eng is, en spannend, en soms super frustrerend, heb ik het schrijven toch nodig. En eigenlijk is de goedkeuring van anderen ervoor gewoon een bijverschijnsel. (Toch?)
Ik kreeg vrijdag van Team Zilverspoor te horen dat deze dinsdag mijn boek geleverd wordt! Overmorgen al! Het voelt als een verlaat verjaardagskadootje ❤ Precies op tijd voor Castlefest volgende week vrijdag. Ik ben er super blij mee! En ik dacht dat het misschien wel leuk was om even in een tijdlijn uit te drukken hoe dit verhaal nu daadwerkelijk ontstaan is. Van conceptie tot boek. Want whew, hij heeft wat ups en downs doorgemaakt!
22 december 2017: mijn man Olli, mijn hond Bodhi en ik zijn op vakantie in Duitsland. Na een dag lang wandelen word ik ’s nachts wakker uit een hele intense droom – randje nachtmerrie – en chat ik mijn schrijfmaatjes: ‘ik heb een vet weirde droom gehad vannacht, volgens mij zit er een verhaal in.’ Ik beschreef het aan de crew als een rare mix van de klassieke JRPG Final Fantasy 7, tv-serie Mr. Robot en boekenserie John Dies At The End. (misschien niet heel gek, ik had toen net het nieuwe boek in de John Dies At The End-serie uit)
Ik was echter op dat punt nog druk bezig met het afpolijsten van Vuur & Vergankelijkheid en besloot dat dit idee nog even op de plank moest blijven liggen. Sommige schrijvers kunnen tegelijkertijd meerdere projecten tackelen. Ik ben daar ietsje minder goed in. Korte verhalen kunnen wel tussendoor, maar grote series is een ander verhaal.
Mijn plan was om Nanowrimo 2018 te gebruiken om de eerste versie op papier te krijgen. Om dat goed voor te bereiden, ben ik samen met schrijfmaatje Brenda mid-augustus 2018 gaan zitten om de eerste outline rond te krijgen. Uit die sessie kwamen meerdere dingen naar voren; de belangrijkste was dat het verhaal een tweeluik zou worden. Boek 1 zou De Prijs Van Water gaan heten, en Boek 2 De Waarde Van Bloed (hoewel ik nu bij boek 2 aan het twijfelen ben over de titel, dus pin me daar niet op vast). Ik was er super zelfvoldaan over, zoals je wel aan de shit-eating grin op de foto kunt zien, haha.
18 augustus 2018, de eerste plot/post-it sessie van De Prijs Van Water
Oorsponkelijk was het de bedoeling dat De Prijs Van Water begin 2020 uit zou komen. Echter, het concept van mijn verhalenbundel Verloren Zielen kwam er tussendoor, en omdat ik in de zomer van 2019 zo druk bezig was met de redactie van de bundel, redde ik de deadline van De Prijs Van Water niet. Ik had netaan een alpha versie op papier staan toen ik het verhaal eigenlijk al moest inleveren.
Leuk hoor, al die ambitie, maar ik had een potente mix van een drukke baan in de ICT consultancy (en was in de zomer van 2019 net bij een nieuwe werkgever begonnen), de redactieklussen die ik voor Zilverbron/Zilverspoor erbij doe, en dan óók nog eigen schrijfwerk af proberen te leveren. Het ging duidelijk niet zoals ik wilde, en daarom kon ik ook niet de kwaliteit leveren die nodig is om een gaaf boek op te zetten.
Dus we kozen ervoor om Verloren Zielen begin 2020 uit te geven. Ik was wel alvast begonnen met het uitschrijven van Boek 2 tijdens november 2019, zodat ik Boek 1 wat sterker kon verankeren. Het is beter om de hele verhaallijn al te hebben staan voordat je een serie uitgeeft, vind ik. En dat hielp zeker! Het idee was dus om dan ergens in 2020 mijn zaakjes op orde te krijgen, en dan alsnog in de herfst van 2020 te releasen.
…En toen gebeurde COVID-19. Ik kan je zeggen dat alle ambities betreffende grote nieuwe projecten bij mij linea recta het raam uitgingen. Ik kon Verloren Zielen niet eens promoten, dus waarom zou ik me drukmaken om een volledige nieuwe serie in de markt te gaan zetten? Ik heb dus de tijd genomen om te zorgen dat ik het verhaal gewoon goed had staan. Nadenken over boek 2 (en een plotsessie met mijn schrijfmaatjes in november 2019), en herschrijven van boek 1 tot iets wat verder was dan een alpha of beta versie. Heel veel meters maakte ik alleen niet, want lang marathon-werk zat er met COVID niet echt in. Wat ik wel gedaan heb, is heel veel korte verhalen schrijven (dat wordt dus weer een bundel, met werktitel Zwanenzang, die ergens in 2023 uitkomt. Bedankt, COVID :D).
In 2020 gebeurde er dus een stuk minder dan ik gewild zou hebben aan de Paraiso wereld, hoewel ik verre van stilstond wat schrijven betrof. En het gaf me wel de tijd die ik nodig had om gewoon even met de wereld te zitten, om erover na te denken. In 2021 heb ik serieuze meters gemaakt met Boek 2, waardoor ik tot een aantal doorbraken kon komen met Boek 1.
En, op 18 maart 2022 chatte ik naar mijn schrijfmaatjes:
Kelly van der Laan-Willemse, [18-3-2022 23:37] nou, ik denk dat ik m klaar heb De Prijs Van Water is klaar voor redactie of iig zo klaar als ik kan
(hier stonden wat feest gifjes van de crew :D)
Kelly van der Laan-Willemse, [18-3-2022 23:42] ik heb er bijna 2K uit geschrapt in de laatste ronden (en prompt natuurlijk een scene erbij geschreven vanavond) final wordcount: 78697
En daarna de redactie natuurlijk. Uiteindelijk is het verhaal geëindigd op 81723 woorden (311 pagina’s in de zetproef). Niet mijn dikste boek, wel mijn spannendste, denk ik 😀
En boek 2 wordt nog dikker. Daar ga ik binnenkort de laatste hand aan de eerste versie leggen. Mijn magiesysteem staat inmiddels goed uitgewerkt, de relaties tussen de personages zijn uitgediept, en de dramatische spanning lekker toegevoegd. Ik heb ontzettend veel zin in boek 2 afmaken en naar de proeflezers sturen.
In de tussentijd ben ik tegelijkertijd nog steeds bezig aan Onrust, het nieuwe Zwijgende Aarde boek, samen met Brenda, en staat de nieuwe verhalenbundel ook nog steeds op de lijst. Wellicht (weer) wat ambitieus, maar we gaan het meemaken. We gaan er gewoon voor! 🙂
Kom erbij zitten, gaan we lekker kletsen over schrijven!
Tijd om weer lekker te kletsen over schrijven. Het is tenslotte al een tijdje geleden. 🙂
Wat is je favoriete genre om te schrijven?
Haha, net binnen en meteen al met beide benen gestrekt hè? Zoals jullie misschien wel weten (of niet) ben ik zo iemand die niet echt binnen hokjes wil schrijven. Ik ben meestal vooral bezig met verhalen vertellen en als ik gevraagd word om er een etiketje of een genre op te plakken, begin ik meestal te stotteren. Ik doe graag gekke niche shit, genre-overstijgend, en niet helemaal standaard.
Betekent niet dat ik de meest originele persoon ter wereld ben, hoor, maar ik heb meestal meerdere genres nodig om aan te geven wat een verhaal “is”. Ik hoor het soms ook wel bij recensies. “Ik verwachtte een SF verhaal en het heeft die elementen ook, maar het leest als een thriller.” “Dus de Lentagon serie is… moderne fantasy?” Als je een klassiek 1-genre verhaal van me ziet, dan is het meestal een experiment, een uitdaging aan mezelf, of een inzending voor een verhalenwedstrijd.
Maargoed, als ze echt een pistool op mijn hoofd zouden richten en ik zou onder druk NU moeten zeggen welk genre ik het liefste schrijf? Dan denk ik dat ik zou kiezen voor “moderne fantasy”, zoals de Lentagon serie is, en zoals de Paraiso serie eigenlijk ook is/wordt.
Wat doe je om geïnspireerd te raken? Kun je het opwekken?
Inspiratie opwekken is niet echt iets wat ik kan. Inspiratie werkt voor mij op een heel andere manier. Het gaan zitten en schrijven is eigenlijk gewoon een kwestie van DOEN. Bek dicht en schrijven, kreng. Het je ertoe zetten om te gaan schrijven gaat de ene keer gemakkelijker dan de andere keer, maar dat heeft meer met energie en motivatie te maken dan met inspiratie. Inspiratie helpt me niet om te schrijven, dat is doorzettingsvermogen. Inspiratie helpt me aan ideeën.
Echte inspiratie voor mij komt uit muziek, uit dromen, uit concepten en scenario’s die ik samen met mijn schrijfmaatjes (of in mijn eentje) brainstorm. Daar komen verhaalideeën uit voort en soms knagen die zo hard aan mijn brein dat ik ze wel op moet schrijven. Soms zijn ze zo sterk dat het moeilijk is om me op de echte wereld te concentreren, en ben ik erover aan het dagdromen tijdens het autorijden of het lopen met de hond. Dát is voor mij inspiratie. Helaas is dat niet is wat ik gemakkelijk op kan wekken.
(De Lentagon serie was daarbij een uitzondering. Tegen de tijd dat ik bij Boek 3 aangeland was, had ik een Spotify playlist die ik kon aanzetten om in de stemming te komen. Ik was op het punt dat die playlist een beetje een Pavlov reactie veroorzaakte, tot janken in de auto bij een bepaald liedje aan toe. Maar dat was wel toen ik al drie jaar keihard aan de trilogie aan het werken was).
Schrijf je in stilte of met achtergrond geluid? Met mensen of in je eentje?
Het maakt mij niet zo veel uit. Ik kan prima in stilte schrijven, maar met muziek aan filter ik achtergrondgeluid weg en kan ik ietsje beter in de stemming komen. Dan maakt het niet meer uit of er mensen in de kamer zijn. Tijdens mijn laatste schrijfweekend met mijn schrijfmaatjes zat ik op de bank met mijn laptop op schoot, en had ik Nothing But Thieves (indie-rock) en de FF7 Remake OST (dus game muziek) op repeat op mijn hoofd. Het was fijn dat de anderen er waren, maar dat was vooral om iedere 2.5K een shotje Jack Daniels Fireball te nemen om onze succesjes te vieren. 😉
Welk aspect van je schrijven ben je het meest in vooruit gegaan sinds je bent gaan schrijven?
Ik denk dat ik er twee noem:
Het framen van scènes: iedere keer dat je een scene start, moet het voor de lezers duidelijk zijn waar we zijn, wie er aanwezig zijn, en wat ze aan het doen zijn. Zonder dat beeld is het voor de lezer ontzettend moeilijk om een voorstelling te maken van de situatie, en krijg je situaties als: “Oh, was hij er ook bij?” / “Waar komt hij nou opeens vandaan?” of: “Oooh, ze zitten aan het avondeten!” als je halverwege de scene bent en de hele tijd confuus bent geweest over de context. Context is belangrijk! Het wordt door jongere schrijvers regelmatig over het hoofd gezien – ook door mij, toen ik net begon met schrijven. Grappig genoeg heb ik het geleerd door narrative roleplayen, waar je gedwongen wordt om te beschrijven wie er aanwezig zijn en wat we aan het doen zijn, omdat anders je medespelers geen idee hebben waar we mee bezig zijn.
het schrijven van actiescènes: ik ben pur sang een personageschrijver en ik werk vanuit mijn emoties. Dus ik zal eerder de gedachten en de gevoelens van een personage beschrijven, en bijvoorbeeld de sensaties (geur, smaak, kleur, licht) en acties daarna pas. Dat is op zich niet heel erg, maar als er dingen naast het personage exploderen – en dat gebeurt in de Lentagonserie vaker dan je zou denken – moeten de personages in de actie zitten. Geen tijd om na te denken, maar go go go! Mijn proeflezers en redacteur hebben daar best een dagtaak aan gehad om dat er een beetje uit te meppen, maar ik hoor het steeds minder vaak, dus… yay? Gelieerd hieraan is dat ik erg veel vechtsport kijk, en daardoor inmiddels ook weet hoe een vuistgevecht werkt. Whoo! Hebben al die nachten MMA kijken toch nog hun nut. 🙂
Je zwakke punten als schrijver
Zo, even met de billen bloot… er zijn twee manieren om deze vraag op te vatten, dus ik noem ze allebei:
ik denk dat het bovenstaand is; omdat ik werk vanuit emotie en minder vanuit fysieke sensatie, zit ik soms nog wel eens vast in de hoofden van personages.
Ik ben van het hollen en stilstaan. Ik probeer netjes door te schrijven, maar zonder een verhaal dat actief aan mijn brein vreet, heb ik echt een deadline nodig om te presteren. Zo niet, dan doe ik helemaal niets aan schrijven. Wat gek is, want ik ben dol op schrijven. Of meer, op geschreven hebben. 😉
Je sterke punten als schrijver
Nu de billen toch bloot zijn, laten we er veren in steken 😀
Ik denk dat mijn sterke punten als schrijver allereerst mijn personages zijn. Ik steek een hoop tijd in personages, motivaties, en persoonlijkheden, en ik denk dat dat ook wel toont. Als redacteur merk ik ook dat ik schrijvers daar goed mee kan helpen, dus ik zou deze als mijn belangrijkste sterke punt benoemen. Mijn andere sterke punt (ik had ook twee zwakke punten, dus er komt er nog een) zijn denk ik mijn dialogen. 🙂
Wat denk je als je ouder werk terugleest?
Het is heel grappig, want ouder werk teruglezen is echt zo’n trip down memory lane. Ik last laatst iets terug wat ik in 2009 geschreven had (mijn laatste keer pur-sang real world thriller, als ik er over nadenk) en ik werd er helemaal nostalgisch van. Door details in het verhaal werd ik meteen weer teruggebracht naar de periode waarin ik het schreef. Dingen waar ik in die tijd mee bezig was, plaatsen waar ik kwam, onderwerpen die me toen na aan het hart lagen, namen van personages die ik overnam van klanten, of collega’s, of games of boeken die ik cool vond.
Aan de andere kant was ik aan het lachen om mijn proza, en hoe mijn zwakke punten in ouder werk nog veel scherper tonen… maar dat hou je, denk ik.
Zijn er onderwerpen waar je oncomfortabel mee bent om ze op te schrijven?
Ik had er een paar: namelijk seks, verkrachting en marteling. Ik vond die vroeger echt moeilijk om te schrijven, maar dat heb ik destijds gefikst door mezelf gewoon te dwingen dergelijke scenes te schrijven, zodat ik er minder tegenop zou zien. Oefening baart kunst, enzo!
Seks was uiteindelijk heel makkelijk – zolang je in gedachten houdt dat de scene de plot moet dienen en een functie moet hebben in het verhaal, kun je het goed een plaatsje geven. Ik zal nooit ronduit smutty porn gaan schrijven, maar ik ben er niet meer bang voor of zo. Het is gewoon onderdeel van het verhaal. En als Joy en Seamon een vluggertje onder de douche willen hebben voordat ze een gevaarlijke situatie ingaan, wie ben ik dan om ze tegen te houden? 😉
Verkrachting en marteling waren een stuk delicatere onderwerpen, en die heb ik mezelf daadwerkelijk gedwongen om te schrijven. Ik heb een personage in de League wereld – ze heet Irina Weisz en ze is een van mijn favoriete personages ooit – die uiteindelijk zichzelf naar de top van een maffia syndicaat had gewerkt (na veel trauma en bullshit), en toen moest ik wel. Ik had eroverheen kunnen kletsen, maar dat vond ik laf. Show, don’t tell, tenslotte. Als Irina dat in haar rugzakje had zitten, moest ik het ook onder ogen komen, vond ik.
Ik vond het heel waardevol om dergelijke scenes geschreven te hebben, hoewel ik me achteraf echt wilde douchen met dikke bleek. Ik heb er erg veel van geleerd. 🙂
Pfew, ik ben nogal stil geweest, zie ik! Er is wat weinig te vertellen geweest de afgelopen maanden, zo zonder alle beurzen (*snottert over Castlefest*), en ik heb de release van de Paraiso serie wat opgeschoven omdat ik me de afgelopen maanden nogal gefocust hebt op de redactieklussen die ik voor Zilverspoor heb lopen (*zwaait naar Dianne en Jeroen*). Dat betekent gelukkig niet dat er niets gebeurd is!
Korte verhalen
Waterloper: Ik ben hard bezig geweest met korte verhalen schrijven voor Waterloper en heb er uiteindelijk drie ingestuurd waar ik heel erg mee in mijn nopjes ben. Twee ervan zijn collaboraties (eentje met Brenda, en eentje met Wendy), en een ervan heb ik in mijn eentje geschreven. De verhalenwedstrijd is hartstikke anoniem, dus ik vrees dat ik daar verder dan niets meer over kan zeggen. De verhalen zijn netjes aangekomen en het is wachten op wat de jury ervan vindt!
Poe in de Polder: Ik was uitgenodigd om een verhaal mee te schrijven aan Poe In De Polder, een anthologie van meerdere Nederlandse en Vlaamse schrijvers, met Edgar Allan Poe-achtige verhalen die zich in Nederland afspelen. Tot mijn eigen verbazing had ik daar meteen een ideetje voor, en dat verhaal staat nu in de eerste versie klaar. Ik laat hem even “in de week”, en dan ga ik daar in augustus lekker mee verder.
Harland: De Harland Awards deadline is 31 oktober en ik heb een verhaalidee, maar ik moet nog even kijken of het me lukt om die op tijd op papier te krijgen. Maar we gaan er gewoon voor.
…Een nieuwe eigen bundel? Ja! Ik heb Cocky gesproken, want ik realiseerde me dat ik eigenlijk al weer prima genoeg verhalen heb om een tweede verhalenbundel te gaan vullen. De release datum staat op begin 2023 (da’s over anderhalf jaar, lijkt nog super ver weg maar is dat stiekem niet), en ik heb tegen die tijd de luxepositie dat ik waarschijnlijk kan kiezen welke verhalen ik in de bundel op wil nemen. Ik heb er echt SUPER veel zin in.
De Paraiso serie
Ja, da’s wat treuriger nieuws. Ik zit met die serie even helemaal vast en heb extra tijd nodig om de boel op te poetsen en retroactief te laten kloppen. Het is op een goeie manier vastzitten hoor, want ik bedacht een extra plotdraad die de boel diepgang geeft en de antagonisten wat driedimensionaler maakt, maar dat betekent wel dat ik een hoop in moet weven en retconnen en aanpassen.
Het is het betere graaf- en herschrijfwerk, maar dan heb je wel wat. En dan kan ik van daaruit ook meteen doorstomen en de serie als een huis neerzetten, zoals ik met de Lentagon-serie destijds ook heb kunnen doen. Wat betekent dit voor de release data?
De Prijs van Water (boek 1): medio 2022
De Waarde van Bloed (boek 2): medio 2023
…en daar tussendoor dus de bundel ook nog een keer, begin 2023. Het is dus even wachten, maar ’22 en ’23 ga ik weer als een gek releasen!
Kristal & explosies 