Ik was gisteravond te gast bij About Books! Mensen die me volgen weten natuurlijk dat ik regelmatig mee-presenteer aan dit leuke programma, maar dit keer mocht ik als gast plaatsnemen in de studio. Onderwerp van gesprek? Mijn boeken, natuurlijk, en met name De Prijs Van Water die nu echt bijna-bijna-bijna uitkomt. Zo spannend!
We zijn op het moment de laatste hand aan het leggen aan de redactie, de achterflap, en de cover van mijn boek en jongens jongens, wat wordt hij mooi! 😀
Tijdens de uitzending mocht ik mijn cover voor het eerst aan de wereld laten zien. De officiële artwork volgt uiteraard nog, compleet met de ingevoegde achterflap, maar dat komt waarschijnlijk volgende week ergens. Voor nu wil ik hem natuurlijk jullie niet onthouden ❤
Hier is hij dan! Is hij niet mooi??
Hier vind je de uitzending, als je die graag wil terugkijken! Op ongeveer 42 minuten kun je me heel akward de flaptekst horen voorlezen. De officiële tekst daarvan houd je nog tegoed, maar hier zijn alvast wat spoilers. 😉
Het is hier een tijdje stil geweest, maar dat betekent natuurlijk niet dat er achter de schermen niet van alles gaande is. Het belangrijkste nieuws is eigenlijk vooral dat ik op het moment bezig ben met de redactie van De Prijs Van Water! Cocky en ik zijn hard aan de slag om de slechte stopwoordjes en nog overgebleven kromme zinnen eruit te slopen en het verhaal zo mooi mogelijk te maken.
En ik zie je nu denken: betekent dit dat Kelly’s nieuwe boek binnenkort uitkomt? Jaaaaa, dat betekent het zeker!
De Prijs Van Water is het eerste deel van het Paraiso-tweeluik en staat voor een release begin augustus, tijdens Castlefest. Dus dat is al heel snel! We zijn hard aan het werk om alles voor die tijd zo mooi en zo gaaf mogelijk op te leveren, zodat jullie (eindelijk) weer kunnen genieten van een volledig nieuwe wereld en personages van mijn pen. Persoonlijk hang ik inmiddels al jaren in Paraiso rond en ik ben dol op die fictionele stad met al zijn problemen, en ik kan niet wachten om jullie aan de hand te nemen en jullie er rond te leiden.
(Als ik heel eerlijk ben vind ik het een beetje spannend om het een tweeluik te noemen, want in die valkuil ben ik eerder gestapt, en opeens hadden we de Lentagon trilogie plus prequel. Dus tja. En ik wéét dat boek 2, De Waarde Van Bloed dikker wordt dan boek 1. Maargoed, we gaan er gewoon voor :))
Mocht je nieuwsgierig zijn waar het over gaat: ik zal binnenkort de officiële flaptekst met jullie delen, en de cover (waar óók op dit moment hard aan gewerkt wordt). Tot die tijd kan ik alvast verklappen dat het tweeluik zich afspeelt in een futuristische fantasy-setting, waarbij een aantal jonge medewerkers van een gigantisch bedrijf (dat het monopolie heeft over de watervoorziening in een woestijnstad) vastzitten in de tachtig verdiepingen hoge toren terwijl het aangevallen wordt door monsters. Hoe kom je naar beneden vanaf de tachtigste verdieping… en wil je dat wel, als het gevaar zich van beneden af naar boven werkt? Bereid je voor op actie, spanning, bloed, magie, monsters en rebellie!
Kom erbij zitten, gaan we lekker kletsen over schrijven!
Tijd om weer lekker te kletsen over schrijven. Het is tenslotte al een tijdje geleden. 🙂
Wat is je favoriete genre om te schrijven?
Haha, net binnen en meteen al met beide benen gestrekt hè? Zoals jullie misschien wel weten (of niet) ben ik zo iemand die niet echt binnen hokjes wil schrijven. Ik ben meestal vooral bezig met verhalen vertellen en als ik gevraagd word om er een etiketje of een genre op te plakken, begin ik meestal te stotteren. Ik doe graag gekke niche shit, genre-overstijgend, en niet helemaal standaard.
Betekent niet dat ik de meest originele persoon ter wereld ben, hoor, maar ik heb meestal meerdere genres nodig om aan te geven wat een verhaal “is”. Ik hoor het soms ook wel bij recensies. “Ik verwachtte een SF verhaal en het heeft die elementen ook, maar het leest als een thriller.” “Dus de Lentagon serie is… moderne fantasy?” Als je een klassiek 1-genre verhaal van me ziet, dan is het meestal een experiment, een uitdaging aan mezelf, of een inzending voor een verhalenwedstrijd.
Maargoed, als ze echt een pistool op mijn hoofd zouden richten en ik zou onder druk NU moeten zeggen welk genre ik het liefste schrijf? Dan denk ik dat ik zou kiezen voor “moderne fantasy”, zoals de Lentagon serie is, en zoals de Paraiso serie eigenlijk ook is/wordt.
Wat doe je om geïnspireerd te raken? Kun je het opwekken?
Inspiratie opwekken is niet echt iets wat ik kan. Inspiratie werkt voor mij op een heel andere manier. Het gaan zitten en schrijven is eigenlijk gewoon een kwestie van DOEN. Bek dicht en schrijven, kreng. Het je ertoe zetten om te gaan schrijven gaat de ene keer gemakkelijker dan de andere keer, maar dat heeft meer met energie en motivatie te maken dan met inspiratie. Inspiratie helpt me niet om te schrijven, dat is doorzettingsvermogen. Inspiratie helpt me aan ideeën.
Echte inspiratie voor mij komt uit muziek, uit dromen, uit concepten en scenario’s die ik samen met mijn schrijfmaatjes (of in mijn eentje) brainstorm. Daar komen verhaalideeën uit voort en soms knagen die zo hard aan mijn brein dat ik ze wel op moet schrijven. Soms zijn ze zo sterk dat het moeilijk is om me op de echte wereld te concentreren, en ben ik erover aan het dagdromen tijdens het autorijden of het lopen met de hond. Dát is voor mij inspiratie. Helaas is dat niet is wat ik gemakkelijk op kan wekken.
(De Lentagon serie was daarbij een uitzondering. Tegen de tijd dat ik bij Boek 3 aangeland was, had ik een Spotify playlist die ik kon aanzetten om in de stemming te komen. Ik was op het punt dat die playlist een beetje een Pavlov reactie veroorzaakte, tot janken in de auto bij een bepaald liedje aan toe. Maar dat was wel toen ik al drie jaar keihard aan de trilogie aan het werken was).
Schrijf je in stilte of met achtergrond geluid? Met mensen of in je eentje?
Het maakt mij niet zo veel uit. Ik kan prima in stilte schrijven, maar met muziek aan filter ik achtergrondgeluid weg en kan ik ietsje beter in de stemming komen. Dan maakt het niet meer uit of er mensen in de kamer zijn. Tijdens mijn laatste schrijfweekend met mijn schrijfmaatjes zat ik op de bank met mijn laptop op schoot, en had ik Nothing But Thieves (indie-rock) en de FF7 Remake OST (dus game muziek) op repeat op mijn hoofd. Het was fijn dat de anderen er waren, maar dat was vooral om iedere 2.5K een shotje Jack Daniels Fireball te nemen om onze succesjes te vieren. 😉
Welk aspect van je schrijven ben je het meest in vooruit gegaan sinds je bent gaan schrijven?
Ik denk dat ik er twee noem:
Het framen van scènes: iedere keer dat je een scene start, moet het voor de lezers duidelijk zijn waar we zijn, wie er aanwezig zijn, en wat ze aan het doen zijn. Zonder dat beeld is het voor de lezer ontzettend moeilijk om een voorstelling te maken van de situatie, en krijg je situaties als: “Oh, was hij er ook bij?” / “Waar komt hij nou opeens vandaan?” of: “Oooh, ze zitten aan het avondeten!” als je halverwege de scene bent en de hele tijd confuus bent geweest over de context. Context is belangrijk! Het wordt door jongere schrijvers regelmatig over het hoofd gezien – ook door mij, toen ik net begon met schrijven. Grappig genoeg heb ik het geleerd door narrative roleplayen, waar je gedwongen wordt om te beschrijven wie er aanwezig zijn en wat we aan het doen zijn, omdat anders je medespelers geen idee hebben waar we mee bezig zijn.
het schrijven van actiescènes: ik ben pur sang een personageschrijver en ik werk vanuit mijn emoties. Dus ik zal eerder de gedachten en de gevoelens van een personage beschrijven, en bijvoorbeeld de sensaties (geur, smaak, kleur, licht) en acties daarna pas. Dat is op zich niet heel erg, maar als er dingen naast het personage exploderen – en dat gebeurt in de Lentagonserie vaker dan je zou denken – moeten de personages in de actie zitten. Geen tijd om na te denken, maar go go go! Mijn proeflezers en redacteur hebben daar best een dagtaak aan gehad om dat er een beetje uit te meppen, maar ik hoor het steeds minder vaak, dus… yay? Gelieerd hieraan is dat ik erg veel vechtsport kijk, en daardoor inmiddels ook weet hoe een vuistgevecht werkt. Whoo! Hebben al die nachten MMA kijken toch nog hun nut. 🙂
Je zwakke punten als schrijver
Zo, even met de billen bloot… er zijn twee manieren om deze vraag op te vatten, dus ik noem ze allebei:
ik denk dat het bovenstaand is; omdat ik werk vanuit emotie en minder vanuit fysieke sensatie, zit ik soms nog wel eens vast in de hoofden van personages.
Ik ben van het hollen en stilstaan. Ik probeer netjes door te schrijven, maar zonder een verhaal dat actief aan mijn brein vreet, heb ik echt een deadline nodig om te presteren. Zo niet, dan doe ik helemaal niets aan schrijven. Wat gek is, want ik ben dol op schrijven. Of meer, op geschreven hebben. 😉
Je sterke punten als schrijver
Nu de billen toch bloot zijn, laten we er veren in steken 😀
Ik denk dat mijn sterke punten als schrijver allereerst mijn personages zijn. Ik steek een hoop tijd in personages, motivaties, en persoonlijkheden, en ik denk dat dat ook wel toont. Als redacteur merk ik ook dat ik schrijvers daar goed mee kan helpen, dus ik zou deze als mijn belangrijkste sterke punt benoemen. Mijn andere sterke punt (ik had ook twee zwakke punten, dus er komt er nog een) zijn denk ik mijn dialogen. 🙂
Wat denk je als je ouder werk terugleest?
Het is heel grappig, want ouder werk teruglezen is echt zo’n trip down memory lane. Ik last laatst iets terug wat ik in 2009 geschreven had (mijn laatste keer pur-sang real world thriller, als ik er over nadenk) en ik werd er helemaal nostalgisch van. Door details in het verhaal werd ik meteen weer teruggebracht naar de periode waarin ik het schreef. Dingen waar ik in die tijd mee bezig was, plaatsen waar ik kwam, onderwerpen die me toen na aan het hart lagen, namen van personages die ik overnam van klanten, of collega’s, of games of boeken die ik cool vond.
Aan de andere kant was ik aan het lachen om mijn proza, en hoe mijn zwakke punten in ouder werk nog veel scherper tonen… maar dat hou je, denk ik.
Zijn er onderwerpen waar je oncomfortabel mee bent om ze op te schrijven?
Ik had er een paar: namelijk seks, verkrachting en marteling. Ik vond die vroeger echt moeilijk om te schrijven, maar dat heb ik destijds gefikst door mezelf gewoon te dwingen dergelijke scenes te schrijven, zodat ik er minder tegenop zou zien. Oefening baart kunst, enzo!
Seks was uiteindelijk heel makkelijk – zolang je in gedachten houdt dat de scene de plot moet dienen en een functie moet hebben in het verhaal, kun je het goed een plaatsje geven. Ik zal nooit ronduit smutty porn gaan schrijven, maar ik ben er niet meer bang voor of zo. Het is gewoon onderdeel van het verhaal. En als Joy en Seamon een vluggertje onder de douche willen hebben voordat ze een gevaarlijke situatie ingaan, wie ben ik dan om ze tegen te houden? 😉
Verkrachting en marteling waren een stuk delicatere onderwerpen, en die heb ik mezelf daadwerkelijk gedwongen om te schrijven. Ik heb een personage in de League wereld – ze heet Irina Weisz en ze is een van mijn favoriete personages ooit – die uiteindelijk zichzelf naar de top van een maffia syndicaat had gewerkt (na veel trauma en bullshit), en toen moest ik wel. Ik had eroverheen kunnen kletsen, maar dat vond ik laf. Show, don’t tell, tenslotte. Als Irina dat in haar rugzakje had zitten, moest ik het ook onder ogen komen, vond ik.
Ik vond het heel waardevol om dergelijke scenes geschreven te hebben, hoewel ik me achteraf echt wilde douchen met dikke bleek. Ik heb er erg veel van geleerd. 🙂
Pfew, ik ben nogal stil geweest, zie ik! Er is wat weinig te vertellen geweest de afgelopen maanden, zo zonder alle beurzen (*snottert over Castlefest*), en ik heb de release van de Paraiso serie wat opgeschoven omdat ik me de afgelopen maanden nogal gefocust hebt op de redactieklussen die ik voor Zilverspoor heb lopen (*zwaait naar Dianne en Jeroen*). Dat betekent gelukkig niet dat er niets gebeurd is!
Korte verhalen
Waterloper: Ik ben hard bezig geweest met korte verhalen schrijven voor Waterloper en heb er uiteindelijk drie ingestuurd waar ik heel erg mee in mijn nopjes ben. Twee ervan zijn collaboraties (eentje met Brenda, en eentje met Wendy), en een ervan heb ik in mijn eentje geschreven. De verhalenwedstrijd is hartstikke anoniem, dus ik vrees dat ik daar verder dan niets meer over kan zeggen. De verhalen zijn netjes aangekomen en het is wachten op wat de jury ervan vindt!
Poe in de Polder: Ik was uitgenodigd om een verhaal mee te schrijven aan Poe In De Polder, een anthologie van meerdere Nederlandse en Vlaamse schrijvers, met Edgar Allan Poe-achtige verhalen die zich in Nederland afspelen. Tot mijn eigen verbazing had ik daar meteen een ideetje voor, en dat verhaal staat nu in de eerste versie klaar. Ik laat hem even “in de week”, en dan ga ik daar in augustus lekker mee verder.
Harland: De Harland Awards deadline is 31 oktober en ik heb een verhaalidee, maar ik moet nog even kijken of het me lukt om die op tijd op papier te krijgen. Maar we gaan er gewoon voor.
…Een nieuwe eigen bundel? Ja! Ik heb Cocky gesproken, want ik realiseerde me dat ik eigenlijk al weer prima genoeg verhalen heb om een tweede verhalenbundel te gaan vullen. De release datum staat op begin 2023 (da’s over anderhalf jaar, lijkt nog super ver weg maar is dat stiekem niet), en ik heb tegen die tijd de luxepositie dat ik waarschijnlijk kan kiezen welke verhalen ik in de bundel op wil nemen. Ik heb er echt SUPER veel zin in.
De Paraiso serie
Ja, da’s wat treuriger nieuws. Ik zit met die serie even helemaal vast en heb extra tijd nodig om de boel op te poetsen en retroactief te laten kloppen. Het is op een goeie manier vastzitten hoor, want ik bedacht een extra plotdraad die de boel diepgang geeft en de antagonisten wat driedimensionaler maakt, maar dat betekent wel dat ik een hoop in moet weven en retconnen en aanpassen.
Het is het betere graaf- en herschrijfwerk, maar dan heb je wel wat. En dan kan ik van daaruit ook meteen doorstomen en de serie als een huis neerzetten, zoals ik met de Lentagon-serie destijds ook heb kunnen doen. Wat betekent dit voor de release data?
De Prijs van Water (boek 1): medio 2022
De Waarde van Bloed (boek 2): medio 2023
…en daar tussendoor dus de bundel ook nog een keer, begin 2023. Het is dus even wachten, maar ’22 en ’23 ga ik weer als een gek releasen!
Whew, we zijn er doorheen. 2020 is klaar. En hoewel er een hele hoop niet gebeurd is, is er ook een hele hoop wél gebeurd dit jaar. Ook op schrijfgebied. Dus ik ga lekker focussen op de dingen die wel gebeurd zijn, en waar ik van genoten heb.
Mijn verhalenbundel “Verloren zielen” kwam uit in februari. Ik ben heel trots op deze bundel, omdat het allemaal verschillende brokjes van mijn ziel laat zien. Mijn fantasie, mijn werelden, mijn personages, een klein uitstapje terug naar de Lentagon wereld die ik nog zo graag aan jullie wilde tonen, mijn prijswinnende verhalen, en gewoon ook concepten waar ik heel blij van werd.
Ik vond het heel bijzonder om van jullie te horen welke verhalen uit de bundel jullie favorieten waren. “Roze water” werd vaak genoemd, waarschijnlijk ook door de situatie waarin we in de échte wereld zaten (zitten, ugh), met onze eigen plaag – maar ook “Zij die weggingen” werd een paar keer genoemd als een van de hoogtepunten van de bundel, en daar ben ik trots op want dat was echt een experiment.
Omdat “De Prijs Van Water” uitgesteld is, heb ik meer tijd gehad om lekker nog aan het plot (en, let’s be real, de proza) te sleutelen. Ook nu ik al door ben gaan schrijven aan deel 2 (zie het volgende punt), kan ik nu gemakkelijker verankeren en foreshadowen. Dus da’s leuk!
Ik heb in totaal zo’n 80.000 woorden geschreven dit jaar. 50K was direct voor “De Waarde Van Bloed”, het tweede deel van het Paraiso tweeluik, en is alvast een lekkere start, maar de overige woorden zijn korte verhalen geweest. En op een aantal van die verhalen ben ik stiekem best trots.
En ja, die 50K? Betekent dat ik NaNoWriMo gehaald heb, in 25 dagen. Yay! 🙂 Ik moet nog verder schrijven, hoor – het verhaal is ongeveer halverwege. Maar dit heb ik toch maar mooi vast gedaan.
“Zwanenzang”, een Black Mirror-achtig verhaal, schopte het tot de 19e plaats bij de Harland verhalenwedstrijd, in een deelnemersveld van 178, en kreeg prachtige kritieken van de jury.
Ik stuurde drie verhalen in naar Waterloper verhalenwedstrijd, waarvan eentje samen met mijn schrijfmaatje Brenda. Een van de verhalen (“Een minuut voor twaalf”) werd gediskwalificeerd omdat het fantastisch element niet genoeg naar voren kwam (*zucht*) maar de jury was daar zo verdrietig over, dat ze me een aparte prijs hebben gegeven, de Drenkelingprijs, omdat ze het zo’n topper vonden. Beetje gemixte gevoelens hierover, haha 😀 De kritieken waren erg goed, dus da’s mooi. Mijn andere soloverhaal, “De geur van orchideeën”, werd 12e. Daar had ik iets beter van verwacht, maar oké, fair, het heeft een interessant/anders einde, en ik wist dat dit een aparte opzet was. Het verhaal dat ik samen met Brenda schreef (of ik moet eigenlijk zeggen, dat zij met mij schreef, want zij was in de lead met dit verhaal), “De achterblijvers” werd 10e en maakte een van de juryleden emotioneel, dus missie geslaagd. 😀
Een van mijn andere schrijfmaatjes, Tijs, sleepte de winst in de wacht! Dus die heeft nu zowel Fantastels als Waterloper gewonnen. Wat een bragging rights heeft die dan 😀
Ik heb in mei een online schrijfworkshop gegeven tijdens Zilverfest. Was super leuk om te doen!
Ook ben ik een van de vaste gastpresentatoren bij About Books. Ook super vet 🙂
Dus dat zijn stiekem best veel leuke schrijfmomenten en hoogtepunten zo dit jaar. Al met al is 2020 op dat vlak niet zo slecht geweest. Wat ik ook graag wilde, is jullie de media meegeven waar ik dit jaar ontzettend van genoten heb. Mijn eigen persoonlijke afleiding, of alternatief voor leuke dingen met andere mensen doen, die ik van harte uitdraag. Ik doe het op volgorde van meemaken, want ik ga ze geen ranking meegeven. 😀
(game) Final Fantasy XV
(game) Final Fantasy VII-remake
(animated tv) Avatar: The Last Airbender (3 seizoenen)
(animated tv) The Legend of Korra (4 seizoenen)
(animated tv) The Dragon Prince (3 seizoenen, komen er nog 4)
(tv) The Expanse (nu in seizoen 5, en OMG!!!)
(tv) The Boys (2 seizoenen)
(tv) Doom Patrol (2 seizoenen)
(tv) Upload (1 seizoen)
(tv) Dark (3 seizoenen)
(youtube) Marble League (begin met kijken wanneer en waar je wil)
(audiodrama) Mission to Zyxx (4 seizoenen)
(audiodrama) Limetown (2 seizoenen)
(boek) The Rhythm of War (boek 4 van de Stormlight Archive, van Brandon Sanderson)
Dit zijn even in het kort m ijn tips. Heb je vragen, wil je meer weten…? *gebaart naar de comments* Roept u maar!
Lief zijn allemaal, stay safe, en we zien elkaar in 2021 ❤
Sommigen van jullie die me op Facebook volgen, hebben er al hintjes van gezien, maar ik dacht dat het misschien leuk was om er ook even wat over te vertellen: mijn nanowrimo avontuur tot nu toe. Hoe gaat het nu eigenlijk?
Nou…. 😀
Op het moment van schrijven staat het wordcount van De waarde van bloed op 39201 woorden. Dus… best lekker, zou ik zeggen. Ik zit wel op dit moment op mijn welbekende vastloopmoment, dat altijd plaatsvindt rond de 35K, maar de ervaring leert dat als ik gewoon doorzet, dat ik er dan wel kom. Die 50K deze maand gaat wel lukken, daar heb ik alle vertrouwen in. Natuurlijk ben ik nog compleet aan het wauwelen, is de proza poep en heb ik géén idee wat het totale wordcount gaat worden want er moet nog zó veel gebeuren… maar het gaat lekker.
Leuke weetjes over deze Nanowrimo ervaring:
In het eerste weekend, waarin ik samenschreef met mijn schrijfmaatjes, was ik goed voor 10K. Dus dat was een vliegende start!
Binnen 5K (op de eerste dag dus) ging ik al off-script van mijn zo bloedig uitgeschreven outline voor het verhaal. (zucht)
Sergio is dit verhaal mijn favoriet, omdat hij zichzelf heerlijk uit situaties improviseert. Hij is pragmatisch, houdt het hoofd koel, is super competent… en is wat mij betreft op dit punt de MVP in het verhaal.
Monika behoudt haar titel als “meest brutale personage”, because lieve god haar manier van met antagonisten omgaan is om ze te belédigen.
Alle personages zijn meer getraumatiseerd van de gebeurtenissen in boek 1 dan ik initieel verwacht had, en ik ben een beetje boos op mezelf dat ik dat niet zag aankomen. (Dat is een van de redenen van de problemen met mijn outline).
Ik heb super veel lol met het (proberen te) vermenselijken van de antagonisten, die als kemphanen tegenover elkaar staan. (En mijn arme personages, die er tussen in vastzitten).
Ik ben heel blij dat ik Avatar: The Last Airbender (eindelijk) heb gekeken voordat ik verder schreef aan mijn eigen serie, want zo kan ik ervoor zorgen dat de elementmagie in mijn eigen serie toch anders blijft. En ik ben ook blij dat ik het gezien heb want MAN wat een fijne serie. Hell yeah, enzo.
Dus, dat tot dusverre. Hoe gaat Nanowrimo bij jullie? ❤
Whoo, derde post in de serie! Inmiddels is het niet heel erg “schuif aan bij mijn tuintafel”-weer meer, dus we hebben nu een knusse bank en een kop thee om samen op te zitten en te kletsen over schrijven. Ik heb zojuist mijn inzending voor de Harland Awards de deur uit gedaan, dus ik vind dat ik wel even wat kletsen verdien 😀
Op welk punt in je schrijfproces verzin je de titel voor je verhaal of je boek?
Goeie vraag, want dat wisselt heel erg! Soms is de titel het eerste wat ik weet van een verhaal, maar meestal werk ik met een werktitel die ik later aanpas naar iets wat ik beter vind werken. Stof & Schitteringen heeft bijvoorbeeld altijd al zo geheten, maar Bloed & Scherven is nog een tijdje Zand & Scherven geweest (wat ook niet slecht is, aangezien er belangrijke scenes op het strand plaatsvinden in dat boek), en Talent & Kristal is héél lang Talent & Terreur geweest. Pas enkele maanden voor de publicatie vond ik deze titel toch wat te heftig en heb ik hem afgezwakt. Dat was toen best een moeilijke beslissing, want aan de ene kant is die heftige titel wel precies wat er gaande is, maar aan de andere kant wilde ik mensen ook niet afschrikken. Vuur & Vergankelijkheid heeft bijna het hele schrijfproces heen en weer gepingpongd tussen de uiteindelijke titel (waar ik mee begonnen was) en Vuur & Verandering, die ik net zo goed vond werken. Het hing er echt vanaf op welk aspect ik wilde focussen, want het verhaal komt neer op het verbreken van de status quo en het creëren van de toekomst, hoe goed of slecht die ook zou zijn. Dus voor allebei is wat te zeggen – alleen Vergankelijkheid klinkt veel cooler, let’s be real 😀 Verloren Zielen daarentegen was heel gauw verzonnen, die tijdens een brainstormsessie met mijn schrijfmaatje en vriendin Brenda bedacht is. Die voelde meteen zo goed, dat ik er niets meer aan veranderd heb.
Met korte verhalen is het vergelijkbaar. Onze plaats in het universum, bijvoorbeeld, hebben we ingezonden naar een verhalenwedstrijd met een andere titel, genaamd Een tijdelijke oplossing. De jury had wat opmerkingen over de titel, en hoewel ik een tijdje zuur was over een verandering (de inspiratie voor de daadwerkelijke uitschrijving van het verhaal kwam uit een liedje met de frase ‘a temporary solution’ en die wilde ik niet loslaten), zijn co-auteur Corina en ik helemaal tevreden met wat het geworden is. Roze Water heette oorspronkelijk Een handvol goud, wat denk ik ook wel gewerkt zou hebben, maar klinkt ietsje minder exotisch. Bovendien focust het op de steekpenningen, en niet op de infectie – en ik wilde daar de aandacht op vestigen. Rode lantaarns heeft vanaf het begin zijn titel gehad, omdat het concept van de herdenkingsdag, de lantaarns en de rouw direct op een liedje genaamd “Red paper lanterns” is gebaseerd. Zoals je ziet, loopt het lekker uiteen! 🙂
Deel een zin of paragraaf van je schrijfsels waar je het meest trots op bent, en leg uit waarom.
Er zijn er meerderen die ik heel fijn vind, maar die zijn soms erg spoilerig. Dus laat ik deze delen – dit is een paragraaf uit Talent & Kristal:
‘De Lentagon is niet veilig,’ zei Sirka opeens. Haar stem was rauw en vol met emotie. ‘Er is niets veiligs aan het kristal en ik baal dat ik keer op keer deze verdomde discussie met mensen moet voeren. Het is geen kadootje, het is geen schild. Het is een mes zonder handvat en voor je het weet bloed je erop dood en voel je je er geweldig bij.’
Soms lees je een stuk tekst terug en dan wéét je dat je in de flow was, en dan zie je passages of dialogen waarvan je denkt: YES. Dit was sowieso een mooi moment – een moment waar Joy, Sirka én Seamon het roerend met elkaar eens waren, en samen een front tegen de buitenwereld vormden. (eat shit, Lemaire).
Heb je onlangs wat nieuws geprobeerd? (stijl, genre, perspectief, of iets anders?)
Bijna altijd – veel van mijn korte verhalen zijn uitdagingen voor mezelf geweest. Zo was Nachtdienst mijn uitdaging om een horrorverhaal te schrijven, en bij Zij die weggingen wilde ik iets met veel sfeer schrijven. Onlangs heb ik een kort verhaal geschreven (bijna het hele jaar mee bezig geweest, het is op het moment een beest van bijna 10K en whew, het is een PROJECT) waarbij ik met proza en stijl aan het experimenteren ben geweest.
Ik durf er nog niet zo veel over te vertellen, want spoilers misschien – ondanks dat ik m niet geschikt vind voor verhalenwedstrijden – maar wat ik wel kan zeggen, is dat ik de onstabiele mentale staat van de hoofdpersoon in de tekst, als stijlfiguur, wilde laten terugkomen. En volgens mij is dat gelukt. Volgens mij voelt het niet als een super herkenbaar verhaal van mij. (?) Er is me verteld dat ik een super opvallende, herkenbare stijl heb, dus het zou fijn zijn als ik daarvan weg kan stappen. Dat experiment is dit verhaal geworden. Het heeft nog een paar tweaks nodig, en het is echt SUPER bleak, maar missie geslaagd, denk ik zo 😀
Delen jullie ook je favoriete zinnen en titels en nieuwe experimenten? Ik hoor ze graag! 😀
we gaan er weer voor zitten! (disclaimer: dit is niet mijn tuintafel :D)
Vorige blogpost vertelde ik over een vragenlijst voor schrijvers die ik aan het afwerken was. Dit is deel 2 in die serie. Ik heb super veel lol met het nadenken over de vragen en de antwoorden met jullie delen, hoop dat dat voor jullie ook zo is 😉 Hier komt het volgende setje vragen. Schuif je weer aan bij mijn virtuele tuintafel?
Welk personage vind je het leukst om te schrijven?
Ik heb hier heel erg lang over na moeten denken, want ik houd van al mijn personagekinders. Uit de Lentagonserie was het ’t moeilijkst om te kiezen, maar ik denk uiteindelijk dat mijn favoriet Sirka is. (ze had serieuze competitie van Valeria, trouwens. En Joy, want die heeft de beste one-liners in de hele serie) Sirka is zo’n heerlijk geconflicteerd personage. Ze probeert zo hard het juiste te doen, maar als je tussen haar en haar doel in staat, dan is het jammer voor je, dan liegt, bedriegt en vecht ze tot je aan de kant staat. Ze liegt als een motherfucker om te krijgen wat ze hebben wil, en dat is een thema dat de hele serie terug blijft komen. En dat hele felle, nietsontziende, gecontrasteerd met haar liefhebbende hart, vind ik een ontzettend gaaf spanningsveld om in te spelen.
In de Paraisoserie had ik het meeste lol met Monika, zoals je in de vorige post al kon lezen. Monika Silva is 20 jaar oud en werkt als callcenter medewerkster bij Hydron – de (enige) waterleverancier van Paraiso (een woestijnstad). Ze haat haar werk en haar leven. Om bij te beunen is ze illegale drank aan het stoken en een van haar grootste afnemers is haar manager. En omdat je om drank te stoken een hoop water nodig hebt, is haar manager haar aan het matsen met haar waterrekening. Kwestie van tijd totdat dit misgaat, uiteraard… 😉
Van mijn korte verhalen heb ik denk ik het meeste plezier gehaald aan het schrijven van Reka, de hoofdpersoon van Roze Water. Die had een hele aparte stem, zo murwgeslagen door eerder trauma, dat het bijzonder was om haar te schrijven. Ik heb tot op de dag van vandaag zo met haar te doen.
Schrijf je liever korte scènes of verhalen, of liever langere verhalen/boeken?
Die vraag krijg ik vaker, maar ik beantwoord hem graag! Het fijne aan korte verhalen is dat je heel kort heel intens kunt gaan. Het zijn relatief korte projecten, alsof je een sprintje trekt. Helaas is het daarna klaar, en is er meestal geen reden meer om terug te keren naar die wereld of dat concept. (Tenzij je de League schrijft, want dat is op 2 novelles na zo’n 300K aan korte verhalen langs 1 tijdlijn)
Bij het schrijven van een novelle/boek heb je een veel langere adem. Dan ben je veel meer betrokken bij de personages, bij hun ontwikkeling. Het is een marathon, of, als je het in de term van relaties wil vatten: alsof je een huwelijk aangaat, ipv een one-night-stand.
Beide opties hebben zo hun voordelen. Ik vind allebei erg leuk. Dit jaar heb ik Prijs Van Water klaargemaakt voor de redactie (begint heel binnenkort), twee-en-een-half kort verhaal geschreven voor Waterloper verhalenwedstrijd, een kort verhaal wat een compleet stijl experiment is en waarschijnlijk niet geschikt voor inzendingen, en een laatste kort verhaal wat ik voor Harland/Hebban wil insturen. Dus zoals je ziet, lekker afwisselend! 🙂
Ben je een pantser of een plotter?
Ah, de eeuwige vraag. Plan je alles van te voren volledig uit, of hoop je maar dat het goedkomt als je begint te schrijven? Het blijkt dat ik er tussenin val. Ik werk mezelf door verschillende iteraties met mijn verhaal heen, en hoe verder ik in mijn verhaal (hoe hoger de versiegetallen worden), hoe strenger ik ga outlinen. Maar in de allereerste versie ben ik meer van de freeform.
Ik ben een Lawful Plantser – ik heb een aantal key points in mijn verhalen – zeker het einde / de eindconfrontatie is een van de dingen die vooraf vast staan. Ik schrijf van key point naar key point toe, en raak onderweg regelmatig verdwaald. Ik schrijf eigenlijk bijna altijd chronologisch, omdat ik dan mee ontwikkel met de personages.
En ja, ik gebruik zeker character bio’s (man, ik plan mijn personages beter dan mijn plot, haha!) en ik voel me personally attacked door de opmerking “has definitely taken personality tests for their characters”. Pffff. *schuift haar notitieboek weg met Myers-Briggs uitwerkingen, sterrenbeelden, enneagrammen, character arcs etc*
Als ik aan het herschrijven sla, dan word ik meer een Neutral Plotter, want dan ga ik kijken naar spanningsbogen en volgordes van gebeurtenissen en dergelijke. Maar dat is zeker niet mijn natuur. Als je mij het lekkerst wil laten schrijven, dan geef je me een concept van een geweldige scène tijdens de eindconfrontatie, en dan bouw ik mijn personages, mijn wereld en mijn plot daar omheen. Door schade en schande, en heel veel frustratie heen. Ik zou willen dat ik het anders kon. Door discipline en doorbijten omdat ik verdomme een deadline heb kom ik een heel eind, maar een echte Plotter zal ik wel nooit worden. 🙂
Onlangs vond ik op Tumblr een leuke lijst met vragen voor schrijvers. En aangezien dit mijn blog is en ik hier verondersteld word om over schrijven te babbelen, hebben jullie nu vast een idee wat er nu komt: ik ga proberen om een aantal van de asks te beantwoorden in een serie van blogposts. Waarom niet, toch? Het is een prachtige nazomeravond, schuif aan, pak een drankje naar keuze. Ik zet een kaarsje neer, en een kaasje/snackje. Laten we kletsen over schrijven. Klets vooral mee in de commentaren!
“Vertel ons over je huidige project(en) – waar gaat het over, hoe gaat ’t met de voortgang, en wat vind je er zo leuk aan?”
Ik heb op dit moment twee projecten lopen: de eerste is mijn kortverhaal voor de Harland/Hebban verhalenwedstrijd. Daarvan staat versie 1 nu in de steigers en is het een kwestie van redigeren tot hij goed genoeg is om in te sturen. Ik ben SUPER blij met het concept, de wereld, en het einde van het verhaal. Kan er helaas niets over zeggen, want de verhalenwedstrijd is anoniem 🙂
Mijn andere project op het moment is natuurlijk De Prijs Van Water, het eerste deel in de Paraiso serie. Ik wil “tweeluik” zeggen maar daar heb ik me eerder aan gebrand. Wat ik zo leuk vind aan deze serie is dat het heel anders is dan de Lentagon-serie qua vorm en verhaallijn (want OMG, actie-actie-actie), maar de personages spreken me heel erg aan. En ik had niet van te voren verwacht hoe die verhoudingen zouden liggen – ik had verwacht dat Ilsa het meest babbelige personage zou zijn, maar Kai is degene die me de oren van de kop kletst. (En Kai, lieve mensen, is een schatje. En zijn relatie met Ilsa? Oh man, die verhouding tussen die twee is heerlijk om te schrijven) En Monika doet me soms aan Valeria denken, op alle goeie manieren – qua haar pragmatisme. Monika is alleen veel ambitieuzer en komt van veel minder privilege, dus het voelt anders. Sergio is een heerlijke eikel, en zijn personageontwikkeling heb ik zo veel lol mee. En Xavi doet zo zijn best ❤
En dan de wereld. Oh, Paraiso. Wat een wereldstad, en wat een ongelofelijke tyfusbende 😀 Dus ja, wat vind ik er leuk aan? Alles 😀
“Wat is die ene scene die je eigenlijk altijd al had willen schrijven, maar wat zo veel gedoe is om qua context helemaal op te zetten dat je er nooit aan toegekomen bent?”
Joy die haar vader weer ontmoet. Ik heb twee versies van die ontmoeting uitgeschreven: de eerste in de ALLEREERSTE versie van Bloed & Scherven, waarin de serie eindigt met dat Joy een tell-all interview houdt met de media, en als ze uit de opnamestudio wegloopt, ze opgebeld wordt door haar vader. Dat was het einde van de serie, oorspronkelijk. Maar ik vond het mooier om met Sirka te eindigen, omdat het met haar begonnen was, en een dergelijke scene was overbodig.
En de andere versie van die confrontatie zat in een hele verhaallijn in Talent & Kristal waar Victor Harting zich aangesloten had bij de Jonge Radicalen, dat hij daar als een Edward Snowden ondergedoken was, maar het voegde uiteindelijk weinig toe aan het boek zelf. Ik heb er nog wel wat van liggen…
[context: Talent & Kristal, Hoofdstuk 7 – SPOILERS als je nog niet zo ver in de serie gekomen bent Joy is net in Zyx aangekomen en is in de hangar aan het ruziemaken met Seamon]
“Misschien is het handig als jullie dit later even privé bespreken,” zei iemand achter me. Een mannelijke stem. Hij klonk bekend; ik zou me moeten herinneren wie dit was, iemand van lang geleden die ik goed kende…
“Bemoei je er niet mee,” snierde ik terug zonder om te kijken.
“Joy,” zei Seamon, de uitdrukking op zijn gezicht verzachtend. Hij maakte een gebaar dat ik me om moest draaien en toen wist ik opeens wie er achter me stond.
Oh lieve goden.
Ik draaide me om en zonder zelfs maar op of om te kijken stortte ik me in de armen van mijn vader. “Pap,” snikte ik, opeens huilend tegen zijn borst. “Het spijt me zo.” Een jaar geleden had ik mijn ouderlijk huis verlaten omdat we ruzie hadden. Die ruzie van toen leek nu zo triviaal, zo verdomde kinderachtig. En het had ons beiden levens compleet overhoop gehaald… allemaal mijn schuld.
Hij omhelsde me stevig. “Meisje toch,” zei hij en natuurlijk was het zijn stem, natuurlijk had ik hem direct moeten herkennen. Dit was mijn váder. Hij rook nog steeds hetzelfde, naar die ene cologne die ik hem destijds op mijn dertiende van mijn zakgeld voor hem gekocht had, omdat ik vond dat hij modern moest ruiken. Inmiddels was de geur allang al niet meer modern, maar het feit dat hij het nog steeds droeg brak mijn hart in een miljoen stukjes. “Ik ben zo blij dat je veilig bent,” zei hij.
(hou er even rekening mee dat dit ruwe, ongeredigeerde tekst is – maar ik vond het wel leuk om dit te delen, dan heb je een beetje een idee)
Heb je verhalen met alternatieve versies? (plotdraden die je hebt laten vallen, AU’s (Alternate Universe) van je eigen werk?) Vertel eens!
Ik heb sommigen van mijn lezers wel eens verteld dat dankzij de redactieronde met Cocky het einde van Bloed & Scherven héél anders is geworden. Iemand die het ternauwernood overleefde, stierf in de originele versie een bloederige dood. Het was super hartbrekend, en voordat ik de alternatieve versie kon uitschrijven, heb ik even een paar flinke mentale hoepels door moeten springen. (400 kilometer in de auto nadenken over hoe ik dit kon aanvliegen hielpen daarbij). Uiteindelijk kan ik me niet meer voorstellen dat ik het ooit op die manier heb gedaan, want de versie die jullie gelezen hebben is veel eleganter in zijn uitwerking.
Ja, oh ja, ik heb een AU. Die zal de meesten van jullie niets zeggen, maar als je terugbladert naar mijn blog dan hoor je me kletsen over de League wereld, die ik samen met mijn vriendin Brenda gebouwd heb. En hoe we tijdens een etentje dachten: Hm, wat als? Dus toen bedachten we een scenario dat op de vierde wereldoorlog uitdraaide. En ik MOEST het schrijven. Het vrat aan mijn hersenen totdat ik het opschreef. En dat is denk ik de keer dat ik (behalve toen een week nadat ik Talent & Kristal afgeschreven had en tot wat realisaties kwam) het hardst heb zitten huilen om mijn eigen werk. Het was zó hartbrekend en zo afschuwelijk. Dat was, alles bij elkaar genomen, een verschrikkelijk slecht idee. (ben ik blij dat ik het uitgeschreven heb? ja/nee. Ja omdat het daarna wel uit mijn hoofd weg was. Nee omdat het écht niet leuk was. Aan de andere kant is het experiment: “Kan ik mezelf aan het grienen krijgen door mijn geliefde personages absoluut kapot te maken” compleet geslaagd. Dus dat dan wel weer) 2/10, zou niet aanraden. 😦
Kristal & explosies 