“Go into the arts. I’m not kidding. The arts are not a way to make a living. They are a very human way of making life more bearable. Practicing an art, no matter how well or badly, is a way to make your soul grow, for heaven’s sake. Sing in the shower. Dance to the radio. Tell stories. Write a poem to a friend, even a lousy poem. Do it as well as you possibly can. You will get an enormous reward. You will have created something.”
Ik ben wel eens gevraagd hoe ik eigenlijk zo begonnen ben met schrijven. Ik vind het moeilijk om die vraag te beantwoorden, want ik kan eigenlijk niet echt anders. Ik schrijf al mijn hele leven. Ik vertelde al verhalen voordat ik had leren schrijven. En tja, daar houd ik waarschijnlijk ook nooit mee op. Als ik niet gepubliceerd was, dan had ik nog steeds geschreven. Het enige verschil zou zijn dat mijn verhalen dan nooit gelezen zouden worden.
Ik heb net het voorwoord zitten schrijven van mijn aankomende verhalenbundel genaamd Zwanenzang, en daarin schreef ik dat ik tijdens COVID-19 verhalen heb geschreven om me af te reageren. Ik moest gevoelens en indrukken kwijt, ik wilde wegdromen, ik wilde mezelf uitdagen. Als ik die troep maar uit mijn hoofd kreeg, dan kon ik het wel aan. En dat is niet alleen tijdens COVID een ding geweest. Schrijven heeft me altijd al geholpen om relatief blij en stabiel te blijven.
En niet alleen dat, de creatie zelf is iets wat me heel erg blij maakt. Het is mijn manier om in deze wereld iets achter te laten, om iets te maken voor de mensen om me heen. Er staat niet voor niets Create. Affect. Repeat. op mijn linkeronderarm getatoeëerd. Het is een aanmoediging, een motto, en een spiekbriefje in een.
Want ja, hoewel het creëren me blij maakt, is het ook altijd spannend. Want wat als je creatie er niet uitkomt zoals je wil? Wat als je het niet meer kan? Wat als mensen het stom vinden? Schrijfsels publiceren is en blijft een best intiem proces, vooral als je schrijven gebruikt om je af te reageren. Dit komt uit mijn brein, uit mijn hart, uit mijn ziel. En ik hoop maar dat jij het leuk vindt.
Mja, zie hierboven, hahaha. Dit gevoel compliceert de creatie, soms tot op het punt dat het verlamt. Writer’s block, als dat bij mij gebeurt (en geloof me, het is gebeurd, en het zuigt echt heel hard), is een woeste mengeling van onzekerheid, twijfelen aan mezelf, angst voor de reacties van anderen, en een strengheid voor mijn eigen presteren die soms best pijnlijk kan zijn. Want ík mag niet falen, toch? Ik mag niets slechts maken; ík moet het goed doen. Best vermoeiend, soms, van die gedachten. Vandaar de spiekbrief op mijn arm: Create, affect, repeat. Creëer, maak een indruk op de wereld, doe het dan nog een keertje.
Want hoewel het eng is, en spannend, en soms super frustrerend, heb ik het schrijven toch nodig. En eigenlijk is de goedkeuring van anderen ervoor gewoon een bijverschijnsel. (Toch?)
Voor meer context kun je deze oude blogpost uit eind 2019 checken: ik was destijds bezig met een serie van media die ik in het verleden tegen was gekomen die me echt inspireerde, of die zo ontzettend goed uitgevoerd was, dat ik als ongelofelijke snob zat te stuiteren op de bank. Die wilde ik graag met jullie delen – en dan met het oog op de soms wat obscuurdere boeken/films/games.
En het is even geleden, dus in de tussentijd heb ik media geconsumeerd! (Heel verrassend, haha) Sommige van die media was het zelfs waard om met jullie te delen.
De eerste van die ontzettend verrassend geweldige media is de anime-serie Attack On Titan.
Aankondigingsposter van Seizoen 4, part 3. Nu écht the final season. Zeggen ze… 😉
Wat, anime? Ja, anime. Laat dat je in godesnaam niet tegenhouden. Ik neem aan dat als je anime-liefhebber bent, dat je dan weet waar ik over praat. Het is een van de groten, een van de meest populaire series. En… met recht.
Wat context dan! Ben ik een anime-fan? Hmm. Zo rond het millennium toen het heel erg aan het opkomen was in het westen, heb ik een hoop anime gekeken. Ik begon met Dragonball Z (no regrets, het heeft zijn momenten en het is mijn guiltiest of pleasures) en heb van daaruit een hoop van de klassiekers gekeken. Maar op een gegeven moment zijn we hier toch een beetje afgehaakt. We moesten die shit op een dial-up modem downloaden, op een gegeven moment was het genoeg, OK? 😉
En sindsdien heb ik Dragonball bijgehouden (ja, óók Super), maar verder eigenlijk niet echt anime meer. Cartoons zat, hoor, South Park en Rick & Morty en Bob’s Burgers en Solar Opposites etc etc, ik voel me daar echt niet te goed voor. Het… kwam er gewoon niet van?
In de tussentijd had mijn man Oliver Attack On Titan al jarenlang op de fileserver staan. En dit jaar werd “the final season” aangekondigd, dus hij is het gaan kijken. Ik zat vaak in de kamer andere dingen te doen terwijl hij aan het kijken was, dus ik kreeg hier en daar wat van zijn commentaar (vooral over hoe schreeuwerig de personages waren, en “wow dat was een plottwist”) en vooral de WAANZINNIGE OPENINGSTRACK mee (holy shit, zo episch) en dat is wat me overhaalde om mijn achterste op de bank te parkeren en de serie te bingen.
Seizoen 1 was… interessant. Erg goed gedaan, met plottwists die ik niet aan zag komen, maar perfect verankerd waren in het verhaal (en details waar je eerst niet op gelet hebt die opeens super belangrijk blijken te zijn). De protagonist Eren vond ik problematisch (maar ook dat is een plotpunt), en deuteragonisten Mikasa en Armin waren interessant. Na seizoen 1 had ik zeker iets van: Meer alsjeblieft! Ik zat er helemaal in.
De premisse is verre van standaard. Aldus Wikipedia: Attack on Titan(Japanese: 進撃の巨人, Hepburn: Shingeki no Kyojin, lit. ’The Advancing Giants’) is a Japanese manga series written and illustrated by Hajime Isayama. It is set in a world where humanity is forced to live in cities surrounded by three enormous walls that protect them from gigantic man-eating humanoids referred to as Titans; the story follows Eren Yeager, who vows to exterminate the Titans after they bring about the destruction of his hometown and the death of his mother.
Zoals ik al eerder zei: de personages zijn erg over de top schreeuwerig, daar moet je even doorheen. Uiteindelijk kom je je favorieten echt wel tegen, en ga je van ze allemaal houden. (Mijn favorieten zijn Levi, Armin, Erwin, Hanji en Sasha.) Niemand van je personages is echter veilig; degenen die niet zonder pardon keihard afgeslacht of verminkt worden, raken zwaar getraumatiseerd – en dat wordt ook getoond. Alles heeft consequenties & niemand komt er zonder kleerscheuren vanaf. Verder is de actie super gaaf en de informatiedosering is perfect gedaan. Samen met de intense soundtrack en de gave animatie maakt dat een heel interessant verhaal om mee te maken.
En dan komen seizoen 2 – met de heftigste meest understated villain reveal EVER. Ik viel bijna van de bank – en seizoen 3 – met de heftigste “oh jezus ze gaan allemaal hartstikke fucking dood” battle die ik ooit gezien heb. Ik heb echt zitten snotteren en janken in die laatste afleveringen van S3. Degenen die het gezien hebben, weten waarom. Het einde van S3 is, denk ik echt, oprecht, in mijn opinie, perfecte televisie. Het is inmidddels alweer een paar maanden geleden dat ik het gezien heb en als ik er weer aan denk, dan krijg ik opnieuw kippenvel. Whew.
De hele serie lang proberen we een mysterie op te lossen: wat is het geheim van Erens vader, en kunnen ze daarmee de mensheid redden? De antwoorden krijgen we eindelijk aan het einde van Seizoen 3, en Seizoen 4 (de “final season”) is de fallout daarvan. De wereld wordt groter, al die nieuwe informatie is overweldigend, en het gevecht verandert. Seizoen 4 is niet mijn favoriete seizoen, maar wow, het heeft MOMENTEN.
Nadeel van seizoen 4 is dat het inmiddels al twee jaar bezig met zijn “final season”, wat in 3 stukken gehakt is. Ieder jaar een aantal episodes, we hebben Final Season deel 1 in 2021 gehad, Final Season deel 2 in 2022. De cliffhanger waar deel 2 van Seizoen 4 op eindigde was wereldschokkend en bloedverkillend, en nu mogen we tot volgend jaar wachten voor het laatste deel van The Final Season. Zucht.
Raad ik je aan om tóch nu al te gaan kijken?
Ja. Hell yes. Het is het waard.
Hier, ook nog even de openingstrack voor seizoen 1. Gewoon omdat hij cool is, haha 😀
Van alle festivals, cons en beurzen is Castlefest vanaf het begin mijn favoriet geweest. Ik herinner me nog zo goed dat ik tijdens Castlefest 2014 van onze stand naar het toilet liep, om me heen keek, de sfeer in me opnam, de vibe in mijn hart voelde en dacht: “ik ben thuis”. Als festivalliefhebber voelde ik Castlefest in mijn botten. Wat eigenlijk best gek is, want ik heb Castlefest serieus nooit als bezoeker meegemaakt; ik heb er altijd gewerkt, als auteur in de Zilverspoor stand. Om de een of andere reden – waarschijnlijk mijn verjaardag – had ik altijd andere dingen te doen dat weekend.
Ieder jaar dat ik op Castlefest mocht staan, was het fantastisch. Misschien niet gek dat ik er ook steeds op mikte om mijn boeken uit te laten komen in die periode. Bloed & Scherven was de eerste, op Castlefest 2015, maar zeker niet de laatste. Daarna volgden Talent & Kristal (2016) en Vuur & Vergankelijkheid op Castlefest 2018. Het werd een beetje een traditie: buiten het feit dat (de meeste van) mijn boeken bijna dezelfde verjaardag hebben als ik (en ik dat hilarisch vind), kon ik ze dan ook meteen op Castlefest presenteren, mijn favoriete festival. Het festival met de beste vibe, het mooiste weer (als zomerkind is dat voor mij stiekem best een ding), en de leukste sfeer.
Je snapt dus wel dat we kei- en keihard gewerkt hebben om De prijs van water voor Castlefest af te hebben. En dat lukte! Afgelopen zaterdag stond ik in de Zilverstand, linksvooraan, met een flinke stapel Prijs-en, die tussendoor nog eens aangevuld werden. Je snapt dat ik flink hype was; ik had er zó’n zin in. De weersvoorspellingen waren fantastisch, mijn boek is er mooi uitgekomen, de artwork op de kaft en aan de binnenkant zijn schitterend… nu was het wachten op de lezers. Zouden ze “de nieuwe” komen halen?
beetje knijpen tegen de zonlaat op de zaterdagavondbezoekers in de standvrijdagochtend, nog fris en fruitig, voordat het allemaal begonen daar staan ze dan, te wachten op de lezers…
Deze bovenstaande stapel van “Prijs van Water” is volledig uitverkocht, zelfs met een aanvulling van extra boeken op de zaterdagmorgen. “Verloren Zielen”, mijn verhalenbundel uit 2020 die nog nooit eerder op Castlefest had gestaan door COVID, is op 4 exemplaren na uitverkocht. Oh, en dan waren er de setjes van de Lentagonserie nog… jongens, het was echt een absoluut gekkenhuis.
Buiten dat heb ik zo veel lieve lezers weer gezien, met ze bijgekletst, ze omhelsd, me verbaasd over hoe groot hun kindjes geworden waren, voor ze gesigneerd, met ze gelachen… het was zo gaaf. Zelfs mijn workshop “Van Idee Tot Manuscript” dat helemaal aan het einde van het festival geprogrammeerd stond (en ik stiekem een beetje bang was dat er niemand zou komen), was waanzinnig goed bezocht en gewaardeerd.
(ik moest in de auto terug naar huis op zondagavond een beetje huilen, ik was zó blij dat ik er emotioneel van werd, haha)
Alle dank aan Team Zilver en de organisatie van van Castlefest, de bezoekers en iedereen die ik dit weekend weer heb mogen zien, voor een absoluut TOPWEEKEND. Ik zit nog steeds na te genieten ❤
(en nu wordt het wachten op de eerste lezersreacties…)
Ik kreeg vrijdag van Team Zilverspoor te horen dat deze dinsdag mijn boek geleverd wordt! Overmorgen al! Het voelt als een verlaat verjaardagskadootje ❤ Precies op tijd voor Castlefest volgende week vrijdag. Ik ben er super blij mee! En ik dacht dat het misschien wel leuk was om even in een tijdlijn uit te drukken hoe dit verhaal nu daadwerkelijk ontstaan is. Van conceptie tot boek. Want whew, hij heeft wat ups en downs doorgemaakt!
22 december 2017: mijn man Olli, mijn hond Bodhi en ik zijn op vakantie in Duitsland. Na een dag lang wandelen word ik ’s nachts wakker uit een hele intense droom – randje nachtmerrie – en chat ik mijn schrijfmaatjes: ‘ik heb een vet weirde droom gehad vannacht, volgens mij zit er een verhaal in.’ Ik beschreef het aan de crew als een rare mix van de klassieke JRPG Final Fantasy 7, tv-serie Mr. Robot en boekenserie John Dies At The End. (misschien niet heel gek, ik had toen net het nieuwe boek in de John Dies At The End-serie uit)
Ik was echter op dat punt nog druk bezig met het afpolijsten van Vuur & Vergankelijkheid en besloot dat dit idee nog even op de plank moest blijven liggen. Sommige schrijvers kunnen tegelijkertijd meerdere projecten tackelen. Ik ben daar ietsje minder goed in. Korte verhalen kunnen wel tussendoor, maar grote series is een ander verhaal.
Mijn plan was om Nanowrimo 2018 te gebruiken om de eerste versie op papier te krijgen. Om dat goed voor te bereiden, ben ik samen met schrijfmaatje Brenda mid-augustus 2018 gaan zitten om de eerste outline rond te krijgen. Uit die sessie kwamen meerdere dingen naar voren; de belangrijkste was dat het verhaal een tweeluik zou worden. Boek 1 zou De Prijs Van Water gaan heten, en Boek 2 De Waarde Van Bloed (hoewel ik nu bij boek 2 aan het twijfelen ben over de titel, dus pin me daar niet op vast). Ik was er super zelfvoldaan over, zoals je wel aan de shit-eating grin op de foto kunt zien, haha.
18 augustus 2018, de eerste plot/post-it sessie van De Prijs Van Water
Oorsponkelijk was het de bedoeling dat De Prijs Van Water begin 2020 uit zou komen. Echter, het concept van mijn verhalenbundel Verloren Zielen kwam er tussendoor, en omdat ik in de zomer van 2019 zo druk bezig was met de redactie van de bundel, redde ik de deadline van De Prijs Van Water niet. Ik had netaan een alpha versie op papier staan toen ik het verhaal eigenlijk al moest inleveren.
Leuk hoor, al die ambitie, maar ik had een potente mix van een drukke baan in de ICT consultancy (en was in de zomer van 2019 net bij een nieuwe werkgever begonnen), de redactieklussen die ik voor Zilverbron/Zilverspoor erbij doe, en dan óók nog eigen schrijfwerk af proberen te leveren. Het ging duidelijk niet zoals ik wilde, en daarom kon ik ook niet de kwaliteit leveren die nodig is om een gaaf boek op te zetten.
Dus we kozen ervoor om Verloren Zielen begin 2020 uit te geven. Ik was wel alvast begonnen met het uitschrijven van Boek 2 tijdens november 2019, zodat ik Boek 1 wat sterker kon verankeren. Het is beter om de hele verhaallijn al te hebben staan voordat je een serie uitgeeft, vind ik. En dat hielp zeker! Het idee was dus om dan ergens in 2020 mijn zaakjes op orde te krijgen, en dan alsnog in de herfst van 2020 te releasen.
…En toen gebeurde COVID-19. Ik kan je zeggen dat alle ambities betreffende grote nieuwe projecten bij mij linea recta het raam uitgingen. Ik kon Verloren Zielen niet eens promoten, dus waarom zou ik me drukmaken om een volledige nieuwe serie in de markt te gaan zetten? Ik heb dus de tijd genomen om te zorgen dat ik het verhaal gewoon goed had staan. Nadenken over boek 2 (en een plotsessie met mijn schrijfmaatjes in november 2019), en herschrijven van boek 1 tot iets wat verder was dan een alpha of beta versie. Heel veel meters maakte ik alleen niet, want lang marathon-werk zat er met COVID niet echt in. Wat ik wel gedaan heb, is heel veel korte verhalen schrijven (dat wordt dus weer een bundel, met werktitel Zwanenzang, die ergens in 2023 uitkomt. Bedankt, COVID :D).
In 2020 gebeurde er dus een stuk minder dan ik gewild zou hebben aan de Paraiso wereld, hoewel ik verre van stilstond wat schrijven betrof. En het gaf me wel de tijd die ik nodig had om gewoon even met de wereld te zitten, om erover na te denken. In 2021 heb ik serieuze meters gemaakt met Boek 2, waardoor ik tot een aantal doorbraken kon komen met Boek 1.
En, op 18 maart 2022 chatte ik naar mijn schrijfmaatjes:
Kelly van der Laan-Willemse, [18-3-2022 23:37] nou, ik denk dat ik m klaar heb De Prijs Van Water is klaar voor redactie of iig zo klaar als ik kan
(hier stonden wat feest gifjes van de crew :D)
Kelly van der Laan-Willemse, [18-3-2022 23:42] ik heb er bijna 2K uit geschrapt in de laatste ronden (en prompt natuurlijk een scene erbij geschreven vanavond) final wordcount: 78697
En daarna de redactie natuurlijk. Uiteindelijk is het verhaal geëindigd op 81723 woorden (311 pagina’s in de zetproef). Niet mijn dikste boek, wel mijn spannendste, denk ik 😀
En boek 2 wordt nog dikker. Daar ga ik binnenkort de laatste hand aan de eerste versie leggen. Mijn magiesysteem staat inmiddels goed uitgewerkt, de relaties tussen de personages zijn uitgediept, en de dramatische spanning lekker toegevoegd. Ik heb ontzettend veel zin in boek 2 afmaken en naar de proeflezers sturen.
In de tussentijd ben ik tegelijkertijd nog steeds bezig aan Onrust, het nieuwe Zwijgende Aarde boek, samen met Brenda, en staat de nieuwe verhalenbundel ook nog steeds op de lijst. Wellicht (weer) wat ambitieus, maar we gaan het meemaken. We gaan er gewoon voor! 🙂
Jaaaa… nog een paar nachtjes slapen en dan is De Prijs Van Water uit. Mijn nieuwe boek, in een volledig nieuwe wereld, nieuwe personages, nieuwe magie, nieuwe technologie… alles! Een van de vragen die ik tijdens About Books vorige week kreeg was of het niet moeilijk was om een hele nieuwe wereld te verzinnen en daarmee aan de slag te gaan.
En tja, het was even inkomen. Om mezelf te helpen om in de juiste mindset te komen, maak ik playlists, die ik luister tijdens het schrijven, of als ik aan het nadenken ben over de plot, of op weg naar beurzen. (wat, Pavlov ik mezelf? misschien. maar als het werkt, waarom niet?) En aangezien ik de Lentagon playlist destijds gedeeld had – en sommige lezers er zelfs naar geluisterd hebben, merkte ik tot mijn verrassing – dacht ik dat het misschien gaaf was om de Paraiso playlist (zo heet de stad in mijn nieuwe boekentweeluik) ook met jullie te delen.
Dus bij deze! 😀 Heel veel luisterplezier! 🙂 Natuurlijk ook de disclaimer: het is voor een heel groot deel in het genre “muziek met gitaren”, maar het loopt daartussen flink uiteen, van rustig en deprimerend en emotioneel, tot dubbel bass en scheurende gitaren en grunts.
En mocht je je afvragen welke muziek quote er gebruikt wordt in De Prijs Van Water, want ja, uiteraard deel ik er weer eentje, dat is deze:
Tell yourself again “Nothing is wrong with this place” Never say it when We’re standing face to face Faker, if there is a hell You’ve done what you needed to do If there is a hell, it’s ready and waiting for you ~The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die, “Faker”
Ik was gisteravond te gast bij About Books! Mensen die me volgen weten natuurlijk dat ik regelmatig mee-presenteer aan dit leuke programma, maar dit keer mocht ik als gast plaatsnemen in de studio. Onderwerp van gesprek? Mijn boeken, natuurlijk, en met name De Prijs Van Water die nu echt bijna-bijna-bijna uitkomt. Zo spannend!
We zijn op het moment de laatste hand aan het leggen aan de redactie, de achterflap, en de cover van mijn boek en jongens jongens, wat wordt hij mooi! 😀
Tijdens de uitzending mocht ik mijn cover voor het eerst aan de wereld laten zien. De officiële artwork volgt uiteraard nog, compleet met de ingevoegde achterflap, maar dat komt waarschijnlijk volgende week ergens. Voor nu wil ik hem natuurlijk jullie niet onthouden ❤
Hier is hij dan! Is hij niet mooi??
Hier vind je de uitzending, als je die graag wil terugkijken! Op ongeveer 42 minuten kun je me heel akward de flaptekst horen voorlezen. De officiële tekst daarvan houd je nog tegoed, maar hier zijn alvast wat spoilers. 😉
Het is hier een tijdje stil geweest, maar dat betekent natuurlijk niet dat er achter de schermen niet van alles gaande is. Het belangrijkste nieuws is eigenlijk vooral dat ik op het moment bezig ben met de redactie van De Prijs Van Water! Cocky en ik zijn hard aan de slag om de slechte stopwoordjes en nog overgebleven kromme zinnen eruit te slopen en het verhaal zo mooi mogelijk te maken.
En ik zie je nu denken: betekent dit dat Kelly’s nieuwe boek binnenkort uitkomt? Jaaaaa, dat betekent het zeker!
De Prijs Van Water is het eerste deel van het Paraiso-tweeluik en staat voor een release begin augustus, tijdens Castlefest. Dus dat is al heel snel! We zijn hard aan het werk om alles voor die tijd zo mooi en zo gaaf mogelijk op te leveren, zodat jullie (eindelijk) weer kunnen genieten van een volledig nieuwe wereld en personages van mijn pen. Persoonlijk hang ik inmiddels al jaren in Paraiso rond en ik ben dol op die fictionele stad met al zijn problemen, en ik kan niet wachten om jullie aan de hand te nemen en jullie er rond te leiden.
(Als ik heel eerlijk ben vind ik het een beetje spannend om het een tweeluik te noemen, want in die valkuil ben ik eerder gestapt, en opeens hadden we de Lentagon trilogie plus prequel. Dus tja. En ik wéét dat boek 2, De Waarde Van Bloed dikker wordt dan boek 1. Maargoed, we gaan er gewoon voor :))
Mocht je nieuwsgierig zijn waar het over gaat: ik zal binnenkort de officiële flaptekst met jullie delen, en de cover (waar óók op dit moment hard aan gewerkt wordt). Tot die tijd kan ik alvast verklappen dat het tweeluik zich afspeelt in een futuristische fantasy-setting, waarbij een aantal jonge medewerkers van een gigantisch bedrijf (dat het monopolie heeft over de watervoorziening in een woestijnstad) vastzitten in de tachtig verdiepingen hoge toren terwijl het aangevallen wordt door monsters. Hoe kom je naar beneden vanaf de tachtigste verdieping… en wil je dat wel, als het gevaar zich van beneden af naar boven werkt? Bereid je voor op actie, spanning, bloed, magie, monsters en rebellie!
Kom erbij zitten, gaan we lekker kletsen over schrijven!
Tijd om weer lekker te kletsen over schrijven. Het is tenslotte al een tijdje geleden. 🙂
Wat is je favoriete genre om te schrijven?
Haha, net binnen en meteen al met beide benen gestrekt hè? Zoals jullie misschien wel weten (of niet) ben ik zo iemand die niet echt binnen hokjes wil schrijven. Ik ben meestal vooral bezig met verhalen vertellen en als ik gevraagd word om er een etiketje of een genre op te plakken, begin ik meestal te stotteren. Ik doe graag gekke niche shit, genre-overstijgend, en niet helemaal standaard.
Betekent niet dat ik de meest originele persoon ter wereld ben, hoor, maar ik heb meestal meerdere genres nodig om aan te geven wat een verhaal “is”. Ik hoor het soms ook wel bij recensies. “Ik verwachtte een SF verhaal en het heeft die elementen ook, maar het leest als een thriller.” “Dus de Lentagon serie is… moderne fantasy?” Als je een klassiek 1-genre verhaal van me ziet, dan is het meestal een experiment, een uitdaging aan mezelf, of een inzending voor een verhalenwedstrijd.
Maargoed, als ze echt een pistool op mijn hoofd zouden richten en ik zou onder druk NU moeten zeggen welk genre ik het liefste schrijf? Dan denk ik dat ik zou kiezen voor “moderne fantasy”, zoals de Lentagon serie is, en zoals de Paraiso serie eigenlijk ook is/wordt.
Wat doe je om geïnspireerd te raken? Kun je het opwekken?
Inspiratie opwekken is niet echt iets wat ik kan. Inspiratie werkt voor mij op een heel andere manier. Het gaan zitten en schrijven is eigenlijk gewoon een kwestie van DOEN. Bek dicht en schrijven, kreng. Het je ertoe zetten om te gaan schrijven gaat de ene keer gemakkelijker dan de andere keer, maar dat heeft meer met energie en motivatie te maken dan met inspiratie. Inspiratie helpt me niet om te schrijven, dat is doorzettingsvermogen. Inspiratie helpt me aan ideeën.
Echte inspiratie voor mij komt uit muziek, uit dromen, uit concepten en scenario’s die ik samen met mijn schrijfmaatjes (of in mijn eentje) brainstorm. Daar komen verhaalideeën uit voort en soms knagen die zo hard aan mijn brein dat ik ze wel op moet schrijven. Soms zijn ze zo sterk dat het moeilijk is om me op de echte wereld te concentreren, en ben ik erover aan het dagdromen tijdens het autorijden of het lopen met de hond. Dát is voor mij inspiratie. Helaas is dat niet is wat ik gemakkelijk op kan wekken.
(De Lentagon serie was daarbij een uitzondering. Tegen de tijd dat ik bij Boek 3 aangeland was, had ik een Spotify playlist die ik kon aanzetten om in de stemming te komen. Ik was op het punt dat die playlist een beetje een Pavlov reactie veroorzaakte, tot janken in de auto bij een bepaald liedje aan toe. Maar dat was wel toen ik al drie jaar keihard aan de trilogie aan het werken was).
Schrijf je in stilte of met achtergrond geluid? Met mensen of in je eentje?
Het maakt mij niet zo veel uit. Ik kan prima in stilte schrijven, maar met muziek aan filter ik achtergrondgeluid weg en kan ik ietsje beter in de stemming komen. Dan maakt het niet meer uit of er mensen in de kamer zijn. Tijdens mijn laatste schrijfweekend met mijn schrijfmaatjes zat ik op de bank met mijn laptop op schoot, en had ik Nothing But Thieves (indie-rock) en de FF7 Remake OST (dus game muziek) op repeat op mijn hoofd. Het was fijn dat de anderen er waren, maar dat was vooral om iedere 2.5K een shotje Jack Daniels Fireball te nemen om onze succesjes te vieren. 😉
Welk aspect van je schrijven ben je het meest in vooruit gegaan sinds je bent gaan schrijven?
Ik denk dat ik er twee noem:
Het framen van scènes: iedere keer dat je een scene start, moet het voor de lezers duidelijk zijn waar we zijn, wie er aanwezig zijn, en wat ze aan het doen zijn. Zonder dat beeld is het voor de lezer ontzettend moeilijk om een voorstelling te maken van de situatie, en krijg je situaties als: “Oh, was hij er ook bij?” / “Waar komt hij nou opeens vandaan?” of: “Oooh, ze zitten aan het avondeten!” als je halverwege de scene bent en de hele tijd confuus bent geweest over de context. Context is belangrijk! Het wordt door jongere schrijvers regelmatig over het hoofd gezien – ook door mij, toen ik net begon met schrijven. Grappig genoeg heb ik het geleerd door narrative roleplayen, waar je gedwongen wordt om te beschrijven wie er aanwezig zijn en wat we aan het doen zijn, omdat anders je medespelers geen idee hebben waar we mee bezig zijn.
het schrijven van actiescènes: ik ben pur sang een personageschrijver en ik werk vanuit mijn emoties. Dus ik zal eerder de gedachten en de gevoelens van een personage beschrijven, en bijvoorbeeld de sensaties (geur, smaak, kleur, licht) en acties daarna pas. Dat is op zich niet heel erg, maar als er dingen naast het personage exploderen – en dat gebeurt in de Lentagonserie vaker dan je zou denken – moeten de personages in de actie zitten. Geen tijd om na te denken, maar go go go! Mijn proeflezers en redacteur hebben daar best een dagtaak aan gehad om dat er een beetje uit te meppen, maar ik hoor het steeds minder vaak, dus… yay? Gelieerd hieraan is dat ik erg veel vechtsport kijk, en daardoor inmiddels ook weet hoe een vuistgevecht werkt. Whoo! Hebben al die nachten MMA kijken toch nog hun nut. 🙂
Je zwakke punten als schrijver
Zo, even met de billen bloot… er zijn twee manieren om deze vraag op te vatten, dus ik noem ze allebei:
ik denk dat het bovenstaand is; omdat ik werk vanuit emotie en minder vanuit fysieke sensatie, zit ik soms nog wel eens vast in de hoofden van personages.
Ik ben van het hollen en stilstaan. Ik probeer netjes door te schrijven, maar zonder een verhaal dat actief aan mijn brein vreet, heb ik echt een deadline nodig om te presteren. Zo niet, dan doe ik helemaal niets aan schrijven. Wat gek is, want ik ben dol op schrijven. Of meer, op geschreven hebben. 😉
Je sterke punten als schrijver
Nu de billen toch bloot zijn, laten we er veren in steken 😀
Ik denk dat mijn sterke punten als schrijver allereerst mijn personages zijn. Ik steek een hoop tijd in personages, motivaties, en persoonlijkheden, en ik denk dat dat ook wel toont. Als redacteur merk ik ook dat ik schrijvers daar goed mee kan helpen, dus ik zou deze als mijn belangrijkste sterke punt benoemen. Mijn andere sterke punt (ik had ook twee zwakke punten, dus er komt er nog een) zijn denk ik mijn dialogen. 🙂
Wat denk je als je ouder werk terugleest?
Het is heel grappig, want ouder werk teruglezen is echt zo’n trip down memory lane. Ik last laatst iets terug wat ik in 2009 geschreven had (mijn laatste keer pur-sang real world thriller, als ik er over nadenk) en ik werd er helemaal nostalgisch van. Door details in het verhaal werd ik meteen weer teruggebracht naar de periode waarin ik het schreef. Dingen waar ik in die tijd mee bezig was, plaatsen waar ik kwam, onderwerpen die me toen na aan het hart lagen, namen van personages die ik overnam van klanten, of collega’s, of games of boeken die ik cool vond.
Aan de andere kant was ik aan het lachen om mijn proza, en hoe mijn zwakke punten in ouder werk nog veel scherper tonen… maar dat hou je, denk ik.
Zijn er onderwerpen waar je oncomfortabel mee bent om ze op te schrijven?
Ik had er een paar: namelijk seks, verkrachting en marteling. Ik vond die vroeger echt moeilijk om te schrijven, maar dat heb ik destijds gefikst door mezelf gewoon te dwingen dergelijke scenes te schrijven, zodat ik er minder tegenop zou zien. Oefening baart kunst, enzo!
Seks was uiteindelijk heel makkelijk – zolang je in gedachten houdt dat de scene de plot moet dienen en een functie moet hebben in het verhaal, kun je het goed een plaatsje geven. Ik zal nooit ronduit smutty porn gaan schrijven, maar ik ben er niet meer bang voor of zo. Het is gewoon onderdeel van het verhaal. En als Joy en Seamon een vluggertje onder de douche willen hebben voordat ze een gevaarlijke situatie ingaan, wie ben ik dan om ze tegen te houden? 😉
Verkrachting en marteling waren een stuk delicatere onderwerpen, en die heb ik mezelf daadwerkelijk gedwongen om te schrijven. Ik heb een personage in de League wereld – ze heet Irina Weisz en ze is een van mijn favoriete personages ooit – die uiteindelijk zichzelf naar de top van een maffia syndicaat had gewerkt (na veel trauma en bullshit), en toen moest ik wel. Ik had eroverheen kunnen kletsen, maar dat vond ik laf. Show, don’t tell, tenslotte. Als Irina dat in haar rugzakje had zitten, moest ik het ook onder ogen komen, vond ik.
Ik vond het heel waardevol om dergelijke scenes geschreven te hebben, hoewel ik me achteraf echt wilde douchen met dikke bleek. Ik heb er erg veel van geleerd. 🙂
Pfew, ik ben nogal stil geweest, zie ik! Er is wat weinig te vertellen geweest de afgelopen maanden, zo zonder alle beurzen (*snottert over Castlefest*), en ik heb de release van de Paraiso serie wat opgeschoven omdat ik me de afgelopen maanden nogal gefocust hebt op de redactieklussen die ik voor Zilverspoor heb lopen (*zwaait naar Dianne en Jeroen*). Dat betekent gelukkig niet dat er niets gebeurd is!
Korte verhalen
Waterloper: Ik ben hard bezig geweest met korte verhalen schrijven voor Waterloper en heb er uiteindelijk drie ingestuurd waar ik heel erg mee in mijn nopjes ben. Twee ervan zijn collaboraties (eentje met Brenda, en eentje met Wendy), en een ervan heb ik in mijn eentje geschreven. De verhalenwedstrijd is hartstikke anoniem, dus ik vrees dat ik daar verder dan niets meer over kan zeggen. De verhalen zijn netjes aangekomen en het is wachten op wat de jury ervan vindt!
Poe in de Polder: Ik was uitgenodigd om een verhaal mee te schrijven aan Poe In De Polder, een anthologie van meerdere Nederlandse en Vlaamse schrijvers, met Edgar Allan Poe-achtige verhalen die zich in Nederland afspelen. Tot mijn eigen verbazing had ik daar meteen een ideetje voor, en dat verhaal staat nu in de eerste versie klaar. Ik laat hem even “in de week”, en dan ga ik daar in augustus lekker mee verder.
Harland: De Harland Awards deadline is 31 oktober en ik heb een verhaalidee, maar ik moet nog even kijken of het me lukt om die op tijd op papier te krijgen. Maar we gaan er gewoon voor.
…Een nieuwe eigen bundel? Ja! Ik heb Cocky gesproken, want ik realiseerde me dat ik eigenlijk al weer prima genoeg verhalen heb om een tweede verhalenbundel te gaan vullen. De release datum staat op begin 2023 (da’s over anderhalf jaar, lijkt nog super ver weg maar is dat stiekem niet), en ik heb tegen die tijd de luxepositie dat ik waarschijnlijk kan kiezen welke verhalen ik in de bundel op wil nemen. Ik heb er echt SUPER veel zin in.
De Paraiso serie
Ja, da’s wat treuriger nieuws. Ik zit met die serie even helemaal vast en heb extra tijd nodig om de boel op te poetsen en retroactief te laten kloppen. Het is op een goeie manier vastzitten hoor, want ik bedacht een extra plotdraad die de boel diepgang geeft en de antagonisten wat driedimensionaler maakt, maar dat betekent wel dat ik een hoop in moet weven en retconnen en aanpassen.
Het is het betere graaf- en herschrijfwerk, maar dan heb je wel wat. En dan kan ik van daaruit ook meteen doorstomen en de serie als een huis neerzetten, zoals ik met de Lentagon-serie destijds ook heb kunnen doen. Wat betekent dit voor de release data?
De Prijs van Water (boek 1): medio 2022
De Waarde van Bloed (boek 2): medio 2023
…en daar tussendoor dus de bundel ook nog een keer, begin 2023. Het is dus even wachten, maar ’22 en ’23 ga ik weer als een gek releasen!
Whew, we zijn er doorheen. 2020 is klaar. En hoewel er een hele hoop niet gebeurd is, is er ook een hele hoop wél gebeurd dit jaar. Ook op schrijfgebied. Dus ik ga lekker focussen op de dingen die wel gebeurd zijn, en waar ik van genoten heb.
Mijn verhalenbundel “Verloren zielen” kwam uit in februari. Ik ben heel trots op deze bundel, omdat het allemaal verschillende brokjes van mijn ziel laat zien. Mijn fantasie, mijn werelden, mijn personages, een klein uitstapje terug naar de Lentagon wereld die ik nog zo graag aan jullie wilde tonen, mijn prijswinnende verhalen, en gewoon ook concepten waar ik heel blij van werd.
Ik vond het heel bijzonder om van jullie te horen welke verhalen uit de bundel jullie favorieten waren. “Roze water” werd vaak genoemd, waarschijnlijk ook door de situatie waarin we in de échte wereld zaten (zitten, ugh), met onze eigen plaag – maar ook “Zij die weggingen” werd een paar keer genoemd als een van de hoogtepunten van de bundel, en daar ben ik trots op want dat was echt een experiment.
Omdat “De Prijs Van Water” uitgesteld is, heb ik meer tijd gehad om lekker nog aan het plot (en, let’s be real, de proza) te sleutelen. Ook nu ik al door ben gaan schrijven aan deel 2 (zie het volgende punt), kan ik nu gemakkelijker verankeren en foreshadowen. Dus da’s leuk!
Ik heb in totaal zo’n 80.000 woorden geschreven dit jaar. 50K was direct voor “De Waarde Van Bloed”, het tweede deel van het Paraiso tweeluik, en is alvast een lekkere start, maar de overige woorden zijn korte verhalen geweest. En op een aantal van die verhalen ben ik stiekem best trots.
En ja, die 50K? Betekent dat ik NaNoWriMo gehaald heb, in 25 dagen. Yay! 🙂 Ik moet nog verder schrijven, hoor – het verhaal is ongeveer halverwege. Maar dit heb ik toch maar mooi vast gedaan.
“Zwanenzang”, een Black Mirror-achtig verhaal, schopte het tot de 19e plaats bij de Harland verhalenwedstrijd, in een deelnemersveld van 178, en kreeg prachtige kritieken van de jury.
Ik stuurde drie verhalen in naar Waterloper verhalenwedstrijd, waarvan eentje samen met mijn schrijfmaatje Brenda. Een van de verhalen (“Een minuut voor twaalf”) werd gediskwalificeerd omdat het fantastisch element niet genoeg naar voren kwam (*zucht*) maar de jury was daar zo verdrietig over, dat ze me een aparte prijs hebben gegeven, de Drenkelingprijs, omdat ze het zo’n topper vonden. Beetje gemixte gevoelens hierover, haha 😀 De kritieken waren erg goed, dus da’s mooi. Mijn andere soloverhaal, “De geur van orchideeën”, werd 12e. Daar had ik iets beter van verwacht, maar oké, fair, het heeft een interessant/anders einde, en ik wist dat dit een aparte opzet was. Het verhaal dat ik samen met Brenda schreef (of ik moet eigenlijk zeggen, dat zij met mij schreef, want zij was in de lead met dit verhaal), “De achterblijvers” werd 10e en maakte een van de juryleden emotioneel, dus missie geslaagd. 😀
Een van mijn andere schrijfmaatjes, Tijs, sleepte de winst in de wacht! Dus die heeft nu zowel Fantastels als Waterloper gewonnen. Wat een bragging rights heeft die dan 😀
Ik heb in mei een online schrijfworkshop gegeven tijdens Zilverfest. Was super leuk om te doen!
Ook ben ik een van de vaste gastpresentatoren bij About Books. Ook super vet 🙂
Dus dat zijn stiekem best veel leuke schrijfmomenten en hoogtepunten zo dit jaar. Al met al is 2020 op dat vlak niet zo slecht geweest. Wat ik ook graag wilde, is jullie de media meegeven waar ik dit jaar ontzettend van genoten heb. Mijn eigen persoonlijke afleiding, of alternatief voor leuke dingen met andere mensen doen, die ik van harte uitdraag. Ik doe het op volgorde van meemaken, want ik ga ze geen ranking meegeven. 😀
(game) Final Fantasy XV
(game) Final Fantasy VII-remake
(animated tv) Avatar: The Last Airbender (3 seizoenen)
(animated tv) The Legend of Korra (4 seizoenen)
(animated tv) The Dragon Prince (3 seizoenen, komen er nog 4)
(tv) The Expanse (nu in seizoen 5, en OMG!!!)
(tv) The Boys (2 seizoenen)
(tv) Doom Patrol (2 seizoenen)
(tv) Upload (1 seizoen)
(tv) Dark (3 seizoenen)
(youtube) Marble League (begin met kijken wanneer en waar je wil)
(audiodrama) Mission to Zyxx (4 seizoenen)
(audiodrama) Limetown (2 seizoenen)
(boek) The Rhythm of War (boek 4 van de Stormlight Archive, van Brandon Sanderson)
Dit zijn even in het kort m ijn tips. Heb je vragen, wil je meer weten…? *gebaart naar de comments* Roept u maar!
Lief zijn allemaal, stay safe, en we zien elkaar in 2021 ❤
Kristal & explosies 