De liefde voor thrillers en horror is mij, samen met gitaarmuziek, toen ik nog een kleine Kelly was, met de paplepel ingegoten. We keken alle enge TV series; The X-files, The Outer Limits, al die zut. Ik heb eigenlijk geen idee of mijn zusjes er ooit nachtmerries van kregen, maar ik had mezelf op mijn elfde al afgestompt voor enge verhalen met het volledige oeuvre van Stephen King en Dean Koontz. Ik heb over de jaren heel veel horror en thriller-verhalen geconsumeerd, want ik vind het heerlijk om lekker te griezelen.
En toch heb ik eigenlijk nooit echt een pur sang horrorverhaal geschreven, met paranormale elementen, een echt creepy verhaal. Eind 2018 heb ik dat veranderd, want met de prompt “Nachtwakers” voor de Godijn verhalenwedstrijd (waarvan ik de deadline natuurlijk finaal misliep) dacht ik opeens aan mijn bijbaantje toen ik nog studente was.
Ik draaide nachtdiensten – in mijn eentje, als zeventienjarige – op een meldkamer voor glasschades. Meest van de calls die ik aannam gingen over gesprongen riolen, verstopte afvoerputjes, kapotte cv-ketels en ingegooide ruiten bij de lokale shoarmaboer ergens in het land, waarna ik moest beoordelen of het ’t waard was om de monteur uit zijn bed te bellen. Anders zou de melding op maandagochtend meteen opgepakt worden. Het was een stil baantje, want ik zat alleen in het gebouw, met alleen de radio als gezelschap. (We praten hier 1997/1998, dus er was niet eens internet, jongens. Ik zat tijdens mijn nachtdiensten boeken te lezen, huiswerk te maken, en te pogen om niet in slaap te vallen. Het was best een leuke bijbaan, vooral die ene nacht dat het riool sprong in een van die grote flats in de Bijlmer, maar het was vooral eenzaam). Mijn enige aanspraak tijdens die lange, eenzame nachten was de nachtwaker, die ergens rond een uur of vier ’s nachts aanbelde om te controleren of alles in orde was.
Dus toen dacht ik: “Hoe kunnen we dat concept HEEL CREEPY maken?”
Dat is mijn korte verhaal Nachtdienst geworden. Een lekker horrorverhaal, dat doet denken als films als Paranormal Activity.
Hij schopte het tot de tiende plaats bij Waterloper verhalenwedstrijd en kreeg leuke recensies. Ik heb hem ook opgenomen in de Verloren Zielen verhalenbundel, en nu hoorde ik dit weekend dat hij óók opgenomen zal worden in de nieuwe Edge Zero editie, als een van de beste verhalen van 2019. Hoera, die kan in mijn zak steken!
Mocht je nieuwsgierig zijn: Edge Zero zal binnenkort beschikbaar komen (ik laat het je weten) – maar je kan hem uiteraard ook in Verloren Zielen lezen. Veel griezelplezier!
Je kan mijn laatste boek, verhalenanthologie Verloren Zielen winnen! 
Sinds ik via Kindle lees, is er dus niet zo veel meer aan fysieke boeken bijgekomen in mijn boekenkast. Joris (J. Sharpe) merkte ooit op, toen hij in mijn huiskamer kwam, dat hij verwachtte dat ik meer boeken zou hebben – ik heb een kast of twee), maar het is niet zo gek, sinds 2011 is er nog vrij weinig fysiek bijgekomen op de Zilverboeken na, en mijn man is al jarenlang meer van de luisterboeken. Dit is mijn Amazon account van de afgelopen maanden, en 187 items in mijn digitale boekenkast. 99% daarvan is gelezen 😉
In het kader van ‘het kan allemaal nog erger’ dacht ik dat het leuk was om een fragment te delen uit een van de korte verhalen uit 
Afgelopen week heb ik een lesje geleerd: mensen vragen om een gaaf berichtje te schrijven over waarom ze mijn nieuwe boek moeten hebben is een slecht idee. Alle reacties waren zo leuk en lief dat ik als een stekker baalde dat ik mensen moest teleurstellen. Ik was van plan om het compleet op basis van “leukheid” te doen, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.
Hoera, het is zover: “Verloren zielen” heeft afgelopen weekend op 
