Het is vandaag officieel precies tien jaar geleden dat “Stof en schitteringen” uitkwam en ik de dozen met boeken van de drukker kreeg. Ongelofelijk, wat is de tijd voorbij gevlogen. Tien jaar later en we zijn acht boeken verder, waarvan vier Lentagonboeken (waar ik er destijds maar twee gepland had, kun je nagaan), twee verhalenbundels, een standalone en het begin van een trilogie.
Ik had me dit echt nog niet kunnen voorstellen destijds. Ik vond het allemaal zó spannend en onwerkelijk. Inmiddels ben ik er wel ietsje meer blasé over geworden (als in, ik lig er niet meer ’s nachts van wakker wat mensen over mijn boeken zullen denken), maar magisch blijft het altijd. Dat moment dat je je boek voor het eerst in je handen houdt, zal toch altijd als een soort geboorte voelen, denk ik.
De afgelopen weken ben ik ook bezig geweest met het herlezen van de Lentagonserie, en het was heel leuk om te zien hoe mijn schrijfstijl veranderd is (en mijn proza verbeterd), maar man, wat houd ik nog steeds van die personages en die wereld. Wat voel ik die emoties nog steeds. Daar heeft tien jaar dan weer helemaal geen verandering in gebracht.
Dus misschien…. misschien ga ik daar wel wat mee doen. 😉
Kristal & explosies 