Het is zover, jongens – ik mag de kaft (en achterflap tekst) met jullie delen van boek 2 in de Paraiso-serie: “Bloed in het water”! En is hij niet mooi? 😀
Hier vind je meer informatie:
Een groepje Hydronmedewerkers heeft het ondenkbare gedaan: ze zijn aan hun dood in de toren ontsnapt. Ze hebben de interdimensionale poort is voorlopig geblokkeerd en de magische barrière ontmanteld. Het zou een triomf moeten zijn, maar helaas is de nachtmerrie nog niet voorbij.
Na hun gedurfde ontsnapping zijn de ogen van de hele stad op Ilsa en Monika gericht. Zowel Hydron als de rebellen willen hun uitzonderlijke talenten inzetten, desnoods met geweld. De andere overlevenden worden verscheurd door loyaliteitsconflicten en trauma.
Bovendien is het gevaar van de toren nog niet geweken: de poort naar de schaduwdimensie is slechts tijdelijk versperd, en er bevinden zich nog monsters in de toren.
De rebellen smeden nieuwe plannen en Hydron bereidt zich voor op een vernietigende tegenaanval.
Iedereen zal een kant moeten kiezen. Iedereen zal moeten vechten. Paraiso staat op een breekpunt.
Dit is nog niet de finale/afsluiting van het verhaal. In tegenstelling tot eerdere berichten (en het woord “tweeluik” wat in boek 1 gebruikt werd), wordt dit verhaal verteld over 3 boeken. “Bloed in het water” is dus boek 2 van 3. We gaan ons best doen om boek 3 in Q3/Q4 volgend jaar uit te brengen – hangt een beetje af van de planning bij de uitgeverij.
Ik heb super veel zin om jullie mee rond te leiden in Paraiso, want met het einde van boek 1 zijn we eindelijk de Hydrontoren uit, en Paraiso ligt aan onze voeten. En… tja, er gebeurt een hoop – spanning, achtervolgingen, loyaliteitsconflicten, tegengestelde belangen, monsters, en heel veel badass magie.
Heel, heel, héél binnenkort komt mijn nieuwe boek uit. “Bloed in het water” is het vervolg op “De prijs van water” en het tweede boek (van drie) in de Paraiso-serie. Ik heb zo veel lol gehad met het schrijven en de redactie, en de kaft en de binnenwerk-art is echt weer spectaculair. Het werk is gedaan, het boek gaat deze week naar de drukker, en alles ik nu nog kan doen… is wachten.
Het, um, is best heftig. Ik zit me best op te vreten. Dit is iets wat we eerder bij About Books besproken hebben. Ik heb ook zelf wel eens de vraag gekregen: wordt het ooit gemakkelijker? Mijn antwoord is, helaas: nee. En je denkt misschien, “Jemig, Kel, dit is je hoeveelste boek nu?” (mijn negende, ik weet het!) “Waarom is het dan zo heftig?”
Omdat ieder boek uitbrengen nieuwe onzekerheden met zich meeneemt. Dit zijn de zorgen die ik heb iedere keer dat er een nieuw boek van mijn pen aan zit te komen:
Verhalenbundel schrijven? –> zitten mensen wel te wachten op (nog) een verhalenbundel? wat als de verhalen (deze keer) niet van goeie kwaliteit zijn? zit er wel cohesie tussen de verhalen? komen de thema’s naar voren? had ik niet toch x verhaal moeten schrappen of y verhaal moeten toevoegen? En de volgorde? is die wel okay?
Eerste boek van een serie schrijven? –> vinden mensen deze nieuwe wereld wel leuk? is het een stap achteruit ten opzichte van mijn vorige serie? lijkt het te veel op mijn vorige serie? of misschien zelfs te weinig? gaan mensen van mijn personages houden of vinden ze ze stom? misschien laten ze deze serie wel liggen, simpelweg omdat het niet mijn andere serie is? heb ik me niet nu verbonden – voor meerdere boeken- aan een concept wat niemand leuk vindt behalve ik?
Tweede boek van een serie schrijven? (hier ben ik nu) –> is dit een goeie, waardige opvolger van het vorige boek? zijn mensen misschien in boek 1 al afgehaakt omdat ze het stom vonden en komt niemand boek 2 halen?is dit een goeie voortzetting qua spanningsboog? qua personageontwikkeling? leidt hij niet aan “tweede boek syndroom”? ga ik mensen teleurstellen? haken ze nu af? staat dit verhaal goed genoeg op zichzelf? is dit een goeie opzet voor boek 3?
Derde boek van een serie schrijven? (even uitgaande van dat het een trilogie is, ik heb nog geen ervaring met meer-dan-drie) –> is dit een goede afronding van de serie? heb ik het einde niet verkloot? komen alle plotlijnen samen? maak ik de lezer hier blij mee? lezen ze de serie met een bevredigd gevoel uit? heb ik de serie zo eer aangedaan?
Super happy happy fun times, man, dat schrijven. 😀
Het kan natuurlijk zijn dat het voor jóú wel gemakkelijker wordt, hoor, maar bij mij is het de aard van het beestje een beetje. Ik wil heel graag mensen plezieren 🙂
Aan de andere kant heb ik inmiddels herinneringen aan hoe het wél goed is gegaan. Hoe ik eerste, tweede en derde boeken heb geschreven, en hoe mensen er mee wegliepen. Hoe mensen me kwamen vertellen dat ze genoten hadden, en dat ze zelfs zonder te kijken een boek van me meenemen omdat het “vast toch wel goed is, want dat zijn ze allemaal”. Dat helpt enorm, en maakt de situatie een stuk draaglijker. (Tegelijkertijd is er dan ook een stemmetje dat zegt: “ja maar dat was vórige keer, dit is een ander boek/andere serie/andere bundel!”, dus tja, het houdt niet echt op).
Het is maar goed dat “Bloed in het water” begin augustus, op Castlefest al uitkomt, en dat ik de schitterende kaft morgen in About Books al aan jullie kan onthullen. Ik hoef dus niet zo lang in de zenuwen te zitten. Dus dat valt wel weer mee. Als dat eerste festival eenmaal geweest is, zijn de zenuwen doorgaans verdwenen. Dus nog even wachten, nog drie weken.
Dan komt “Bloed in het water” uit! En ondanks wat ik hierboven heb geschreven, heb ik er ook héél veel zin in 😀
Mocht je denken: “jemig wat is Kelly stil de laatste tijd”, dan kan ik nu uitsluitsel geven waarom! Er werd hier ondertussen keihard gewerkt aan de redactie van boek 2 in de Paraiso serie.
En: we zijn zo goed als klaar met de redactie, dus dat betekent dat het zo goed als zeker is dat het (lang-verwachte) vervolg op “De Prijs Van Water” zal verschijnen op Castlefest. Nog even de woordredactie, zetproef, en de finishing touches, maar dat gaat lukken. Hij is er volgende maand al!
Dus, korte samenvatting van wat je staat te wachten:
Boek 2 van de Paraisoserie, het vervolg op De Prijs Van Water
Titel: Bloed In Het Water
Inhoud: …Wat gebeurt er zodra onze helden uit de Hydron toren zijn ontsnapt? (spoilers: wat antwoorden, wat motivaties, verschuivende loyaliteiten, verraad, rondlopen in Paraiso, en een aantal hele gave battles)
Kaft en flaptekst: volgen heel binnenkort
Beurzen: Let’s goooo 😀 (ik was er niet bij op Comic Con omdat ik aan het feesten was op Graspop en Bloed In Het Water toch nog niet uit was, maar die tijd is over. We gaan knallen! Ik kan niet wachten om mijn Boek 2 aan jullie te introduceren <3)
Foto hieronder: mijn schrijfplek in de woonkamer en een hele grote, triomfantelijke grijns op mijn gezicht. Want zo voel ik me wel een beetje! Woei!
Ik vind het heel moeilijk om deze post te beginnen want ik heb een hele hoop gedachten en gevoelens over dit onderwerp en hoewel ik er in persoon super open over ben, heb ik er op het internet eigenlijk nooit heel open over gesproken. Zeker niet op deze blog of in enig publiek persona.
Maar ik ben inmiddels boven de veertig, en chagrijnig dat in de afgelopen twintig jaar de situatie wat mij betreft eerder verslechterd is dan verbeterd, en ik moest een paar dagen geleden een persoon op Reddit afsnauwen die moeilijk deed over hoe “die mensen met een lettertje” een hele máánd kregen en dat dat super overdreven was om een hele maand in het zonnetje gezet te worden…. en fuckit. Hier is een post met mijn gevoelens over het onderwerp.
Ik ben biseksueel. Ik realiseerde me toen ik negentien of zo was dat het niet “normaal” was om net zo verliefd te worden op meisjes als op jongens, want iedereen wordt toch ook verliefd op meisjes? Zo leuk zijn meisjes toch? Worden niet alle meiden wel eens verliefd op hun beste vriendin? Zoenen en flikflooien samen? …Oh. Blijkbaar niet??? Super gek!
Het is voor mij nooit echt een probleem geweest, want ik ben ook al vanaf mijn negentiende samen met mijn mannelijke partner. Dat is statistisch gezien ook de meest voorkomende situatie voor biseksuele vrouwen, omdat de “dating pool” gewoon groter is wat het ander geslacht betreft, en mijn man en ik waren er vroeg bij. We zijn al vijfentwintig jaar samen. Over een paar weken zijn we negentien jaar getrouwd. ❤
Wat het wel betekent, is dat ik onderdeel ben van de LHBTI+ gemeenschap, maar dat het onzichtbaar is, omdat ik in een relatie zit die voor de buitenwereld hetero lijkt. En ja, dat is inderdaad wel makkelijk, want het is niet aan je af te zien. Dus ik hoef niet met de billen bloot te gaan en tegen vooroordelen aan te lopen. Ik speel het spelletje op easy mode, zeg maar. En eigenlijk liep ik er liever niet mee te koop, want er bestaan een hoop misconcepties over biseksueel zijn, helaas, zelfs ín de LHBTI gemeenschap. Dus je valt overal lekker tussen.
Dus vroeger zei ik er ook heel weinig over. In mijn verhalen besteedde ik er weinig aandacht aan, want ik vond dat ik eigenlijk geen stem had in het hele verhaal, en anders voelde het onecht aan, want het is al zo’n trend, joh, die regenbogen, iedereen schrijft opeens over koppeltjes van hetzelfde geslacht, oh, kijk Kelly er ook opeens aan meedoen… en ze is niet eens écht gay… ze doet het met een man dus het is nep…
Ik durfde heel lang niet. Stom is dat, hè? Krijg je imposter syndrome van je eigen geaardheid.
Langzamerhand heb ik het concept in mijn verhalen laten sijpelen. Eerst met Sirka’s geaardheid, in Talent & Kristal. Ondanks Sirka’s situatie met Romain in boek 2, heb ik Sirka altijd als biseksueel in mijn hoofd gehad, maar eigenlijk valt ze gewoon vooral op talent. Die kon je negeren, want er werd alleen met haar geflirt en ze vond de aandacht leuk. (En er is ook het e.e.a. over Joy te zeggen, want die beschrijft Valeria’s lange benen wel erg vaak ;))
Daar kwam nauwelijks reactie op, dus ik durfde door te zetten.
Toen kwamen Danira en Leah, in Vuur & Vergankelijkheid. Ik gaf hun romance even veel aandacht als het heterostelletje van Stefan en Iris in het boek, behandelde het als een zelfde soort situatie. En weer kwam er geen directe reactie op. Weer niets negatiefs. Zelfs geen “Oh Kelly moet nu ook opeens meedoen aan deze trend”, waar ik eindelijk bang voor was.
En toen kwam vorig jaar Zwanenzang uit, met twee meiden in een innige omhelzing op de kaft, en met minstens drie verhalen waarin LHBTIQ+ personages voorkomen. (Is het drie? Ik moet even tellen hoor… Josie en Rinai in het titelverhaal Zwanenzang, Sam in Zakcenten, Ruben in De Geur Van Orchideeën… Mja, en er is wat te zeggen voor. Jeremy, Kiara en Imre en de relatie tussen hen drietjes in Gelijkstroom. Dus eigenlijk vier van de elf verhalen. Het is niet overal even prominent aanwezig, maar het is er wel!)
En vervolgens werd Zwanenzang op Goodreads als “LGBTQ” getagd op Goodreads. Ik weet niet hoe, en door wie, maar het gebeurde. Ongetwijfeld door die kaft.
En toen moest ik slikken, en nadenken. Opeens was het spannend, en echt. Wilde ik wel dat mijn boek op die manier beschouwd zou worden? Want het is niet per se daarvoor geschreven; het is gewoon een bundel met science fiction, fantasy en paranormale verhalen. Wilde ik dat mensen mij daar op aankijken?
En weet je… ik heb besloten van wel. Ik ga er mijn mond niet meer over houden. Kijk me maar aan. Het mag best gezegd worden. Ja, ik schrijf fictie die inclusive is voor de LHBTIQ+ gemeenschap. Waarom? Ik ben er zelf onderdeel van.
Nou, het is even bijkomen hoor, van een heerlijk weekend Elfia Haarzuilens! Ik zal niet liegen, ik heb er de longpest aan overgehouden en hoest me een ongeluk, maar het was het hélemaal waard. Wat was het fijn om weer de stand te delen met mijn leuke, gezellige, charmante en getalenteerde collega’s, om lezers te spreken, nieuwe lezers te ronselen, boeken te signeren en/of gewoon lekker te ouwehoeren met standbezoekers. Kasteel de Haar is gewoon een schitterende locatie, en hoewel het soms echt pittig koud was, was het heerlijk en magisch om er weer te zijn. De liefde hield ons warm, en zo 😀
Een van de dingen die Uitgeverij Zilverspoor doorgaans organiseert (buiten onze stralende aanwezigheid in de stand) is een stapel (schrijf)workshops van verschillende Zilver auteurs. Ik ben een van de auteurs die dit regelmatig doet. Voor mij is het wellicht wat makkelijker, aangezien ik 1) vanuit mijn baan als ICT consultant & trainer regelmatig voor de groep sta, en 2) het niet heel erg vind om mezelf te horen ouwehoeren. (Je bent leeuw van sterrenbeeld, of niet… ;)) Zie ook About Books, haha 😀
Ik heb een aantal onderwerpen die ik tijdens sessies aansnijd (ik heb een stapeltje onderwerpen klaarliggen, en soms komt er een nieuw onderwerp bij), maar ik vind het ’t allerleukste om me te leiden door vragen van het publiek. Zelfs als ik twee dagen na elkaar dezelfde sessie moet geven, of compleet onvoorbereid voor de groep kom te staan (zoals afgelopen zondag, toen er een miscommunicatie was met de organisatie van Elfia, en we toch niet onze deelnemers willen teleurstellen) heb ik altijd een unieke sessie en is het altijd leuk én leerzaam. In ieder geval voor mij! Hopelijk voor de groep ook.
Mocht je nu niet in de gelegenheid zijn om naar alle beurzen te komen en me daar in actie te zien en toch benieuwd te zijn wat ik te vertellen heb, dan heeft Robin Rozendal, schrijfster van de Levende Steden serie, op haar super gave YouTube kanaal – wat je écht moet checken, omdat ze daar ook haar hele journey deelt over het schrijfleven -, een aantal interviews met me afgenomen een paar maanden geleden.
Ik was ze tot dusverre helemaal vergeten te posten, maar ze zijn het kijken waard, denk ik. Als niet voor de inhoud, dan wel voor de gezelligheid. Robin en ik hadden een super leuke tijd met de opnames en is een fantastische host, dat kan je aan de filmpjes afzien. 🙂 Een paar van de onderwerpen zijn ook topics die ik aansnijd tijdens workshops. Dus! Wellicht heb je er wat aan.
En anders zien we elkaar binnenkort wél een keer, op een van de beurzen. Heb je trouwens verzoekjes voor workshop onderwerpen? Laat het me dan weten.
Hier zijn de video’s:
Een intro interview over mijn boeken en moderne fantasy in het algemeen (die stapel boeken was trouwens super zwaar om zo omhoog te houden, en dan mis ik nog eens Verloren Zielen op deze stapel ook!)
Een video over het redactieproces, zowel meta- als woordredactie. En aangezien ik ietsje beter ben in het eerste dan in het tweede, zijn we vooral op meta-redactie / plot dokter spelen, ingegaan
Over vecht- en actiescènes! Deze topics snijd ik ook aan tijdens een van mijn workshops. Cocky, mijn uitgeefster, vroeg of ik daarover wilde praten, naar aanleiding van de actiescènes in De Prijs Van Water. Dus… ik deel hier het huiswerk wat ik gedaan heb over actiescenes. 🙂
Deze video wilden Robin en ik graag opnemen omdat we erg geinspireerd raakten van Attack On Titan, en de lessen die het je leert over foreshadowing, informatiedosering, en personageontwikkeling. Met zo min mogelijk spoilers! 🙂
Het is vandaag officieel precies tien jaar geleden dat “Stof en schitteringen” uitkwam en ik de dozen met boeken van de drukker kreeg. Ongelofelijk, wat is de tijd voorbij gevlogen. Tien jaar later en we zijn acht boeken verder, waarvan vier Lentagonboeken (waar ik er destijds maar twee gepland had, kun je nagaan), twee verhalenbundels, een standalone en het begin van een trilogie.
Ik had me dit echt nog niet kunnen voorstellen destijds. Ik vond het allemaal zó spannend en onwerkelijk. Inmiddels ben ik er wel ietsje meer blasé over geworden (als in, ik lig er niet meer ’s nachts van wakker wat mensen over mijn boeken zullen denken), maar magisch blijft het altijd. Dat moment dat je je boek voor het eerst in je handen houdt, zal toch altijd als een soort geboorte voelen, denk ik.
De afgelopen weken ben ik ook bezig geweest met het herlezen van de Lentagonserie, en het was heel leuk om te zien hoe mijn schrijfstijl veranderd is (en mijn proza verbeterd), maar man, wat houd ik nog steeds van die personages en die wereld. Wat voel ik die emoties nog steeds. Daar heeft tien jaar dan weer helemaal geen verandering in gebracht.
Dus misschien…. misschien ga ik daar wel wat mee doen. 😉
Degenen die mijn blog al langer volgen (of die mij een beetje kennen) zullen waarschijnlijk niet verrast zijn dat deze blog nu geschreven wordt. Ik heb al vaker gepraat over mijn woeste liefde voor de Final Fantasy serie. Voor degenen die niet weten wat het is: Final Fantasy is een Japanse RPG die al loopt sinds 1987. Sindsdien zijn er 16 mainline titels uitgekomen, met een groot aantal spin-off games. Het was vroeger zo dat iedere game zijn eigen verhaal had, wat zich afspeelde in zijn eigen wereld, met zijn eigen personages. Er zijn concepten en gimmicks die in iedere wereld/game terugkomen (crystals, chocobo’s, moogles en – vreemd genoeg – een personage genaamd Cid), maar in principe spelen de games eigenlijk als een verhalenbundel. Daarom is er ook geen concensus welke van de games het “beste” is, juist omdat de games zo uiteenlopen qua gameplay, thema’s, graphics, verhalen, enzovoorts. Iedere van fan de serie heeft zijn eigen mening, en hoewel er een paar van de games consistent beter uitkomen dan anderen, is het echt een kwestie van smaak.
Mijn smaak? Mijn absolute favorieten zijn Final Fantasy 8, 7 en 15. (honourable mentions voor 16 en 10) En daarmee ben ik verre van mainstream, want hoewel 7 de populairste is van de hele serie, zijn 8 en 15 dat bepaald niet. Final Fantasy 8 was mijn eerste, in 1999, en heeft daardoor een speciaal plekje in mijn hart. (En ik vond het battle systeem, wat uitgekotst wordt door veel van de spelers, WEL leuk. En snapte het. En was er goed in. Dus.) 15 heb ik het meeste uren ingestoken omdat ik verliefd was op de personages en de wereld, en dat was mijn eerste game na bijna vijf jaar geen game aangeraakt te hebben. (Wat heb ik gejankt aan het einde).
En dan is er Final Fantasy 7. Fucking Final Fantasy 7.
Ik speelde FF7 in de herfst/winter van 2000. Heb het zo fanatiek gespeeld dat ik er RSI van opliep. Ik was alleen niet zo goed in deze game, niet zoals ik in 8 was, maar het verhaal greep me bij de keel. Ik heb er al eens een blog over geschreven; ik denk dat FF7 de eerste instantie was waar ik echt het volledige potentieel zag van de onbetrouwbare verteller. Het is een thema wat vaker terugkomt in mijn eigen verhalen, het “wat als hoe jij de wereld waarneemt niet de realiteit is” concept is iets wat me misschien niet wakkerhoudt, maar wel iets wat ik echt doodeng vind. En ook iets wat ik zo verdomde interessant vind.
En Cloud Strife, de hoofdpersoon van FF7, is een ongelofelijk onbetrouwbare verteller. Vanuit een verhalenvertellend perspectief is dat fantastisch, want het geeft het verhaal een extra laag en zorgt ervoor dat de replay value van het spel veel hoger wordt. Het meemaken van de originele mindfuck is een ervaring op zich, maar de game nog een keer spelen met alle antwoorden is fantastisch, omdat je dan alle hints, leugens en (on)waarheden kan aanschouwen. Het betekent dat je het verhaal dus nooit meer op dezelfde manier kan ervaren, maar die allereerste ervaring? Die is goud waard.
Zoals je misschien wel weet, en misschien ook niet, zijn ze de Final Fantasy 7 game helemaal aan het remaken. Is wel een beetje de tijdgeest he, alles is remakes tegenwoordig, en dan remakes die langer zijn dan het originele product (de remake serie wordt 3 spellen lang, ipv 1. De eerste twee games ervan zijn net uit: FF7 Remake, en FF7 Rebirth. De derde volgt… over een paar jaar). Maar in het geval van FF7 geven ze er wel een extra twist aan, want ze volgen niet volledig het originele verhaal.
deze foto maakte mijn man van mij, op 1 maart, om 23.50 uur. 😀
De nostalgiewaarde is nog steeds torenhoog, want voor een heel groot deel wordt het plot getrouw gevolgd, zijn de personages en de locaties en de muziek nog steeds heel herkenbaar en juist verder uitgediept op een manier die heel natuurlijk aanvoelt (en fantastisch gedaan is), maar er is ook een deel dat suggereert dat dit een do-over is. Dat je als een groundhogday, een timeloop, door de gebeurtenissen heen gaat van de originele game uit 1997. Maar sommige van de personages zijn zich ervan bewust. Namelijk de bad guy. En die heeft het op zichzelf genomen om onze hoofdpersoon, die al niet de meest betrouwbare verteller was door afschuwelijke trauma’s, HELEMAAL KAPOT te maken.
En met de technologie en videografie van nu kunnen ze dat fantastisch in beeld brengen. Waar we in 1997 tekst en polygonen hadden, hebben we nu lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen, de manier waarop Cloud zijn zwaard vasthoudt, zijn stem (zijn voiceactor is fantastisch. ik krijg nog steeds de rillingen als ik denk aan zijn stem toen hij riep: “Aerith? Let’s talk!”)… dus die hele extra laag, de manier hoe die psychologie in beeld wordt gebracht; echt fantastisch.
Het is ook een grote game, vol minigames, side quests, afleidingen, nostalgie, geweldige momenten tussen de personages, hilariteit en fantastische gameplay. De muziek is ook prachtig, en zo getrouw aan het origineel maar tegelijkertijd ook weer niet.
(Ik denk niet dat ik in woorden uit kan leggen hoe episch het was om op die zaterdagavond in december 2000 de eindbattle met Sephiroth in te gaan en anderhalf uur lang voor mijn leven te moeten vechten terwijl na een game lang alleen maar midi-melodietjes gehoord te hebben, een orchestrale ode aan de carmina burana te horen in “One Winged Angel” die keihard over de speakers blerde. het mooien aan gamen is dat het zo’n actieve ervaring is, want je leeft dat gevecht, je hartslag zit door het dak, je handen glibberen van het zweet, en jij bent het, die dat gevecht aangaat, vloekt als Sephiroth zijn Octaslash – of erger nog, zijn Heartless Angel – op je loslaat. Het is zoveel actiever en intenser dan een film kijken of een boek lezen. Soms worden het echt van die core memories.)
Ik ben meteen gaan spelen toen de game uitkwam. Vanaf het allereerste moment van release, op 29 februari om middernacht. Ik wilde wanhopig de spoilers voor blijven, want het internet was een mijnenveld, en ik wilde nog wanhopiger weten wat de developers ervan gemaakt hadden. Dus ik heb het weekend vrijgenomen en ik heb ieder vrij moment genomen om te spelen. Ik heb er slaap voor opgeofferd. Ik was niet of nauwelijks aanspreekbaar. En ik had de tijd van mijn fucking leven.
Ik speelde Final Fantasy 7 Rebirth (de 2e game van de 3) uit op 8 maart 2024, om 3.30 uur ’s nachts (74 game uren later). Uitgeput, afgedraaid, overweldigd, met brandende ogen van het janken (er waren een hoop emoties gaande, okay?) en trillende handen van de adrenaline. Ik moest de volgende ochtend gewoon werken, maar gelukkig wel vanaf thuis. Je kan zeggen dat ik wat verrot was die dag, maar het viel eigenlijk nog wel mee.
Wat wel interessant is, is dat er heel veel ambigue elementen in het plot zitten, steeds in de eindconfrontaties, wat ervoor zorgt dat je in de tijd tussen de release tussen de games aan het speculeren blijft. De eindconfrontatie was een enorme barrage aan (conflicterende) informatie, intense emoties, en ruim twee uur lang vol adrenaline eindbazen bevechten ben je als speler zo overweldigd dat het moeilijk is om je eigen mening te vormen over wat je nu precies ervaren hebt. Dat was al zo bij de eerste game (Remake), maar nog erger bij Rebirth.
Ik heb mijn ideeen, inmiddels, er is een maand overheen gegaan en ik zit inmiddels op ruim 120 uur gameplay, maar het gaat nog jaren duren voordat ik mijn antwoorden ga krijgen. En hoewel dat moeilijk is, kijk ik er ook heel erg naar uit. Want als ik gelijk heb, en mijn theorieen kloppen… dan gaat het HEEL gaaf worden.
Dus ja: hell yeah, Final Fantasy 7. Of het nu de originele game is, of de Remake serie. Ik heb zo’n liefde voor allebei, waarschijnlijk versterkt door het feit dat ik letterlijk al 24 jaar met deze personages rondloop. Ik weet niet of het ‘tzelfde is, als je de spoilers al kent, of als je de originele game nooit gespeeld hebt, of als je niet alle easter eggs vindt in de muziek, in de details, in de wereldbouw, in de dialogen. Waarschijnlijk niet. Maar voor mij? Oh, voor mij is het zo’n enorme hell yeah.
(En ja, Hydron en haar toren is volledig gebaseerd op Shinra, in Midgar. Mijn ode aan de game die me de liefde bezorgde voor 1) moderne fantasy, en 2) de onbetrouwbare verteller. Zonder deze game hadden mijn schrijfstijl en mijn smaak er heel anders uitgezien, denk ik.)
En zo zaten we opeens in eind februari en realiseerde ik me dat ik mijn blog al twee maanden stil had liggen. Whoops! Het ging zo goed vorig jaar, met mijn maandelijkse posts. Nouja, nu maar een extra lange dan, want er is best een hoop gebeurd. (En heel eerlijk, ik vermoed dat ik de aankomende weken erg stil ga zijn, want Final Fantasy 7 Rebirth komt volgende week uit en ik heb plannen om me daar helemaal in te verliezen voordat het internet een nog groter mijnenveld van spoilers wordt . Dus…)
Januari stond in het teken van het werken aan De Waarde Van Bloed en de nieuwe scenes die hierin zitten, het afronden van de redactie van Natascha van Limpts nieuwe boek (Godenbloed) dat eraan komt (en zo leuk is!!), en de blogtour van Zwanenzang.
Het is altijd zo spannend als je boek bij recensenten ligt, want gaan ze het wel leuk vinden? Verhalenbundels zijn toch altijd een beetje moeilijk, juist omdat er zo veel verschillende concepten (en in mijn geval: genres!) in 1 boek zitten, en niet iedereen is dol op een bundel. Dus zouden mensen het wel leuk vinden? Welke verhalen zullen ze het leukst vinden? Welke het minst? En waarom? (Antwoord, dat loopt flink uiteen, dus dat is mooi – dat betekent dat de verhalen van een vergelijkbaar niveau zijn zodat het dus afhangt van smaak) Goed nieuws, de recensies waren allemaal zonder uitzondering hartstikke positief! Iedere keer dat een recensent iets zei van ” ik ga zeker meer van deze auteur lezen” zwol mijn hart van trots. Ik heb op mijn Recensiepagina een overzicht gemaakt van de recensies. ❤
In “real life” nieuws heb ik een nieuwe baan, en ga ik per 1 april beginnen, dus daar ben ik op het moment ook druk mee, en heb ik heerlijk een week in de zon op Fuerteventura doorgebracht, waar ik heel specifiek ben begonnen het met teruglezen van de Lentagon trilogie & prequel. Want… misschien heb ik een idee? Maar dat is nog heel pril, dus daar durf ik nog niet te veel over te zeggen. Ik kan wel zeggen dat whew, mijn proza? is een stuk beter geworden in de afgelopen tien jaar. Tegelijkertijd: mijn personages? Ik mis ze. ❤
Wat, was het niet gisteren dat ik mijn terugblik schreef op 2022? Waar is het jaar gebleven? :’D Aan de andere kant kijk ik terug en zie ik dat 2023 super druk is geweest, en dat er zo veel gave dingen gebeurd zijn…
Twee boeken (Zwanenzang en Onrust), talloze festivals en beurzen (want wat gingen we weer heerlijk los met alle beurzen en promotie), About Books, en het keiharde werken aan boek 2 en 3 van de Paraiso serie, want ja, er was ook nog de beslissing om boek 2 te splitten… Whew. Geen wonder dat het jaar voorbij gevlogen is ❤
Haha wat een grote grijnzen allemaal 😀
Dus wat gebeurde er in 2023 allemaal?
Héél veel beurzen! Fantasyfest (2x), Elfia, FACTS (2x), Heroes Made In Asia, Castlefest (<3), Fantasticon, Heroes Comic Con, Comic Con Amsterdam… het kon niet op!
Ik besloot boek 2 in de Paraiso serie te splitten in 2 boeken, waarvan de eerste nu klaarligt voor redactie (begin 2024!) en ik hard bezig ben om boek 3 helemaal overhoop te trekken en op te waarderen (nu – ik heb het bestand letterlijk op het moment open staan :D).
Brenda en ik werkten samen met Anaid Haen aan de redactie van Onrust, boek 7 in de Zwijgende Aarde serie, die in maart-april klaar was. Het duurde echter nog tot de zomer tot die uit was, maar man wat is hij mooi geworden!!
Ik schreef drie (!) verhalen voor Waterloper verhalenwedstrijd. Maanstof werd helaas gediskwalificeerd (voor eeuwig salty over), maar ik was tevreden met hoe Expansiedrift (17e plek) en Verkeerd teruggekomen (7e plek) het deden in de wedstrijd.
In de zomer was ik met Anaid en Cocky hard bezig met de redactie van de korte verhalen in Zwanenzang, en die kwam uit in dezelfde week als Onrust – en mijn verjaardag, vandaar dat de slingers hangen in beide foto’s.
Ik schreef Hongerig Vuur voor de SF In De Polder bundel, die ook heel binnenkort uit zal komen, en vertaalde hem in het engels voor de Engelse publicatie als Feed The Fire, die in 2024 zal volgen.
Wat is het plan voor 2024?
Uiteraard is de bedoeling dat Boek 2 in de Paraiso serie, Bloed in het water, in 2024 uitkomt. Zin in! Ik ben zoooo benieuwd wat jullie van (de rest van) Paraiso zullen vinden, dat wat buiten de Hydrontoren ligt! Ik wil zien hoe jullie reageren op de schaduwdimensie, op
Ook is mijn bedoeling om boek 3 klaar te maken voor redactie. Zou mooi zijn als die óók nog op het randje van 2024 uit kan komen, maar wellicht is dat wat ambitieus. Maar wie weet!
En daarna? Pff, wie dan leeft, dan zorgt. Ik heb in ieder geval zat ideeën, dus dat gaan we zien. Hele fijne jaarwisseling gewenst, lieverds. Zie jullie in 2024!
Blijkt dat de laatste keer dat deze rubriek op mijn blog heb gedaan in juli 2021 was. Whew! Tijd om weer wat nieuwe vragen te beantwoorden, dan. Gewoon, omdat het leuk is. Hier vind je de vorige rubrieken: 1, 2, 3, 4.
Hoe georganiseerd ben je met je schrijven? Heb je een methode? Wat gebruik je voor je schrijforganisatie? Notities? Kladblokken? Apps? De cloud?
Ik heb het al eens vaker verteld: ik ben geen plotter, maar ook geen organische schrijver. Ik zit er tussenin. Ik plot heel fanatiek met post-its tijdens de brainstormsessie en maak een outline, maar van daaruit kan ik flink afwijken van mijn originele plannen. Ik ga bijna altijd van de rails af, bij een langer project. De tools die ik gebruik om mijn gedachten te ordenen zijn mijn notitieblok (eentje die ik volpen met gedachtenstromen, planningen, uitschrijven van spanningsbogen, ideetjes, en concepten, totdat hij vol is), Google Drive als ik mijn notitieblok niet bij de hand heb of geen zin heb om te schrijven, en Telegram om te chatten met mijn plotmaatjes. Telegram heeft een super zoekfunctie waarmee je oude chats kunt terughalen, en ik reken daar vaker op dat je denkt.
Is het perfect? Waarschijnlijk niet. Maar tot dusverre werkt het voor mij aardig. 😀
Wat is jouw writing journey? Wanneer begon je? Waarom? Waren er dingen die tegenvielen? Waar sta je nu en wat zijn je plannen?
Ik begon als klein meisje al, voordat ik kon schrijven. Ik verzon altijd al verhaaltjes, alleen of met vriendinnetjes. In mijn eentje tekende ik ze als poppetjes op papier, en samen met mijn vriendinnetje Paula speelden we onze zelfbedachte verhalen meteen uit. We noemden het toneelstukjes, want we acteerden de boel ook meteen. …Eigenlijk een beetje roleplayen, als ik er zo over nadenk.
Opstellen schrijven op school vond ik altijd al leuk, maar toen ik elf was ging ik ook echt verhalen schrijven, op de computer, in Wordperfect 5.1. Zo heb ik mezelf ook leren typen destijds (en da’s ook de reden dat ik met 7 vingers blind typ, ipv netjes met 10). Tot aan het einde van de middelbare school schreef ik eigenlijk constant wel aan een verhaal, hoewel ik de meesten ben kwijtgeraakt in een crash van mijn harde schijf destijds. Er liggen er nog een paar op de vliering hier die ik wel uitgeprint heb. Ze waren allemaal nogal supernatural, beetje Dean Koontz achtig. En vooral overdramatisch, neem ik aan. 😀
Tussen mijn 18e en 21 schreef ik minder echt aan verhalen, maar deed ik veel aan online roleplayen. En vanaf mijn 22e deed ik ieder jaar trouw mee aan Nanowrimo, en van daaruit ben ik écht meters gaan maken. Dus ja, ik schrijf al mijn hele leven.
Op dit punt heb ik een stapel boeken uitgebracht (8), waarvan 2 korte verhalen bundels en een novelle. Het doel is om mijn huidige trilogie (de Paraiso serie) nog af te maken, en daarna zijn er nog geen vastomlijnde plannen. Het liefst zou ik aan de slag met wat science fiction, en ik heb wat ideeën en vage concepten van projecten, maar ik ben niet van de langetermijn planning. Mijn leven gaat toch nooit zoals ik wil, en als er een beter idee tussendoor komt, dan ga ik daarvoor. Dus we zien wel!
Als je zou moeten kiezen: een heel verhaal zonder óf actie, óf zonder dialoog, wat zou je kiezen en hoe zou het gaan?
Zonder actie. Wat grappig is, want ik ben me de afgelopen paar jaar best aan het profileren als een actie-schrijver, maar dialoog is mijn eerste en grootste liefde. Een recensent schreef ooit dat ik dialogen schrijf als spannende zwaardgevechten, en dat is waar ik naar streef. Ik gooi mijn hele ziel en zaligheid in dialogen, en ik wéét dat ik een verhaal kan schrijven waar twee mensen in een kamer zitten en je helemaal kapot gaat op de dialoog. Of dat met alleen actie ook zo goed zou lukken, weet ik niet zeker. Misschien een leuke uitdaging om allebei teproberen
Wat is het moeilijkste personage dat je ooit geschreven hebt en waarom?
Iris Manderlay, uit Vuur & Vergankelijkheid. Ik ben dol op haar, ze is een schat, maar man, wat ben ik blij dat ik in dit boek ook Leah Telchian had als tegengewicht. Leah babbelde tenminste, Iris was net een verdomde oester. Ik moest het verhaal echt UIT haar trekken.
Wat was het fijnste personage dat je ooit geschreven hebt en waarom?
Een paar jaar geleden was het een toss-up tussen Sirka Lentan en Valeria de la Meray, maar tegenwoordig hebben Monika Silva en Sergio Barros zichzelf ook in de mix gegooid.
Sirka was mijn favoriet omdat ik haar vanaf moment 1 volledig begreep. Ik doorgrondde haar tot op het bot en ik had zo met haar te doen. Bovendien was ze slim, impulsief, doelgericht, en loog ze alsof het gedrukt stond als het haar zou helpen om haar doel te bereiken. Ze is een actief personage dat het plot verder drijft, en dat schreef heerlijk. Hetzelfde geldt voor Valeria. Een actief personage, met een sterke wil en een scherpe tong, super pragmatisch. Ik ben altijd al een beetje verliefd op Valeria geweest.
Sergio is nu een van mijn favorieten omdat hij zo’n droogkloot is. Hij is bij tijd en wijle echt hilarisch, een beetje awkward, maar wel super competent, en gewoon een goeie gast. Hoewel hij wat introverter is, schrijft hij heerlijk. Ik vind het altijd fijn om tijd met hem door te brengen. En dat brengt me bij Monika, die is zo brutaal, zo jong, zo beschadigd, en probeert zo hard het juiste te doen. Monika doet me bij vlagen aan Valeria denken, maar heel anders – veel gepassioneerder. Monika en Sergio samen? Dat is puur genieten voor mij, trouwens. Hun dialogen zijn echt een genot om te schrijven 🙂
Als je je toetsenbord op zou moeten geven en vanaf nu alleen nog met de hand zou schrijven, zou dat je lukken?
Nee. Ik haat met de hand schrijven. Ik heb mezelf niet voor niets leren typen, schrijven met de hand gaat veel te langzaam en je hebt geen backspace optie. Ik schrijf met de hand in geval van nood, als ik écht een scene kwijt moet en ik zit in de trein of in een vliegtuig of zo. Ik heb diep respect voor mensen die met de hand schrijven, maar ik zou heel verdrietig zijn als ik dat vanaf nu alleen nog zou moeten doen. Lang leve mijn mechanische toetsenbord met regenboogkleurtjes! 😀
Zo, dat was weer leuk! Bedankt voor het aanhoren, jongens ❤
Ben ook benieuwd naar jullie antwoorden op deze vragen!
Kristal & explosies 