Terwijl ik met samengeknepen billen aan het toekijken ben hoe de eerste recensies voor Zwanenzang en Onrust binnen druppelen (gelukkig zijn ze goed tot dusverre!), ben ik tegelijkertijd druk bezig met de volgende projecten. Het staat nooit stil hè, met schrijven, er zijn altijd deadlines om te halen.
(niet helemaal waar, overigens. Ik heb twee redactieprojecten voor Zilverbron afgerond voor Roselynd Randolph en Gaby Raaijmakers’ nieuwe boeken, en daarna heb ik een week of twee helemaal niets gedaan qua schrijven. Ik had even vakantie nodig, haha)
Kort verhaal:
Op dit moment ben ik druk bezig met het uitwerken van een SF verhaal voor de nieuwe “In De Polder” bundel. Het plot staat, ik hoef het alleen nog maar te gaan schrijven. En dat moet ik vlot gaan doen, want de deadline is over een maand. Rennen, dus! Ik ben wel heel blij met het concept, dat gebaseerd is op een groep-brainstorm tijdens het schrijfretraite dat ik gedaan heb afgelopen juni, met mijn schrijfmaatjes. Toen ik eenmaal uitgevogeld had hoe ik het concept precies aan wilde vliegen, kon ik eindelijk aan de slag. De werktitel van het verhaal is “Glorie” maar ik moet nog even kijken of dat zo blijft.
Bloed in het water – Paraiso 2:
Ik ben óók bezig – en flink opgeschoten – met het zelf-redigeren van Bloed In Het Water, het vervolg op De Prijs Van Water, naar aanleiding van de opmerkingen van de proeflezers (en het splitten van het manuscript in twee boeken). Ik ben halverwege, en de aanpassingen variëren van logistiek (weet X dit al? op welk moment van de dag is dit?) tot proza (mja…) tot structuur (ik ben letterlijk hoofdstukken van plek aan het wisselen. Dat krijg je, met party splits). Maar het wordt super mooi en ik ben er echt heel blij mee.
Ik zit ook weer op het punt dat ik constant liedjes hoor die ik bij het verhaal vind passen en dus op de playlist gooi, dus dat is een teken dat mijn brein er constant mee bezig is. Ik heb geen idee hoe dit gebeurt – ik denk dat dit het fenomeen is dat het menselijk brein patronen zoekt in de wereld om zich heen? – maar het is wel prettig. Zo kan ik lekker viben op de sfeer van het verhaal.
Misschien kan ik op een gegeven moment weer mijn eigen brein hacken dat ik automatisch in de mood van het verhaal kom & mijn plotbrein kan activeren zodra ik de liedjes van de playlist hoor. Dat was op een gegeven moment bij de Lentagon serie SUPER prettig.
In de tussentijd bouw ik lekker verder aan mijn playlist, want waarom niet. In het ergste geval heb ik gave muziek om naar te luisteren als ik schrijf, nietwaar? Hier kan je hem vinden, als je wil.
En, natuurlijk, edit ik hard verder. Want ik wil hem zo mooi mogelijk maken, een waardig vervolg op boek 1. 😀
Ik schreef dit per ongeluk eerst als “juni avonduren” en weet je, dat is niet eens zo’n verkeerde benaming, haha. Juni was een drukke maand, waarin ik een hoop gedaan heb. Zo veel dat ik me nauwelijks realiseerde dat we inmiddels al in de tweede week van juli zitten. Gekkenhuis.
Dus, wat waren de belangrijkste dingen? Allereerst hebben Brenda en ik de laatste hand gelegd aan de zetproef van Onrust. Hij is helemaal af en is klaar om eind augustus bij uitgeverij Quasis het levenslicht te zien. Om dat te vieren, waren Brenda en ik langs bij About Books. Klik het linkje om de aflevering terug te zien/
En wat een leuke uitzending was het! Uiteraard gingen we weer flink over de tijd, maar da’s doorgaans een goed teken. Het voelt goed om de Zwijgende Aarde serie in het zonnetje te zetten, en om samen met Brenda te vertellen hoe we de serie verder uitgewerkt hebben in het nieuwste boek van de serie.
Het was extra leuk in de uitzending omdat presentatrice Anaid Haen niet alleen onze redacteur was, en Django Mathijsen – die later aanhaakte – niet alleen onze woordredacteur; zij hebben meegeholpen met het bouwen van het universum en het boek Tweeleed in deze serie geschreven. Dus zo is het cirkeltje weer rond. Heel gaaf! En nu wordt het afwachten tot de release datum. 😀
Verder zijn we vorig weekend met onze schrijversgroep in een huisje op de Veluwe gaan zitten om even wat serieuze meters te maken. Overdag werkten we aan onze eigen projecten (ik heb een aantal belangrijke scenes en achtergronden toegevoegd in Bloed In Het Water), en voor de avonden heb ik wat uitdagingen neergegooid waar we onze tanden in konden zetten. Ik had de uitdagingen gebaseerd op het concept wat Masterchef ook doet (ik had het Master Author genoemd, want ik ben hilarisch), en een aantal van de uitdagingen zijn we ook aangegaan:
Mystery box:
Een stijl & een prompt:: schrijf een verhaal in de stijl van de persoon links van je. Probeer zoveel mogelijk diens stijl & vibe te emuleren. Kies een nummer tussen de 1 en 32 – dit zijn onvertaalbare woorden, en dat wordt je prompt. https://www.plumguide.com/journal/around-the-world-in-untranslatable-words
Team challenge:
Plot samen een verhaal uit via post-its, gebaseerd op een prompt (deze ga ik niet verklappen)
Plot samen een verhaal uit gebaseerd op willekeurige liedjes op spotify. Het eerste liedje dat we aanzetten gaat over thema & vibe, het tweede liedje over het personage, en het derde liedje als je nog meer inspiratie nodig hebt.
Waar de mystery box stijl uitdaging vooral een exercitie was in proberen om andermans stijl te emuleren (met sommige verrassend goeie resultaten, en sommigen begonnen heel goed en zakten later terug in eigen stijl), waren de team challenges echt heel leuk en inspirerend. Het verhaal van de liedjes ga ik zelf uitschrijven, want ik heb echt wel ideeen bij dit verhaal. 😀
Dus al in al was het een groot succes, want het was ook nog eens super gezellig ❤
En de tijd erna is het halsoverkop de redactie van mijn nieuwe verhalenbundel geweest, Zwanenzang! We zijn heerlijk aan het knallen! (oh, en Final Fantasy 16. wat ben ik verliefd <3)
April was een volle maand. Twee intense beurzen (FACTS in Gent en Elfia Haarzuilen), een officieel contract getekend bij Uitgeverij Quasis, en tussendoor zelf nog hier en daar aan het schrijven en aan het redigeren. Het kon niet op deze maand.
Allereerst was daar FACTS in het eerste weekend in April. Een super leuke, drukke beurs in de EXPO in Gent. Voor degenen die er geen beeld van hebben; het is vergelijkbaar met Comic Con in de Jaarbeurs Utrecht. Er komt denk ik iets van 20.000 man in een weekend? Zo voelt het wel, in ieder geval; alsof je over de koppen kunt lopen, haha. Het was zo druk en gezellig dat ik nauwelijks de tijd heb gehad om wat foto’s te maken. Maar we hebben gezellig met lezers (en aankomende lezers gekletst), boeken zijn gesigneerd (zie foto!), de workshops die ik gaf werden goedbezocht, en de verkopen waren prima. Dus al in al was het weer een hartstikke goeie tijd.
Daarna hebben Brenda en ik ons contract bij Uitgeverij Quasis getekend. Hoera! Toch wel fijn om er een officiële handtekening onder te kunnen zetten en er een officieel momentje van te maken. We hoorden dat de kaft op het moment ontworpen wordt door dezelfde getalenteerde kunstenaar die de rest van de boeken ook geschilderd heeft, dus dan past hij mooi bij de rest. We hebben nog geen sneak preview mogen zien, dus we wachten net zo vol spanning als jullie.
En, afhangend van wanneer het lukt qua planning van de uitgeverij, komt Onrust ofwel begin van de zomer, ofwel in September uit. De bedoeling is dat hij in ieder geval vóór Fantasticon gereed is. Stay tuned voor meer nieuws 😀
Volgende stap was Elfia, en hoewel de foto hiernaast er super zonnig uitziet, was dat het geval voor de helft van de tijd. Helaas braken beide dagen in het begin van de middag de hemelen steeds open en regende het zo ongeveer de rest van de middag. Dat liet ons echter niet tegenhouden om een super tijd te hebben!
Het gevoel van lezers die je komen vertellen dat ze De Prijs Van Water geweldig vonden en uitkijken naar het volgende deel, plus het feit dat niemand het erg leek te vinden dat de serie uit drie boeken gaat bestaan, was een goeie opsteker. Ik had erg veel lol om iedere keer dat ik het boek signeerde op de eerste pagina ‘Deel 1 van het Paraiso-tweeluik’ door moest strepen en er ‘serie’ van maken. :’)
Verder is het altijd weer super om mijn collega’s van de uitgeverij weer de hele dag samen in de stand te hebben. Het voelt vooral na de winter altijd een beetje als een familie-reunie. Lekker bijkletsen en samen door de kou heen bikkelen, elkaars boeken beter verkopen dan je eigen (haha), samen geinen – het is zo leuk om te doen!
Dus, op naar de maand mei! Wat staat er in mei te doen? Best een hoop, eigenlijk:
Verder met de redactie van Zwanenzang
Heroes Made In Asia beurs in Gorinchem – wordt mijn eerste keer, dus als je er bent, kom ff hoi zeggen! 🙂
Doorschrijven aan mijn verhalen voor Waterloper verhalenwedstrijd (1 is al af, de 2e is in de maak, deadline is eind mei – dus ik heb nog even. Doe je ook mee? Veel succes!!)
Oh, dat klinkt opeens een beetje dreigend, deze blogpost titel. En dan nog niet op schema voor de maandelijkse blogpost ook – dan moet het wel iets heftigs zijn… Of maakt mijn brein dat ervan? Haha, voor wat het waard is… voor mij is het wel iets groots, in ieder geval. En ik zit er een beetje mee in mijn maag, want het blijkt dat de dingen niet helemaal gaan zoals voorzien. Maak je geen zorgen: het vervolg op De Prijs Van Water? Wordt echt super. Ben ik trots op. Ga je gaaf vinden.
Alleen het wordt niet één boek. Het worden er twee. Het tweeluik wordt een trilogie:
– Boek 1: De Prijs Van Water – Boek 2: Bloed In Het Water – Boek 3: De Waarde Van Bloed
Stel je nu even voor dat ik ineenkrimp voor de tomaten en rotte eieren die mijn kant op gegooid worden, en dat mensen zeggen: “Ja maar Kelly je zei toch dat het een tweeluik zou worden?” en “Jemig Kelly dit gebeurde je bij de Lentagon serie óók al”. Zucht. Klopt. Iets met geen ezel zijn want 2x dezelfde steen enzo.
Wat is er nu precies gebeurd, dat ik nóg een keer in die valkuil trap en wat eerst een tweeluik genoemd werd een trilogie wordt? Eigenlijk twee dingen:
Het manuscript dat ik nu heb liggen, is best heel lang. Nadat ik de alpha versie had geschreven, heb ik als een idioot geprobeerd te schrappen, maar dat lukte gewoon niet. Er gebeurt simpelweg een hoop, er zijn conflicten op verschillende fronten, en het moet wel netjes afgerond worden (en een gave resolutie hebben).
Tijdens de zelf-redactie van de alpha versie realiseerde ik me dat met de manier waarop deze boeken lopen? Ik heb twee grote eindconfrontaties. En eentje zit op het midden van het manuscript, en is een mooie climax op de spanningsboog die er perfect heenwerkt. (Om heel eerlijk te zijn, verdient hij meer aandacht dan halverwege het boek. Het is een eind climax. Het is echt een SUPERGAAF moment). En de ander zit aan het einde, en wikkelt de hele situatie af.
Dus tja. Eigenlijk waren het al twee boeken, en wist ik het gewoon niet. Ik had de eerste ingeving eind februari, tijdens een schrijfweekend met mijn matties. En hoe langer ik erover nadenk – en hoe meer ik er met mensen over praat, hoe logischer het wordt. Het geeft ook wat opluchting, want ik heb nu ruimte om nóg meer conflict in het verhaal te stoppen en elementen verder uit te werken, en dat is het zo waard! Woeiiii 😀
(ik ben stiekem ook wel blij dat ik de Bloed In Het Water titel nu ook kan gebruiken, maar dat terzijde)
Mocht je nu denken: oh shit, maar verandert de releasedatum van Boek 2 dan? Nee; die blijft gewoon staan. We krijgen gewoon Boek 3 er achteraan, een jaar later.
Dus! Wat vinden jullie ervan? Krijg ik tomaten op mijn dak als ik jullie zie op Elfia of vinden jullie het juist wel leuk? Ik hoor het graag jongens, want dan kan ik een regenpak aantrekken of niet 😀
Welkom in de lente, lieve lezers! Ik ben er 1000% klaar voor, haha. Dit weekend beginnen we het beurzenseizoen met FACTS in Gent, en vanaf daar wordt het doorstomen naar Elfia, Heroes made in Asia, en Fantasyfest. Vier beurzen in een kleine zeven weken tijd, het wordt weer buffelen! Maar tegelijkertijd weer zo fijn, want dan kunnen we de buhne weer op en lekker verdergaan met lezers ontmoeten, signeren, verkopen, lezingen geven, en promoten. Ik kijk er ontzettend naar uit.
Ik heb de wintermaanden gebruikt om flinke meters te maken op schrijfgebied, dus 2023 wordt helemaal mijn jaar, heb ik besloten. Laat me je het nieuws delen wat ik voor je heb:
Onrust is door de reguliere redactie én woordredactie heen, en is bijna klaar voor publicatie. Begin april gaan Brenda en ik officieel ons contract met Uitgeverij Quasis tekenen. Jasper vertelde ons ook al dat de kaft van het boek in de maak is, wat ik super gaaf vind – de kaften bij Quasis zijn altijd super stijlvol. Ik ben zó benieuwd! Ik kom heel binnenkort bij jullie terug met de officiele verschijningsdatum van het nieuwe deel van de Zwijgende Aarde serie.
Anaïd Haen en ik zijn begonnen met de redactie vanZwanenzang, mijn nieuwe verhalenbundel! Wel spannend hoor, om een van het Tekstpert duo als redacteur te hebben, maar als ze Onrust kon doorwerken en me nog terug wilde hebben voor Zwanenzang, is dat een goed teken, vertel ik mezelf maar. 😀 Waar ik trots ben op mijn romans en ze zeker stukjes van mijn ziel blootleggen, liggen mijn korte verhalen stiekem ook heel na aan mijn hart. Het zijn vaak experimenten met stijl, met thema, met gevoel, met concepten – meer nog als een heel boek, dat is vaak toch wat veiliger. Dus ik vind het extra spannend hoe mensen op korte verhalen reageren. Vooral als ze steeds mijn kont schoppen als we tegen elkaar op moeten boksen in verhalenwedstrijden, he Anaïd? 😉
Boek 2 in de Paraiso-serie, met de werktitel De Waarde Van Bloed, ligt op dit moment bij de proeflezers. Ik verwacht binnenkort de eerste reacties, en dat maakt me ook best nerveus. Vooral omdat ik hun feedback wil op een heel specifiek punt, waar ik nu nog niet al te veel over kan of wil zeggen. Ik heb een idee, en wil kijken hoe dit bij hen valt. Dus, whew, verder voel ik geen druk of zo…
Ik heb twee verhalen op de planning staan om in te sturen voor Waterloper verhalenwedstrijd, waar ik af en aan mee bezig ben. Ze staan al per scene uitgeplot, dus alles wat ik nog moet doen, is ze daadwerkelijk gaan uitschrijven. Maar omdat ik alles al uitgewerkt heb, maak ik me daar geen zorgen over. Ik heb nog een aantal weken te gaan 🙂
Hoop updates dus! Ik heb erg veel zin in de aankomende tijd – het wordt spannend 🙂
Ik hoop jullie allemaal te zien op een van de beurzen in de aankomende tijd. Dit weekend lekker in Gent op FACTS, dat is zo’n leuke beurs, zin in!
Jongens, het is alweer maart. (Hoe dan??) En aangezien ik beloofd had iedere maand te bloggen met updates… is het tijd voor een update, haha! Ik heb namelijk bepaald niet stilgezeten.
Onrust update:
Afgelopen maand is Anaïd Haen hard aan de slag geweest met het manuscript dat Brenda en ik geschreven hadden voor het nieuwe deel in de Zwijgende Aarde serie, Onrust. En, de redactie ging zo lekker dat we al bijna klaar zijn! Het helpt natuurlijk dat het een wat korter manuscript is, “maar” 45000 woorden, maar wat ook hielp, was dat we ontzettend lekker aan de slag zijn geweest. En wat wordt het leuk! Op Anaïds aanraden hebben we het einde nog een beetje aangescherpt, en dat geeft nét dat beetje extra, vind ik.
Informatie over de release date en de kaft en dergelijke volgen ongetwijfeld binnenkort, want dat gaat niet heel lang meer duren, op het tempo waarop dit gaat.
Zo benieuwd wat de Zwijgende Aarde fans van onze bijdrage aan de serie gaan vinden! 😀
Zwanenzang update
Aangezien Zwanenzang ook geredigeerd gaat worden door Anaïd, hebben we besloten om die op te pakken nadat we klaar zijn met Onrust. Dat leek ons wel zo gemakkelijk, want dan kunnen we in één keer door.
Dat betekent dat er ietsjes vertraging is dus, maar die was er toch al. En ik krijg nu de korte-verhalen-specialist als mijn bloedeigen redacteur voor deze verhalenbundel, en dat vind ik toch ook wel heel fijn.
Update over het vervolg op De Prijs Van Water
Waarom zeg ik in dit kopje niet gewoon “Waarde Van Bloed” update? Nou… omdat er op dit vlak wat ontwikkelingen zijn. Ik wil hier nog niet te veel over zeggen, want het manuscript ligt op dit moment bij mijn proeflezers, maar tijdens een schrijfweekend met mijn schrijfmaatjes had ik opeens een ingeving, waar ik bij verder nadenken steeds enthousiaster over werd.
Ik heb het al afgetikt met de uitgeverij, dus het is een mogelijkheid dat de situatie wat betreft boek 2 gaat veranderen. De release datum niet hoor, dus maak je daar geen zorgen over. Maar… de omstandigheden. Er moet alleen nog even op gebroed worden, voordat ik hier uitspraken over wil doen.
Wat ik wel kan zeggen, is dat ik erg blij ben met hoe dit verhaal er in de eerste versie uit is gekomen. Het is niet vollédige poep, zeg maar. Nu al zie ik een aantal diamantjes in de drek. Monika’s personageontwikkeling. De magie. Het verraad. De rebellen… ik heb er zo veel lol mee (gehad).
Aankomende maand ligt het werk aan dit project even stil, aangezien het manuscript bij mijn proeflezers ligt. In de tussentijd ben ik druk bezig met redactie en een paar korte verhalen schrijven voor de deadline van Waterloper Verhalenwedstrijd (ik ben met de eerste al begonnen). Dus zelfs als mijn grote project aan het marineren is, blijf ík gewoon bezig.
(Behalve in de periode dat ik met mijn kont op het strand in Fuerteventura zit. Dan ga ik cocktails drinken en boeken lezen. Ha :D)
“Go into the arts. I’m not kidding. The arts are not a way to make a living. They are a very human way of making life more bearable. Practicing an art, no matter how well or badly, is a way to make your soul grow, for heaven’s sake. Sing in the shower. Dance to the radio. Tell stories. Write a poem to a friend, even a lousy poem. Do it as well as you possibly can. You will get an enormous reward. You will have created something.”
Ik ben wel eens gevraagd hoe ik eigenlijk zo begonnen ben met schrijven. Ik vind het moeilijk om die vraag te beantwoorden, want ik kan eigenlijk niet echt anders. Ik schrijf al mijn hele leven. Ik vertelde al verhalen voordat ik had leren schrijven. En tja, daar houd ik waarschijnlijk ook nooit mee op. Als ik niet gepubliceerd was, dan had ik nog steeds geschreven. Het enige verschil zou zijn dat mijn verhalen dan nooit gelezen zouden worden.
Ik heb net het voorwoord zitten schrijven van mijn aankomende verhalenbundel genaamd Zwanenzang, en daarin schreef ik dat ik tijdens COVID-19 verhalen heb geschreven om me af te reageren. Ik moest gevoelens en indrukken kwijt, ik wilde wegdromen, ik wilde mezelf uitdagen. Als ik die troep maar uit mijn hoofd kreeg, dan kon ik het wel aan. En dat is niet alleen tijdens COVID een ding geweest. Schrijven heeft me altijd al geholpen om relatief blij en stabiel te blijven.
En niet alleen dat, de creatie zelf is iets wat me heel erg blij maakt. Het is mijn manier om in deze wereld iets achter te laten, om iets te maken voor de mensen om me heen. Er staat niet voor niets Create. Affect. Repeat. op mijn linkeronderarm getatoeëerd. Het is een aanmoediging, een motto, en een spiekbriefje in een.
Want ja, hoewel het creëren me blij maakt, is het ook altijd spannend. Want wat als je creatie er niet uitkomt zoals je wil? Wat als je het niet meer kan? Wat als mensen het stom vinden? Schrijfsels publiceren is en blijft een best intiem proces, vooral als je schrijven gebruikt om je af te reageren. Dit komt uit mijn brein, uit mijn hart, uit mijn ziel. En ik hoop maar dat jij het leuk vindt.
Mja, zie hierboven, hahaha. Dit gevoel compliceert de creatie, soms tot op het punt dat het verlamt. Writer’s block, als dat bij mij gebeurt (en geloof me, het is gebeurd, en het zuigt echt heel hard), is een woeste mengeling van onzekerheid, twijfelen aan mezelf, angst voor de reacties van anderen, en een strengheid voor mijn eigen presteren die soms best pijnlijk kan zijn. Want ík mag niet falen, toch? Ik mag niets slechts maken; ík moet het goed doen. Best vermoeiend, soms, van die gedachten. Vandaar de spiekbrief op mijn arm: Create, affect, repeat. Creëer, maak een indruk op de wereld, doe het dan nog een keertje.
Want hoewel het eng is, en spannend, en soms super frustrerend, heb ik het schrijven toch nodig. En eigenlijk is de goedkeuring van anderen ervoor gewoon een bijverschijnsel. (Toch?)
Kom erbij zitten, gaan we lekker kletsen over schrijven!
Tijd om weer lekker te kletsen over schrijven. Het is tenslotte al een tijdje geleden. 🙂
Wat is je favoriete genre om te schrijven?
Haha, net binnen en meteen al met beide benen gestrekt hè? Zoals jullie misschien wel weten (of niet) ben ik zo iemand die niet echt binnen hokjes wil schrijven. Ik ben meestal vooral bezig met verhalen vertellen en als ik gevraagd word om er een etiketje of een genre op te plakken, begin ik meestal te stotteren. Ik doe graag gekke niche shit, genre-overstijgend, en niet helemaal standaard.
Betekent niet dat ik de meest originele persoon ter wereld ben, hoor, maar ik heb meestal meerdere genres nodig om aan te geven wat een verhaal “is”. Ik hoor het soms ook wel bij recensies. “Ik verwachtte een SF verhaal en het heeft die elementen ook, maar het leest als een thriller.” “Dus de Lentagon serie is… moderne fantasy?” Als je een klassiek 1-genre verhaal van me ziet, dan is het meestal een experiment, een uitdaging aan mezelf, of een inzending voor een verhalenwedstrijd.
Maargoed, als ze echt een pistool op mijn hoofd zouden richten en ik zou onder druk NU moeten zeggen welk genre ik het liefste schrijf? Dan denk ik dat ik zou kiezen voor “moderne fantasy”, zoals de Lentagon serie is, en zoals de Paraiso serie eigenlijk ook is/wordt.
Wat doe je om geïnspireerd te raken? Kun je het opwekken?
Inspiratie opwekken is niet echt iets wat ik kan. Inspiratie werkt voor mij op een heel andere manier. Het gaan zitten en schrijven is eigenlijk gewoon een kwestie van DOEN. Bek dicht en schrijven, kreng. Het je ertoe zetten om te gaan schrijven gaat de ene keer gemakkelijker dan de andere keer, maar dat heeft meer met energie en motivatie te maken dan met inspiratie. Inspiratie helpt me niet om te schrijven, dat is doorzettingsvermogen. Inspiratie helpt me aan ideeën.
Echte inspiratie voor mij komt uit muziek, uit dromen, uit concepten en scenario’s die ik samen met mijn schrijfmaatjes (of in mijn eentje) brainstorm. Daar komen verhaalideeën uit voort en soms knagen die zo hard aan mijn brein dat ik ze wel op moet schrijven. Soms zijn ze zo sterk dat het moeilijk is om me op de echte wereld te concentreren, en ben ik erover aan het dagdromen tijdens het autorijden of het lopen met de hond. Dát is voor mij inspiratie. Helaas is dat niet is wat ik gemakkelijk op kan wekken.
(De Lentagon serie was daarbij een uitzondering. Tegen de tijd dat ik bij Boek 3 aangeland was, had ik een Spotify playlist die ik kon aanzetten om in de stemming te komen. Ik was op het punt dat die playlist een beetje een Pavlov reactie veroorzaakte, tot janken in de auto bij een bepaald liedje aan toe. Maar dat was wel toen ik al drie jaar keihard aan de trilogie aan het werken was).
Schrijf je in stilte of met achtergrond geluid? Met mensen of in je eentje?
Het maakt mij niet zo veel uit. Ik kan prima in stilte schrijven, maar met muziek aan filter ik achtergrondgeluid weg en kan ik ietsje beter in de stemming komen. Dan maakt het niet meer uit of er mensen in de kamer zijn. Tijdens mijn laatste schrijfweekend met mijn schrijfmaatjes zat ik op de bank met mijn laptop op schoot, en had ik Nothing But Thieves (indie-rock) en de FF7 Remake OST (dus game muziek) op repeat op mijn hoofd. Het was fijn dat de anderen er waren, maar dat was vooral om iedere 2.5K een shotje Jack Daniels Fireball te nemen om onze succesjes te vieren. 😉
Welk aspect van je schrijven ben je het meest in vooruit gegaan sinds je bent gaan schrijven?
Ik denk dat ik er twee noem:
Het framen van scènes: iedere keer dat je een scene start, moet het voor de lezers duidelijk zijn waar we zijn, wie er aanwezig zijn, en wat ze aan het doen zijn. Zonder dat beeld is het voor de lezer ontzettend moeilijk om een voorstelling te maken van de situatie, en krijg je situaties als: “Oh, was hij er ook bij?” / “Waar komt hij nou opeens vandaan?” of: “Oooh, ze zitten aan het avondeten!” als je halverwege de scene bent en de hele tijd confuus bent geweest over de context. Context is belangrijk! Het wordt door jongere schrijvers regelmatig over het hoofd gezien – ook door mij, toen ik net begon met schrijven. Grappig genoeg heb ik het geleerd door narrative roleplayen, waar je gedwongen wordt om te beschrijven wie er aanwezig zijn en wat we aan het doen zijn, omdat anders je medespelers geen idee hebben waar we mee bezig zijn.
het schrijven van actiescènes: ik ben pur sang een personageschrijver en ik werk vanuit mijn emoties. Dus ik zal eerder de gedachten en de gevoelens van een personage beschrijven, en bijvoorbeeld de sensaties (geur, smaak, kleur, licht) en acties daarna pas. Dat is op zich niet heel erg, maar als er dingen naast het personage exploderen – en dat gebeurt in de Lentagonserie vaker dan je zou denken – moeten de personages in de actie zitten. Geen tijd om na te denken, maar go go go! Mijn proeflezers en redacteur hebben daar best een dagtaak aan gehad om dat er een beetje uit te meppen, maar ik hoor het steeds minder vaak, dus… yay? Gelieerd hieraan is dat ik erg veel vechtsport kijk, en daardoor inmiddels ook weet hoe een vuistgevecht werkt. Whoo! Hebben al die nachten MMA kijken toch nog hun nut. 🙂
Je zwakke punten als schrijver
Zo, even met de billen bloot… er zijn twee manieren om deze vraag op te vatten, dus ik noem ze allebei:
ik denk dat het bovenstaand is; omdat ik werk vanuit emotie en minder vanuit fysieke sensatie, zit ik soms nog wel eens vast in de hoofden van personages.
Ik ben van het hollen en stilstaan. Ik probeer netjes door te schrijven, maar zonder een verhaal dat actief aan mijn brein vreet, heb ik echt een deadline nodig om te presteren. Zo niet, dan doe ik helemaal niets aan schrijven. Wat gek is, want ik ben dol op schrijven. Of meer, op geschreven hebben. 😉
Je sterke punten als schrijver
Nu de billen toch bloot zijn, laten we er veren in steken 😀
Ik denk dat mijn sterke punten als schrijver allereerst mijn personages zijn. Ik steek een hoop tijd in personages, motivaties, en persoonlijkheden, en ik denk dat dat ook wel toont. Als redacteur merk ik ook dat ik schrijvers daar goed mee kan helpen, dus ik zou deze als mijn belangrijkste sterke punt benoemen. Mijn andere sterke punt (ik had ook twee zwakke punten, dus er komt er nog een) zijn denk ik mijn dialogen. 🙂
Wat denk je als je ouder werk terugleest?
Het is heel grappig, want ouder werk teruglezen is echt zo’n trip down memory lane. Ik last laatst iets terug wat ik in 2009 geschreven had (mijn laatste keer pur-sang real world thriller, als ik er over nadenk) en ik werd er helemaal nostalgisch van. Door details in het verhaal werd ik meteen weer teruggebracht naar de periode waarin ik het schreef. Dingen waar ik in die tijd mee bezig was, plaatsen waar ik kwam, onderwerpen die me toen na aan het hart lagen, namen van personages die ik overnam van klanten, of collega’s, of games of boeken die ik cool vond.
Aan de andere kant was ik aan het lachen om mijn proza, en hoe mijn zwakke punten in ouder werk nog veel scherper tonen… maar dat hou je, denk ik.
Zijn er onderwerpen waar je oncomfortabel mee bent om ze op te schrijven?
Ik had er een paar: namelijk seks, verkrachting en marteling. Ik vond die vroeger echt moeilijk om te schrijven, maar dat heb ik destijds gefikst door mezelf gewoon te dwingen dergelijke scenes te schrijven, zodat ik er minder tegenop zou zien. Oefening baart kunst, enzo!
Seks was uiteindelijk heel makkelijk – zolang je in gedachten houdt dat de scene de plot moet dienen en een functie moet hebben in het verhaal, kun je het goed een plaatsje geven. Ik zal nooit ronduit smutty porn gaan schrijven, maar ik ben er niet meer bang voor of zo. Het is gewoon onderdeel van het verhaal. En als Joy en Seamon een vluggertje onder de douche willen hebben voordat ze een gevaarlijke situatie ingaan, wie ben ik dan om ze tegen te houden? 😉
Verkrachting en marteling waren een stuk delicatere onderwerpen, en die heb ik mezelf daadwerkelijk gedwongen om te schrijven. Ik heb een personage in de League wereld – ze heet Irina Weisz en ze is een van mijn favoriete personages ooit – die uiteindelijk zichzelf naar de top van een maffia syndicaat had gewerkt (na veel trauma en bullshit), en toen moest ik wel. Ik had eroverheen kunnen kletsen, maar dat vond ik laf. Show, don’t tell, tenslotte. Als Irina dat in haar rugzakje had zitten, moest ik het ook onder ogen komen, vond ik.
Ik vond het heel waardevol om dergelijke scenes geschreven te hebben, hoewel ik me achteraf echt wilde douchen met dikke bleek. Ik heb er erg veel van geleerd. 🙂
Pfew, ik ben nogal stil geweest, zie ik! Er is wat weinig te vertellen geweest de afgelopen maanden, zo zonder alle beurzen (*snottert over Castlefest*), en ik heb de release van de Paraiso serie wat opgeschoven omdat ik me de afgelopen maanden nogal gefocust hebt op de redactieklussen die ik voor Zilverspoor heb lopen (*zwaait naar Dianne en Jeroen*). Dat betekent gelukkig niet dat er niets gebeurd is!
Korte verhalen
Waterloper: Ik ben hard bezig geweest met korte verhalen schrijven voor Waterloper en heb er uiteindelijk drie ingestuurd waar ik heel erg mee in mijn nopjes ben. Twee ervan zijn collaboraties (eentje met Brenda, en eentje met Wendy), en een ervan heb ik in mijn eentje geschreven. De verhalenwedstrijd is hartstikke anoniem, dus ik vrees dat ik daar verder dan niets meer over kan zeggen. De verhalen zijn netjes aangekomen en het is wachten op wat de jury ervan vindt!
Poe in de Polder: Ik was uitgenodigd om een verhaal mee te schrijven aan Poe In De Polder, een anthologie van meerdere Nederlandse en Vlaamse schrijvers, met Edgar Allan Poe-achtige verhalen die zich in Nederland afspelen. Tot mijn eigen verbazing had ik daar meteen een ideetje voor, en dat verhaal staat nu in de eerste versie klaar. Ik laat hem even “in de week”, en dan ga ik daar in augustus lekker mee verder.
Harland: De Harland Awards deadline is 31 oktober en ik heb een verhaalidee, maar ik moet nog even kijken of het me lukt om die op tijd op papier te krijgen. Maar we gaan er gewoon voor.
…Een nieuwe eigen bundel? Ja! Ik heb Cocky gesproken, want ik realiseerde me dat ik eigenlijk al weer prima genoeg verhalen heb om een tweede verhalenbundel te gaan vullen. De release datum staat op begin 2023 (da’s over anderhalf jaar, lijkt nog super ver weg maar is dat stiekem niet), en ik heb tegen die tijd de luxepositie dat ik waarschijnlijk kan kiezen welke verhalen ik in de bundel op wil nemen. Ik heb er echt SUPER veel zin in.
De Paraiso serie
Ja, da’s wat treuriger nieuws. Ik zit met die serie even helemaal vast en heb extra tijd nodig om de boel op te poetsen en retroactief te laten kloppen. Het is op een goeie manier vastzitten hoor, want ik bedacht een extra plotdraad die de boel diepgang geeft en de antagonisten wat driedimensionaler maakt, maar dat betekent wel dat ik een hoop in moet weven en retconnen en aanpassen.
Het is het betere graaf- en herschrijfwerk, maar dan heb je wel wat. En dan kan ik van daaruit ook meteen doorstomen en de serie als een huis neerzetten, zoals ik met de Lentagon-serie destijds ook heb kunnen doen. Wat betekent dit voor de release data?
De Prijs van Water (boek 1): medio 2022
De Waarde van Bloed (boek 2): medio 2023
…en daar tussendoor dus de bundel ook nog een keer, begin 2023. Het is dus even wachten, maar ’22 en ’23 ga ik weer als een gek releasen!
Ik heb het al een paar keer aangekondigd, maar het gaat héél binnenkort gebeuren: mijn nieuwe boek komt uit! Terwijl ik dit schrijf, ligt hij bij de drukker. De zetproef is gecheckt, de kaft is afgemaakt, de verhalen zijn opgepoetst… alles is klaar. Ik hoef alleen nog maar te wachten. Als het goed is, heb ik voor het einde van de maand mijn nieuwste kindje in handen. 😀
Goed, en voordat jullie allemaal omvallen van de nieuwsgierigheid, want dat doen jullie natuurlijk ALLEMAAL… 😉 hier komen de stats:
Titel: Verloren Zielen
ISBN: 9879463081993
Uitgeverij: Zilverspoor
Inhoud: 12 korte verhalen!
Roze water, dystopische fantasy, winnaar van Fantastels 2013. Een jonge poortwachter moet keuzes maken om haar stad te beschermen van een plaag.
Rode Lantaarns, een Lentagon verhaal, winnaar van de Fantastels Deviantprijs 2012. Twee vijanden hebben een moment op Herdenkingsdag.
Blauwe luchten, een Lentagon verhaal, volgt direct op Rode lantaarns – de volgende morgen.
Theta, een Lentagon verhaal, speelt zich af tijdens de eerste vier hoofdstukken van Bloed & scherven en toont het directe moment dat de oorlog tussen Parsia en Jediah weer oplaait.
Nachtdienst, horror. Een jonge vrouw wordt lastiggevallen tijdens haar nachtdienst, en haar aanvaller is niet menselijk.
Excuses, fantasy. Een priester is op weg om het leven van zijn god te redden.
Uitgangen, urban fantasy/horror/existentiële shit (:D). Een jonge man ontdekt onder de invloed van drugs dat hij de mogelijkheid heeft om buiten de tijd te stappen.
Rozegeur en maneschijn, science fiction/fantasy, 3e plaats Waterloper verhalenwedstrijd 2019. Een dief probeert in het keizerlijk paleis in te breken om de kroonjuwelen te stelen.
Leercurve, cyberpunk. Twee broers melden zich aan voor een deathmatch toernooi.
Getij, fantasy. Een meisje met doodsmagie wordt er op uit gestuurd om de oorlog te beëindigen.
Onze plaats in het universum, dystopisch. Een mindfulness app gaat viral. De gevolgen zijn niet te overzien.
Zij die weggingen, urban fantasy. Geesten zijn niet alleen tijdens de schemering zichtbaar. Onder de juiste omstandigheden kan iedereen geesten zien.
Je kunt Verloren zielen binnenkort bestellen via alle bekende kanalen (boekhandels, bol.com, etcetera), het boek komen halen op beurzen (ik sta in maart en april op Fantasy Fest, Comic Con, FACTS en Elfia Haarzuilen met de rest van mijn lieve collega auteurs), of direct bij mij bestellen.
Voor nu wil ik afsluiten met hoe blij en trots ik ben dat deze verhalen eindelijk met jullie kan delen. Ik heb bij ieder verhaal in het boek kort iets gezegd, maar ik zou er dagen over kunnen door kletsen, want ieder van deze verhalen gaat me na aan het hart en is om zijn eigen reden speciaal voor me. Dus het feit dat jullie eindelijk deze verhalen kunnen lezen….. nou… sparklers voor iedereen, dus! 😀
Meer informatie volgt nog, inclusief de kaft. 🙂
Kristal & explosies 