Waarschijnlijk weet iedereen die op dit linkje klikt waarom ik deze blog schrijf, maar ik kan het toch niet laten. Het besef is eigenlijk nog steeds niet echt ingedaald, maar die trofee staat toch echt bij mij in de kast. “Winnaar van Waterloper Verhalenwedstrijd 2024”. Op de website van Waterloper staat het ook.

Een half jaar geleden heb ik twee verhalen ingestuurd naar Fantastels. Eentje geschreven op “Terugkeer naar V’dor Smah”, genaamd “De belofte”, en eentje geschreven op thema “Een zonneklare maansverduistering”, genaamd “In het maanlicht”.

Voor “De belofte” had ik eigenlijk al heel snel een uitgewerkt idee staan. “In het maanlicht” duurde een tijdje voordat ik de insteek goed gevonden had, maar toen ik “Belofte” eenmaal op papier gezet had, stroomde “In het maanlicht” er zo achteraan. Wat grappig is, want de verhalen lijken in niets op elkaar.

Ik wist wel waarom ik “In het maanlicht” wilde schrijven; na het spelen van Final Fantasy 7 Rebirth had ik inspiratie gekregen om een standaard fantasyheld te beschrijven die de grote slechterik verslagen heeft, tijdens de laatste slag ontzettend veel verloren is, tot de nok toe vol zit met bruisende magie op het top van zijn kunnen…. en dan? Wat doe je, als je al die trauma hebt, en al die kracht? Hoe kom je daar doorheen? Het is een beetje een op zijn kop zetten van het standaard fantasyverhaal, en hoewel ik blij was met de emotie erin, en dat het scherp gefocust is op de personages, wist ik dat dit een polariserend verhaal zou kunnen zijn. Het deed qua vibe denken aan “Rode lantaarns”, waar ik ooit de 7e prijs & de Deviantprijs voor gewonnen heb, omdat het een ‘you love it or you hate it’ verhaal was.

“De belofte” was veel directer en simpeler, dus ik dacht dat die het wellicht beter zou doen. Maar die was wellicht ook wat voorspelbaar, dus tegelijkertijd had ik daar ook niet zo veel hoop voor. Om heel eerlijk te zijn had ik voor beide verhalen zo mijn twijfels, maar als ik na al die jaren meedoen met wedstrijden IETS weet, is dat je nooit moet rekenen op wat een jury gaat vinden. Het pakt namelijk letterlijk nóóit uit zoals je denkt.

En dat toont nu ook maar weer. “De belofte” eindigde op de 14e plaats, waar ik niet ontevreden over was. Maar toen kwamen we de top 10 binnen, en mijn schrijfmattie Wendy zei: “Komop, we gaan er gewoon voor, we gaan gewoon winnen”. En ik lachte naar haar en zei: “Nah, ik word gewoon weer 8e of 7e, want dat doe ik bijna altijd”. (Serieus, je kan het checken).

Wendy’s verhaal “100 Florijnen” werd 9e trouwens, super cool voor een horrorverhaal! Helemaal verdiend, dat verhaal was super fun.

En daarna kwamen we langs 8, en 7, en nog steeds was “In het Maanlicht” niet genoemd. Dus toch hoger dan vorig jaar. Whew. Okay. Op dit punt begon mijn hart wel te racen, hoor.

Toen we bij de top 5 aankwamen en ik nog steeds in de race zat, waren mijn handen aan het trillen. Ik checkte mijn hartslag op mijn horloge en ik had letterlijk een hartslag van 138. (Serieus, zulke prijsuitreikingen? SUPER stressy).

En toen de top 3. Toen begon ik te denken: verdomme, het zal toch niet….

Top 2. Wendy greep mijn hand. Brenda richtte haar telefooncamera op mijn gezicht en begon te filmen.

En als nummer 2 was “De oversteek” van Erwin Colson Thimister. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik zijn hele in ontvangstname van zijn certificaat gemist heb, want het moment dat zijn naam in beeld kwam, betekende dat míjn verhaal gewonnen had.

En ja, daar was hij. Mijn naam in beeld, een trofee, een oorkonde, en superveel applaus. 😀

“In het maanlicht” is een prestatie van formaat in een klein pakketje. Elk woord, elke zin staat waar hij moet staan en doet wat hij moet doen. De insteek is bijzonder origineel en, door de nagenoeg perfecte uitvoering, een echte verrijking. Niet vaak voel ik als lezer een dermate effectieve combinatie van inleving in de personages en nieuwgierigheid en enthousiasme over de setting.

Aldus een van de juryleden. Die kan ik in mijn zak steken!

Elf jaar na Fantastels 2013 heb ik (eindelijk) weer de winst weten te behalen. Ik dacht bijna al dat t niet meer mogelijk was – ik had altijd, ieder jaar, top tien noteringen, maar die bovenste positie ontglipte me altijd. En nu ben ik er weer. Voelt goed, man. 🙂