In het kader van ‘het kan allemaal nog erger’ dacht ik dat het leuk was om een fragment te delen uit een van de korte verhalen uit Verloren Zielen, genaamd ‘Onze plaats in het universum‘, waarin de wereld óók gedwongen wordt om zichzelf te isoleren tijdens een virus. Niet om de infectie te verspreiden, want daarvoor is het in dit verhaal al te laat, maar om je te verstoppen voor de infectie terwijl de economie en de samenleving in elkaar storten. Het kan dus allemaal nog erger. Relativeren kun je leren! 😉
Bij deze een stukje uit Onze plaats in het universum, het verhaal wat ik samen met Corina Onderstijn geschreven heb. Een stukje leesvoer over en voor quarantaine! 🙂
Dag vier breekt aan en de waterdruk valt weg. Mijn drang om iets te doen wordt ondraaglijk. Het eindeloze stilzitten en niks-doen vreet aan me. Ilse grijpt het feit dat ze ook niet meer kan douchen aan om nog meer te janken. Ik ben er zo klaar mee. Ik wil iets nuttigs doen.
Linda zit ook op actie te wachten, dus we duiken Antons kasten in op zoek naar dingen die we zouden kunnen gebruiken: waxinelichtjes, lucifers, dekens… We inventariseren al het eten en delen het in op basis van houdbaarheid en bereidingswijze, want stel dat de stroom ook uitvalt, of de gastoevoer afbreekt?
Anton maakt zich daar niet zoveel zorgen om, hij toont ons een schoenendoos vol batterijen, een handaangedreven generatortje, en een petroleumstoof met flessen brandstof.
‘Het is maar zo’n sierdingetje, maar wanneer het echt koud wordt zal het helpen, al is het maar enkele dagen,’ legt hij uit. Anton, onze doomsday prepper. Ik ben hem er dankbaar voor en ben blij dat we bij hem kunnen schuilen. Hij lijkt het fijn te vinden om het voortouw te nemen, lijkt troost te vinden in de barricades en de voorraden in zijn huis. Misschien is dat hoe hij zichzelf staande houdt.
Anton besluit dat nu we nog kunnen koken, we alle bederfelijke waren eerst moeten opmaken. Ilse sputtert even tegen als hij een pak chocoladerepen bij haar weg haalt om te bewaren. Gelukkig bindt ze snel in.
Ook Linda begrijpt het. Na vier dagen is haar geduld met Ilses eindeloze gejammer ook op. ‘Natuurlijk wil je douchen, we willen allemaal douchen, maar er is niet genoeg water meer! En dat is nog het minst van onze problemen! Zullen we even nadenken over drinkwater?’ snauwt ze tegen haar beste vriendin. Ik heb ze nog nooit eerder horen ruziën. Het is echter een belangrijk punt, en eentje waar ik me ook zorgen over maak. Water kun je niet voor eeuwig opslaan, maar gelukkig wonen we wel in Nederland.
Ik stapel potten en pannen op, loop ermee naar de deur en leg mijn plan uit voordat iemand me tegen kan houden. ‘We moeten van de herfstregens gebruik maken, water opvangen. Op het dak moet het nog relatief veilig zijn. Daar kunnen alleen andere bewoners bij en het is om ons heen stil geweest. Ik doe mijn oordoppen in en klop vijf keer snel achter elkaar op de deur als ik terug ben.’
Anton opent de deur voor me en legt een hand op mijn schouder. ‘Als je over een kwartier niet terug bent, kom ik je halen.’ Hij overhandigt me een verrekijker en fluistert: ‘En kijk even hoe de stad erbij ligt. We houden het niet lang vol zo.’ Een klein knikje richting de woonkamer zegt me voldoende. Vier getraumatiseerde mensen in een twee-kamer appartement. De waterdruk is misschien weg, maar de druk op emoties loopt rap op.
Onze plaats in het universum is een van de twaalf verhalen in de bundel, maar wel meteen de langste. There’s a lot to love! 🙂 Meer informatie over de bundel vind je hier!
Wil je weten hoe het verder gaat met Len en zijn vrienden in isolatie? Of ben je nieuwsgierig naar de andere verhalen in de bundel? Stuur me dan een berichtje en ik zorg ervoor dat je het boek (gesigneerd en al!) via de post krijgt. We regelen wel wat met een tikkie of zo. En anders kun je altijd nog kijken in de webshop van Zilverspoor, of natuurlijk Bol.com 🙂
Kristal & explosies 