Ik heb sinds 2002 ieder jaar meegedaan aan Nanowrimo en heb het, ondanks omstandigheden, ook daadwerkelijk ieder jaar gewonnen. (Dat zijn dus 14 overwinningen; ik moest het net op mijn handen uittellen want ik ben al eeuwen de tel kwijt) Vaak nog op mijn sloffen, ook. Ik heb geproduceerd terwijl ik op vliegvelden zat, op hotelkamers, in treinen, tijdens lunchpauzes, in dat ene kwartiertje voordat ik ’s morgens de deur uit moest. Het is me altijd gelukt, als student met een bijbaan, maar ook tijdens 40-urige werkweken.
Dit jaar is mijn vijftiende jaar en ik denk dat ik dit jaar de druk gewoon een beetje te veel vind. Mijn baan is zijn best aan het doen om mijn kont echt keihard te schoppen en ik heb de mentale energie er gewoon niet voor om iedere avond te gaan zitten en knallen. En dan raak je achterop, wat uiteraard mijn eer te na is, en dan raak je gedemotiveerd.
Ik kan niet heel erg klagen hoor, ik heb er inmiddels al een comfortabele 20K van de 50 op zitten, dus zó ver loop ik nou ook weer niet achter. Ook omdat ik volgende week heerlijk een weekje vrij heb, dus dan kan ik weer hartstikke in lopen. Maar dat schrijven ’s avonds, na mijn werk? Ik trek het gewoon niet.
Dus weet je; ik laat het 50K concept gewoon varen. Misschien haal ik het alsnog deze maand, dat zou heel goed toch nog kunnen, als ik gewoon de ruimte heb om op mijn eigen tempo te kunnen schrijven. Ik heb een leuk verhaal, ik zou graag willen genieten van het ontdekken van mijn verhaallijn en het leren kennen van mijn personages, want het is zo leuk allemaal. Maar als je emotioneel op je tandvlees loopt, dan krijg je nergens lol in. En dat is eeuwig zonde. Bovendien, wat heb ik nou nog te bewijzen wat Nanowrimo betreft, na veertien overwinningen? Dat ik een boek kan schrijven? Joh, volgens mij had de wereld dat inmiddels wel door. 😉 Die extra deadline en stress gaat me alleen maar opfokken, dus ik laat hem gaan. Ik loop mijn eigen wedstrijd wel.
Vanavond ga ik dus lekker in bad zitten en even chillen. Ik vind dat ik het verdiend heb. 🙂