top ten thursday: top tien boeken die me deden huilen

De Top Ten Thursday heeft dit keer een onderwerp dat ik niet kan laten lopen… dus bij deze: de top tien boeken die me deden huilen. Nouja, de top 6 eigenlijk, want ik heb eigenlijk maar zes keer echt zitten grienen bij een boek. Ik zal heel eerlijk zeggen dat ik soms best wel mistige ogen krijg, of dat ik zit te vloeken of te tieren (ik kijk naar jullie, Battle Royale en A Storm of Swords), maar echt ronduit huilen gebeurt maar heel zelden. Dat bewaar ik meestal voor TV series en films, blijkbaar.

Maargoed, without further ado: dit zijn de zes verhalen/boeken die me oprecht van streek gemaakt hebben, en een paar films want ik snotter met films en series wel heel snel mee. PAS WEL OP: SPOILERS!

– The Dark Tower, Stephen King

Boek 7 van de Dark Tower serie heeft me niet één keer, maar een keer of vijf compleet kapot gemaakt. Het was emotionele dreun na emotionele dreun, en tegen het einde trok ik het gewoon niet meer en jankte ik om elke scheet. Ik moet er waarschijnlijk bij vertellen dat de Dark Tower een van mijn eerste liefdes was, qua epische fantasy series. Ik ben ergens op mijn elfde verliefd geworden op de personages (vooral Eddie en Jake), en toen ik op mijn drieëntwintigste eindelijk de conclusie van de serie las, en King zijn best deed om mijn hart aan stukken te scheuren, ging ik volledig kapot.

Ik snap waarom hij een aantal dingen deed, maar Eddie? Dat was compleet onnodig, wreed, en in het licht van het plot, de meest nasty dood die je kon doen. Jake en Oy hadden tenminste een heroïsche dood. Eddie stierf onnodig, ná de battle, door een personage dat compleet niet boeiend was. Had hij niet tegen Flagg het loodje kunnen leggen? (Oh, laten we niet over Flagg beginnen trouwens. Of de boss battle met de Crimson King). Ik was ZO kwaad. Ik denk dat als ik King ooit zal ontmoeten, dat ik nadat ik hem bedank voor zijn boeken, een ‘…and fuck you for Eddie’ zal toesnauwen. Het is inmiddels elf jaar geleden dat ik moest lezen hoe Eddie stierf, en ik ben er nog steeds niet overheen.

– Fool’s Errand & Fool’s Fate, Robin Hobb

Hobb staat twee keer op de lijst. Er zijn maar weinig schrijvers die het meerdere keren gelukt is, dus gefeliciteerd. Toen in Fool’s Errand Nighteyes stierf, kon ik het niet droog houden. Fitz heeft het al zo zwaar in die boeken en hij verliest al zo ontzettend veel, maar het verlies van Nighteyes was gruwelijk, zelfs al was het mooi beschreven en nodig voor het plot, en logisch. Maar pfoe, ik trek het sowieso niet zo best als honden (en blijkbaar wolven) sterven.

Ietwat blijer maakte Fool’s Fate me aan het huilen omdat het einde zo ongelofelijk mooi was en alles zo fijn goed kwam. Volgens mij was het Patience die de zoons van Molly getatoeerd had, ofzo – ik begon gewoon te janken omdat ik zo blij was. Dus dat heb je dan ook weer.

– Children of the Mind, Orson Scott Card

Ik merk dat het einde van series de neiging hebben om me van streek te maken, als ik zo dit lijstje zie… Children Of The Mind is een apart geval. Want waar anderen hele andere momenten noemen dat ze het te kwaad krijgen, (de dood van Estevao, de mothertrees die gaan bloeien, Ender’s dood), trok ik het totaal niet toen Miro aan het proberen was om Ender’s aiua weg te krijgen uit Baby!Valentine’s/Valette’s lichaam. Hij was haar aan het vertellen dat niemand haar wilde, dat ze onnodig was, dat ze op moest rotten – en de dingen die hij zei waren zo intens gemeen (en hij vond het zo erg dat hij het moest doen), dat mijn hart brak.

Ik heb het boek moeten wegleggen omdat ik zo pissig was. Of van streek. Ik weet het niet eens. Maar ik kan die scene niet meer herlezen, want het is heel rauw en intens. Card weet soms precies hoe hij je in je hart moet raken, en hij weet ook perfect hoe mensen elkaar met een paar woorden compleet kapot kunnenmaken.

– The Price of Spring, Daniel Abraham

De Long Price serie van Daniel Abraham (zie mijn review hier) krijgt niet genoeg liefde. Het is een prachtige serie, vier boeken, met een geweldige opbouw, goede personages (met name Otah en Maati), een interessant conflict, en komt tot een perfect einde. De emotionele payoff is perfect, en tegen het einde leefde ik zo met de personages mee, dat de climax van het verhaal me diep ontroerde. Ik heb de laatste twintig pagina’s van het boek constant tranen weggeveegd terwijl ik het boek niet neer kon leggen – ik MOEST het uitlezen. Het waren wel goede tranen, trouwens. Geen gebroken-hart tranen, maar mijn-hart-loopt-over tranen. Beter, dus.

(Serieus jongens, lees de Long Price serie. Boek 1 is leuk, boek 2 is leuk, boek 3 is fucking fantastisch, en boek 4 is misschien nog fantastischer + emotionele payoff. Je zal er geen spijt van krijgen)

– The Second Kind of Loneliness & A Song For Lya, George R. R. Martin

Tja, Martin is de andere schrijver die twee keer op mijn lijst staat. En NIET voor A Song Of Ice And Fire, grappig genoeg. Ik heb nooit gehuild om deze serie. Ik ben boos geweest, geschokt, ik heb gescholden en in ongeloof gelachen, maar ik heb niet gehuild. In plaats daarvan heeft Martin me met twee andere verhalen aan het huilen gemaakt. En ik weet niet of het mijn bui was toen ik zijn verhalenbundel las, maar The Second Kind Of Loneliness was zó herkenbaar, zo rauw, en maakte me zo aan het schrikken, dat ik prompt in tranen uitbarstte. (Dat is me een andere keer gebeurd, toen ik American History X keek.)

Maar dat viel in het niets bij A Song For Lya, het titelverhaal van de bundel. (Review van de hele bundel vind je hier). Martin heeft voor dit verhaal een Hugo Award heeft gewonnen, en jemig, met RECHT. Zoals ik in mijn recensie al zei, dit verhaal zegt heel diepgaande dingen over de menselijke natuur, liefde, relaties en eenzaamheid. De avond dat ik het uitlees was ik compleet van slag. Ik heb de thema’s in dit verhaal echt nog weken lopen herkauwen.

Op de een of andere manier speelde Martin het klaar om recht in mijn hart te kijken, om menselijke relaties en verbondenheid volledig te begrijpen, en daarna mijn hart volledig te vermorzelen. Het verhaal heeft niet eens een heel slecht einde; het is meer bitterzoet. En ik denk dat ik alleen mistige ogen had, maar verdomme wat was ik van streek zeg.

Echt een aanrader. Ik zou bijna zeggen: verplichte kost voor iedereen.

Dan komen we nu bij de films en series! 🙂

– Big Fish (2003), Tim Burton (met o.a. Ewan McGregor)

Dit is zo’n film waar ik het nooit droog bij kan houden. De opbouw van de film is traag en de vertelling is sprookjesachtig, maar de cinematografie is fantastisch en de acteurs en de ontwikkeling van hun personages is fenomenaal. Het gaat over een jongen wiens vader op sterven ligt, en die de grootste bullshit verhalen ophing over zijn verleden. Die jongen is er compleet klaar mee, en heeft eigenlijk het contact al een tijdje afgebroken met zijn vader omdat die altijd met zijn bullshit de aandacht naar hem toe trekt. Maar terwijl zijn vader stervende is, vertelt hij nog een keer zijn hele verhaal (da’s dus de film) En dan aan het einde, als het allemaal samenkomt… pfff…. nou, mij kan je opvegen hoor.

– Her (2013), Spike Jonze (met o.a. Joaquin Phoenix en Scarlett Johanssen)

Ik ga deze niet verklappen, maar het waren geen tranen van een gebroken hart die hier over mijn wangen liepen. Ik was een half uur lang compleet ontroostbaar, omdat dit verhaal zo ongelofelijk mooi was, bitterzoet, en het zulke prachtige dingen zei over menselijkheid, over de liefde. Er was geen enkele manier hoe deze film 100% goed kon aflopen, en het brak mijn hart, maar het was ook heel erg mooi. En over aanraders gesproken; deze film heeft niet voor niets een Oscar gekregen, jongens.

– Game Of Thrones, S3x09, “The Rains Of Castamere” (a.k.a. The Red Wedding)

Het is belachelijk, want ik wist al sinds 2000 dat het eraan zat te komen. Ik wist precies dat dit een moeilijke aflevering ging worden, en wat er ging gebeuren. Toen ik het de eerste keer las, was ik echter eerder boos en verontwaardigd dan verdrietig. Maar ik had het gebeurde compleet geinternaliseerd dus ik ging er eigenlijk vanuit dat het wel goed ging komen. I could handle this. En toen lieten ze zien hoe Grey Wind doodging. Klootzakken. Sinds ik een hond heb, trek ik het gewoon niet als honden (of wolven, zie Nighteyes) doodgaan, okay? Ugh. De hele Red Wedding scene was afschuwelijk, maar ik zat als een klein meisje te snikken bij Grey Wind – ook omdat Arya zó dichtbij was, en in het boek zeiden ze dat Grey Wind losgebroken was en echt nog wel wat Freys afgemaakt had voordat ze hem te pakken namen. Dus ik had nog een moment van woeste hoop toen Arya Grey Wind in het vizier had. Maar nee, hij wordt zo afgeslacht. Ugh. Dat was zwaar.

– Spartacus: Blood and Sand, S1x10, “Party Favors”

Deze TV serie krijgt niet genoeg liefde. Game of Thrones heeft de naam, maar Spartacus IS juist die edgy serie met al die gevechten, verraad, intrige en seks. Het is vier seizoenen lang, netjes tot het einde van de plotlijn geschreven. De over-de-top gewelddadigheid was in het begin ook niet helemaal mijn ding, dus ik keek een beetje half mee terwijl mijn man de serie zat te kijken, maar dit was de aflevering die me overtuigde de serie te gaan kijken. En hoewel ik de context van te voren dus al vagelijk wist, is die hartbrekende lach van Jai Courtney (Varro) en Andy Whitfield’s (Spartacus) reactie na wat er in deze aflevering gebeurde in mijn hart gegrift. Ik heb echt zitten grienen toen Spartacus keihard kapot ging om wat hij moest doen. “There’s always a choice” – “Not this time”. Ugh, ik word weer verdrietig als ik eraan denk.