the long price quartet, van daniel abraham

(zoals gepost op Geekstijl)

Ben je op zoek naar die nieuwe fantasy boekenserie die je deze lange, luie zomerdagen kan doorhelpen als het te warm is om wat dan ook te doen behalve lezen? Heb je alle leuke series wel gehad denk je? Nee hoor: Daniel Abraham’s Long Price Quartet zal precies zijn wat je deze zomer nodig hebt.

The Long Price Quartet is, zoals de naam al doet vermoeden, een boekenserie van vier medium-sized boeken. A Shadow In Summer, A Betrayal In Winter, An Autumn War, en The Price Of Spring zijn achtereenvolgens de titels. De boeken kunnen los van elkaar gelezen worden, maar ik zou het niet aanraden. Er ligt namelijk een verhaallijn ten grondslag aan deze boeken waarvan je het beste kan genieten als je de serie in de juiste volgorde leest. De serie is intelligent, heerlijk meeslepend geschreven, de setting is romantisch, exotisch en familiar tegelijkertijd, en zit vol sympathieke personages.

De serie begint in de stadstaad Saraykeht, een bloeiende stad die leunt op haar handel. Een van de steunpilaren van de economie in deze zomerstad is de Andat Seedless; een geketend wezen dat van origine een idee was, en vorm is gegeven door de poet Heshai. Door zijn gedachten vast te leggen in hele precieze ‘poezie’ is het mogelijk om natuurkrachten aan je te binden. Het is gruwelijk moeilijk, als het mislukt sterf je een nog gruwelijker dood, maar met de juiste opleiding en héél veel talent is het te doen. Seedless heet van origine Removing-That-Which-Continues en wordt gebruikt voor de katoenhandel (en soms abortussen).  Met een natuurkracht als Seedless in de stad, denkt iedereen wel drie keer na voordat ze een stad als Saraykeht zullen aanvallen. Echter, de Andat zelf willen niets liever dan vrij zijn, en zullen in hun menselijke vorm alles eraan doen om vrij te komen – inclusief intrigeren en manipuleren om hun vrijheid te herwinnen. Dit is het begin van een intrige en een avontuur die verschillende decennia zal doorlopen.

Centraal aan deze gebeurtenissen die in Saraykeht beginnen staan Maati, de leerling van Saraykeht’s poet, en Otah – een jongen die weggelopen is van de poet opleiding omdat hij het niet eens was met de werkwijzen van de opleiding (en die, oh ja, de zesde zoon van de keizer van de stadstaat Machi).

Het eerste en het tweede boek zijn leuk; vooral door hun setting en de personages. Het plot is nergens iets waarvan je steil achterover slaat, maar is genoeg vermakelijk om je aandacht te behouden. Abraham probeert nooit mysterie om het mysterie te kweken, hij zal je in de meeste gevallen beide kanten laten zien van het conflict en je aandacht toch genoeg vast weten te houden dat je wil weten wat er gebeurt. De investering gaat volledig naar de personages en hun motivaties, en dat is een investering die zich vooral in het derde en vierde boek volledig uitbetalen.

Want hoewel de eerste twee boeken erg leuk zijn, zijn het derde en het vierde boek briljant. Ken je van die ‘oh shit’ en ‘holy fuck’ momenten als je films of series kijkt, of als je boeken leest? Abraham is hier heel dol op. De wereld die hij zo heel minitieus in elkaar geknutseld heeft tot het voelt als een warm bad als je je er weer begeeft, staat op het punt van totale catastrofe.

Het derde boek focust zich op een oorlog, die van beide kanten zo goed wordt belicht en gemotiveerd dat je op een gegeven moment niet meer weet wie er nu moet winnen, en het vierde boek gaat in op de backlash die plaatsvindt naar aanleiding van wat er gebeurde aan het einde van boek drie – en die een volledig nieuwe set problemen creeërt, uiteraard erger dan ooit.

En op dit punt ben je zo verslingerd aan de wereld en het verhaal dat met iedere pagina die je omslaat je hart harder in je keel bonkt. Tenminste, bij mij was dat wel zo. Boek 3 heb ik in één ruk uitgelezen, en boek 4 nog sneller, terwijl ik ondertussen meelachte, schrok, en zelfs een beetje meehuilde aan het einde (maar op een goeie manier).

De resolutie aan het einde van de serie is erg bevredigend; vooral als je je bedenkt dat er tussen ieder boek een tijdsspanne zit van ruwweg vijftien jaar. Hoewel veel schrijvers hier moeite mee hebben (wat heb ik me geergerd aan time gaps in boekenseries), weet Abraham dit extreem elegant op te lossen. De evolutie van de personages is compleet geloofwaardig – ook als oude mannen zie je in Otah en Maati de echo’s van de jongens die ze ooit waren… maar tegelijkertijd zijn ze opgegroeid, rustiger geworden… en ook bitterder. De supporting cast is gelukkig ook sympathiek en dragen het verhaal, en er wordt niet de fout begaan dat er onnodige personages aan het verhaal toegevoegd worden als ze geen nut hebben voor het verhaal. Ik zie hier een hele vaardige hand in met editen en herschrijven. Als amateur romanschrijfster kan ik dit alleen maar toejuichen.

Mensen: dit is hoe het moet. Epische fantasy, maar zonder mysterie om het mysterie, sympathieke personages, zonder een supporting cast die nog drie boekenseries op zichzelf zouden kunnen vullen. Een straightforward plot, een verhaallijn die ergens heen gaat, en die vanaf het begin een duidelijk plan had.
Wil je iets fijns te lezen deze zomer? Aarzel dan niet en pak “A Shadow In Summer” op. Ik ben heel benieuwd of je geniet zoals ik gedaan heb.