(zoals gepost op Geekstijl)
Heb je dat ook wel eens gehad, dat je zó verdiept was in je boek dat je prompt op de verkeerde tram stapte? Ik wel; tijdens het lezen van Scott Lynch’ “The Lies Of Locke Lamora”.
“The Lies Of Locke Lamora” is zo’n boek waarvan het concept intrigerend is, maar de uitwerking nog veel beter. Een con artist in een fantasy setting, Ocean’s Eleven meets fantasy. Klinkt best aardig toch? Op die manier werd de serie aan mij voorgeschoteld, en het is alles wat het beloofde en meer, wat mij betreft. The Gentleman Bastard Sequence bestaat op dit moment uit twee boeken met ieder hun eigen afgeronde verhaal binnen een grotere verhaallijn. De serie start met “The Lies of Locke Lamora”, en het vervolg heet “Red Seas Under Red Skies”. Ik ga me in deze recensie even focussen op het eerste deel, “Red Seas” zal ik op een later tijdstip oppakken.
Het boek speelt zich af in de fantasy stad Camorr, een stad die qua sfeer een beetje doet denken aan Venetië, vol met rijke adel en berooide paupers, en een georganiseerde misdaad. Tussen de capa van Camorr, de hoofdmafioso zogezegd en de hoofd van de politie aldaar is jaren geleden een pact gesloten, The Secret Peace, die afspreekt dat veel dieven in principe hun gang kunnen gaan, zolang er maar niet gestolen wordt van de adel. Mochten ze gepakt worden, worden ze natuurlijk gestraft (opgehangen), maar de wacht knijpt algauw een oogje toe. Alle dievenbendes houden zich hieraan, behalve de Gentlemen Bastards… een bende van con artists die er een sport van maken om te stelen van de rijken… en om dat geld te investeren in manieren om nog veel creatievere confidence games uit te halen. De hoofdpersoon van de serie is Locke Lamora, een jonge gozer met een onopvallend uiterlijk en een ongelofelijk talent om alles bij elkaar te liegen.
Als de serie start staat hij op het punt om met zijn bendemaatjes (die als broers voor elkaar zijn) een ongelofelijk ingewikkelde con te gaan plegen die hun in één klap rijker gaat maken dan veel van de adel bij elkaar, maar dan gooit de interne politiek in Camorr roet in het eten en komt het aan op damage control en heel veel bordjes in de lucht proberen te houden.
En wat is er zo bijzonder aan deze serie? Allereerst zijn de personages extreem sympathiek. Ze nemen geen blad voor de mond, gaan voor elkaar door het vuur (zowat letterlijk), maar zetten elkaar ook regelmatig vrolijk in de zeik, en daar komen quotes uit als deze:
Kristal & explosies 