uitdagingen

Een opmerking die ik wel vaker terug hoor komen is dat als je beter wil worden als schrijver, dat je dan jezelf moet uitdagen om dingen te schrijven waar je niet comfortabel mee bent. Moeilijke scènes, onderwerpen waar je liever niet over nadenkt, dingen waarvan je weet dat je er niet goed in bent. Als je dit tóch doet, leer je meer over jezelf, over je schrijven, en leer je jezelf verbeteren.

Alleen maar in je comfort zone blijven, dat is de easy way out. Daag jezelf uit, zeggen ze. Het is waanzinnig, zeggen ze!

Dus, het afgelopen jaar heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Ik had het verhaal van Irina Weisz niet op hoeven pakken. Ik had haar achtergrond heel goed kunnen impliceren. Ze loopt rond in onze League wereld als een van de head honcho’s van de Corporation en toen Brenda en ik haar bedachten, hadden we haar hartverscheurende tienerjaren meteen vastgezet. Dat zou haar interessanter maken als personage, vonden we. Irina’s achtergrond is twee delen tragedie, en een deel overweldigende triomf.

We ontmoeten haar grotendeels tijdens haar triomf periode. Dus waarom heb ik dan die behoefte om haar moeilijke jaren te beschrijven? Is het om mezelf uit te dagen om situaties te beschrijven waar ik niet comfortabel mee ben?

Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik van die verzameling korte verhalen ontzettend veel geleerd heb. Ik heb eindelijk een seks scène kunnen schrijven waarvan ik kan zeggen dat hij goed is (als ik nu ook niet mezelf met bleekmiddel onder de douche wilde afschrobben omdat hij zo ongelofelijk disturbing was…), twee jonge mensen die verliefd worden op elkaar (dat zijn wel lieve scènes, als de situatie niet zo verrot zou zijn), en sinds vanavond ook een martel scène (mja…).

Maargoed, ik kan nu zeggen dat ik het geflikt heb. Hoera!
Ik zie het nut er echt wel van in, want ik heb er een hoop van geleerd. Dus ja, het IS goed om jezelf uit te dagen.

Maar als je me nu wil excuseren, dan ga ik even douchen. Daarna voel ik me vast beter.