Ik weet sinds september September 2000 wat er gebeurt tijdens Game of Thrones S3x09, “The Rains Of Castamere” toen ik het in het boek las. Ik zie mezelf nog zo zitten in een hoekje van mijn gele bank in een appartement dat twee dagen geleden al opgeruimd had moeten worden. Twee dagen waarin ik volledig van de wereld was; waarin ik niet van die bank afkwam en “A Storm of Swords” van George R R Martin aan mijn handen verkleefd leek te zijn. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ASOS waarschijnlijk mijn meest favoriete boek ooit is. En een van de redenen hiervoor is de cascade van gebeurtenissen die in deze aflevering afgetrapt wordt.
Wil je spoilers vermijden? Klik dan niet verder.
Dus. The Red Wedding. Die ene scène waarin veel lezers hun boek door de kamer gooiden, verwensingen schreeuwden en George Martin nare dingen toewensten. Grappig genoeg reageerde ik niet eens zo heel erg op de Red Wedding, behalve een gesmoorde schreeuw toen Clegane’s bijl Arya in haar achterhoofd raakte. Ik weet nog zo goed dat ik dacht ‘nee, niet Arya ook, niet Arya, ze was zo dichtbij!!’ en koortsachtig doorbladeren of ik nog een nieuw Arya hoofdstuk tegen kwam… De Red Wedding zelf was een soort surrealistisch nachtmerrie-achtig gebeuren… misschien kon ik niet geloven wat er gebeurde? Het was in ieder geval niet het ergste, zoals het voor veel mensen was.
Maar de TV aflevering vandaag? Shit, ik weet al dertien jaar wat er gaat gebeuren en ik was een wrak. Ik was half aan het hyperventileren tussen mijn gesnik. Toen Grey Wind stierf was ik een bende. En Catelyn die zo hard kapot ging…. serieus… man…. ugh…
Ik ben heel blij dat de end credits geen muziek hadden. Als ze “The Rains Of Castamere” nog een keer gespeeld hadden, had ik iemand de strot afgesneden.
Dus dank je wel, TV serie, dat jullie de Red Wedding eer hebben aangedaan. Maar ook: fuck you.
Kristal & explosies 