*wrijft ogen droog*
Vanuit een verhalen vertel perspectief ben ik zo ontzettend dankbaar dat de serie op dit punt eindigde. Iedere aflevering was episch, ieder stukje van het verhaal betekende iets. Er was geen plaats voor onnodig materiaal, alles was awesome.
Deze serie heeft emoties in me losgemaakt variërend van gelach, tot woede, tot verdriet; het heeft me doen schreeuwen tegen mijn televisie. Het heeft me laten huilen als een klein meisje. Ik had het oprecht niet verwacht; met de hoeveelheid bloed en sex in beeld vond ik het in het begin ongelofelijk over de top en keek ik niet eens mee als mijn man de afleveringen aan het kijken was. Ergens halverwege het eerste seizoen zag ik echter een scene die me deed pauzeren en me deed realiseren dat ik het misschien toch een kans moest geven. Ik ga hem niet spoilen als je het nog niet gezien hebt; maar het is een moment van Andy Whitfield als Spartacus die eventjes helemaal. kapot. gaat. (Dat is even héél heftig goed acteerwerk). En als je de serie gezien hebt, weet je op welk punt dit is. Ik ben zo blij dat ik de serie een kans heb gegeven. Want na de ietwat corny intro, is er een plot dat in sneltreinvaart voort dendert, nergens voor terugdeinst, en tot het naadje gaat. Op het moment dat je zelfs pathos begint te voelen voor verschrikkelijke personages als Glaber, Ashur en Illythia wéét je dat de serie iets goed doet. Je wordt heen en weer geslingerd door emoties, verraad, heftige vecht scènes, intrige en avontuur. Het was vier seizoenen en het was fantastisch.
Het eindigde op een perfecte manier, op het juiste moment.
Ik vind het alleen zo ontzettend jammer om de serie te zien eindigen.
Kristal & explosies 