“Go into the arts. I’m not kidding. The arts are not a way to make a living. They are a very human way of making life more bearable. Practicing an art, no matter how well or badly, is a way to make your soul grow, for heaven’s sake. Sing in the shower. Dance to the radio. Tell stories. Write a poem to a friend, even a lousy poem. Do it as well as you possibly can. You will get an enormous reward. You will have created something.”
— Kurt Vonnegut
Ik ben wel eens gevraagd hoe ik eigenlijk zo begonnen ben met schrijven. Ik vind het moeilijk om die vraag te beantwoorden, want ik kan eigenlijk niet echt anders. Ik schrijf al mijn hele leven. Ik vertelde al verhalen voordat ik had leren schrijven. En tja, daar houd ik waarschijnlijk ook nooit mee op. Als ik niet gepubliceerd was, dan had ik nog steeds geschreven. Het enige verschil zou zijn dat mijn verhalen dan nooit gelezen zouden worden.
Ik heb net het voorwoord zitten schrijven van mijn aankomende verhalenbundel genaamd Zwanenzang, en daarin schreef ik dat ik tijdens COVID-19 verhalen heb geschreven om me af te reageren. Ik moest gevoelens en indrukken kwijt, ik wilde wegdromen, ik wilde mezelf uitdagen. Als ik die troep maar uit mijn hoofd kreeg, dan kon ik het wel aan. En dat is niet alleen tijdens COVID een ding geweest. Schrijven heeft me altijd al geholpen om relatief blij en stabiel te blijven.
En niet alleen dat, de creatie zelf is iets wat me heel erg blij maakt. Het is mijn manier om in deze wereld iets achter te laten, om iets te maken voor de mensen om me heen. Er staat niet voor niets Create. Affect. Repeat. op mijn linkeronderarm getatoeëerd. Het is een aanmoediging, een motto, en een spiekbriefje in een.
Want ja, hoewel het creëren me blij maakt, is het ook altijd spannend. Want wat als je creatie er niet uitkomt zoals je wil? Wat als je het niet meer kan? Wat als mensen het stom vinden? Schrijfsels publiceren is en blijft een best intiem proces, vooral als je schrijven gebruikt om je af te reageren. Dit komt uit mijn brein, uit mijn hart, uit mijn ziel. En ik hoop maar dat jij het leuk vindt.
Mja, zie hierboven, hahaha. Dit gevoel compliceert de creatie, soms tot op het punt dat het verlamt. Writer’s block, als dat bij mij gebeurt (en geloof me, het is gebeurd, en het zuigt echt heel hard), is een woeste mengeling van onzekerheid, twijfelen aan mezelf, angst voor de reacties van anderen, en een strengheid voor mijn eigen presteren die soms best pijnlijk kan zijn. Want ík mag niet falen, toch? Ik mag niets slechts maken; ík moet het goed doen. Best vermoeiend, soms, van die gedachten. Vandaar de spiekbrief op mijn arm: Create, affect, repeat. Creëer, maak een indruk op de wereld, doe het dan nog een keertje.
Want hoewel het eng is, en spannend, en soms super frustrerend, heb ik het schrijven toch nodig. En eigenlijk is de goedkeuring van anderen ervoor gewoon een bijverschijnsel. (Toch?)
Kristal & explosies 