nog een paar uurtjes

Oh jongens, spannend is dat he? 31 oktober is in mijn casa al jarenlang een zenuwachtige dag. Al twaalf jaar tel ik af tot middernacht, zodat ik dan mijn eerste woorden op papier kan zetten voor Nanowrimo.

Ieder jaar zijn daar weer die zenuwen of het me wel gaat lukken, of mijn verhaal wel leuk genoeg is om eraan door te schrijven, of ik wel genoeg tijd ga hebben, genoeg motivatie, of mijn plot en mijn personages wel vertrouwd genoeg zijn… je zou zeggen dat het met de jaren gemakkelijker wordt, maar dat wordt het klaarblijkelijk dus niet.

Vooral nu ik voor het eerst in lange tijd met compleet nieuwe personages op pad gaan. Dannil, Nathan en Iris, dat zijn ze. Snap ik ze wel genoeg – begrijp ik hun motivaties en reacties? Kan ik hun stemmen horen? Rammelt mijn plot niet aan alle kanten? Heb ik na vier dagen RPen op Indiecon nog wel genoeg fut om verder te schrijven? Is dit het jaar dat ik faal?

Ergens na middernacht ga ik dat google drive bestand vullen met woorden. We zien vanzelf wel of ik de 50K haal. (ik moet niet zeuren, ik weet dat ik het op mijn sloffen kan redden, het is niet eens meer een kwestie van trots) We zien vanzelf wel of ze goed zijn. (dat is belangrijker, denk ik. ik hoop dat dit geen teleurstelling wordt).

We gaan het merken. Nog een paar uurtjes.