Ik struikelde vanmiddag over het liedje “Paradise Lost” van Hollywood Undead op Youtube. Het is op zich wel een aardig nummer. Niet echt waar ik normaal van houd, maar de lyrics kwamen aan als een klap in mijn gezicht. Of een klap van de plot-molen.
Serieus. Ik heb nog nooit zo op mijn sodemieter gekregen van een idee. En ik vind het geweldig en houd nu al van dit idee met de brandende passie van duizend brandende zonnen, genoeg dat ik ervan zit te trillen en moet opletten dat ik goed ademhaal.
Het punt is dat dit voor Bloed en Scherven zou zijn en dat het niet eens lijkt op de originele lijn (en climax) van het verhaal. Het zou op een bepaalde manier wel kloppen in het verhaal; vooral wat betreft Seamon’s plotdraad, als ik de zooi een STUK duisterder zou willen maken. Maar ik weet niet wat dit voor Sirka’s plotdraad zou doen – en een hoop andere dingen. Ik moet hier even goed over nadenken, want dit was niet mijn oorspronkelijke plan en ik zou eigenlijk volgende week al beginnen met dit verhaal tijdens Nanowrimo…
Maar oh, de KRACHT van de scene die ik in mijn hoofd heb. Het geeft me kippenvel. Het zou zo episch zijn. Niet echt in de lijn van wat ik eerder gedaan heb… maar het zou precies zijn waar iedereen in mijn verhaal altijd bang voor is geweest. En ik wil het, ik wil het, ik wil dat dit gaat gebeuren. Ik moet alleen nog kijken hoe ik dit erin kan verwerken.
Kristal & explosies 