over trends en genres en trots

Ik vind het heel moeilijk om deze post te beginnen want ik heb een hele hoop gedachten en gevoelens over dit onderwerp en hoewel ik er in persoon super open over ben, heb ik er op het internet eigenlijk nooit heel open over gesproken. Zeker niet op deze blog of in enig publiek persona.

Maar ik ben inmiddels boven de veertig, en chagrijnig dat in de afgelopen twintig jaar de situatie wat mij betreft eerder verslechterd is dan verbeterd, en ik moest een paar dagen geleden een persoon op Reddit afsnauwen die moeilijk deed over hoe “die mensen met een lettertje” een hele máánd kregen en dat dat super overdreven was om een hele maand in het zonnetje gezet te worden…. en fuckit. Hier is een post met mijn gevoelens over het onderwerp.

Ik ben biseksueel. Ik realiseerde me toen ik negentien of zo was dat het niet “normaal” was om net zo verliefd te worden op meisjes als op jongens, want iedereen wordt toch ook verliefd op meisjes? Zo leuk zijn meisjes toch? Worden niet alle meiden wel eens verliefd op hun beste vriendin? Zoenen en flikflooien samen? …Oh. Blijkbaar niet??? Super gek!

Het is voor mij nooit echt een probleem geweest, want ik ben ook al vanaf mijn negentiende samen met mijn mannelijke partner. Dat is statistisch gezien ook de meest voorkomende situatie voor biseksuele vrouwen, omdat de “dating pool” gewoon groter is wat het ander geslacht betreft, en mijn man en ik waren er vroeg bij. We zijn al vijfentwintig jaar samen. Over een paar weken zijn we negentien jaar getrouwd. ❤

Wat het wel betekent, is dat ik onderdeel ben van de LHBTI+ gemeenschap, maar dat het onzichtbaar is, omdat ik in een relatie zit die voor de buitenwereld hetero lijkt. En ja, dat is inderdaad wel makkelijk, want het is niet aan je af te zien. Dus ik hoef niet met de billen bloot te gaan en tegen vooroordelen aan te lopen. Ik speel het spelletje op easy mode, zeg maar. En eigenlijk liep ik er liever niet mee te koop, want er bestaan een hoop misconcepties over biseksueel zijn, helaas, zelfs ín de LHBTI gemeenschap. Dus je valt overal lekker tussen.

Dus vroeger zei ik er ook heel weinig over. In mijn verhalen besteedde ik er weinig aandacht aan, want ik vond dat ik eigenlijk geen stem had in het hele verhaal, en anders voelde het onecht aan, want het is al zo’n trend, joh, die regenbogen, iedereen schrijft opeens over koppeltjes van hetzelfde geslacht, oh, kijk Kelly er ook opeens aan meedoen… en ze is niet eens écht gay… ze doet het met een man dus het is nep…

Ik durfde heel lang niet. Stom is dat, hè? Krijg je imposter syndrome van je eigen geaardheid.

Langzamerhand heb ik het concept in mijn verhalen laten sijpelen. Eerst met Sirka’s geaardheid, in Talent & Kristal. Ondanks Sirka’s situatie met Romain in boek 2, heb ik Sirka altijd als biseksueel in mijn hoofd gehad, maar eigenlijk valt ze gewoon vooral op talent. Die kon je negeren, want er werd alleen met haar geflirt en ze vond de aandacht leuk. (En er is ook het e.e.a. over Joy te zeggen, want die beschrijft Valeria’s lange benen wel erg vaak ;))

Daar kwam nauwelijks reactie op, dus ik durfde door te zetten.

Toen kwamen Danira en Leah, in Vuur & Vergankelijkheid. Ik gaf hun romance even veel aandacht als het heterostelletje van Stefan en Iris in het boek, behandelde het als een zelfde soort situatie. En weer kwam er geen directe reactie op. Weer niets negatiefs. Zelfs geen “Oh Kelly moet nu ook opeens meedoen aan deze trend”, waar ik eindelijk bang voor was.

En toen kwam vorig jaar Zwanenzang uit, met twee meiden in een innige omhelzing op de kaft, en met minstens drie verhalen waarin LHBTIQ+ personages voorkomen. (Is het drie? Ik moet even tellen hoor… Josie en Rinai in het titelverhaal Zwanenzang, Sam in Zakcenten, Ruben in De Geur Van Orchideeën… Mja, en er is wat te zeggen voor. Jeremy, Kiara en Imre en de relatie tussen hen drietjes in Gelijkstroom. Dus eigenlijk vier van de elf verhalen. Het is niet overal even prominent aanwezig, maar het is er wel!)

En vervolgens werd Zwanenzang op Goodreads als “LGBTQ” getagd op Goodreads. Ik weet niet hoe, en door wie, maar het gebeurde. Ongetwijfeld door die kaft.

En toen moest ik slikken, en nadenken. Opeens was het spannend, en echt. Wilde ik wel dat mijn boek op die manier beschouwd zou worden? Want het is niet per se daarvoor geschreven; het is gewoon een bundel met science fiction, fantasy en paranormale verhalen. Wilde ik dat mensen mij daar op aankijken?

En weet je… ik heb besloten van wel. Ik ga er mijn mond niet meer over houden. Kijk me maar aan. Het mag best gezegd worden. Ja, ik schrijf fictie die inclusive is voor de LHBTIQ+ gemeenschap. Waarom? Ik ben er zelf onderdeel van.

Happy pride month, allemaal. ❤