Pff, het blijft spannend hoor, je manuscript terugsturen naar je uitgever. Ik heb vorige maand de suggesties voor meta-redactie van Zilverbron ontvangen. Die vielen me ontzettend mee en waren eigenlijk niet eens zo heel erg veel werk, maar natuurlijk ga je dan weer je verhaal doorlezen en aan het einde zitten frutselen, of conversaties wijzigen, zinnen oppoetsen, scenes polijsten… serieus, volgens mij is dit verhaal nooit helemaal af.
Ik heb het verhaal inmiddels al zo vaak herschreven dat ik het idee heb dat er van de originele versie geen enkel originele zin is overgebleven, en nog steeds zie ik constant ruimte voor verbeteringen. Maar ik moet daar mee stoppen. Dit ding IS nooit af. Nooit. Maar op een gegeven moment moet je hem gewoon de deur uit doen omdat je niet meer ziet wat je nog moet doen door het woud van weerzin. Het is tijd dat er iemand anders naar kijkt.
Story of my life. Ik kan me herinneren dat ik mijn afstudeerproject voor het HBO op precies dezelfde manier uitstuurde: niet omdat het af was, maar omdat ik er zat van was constant te zitten plukken aan dingen die misschien niet eens zo heel erg fout zijn. Er was geen enkel moment dat ik euforisch ‘hoera het is af!’ riep. Ik was er gewoon klaar mee en moe van, en drukte op ‘versturen’ in mijn inbox. (Natuurlijk kreeg ik het volgende moment prompt een paniekaanval want ‘wat als het ruk blijkt te zijn?’ …Achteraf had ik een acht voor het project dus viel het allemaal hartstikke mee.)
Moraal van dit verhaal: soms moet je gewoon maar besluiten dat het af is, en je product overleveren aan de handen van de professionals. (Dan kunnen die het afbranden)
Whee! Ik ben in een hele rare bui vandaag. Dat is wat manuscripten uitsturen met me doet, blijkbaar. :’)
Kristal & explosies 